Αυτά τα πολύ συνηθισμένα συμφύματα επιθέτων των ελληνικών, καθώς και άλλα, χρησιμοποιούνται για να σχηματίσουν όνομα από λέξη που κατά τον ομιλητή χαρακτηρίζει πρόσωπο στο οποίο θέλει να αναφερθεί.
Ο ομιλητής μπορεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι κάθε σύμφυμα φέρει παραδοσιακά συγκεκριμένες πληροφορίες (κυρίως καταγωγής), αλλά δεν είναι απαραίτητο. Εξάλλου η εκάστοτε τέτοια λεξιπλασία στοχεύει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι, τόσο χαρακτηρίζεται το εν λόγω πρόσωπο από την συγκεκριμένη ιδιότητα, ώστε θα άξιζε να φέρει και το αντίστοιχο επώνυμο.
Στα παραδείγματα, λέξεις που υπάρχουν ήδη σε λήμματα του σλανγκ τζι αρ.
Αποπάνογλου, Αμπαλίνιο, Απιθανόπουλος, Ατσιπόπουλος, Βαλσαμίδης, Γαμωσταυρίδης, Δεμπαίζογλου, Δεντηβρίσκοβιτς, Ελληνοπλουτίδης, Ζεμανφουτίδης, Κακομοίρογλου, Κατεστραμμενίδης, Κορδομενίδης, Κωλοπρεπούσης, Μαλάκοβιτς, Μαλακοπιτουρίδης, Μαστακουνάκης, Μπακλαβατζίογλου, Ξαπλόπουλος, Ξυσαρχίδογλου, οικογένεια Τσιλιμπιλικάκη, Παμπλουτίδης, Παπάροβιτς, Πονηρίδης, Πουλόπουλος, Πρηξοπουλίδης, Σκορδομπούτσογλου, Τάδε Ταδόπουλος, Ταπαίρνογλου, Τηγκανόπουλος ή Τιγκανόπουλος, Τσουλίδου, Χαμαλιάν, Χατζηκωλάρα, Χατζηπούτσογλου
Επίσης:
Γκαβαδίας, σπρώξoβιτς, Σταρχιμήδης, Τομπούλογλου, Τρεχαγυρευόπουλος
