Definitions by xalikoutis (322)
Showing 151-160 from 322

Βασικά δεν ήξερα πώς να το θέσω το ζήτημα, αλλά τέσπα, αναφέρομαι στην ιδιότροπη σλανγκοχρήση του πρώτου ενικού προσώπου και της σχετικής προσωπικής αντωνυμίας από τους ποδοσφαιρικούς οπαδούς προκειμένου να μιλήσουν για την αγαπημένη τους ομάδα, σε καθημερινές κουβέντες, αθλητικά ραδιόφωνα κλπ.

Εδώ το εγώ = η ομάδα, είναι μια φοβερά περιεκτική οντότητα χωροχρονικά και με κάθε τρόπο: περιλαμβάνει τα πάντα, από τους διεθνείς ακριβοπληρωμένες παίχτες μέχρι τους πλέον τελειωμένους χουλιγκάνους που έχει ο κόσμος (ή λλαός, στα θεσσαλονικιώτικα) της ομάδας, και από την σύνθεση της ομάδας το 1927 μέχρι τους τωρινούς δισεκατομμυριούχους μεγαλομέτοχους του ΔΣ της ΠΑΕ -και καμιά φορά και άψυχα αντικείμενα (όταν η ταύτιση αφορά στο γήπεδο).

Τελικά έχει διανυθεί μεγάλη απόσταση στο δρόμο της ψύχωσης από τότε που ως πιτσιρικάδες λέγαμε «σας γαμήσαμε». Το πρώτο πληθυντικό είναι κάπως πιο νορμάλ.

Κλασική έκφραση που απευθύνεται με ειρωνεία προς λάρτζερ δαν λάιφ ατομικότητες (συνήθως γαμαωδέρνουλες, γκραν γαμάους, γιούς του γαμάω και αδελφούς της είσπραξης),Μεγάλους Μαγίστρους κτο, αλλά βλ. και Μα ποιος είσαι, η ΔΟΜΗ;).
Η ερωτηματική διατύπωση («ποιος είσαι;»), ειδικά όταν συνοδεύεται από το «τέλος πάντων» αφορούν στο ατελείωτο των παραπάνω ανθρωποτύπων, το οποίο τους δίνει και μια πρωτεϊκή διάσταση, που μας εμποδίζει να αποφανθούμε θετικά για την ταυτότητά τους.

Όπως φάνηκε και πιο πάνω, και κατά περίπτωση, πάρα πολλοί προσδιορισμοί μεγαλείου μπορούν να συνοδεύουν ή να έπονται της ερώτησης, παραδοσιακά όμως, μαζί με το θεμελιακό «μα ποιος είσαι ρε μεγάλε;» δημοφιλέστερο όλων των εποχών πρέπει να είναι το φοβερό «μα ποιος είσαι τέλος πάντων; ο γαμιάς της γειτονιάς;»

Πού πάει η μαγκιά μας όταν φεύγει*; Και κυρίως, πού είναι η μαγκιά, και πού ήταν πάντα, αν δεν είναι εκεί που εμείς νομίζαμε ότι είναι;

Αυτό το ερώτημα μόνο κάποιος άλλος μπορεί να το απαντήσει και όχι εμείς, κάποιος συμπατριώτης μας, που πάντα μπορεί να βρει ότι, αυτό το οποίο εμείς κατορθώσαμε δεν είναι το real thing, αλλά μια φτηνή απομίμηση του μάγκικου, του μπάνικου, του κιμπάρικου, του ωραίου και του αληθινού κ.λπ.

Τώρα η μαγκιά είναι εκεί, όπου το εκεί μπορεί να είναι δυο ακριβώς αντίθετες κατευθύνσεις και modus operandi:
α) σε κάτι πιο καταφερτζίδικο, ξύπνιο, άκοπο, έως και λαμόγικο...
β) σε κάτι πιο φτωχό πλην τίμιο, κοπιώδες, αυτοδημιουργητοειδές...

βλ. παραδείγματα

*την παίρνει απ' το χέρι ο τσαμπουκάς που μας έχει φύγει κι αυτός, και περπατούν μαζί χέρι χέρι στα λιβάδια των χαμηλών προσδοκιών και των χαμένων υποθέσεων.

Κρητική, Ανωγειανή / Μυλοποταμίτικη (άρα και Ηρακλειώτικη) λέξη που σημαίνει ξεψαρώνω γενικότερα στη ζωή και τη συμπεριφορά μου, και λόγω βιολογικής ωρίμανσης παρά, ας πούμε, απόκτησης εμπειρίας. Ξετζανώνει κυρίως η κοπελιά στο τέλος της παιδικής και στην αρχή της εφηβικής ηλικίας, όταν το κορίτσι που μέχρι τότε ήταν ψακώμενο (πεισματάρικο και κακιασμένο, αλλά και ντροπαλό) αρχίζει να ξετζανώνει, να ξεθαρρεύει δηλαδή, και ταυτόχρονα να μαλακώνει, να θηλυκώνει, να ανακαλύπτει και να ζαχαρώνει.

Λέγεται και προς αγόρια, με την έννοια ότι ο πιτσιρικάς αρχίζει να το παίζει άντρας, αλλά νομίζω πιο σπάνια.

Ετυμολογία: δεν ξέρω, ίσως αυτό το -τζαν- να έχει να κάνει με το λατινογενές τζόβενο, το νεαρό άτομο κλπ.

Παραξηγιάρης είναι ο τύπος που αρπάζεται με το παραμικρό, γιατί παρεξηγεί κάθε αρνητικό ή ειρωνικό σχόλιο προς το άτομο του, ακόμα κι αν αυτό είναι καλώς εννοούμενο, κι αυτό γιατί δεν έχει αίσθηση του χούμορ, του αυτοσαρκασμού και της θνητότητάς του.

Αν δεν πρόκειται περί «μπαμπαδισμού», συνήθως ως χαρακτηρισμός απευθύνεται φιλικο-χαϊδευτικά προς κατά-τα-άλλα-ok-άτομα - κι αυτό γιατί αν πρόκειται περί και μαλάκα και παραξηγιάρη αθρώπου έχουμε συγχώνευση των ποινών, κατά την οποία υπερισχύει το μαλάκας ή ίσως ακριβέστερα το μαλακοπίτουρας.

Από το μαγκο-σλανγκ «παραξήγησις».

Ο εξαιρετικά ατσούμπαλος (ή στην Κρήτη «ανατζούμπαλος»), χαζός, κακοφτιαγμένος, χοντροκομμένος και χοντρόπετσος, αλλά ενιότε και θρασύς, σκληραγωγημένος και καταφερτζής άνθρωπος.

Έχει στοιχεία από λέτσο, χαρμπαγιάγκαλο, αρούγκανο, Αρναούτη, γκάβακα κ.α..

Λέγεται στην Κρήτη, όπου άρκαλος είναι η τοπική ονομασία για τον ασβό (ονομασία Λινναίου Meles Meles). Οι αρκάλοι γενικά θεωρούνταν ηλίθια και επιβλαβή ζώα, επειδή κυρίως κατέστρεφαν τις καλλιέργειες, σκάβοντας μεγάλες τρύπες και λαγούμια. Γράφει λ.χ. ένας Αμαριότης (εδώ):
«Είναι αλήθεια πως μασε κάνανε αρκετές ζημιές στσοι πατάτες κυρίως, που σκάβανε και ανεχουμίζανε τον κόσμο για να τσοι βγάλουνε και να τσοι φάνε».

Ερώτηση που εκφράζει άμεσα την απαξία του χρήστη προς το άτομο στο οποίο απευθύνεται, αλλά και πρόθεση ανταπόδοσης / εκδίκησης. Αφορά σε ηθική απαξία, και όχι σε αισθητική, διαφέρει δηλαδή από το Πώς είσαι έτσι;.

Η έκφραση δεν υπάρχει σε άλλους χρόνους, αλλά υπάρχει στον πληθυντικό (έτσι είστε;).
Καμιά φορά συντάσσεται ως «έτσι μου είσαι;» το οποίο είναι λιγότερο έντονο και συνήθως χρησιμοποιείται φιλικά, «χαϊδευτικά».

Συνώνυμο το «τέτοιος/α είσαι;» (γενικά η φράση μπορεί να χρησιμοποιείται και ως φιλικό πείραγμα).

Κυρίως όμως, και παραδοσιακά, συντάσσεται με:

• ρε μουνί (της λάσπης ή/και του αγρού)
• ρε αρχίδι
• ρε γαμιολόπουστα
• ρε πουτανόθρεμμα
• μωρή πουτσοξέσκιστρα
• μωρή ξεκωλιάρα
• μωρή ψωλομπετονιέρα

Συνώνυμο του «έτσι ξηγιέσαι ρε;»

Πρόκειται για βρισιά από τη Δ.Κρήτη. Το κερατάς εδώ δεν έχει την έννοια του ρούντολφ, αλλά του καθάρματος, του παλιάνθρωπου κλπ.

Αυτό που είναι το περίεργο φυσικά είναι αυτό το «μπίνι» (το γράφω με την πιο απλή ορθογραφία) το οποίο δεν έχω ακούσει σε καμία άλλη περίπτωση, να συνοδεύει κανένα άλλο όνομα. Προφανώς είναι επιτατικό, και αναρωτιέμαι αν μπορεί το ντιπ που στην Κρήτη λέγεται «ντίπι» να έχει παραφθαρεί τόσο.

Αν κανείς γνωρίζει, εικάζει...

Λέγεται στην Κρήτη, συνήθως ως ερώτηση: «εφυρομυάλιασες;» που σημαίνει: «εχάζεψες;», «εμπουντάλιασες;», «εκουρκούθιανες;» κ.λπ.

Εκ του «φύρα + μυαλό».

Το ρήμα υπό διάφορες μορφές χρησιμεύει ως πιο σλανγκέ εκδοχή διαφόρων εκφράσεων οι οποίες είναι ήδη σλανγκ:

- ως «την ψαχουλεύομαι» σημαίνει «την ψυλλιάζομαι», παίρνω γραμμή.

- ως «ψαχουλεύω + αντικείμενο» σημαίνει «ψάχνω κάτι» με την έννοια «γνωρίζω κάτι καλά», «έχω εμπειρία από κάτι» (βλ. πιο κοντινό σχετικό λήμμα ψακτικές). Σε αντίθεση με το «ψάχνω», που χρησιμοποιείται σχεδόν για κάθε θέμα που μπορεί να «ψαχτεί», δηλαδή για το οποίο μπορεί να υπάρξει εις βάθος γνώση, συνήθως ψαχουλεύουμε τη ζωή, τις γυναίκες ή/και τους άντρες, και γενικά τα πλέον ουσιώδη πράγματα. Σπάνια μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως «την έχω ψαχουλέψει με (κάτι)».

- ως μετοχή, «ψαχουλεμένος» μπορεί να αναφέρεται ειρωνικά ή όχι σε κάποιον/κάτι ψαγμένο... στην περίπτωση που δεν υπάρχει ειρωνεία, μιλάμε για κάτι το πολύ ψαγμένο...

Από το ψαχουλεύω (από Τριανταφυλλίδη) = ανασκαλεύω κάπου με τα χέρια μου, συνήθ. για να βρω κτ, ψάχνω να βρω κτ. επάνω μου.