Definitions by Hank (386)
Showing 251-260 from 386

Η απόλυτα σπασαρχίδω γκόμενα, η Μπάρμπαρα που σου σπάει τα μάρμαρα. Χρησιμοποιείται βέβαια και για άντρα σπασαρχίδη. Ο καρυοθραύστης σπάει τα καρύδια, αλλά τα καρύδια, όπως και οι καρύδες είναι μεταφορά για τα αρχίδια.

Σλανγκική παραλλαγή της πάγιας φράσης «ευγενική χορηγία» από τον Τζίμη Πανούση. Σημαίνει πώς όλοι αυτοί οι σπόνσορες που σπονσοράρουν τα μύδια μας κατ' ουσίαν μας κοροϊδεύουν με ευγενικό τρόπο, κι εκτός από χορηγοί γίνονται και τσάτσοι. Ήταν βέβαια και αυτοσαρκασμός εκ μέρους του Πανούση για την καθόλου «ευγενική» κοροϊδία προσώπων και πραγμάτων στην οποία επιδιδόταν στην συνέχεια.
Χρησιμοποιείται γενικά για τις καθόλου «ευγενικές» προθέσεις των χορηγών, αλλά και των χορηγουμένων, και την αμοιβαία κοροϊδία.

Μια παροιμία, που δεν μας την έμαθαν όταν έπρεπε. Υπάρχει μια σειρά παροιμιών με το μουνί, μεταξύ των οποίων και οι:

1. Το μουνί και το πριόνι, όποιος δεν το ξέρει ιδρώνει

2. Το μουνί και το δελφίνι να ησυχάσω δεν μ' αφήνει

3. Το μουνί σέρνει καράβι (με πολλές συμπληρώσεις, βλ. το αντίστοιχο λήμμα)

4. Το μουνί δεν είναι αρνί για να παίζει στα γρασίδια, το μουνί θέλει παιχνίδια και έναν μπούτσο με αρχίδια

5. Το μουνί δεν είναι βιόλα, να το παίζουνε πολλοί.

Και η δική μας:

1. Το μουνί και το χταπόδι, όσο το χτυπάς απλώνει (με ψευδο-ομοιοκαταληξία).

Για συμπλήρωση της παραπάνω λίστας, όσοι σλανγκιστές προσέλθετε!

Οι παραπάνω παροιμίες αποτελούν λαϊκές αθυροστομίες, συχνά αποκριάτικες και έχουν βαθιές ρίζες στη λαϊκή θυμοσοφία. Δεν είναι τυχαίο ότι το μουνί παρομοιάζεται με πολλά ποικιλότροπα φυσικά όντα (χταπόδι, δελφίνι, πριόνι, αρνί, βιόλα), αφού το μουνί είναι η μήτρα όλου του φυσικού κόσμου, αλλά και του καλλιτεχνικού και τεχνολογικού (βλ. εδώ), όπως έχει συλλάβει και η εσωτερική σοφία του μουνισμού.

Ειδικά το «το μουνί και το χταπόδι όσο το χτυπάς απλώνει» ομοιάζει με το «το μουνί και το πριόνι, όποιος δεν τα ξέρει ιδρώνει». Και τα δύο θέλουν να δείξουν την αξία της προσπάθειας, του κόπου, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο εκ των προτέρων. Πρόκειται για τις αξίες των παραδοσιακών σιναφιών των ψαράδων στην μία περίπτωση, των μαραγκών στην άλλη, που θέλαν να περάσουν στους επιγόνους τις παραδοσιακές επαγγελματικές αξίες με τέτοια γνωμικά. Για το μουνί χρειάζεται μάθηση, όπως και για το πριόνι, αλλά αυτή η μάθηση κερδίζεται με πολλή εμπειρία και κόπο, όπως για να γευτείς το χταπόδι.

Πάντως, προς τιμήν του μουνιού, οφείλουμε να πούμε ότι είναι εύπλαστος δέκτης της διαμόρφωσης του τεχνίτη, και ευάπλωτος. Δηλαδή συνεργάζεται μαζί σου κι εντέλει η λαϊκή θυμοσοφία αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι θα είναι κάθε αύριο και καλύτερα. Εσύ πρέπει να κάνεις το καθήκον σου που είναι να χτυπάς, και τα άλλα θα έρθουν λίγο πολύ από μόνα τους.

Το «χταπόδι» βεβαίως δεν είναι τυχαία παρομοίωση. Το μουνί είναι η κατεξοχήν χταποδιάρα, αλλά και ο πούτσος είναι έχει την τάση να γίνεται χταπόδι, αν προετοιμαστεί κατάλληλα με θαλασσινό βιάγκρα. Έτσι το μουνί μπορεί σιγά σιγά να απλωθεί σαν χταπόδι μαλακωμένο από τις πλαγιοκοπήσεις του ετέρου μισού του, μέσα σ' ένα θαλάσσιο πηδύλλιο.

Όμως αν σε πιάσει το χταπόδι δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις, κι αυτό είναι το κοινό που έχει με το δελφίνι στην ετέρα παροιμία. Η παροιμία με το δελφίνι είναι μια νταλγκαδοπαροιμία για τις δυσανεξίες του έρωτα, που εκφράζει υπέροχα ο Τζίμης Πανούσης στο άσμα του Παραρτήματος.

Trivia: για μια εναλλακτική εκδοχή του δελφινιού, βλ. εδώ. Για άλλο νταλγκαδοέμπνευση του Πανούση, βλ. το λήμμα: «Μαύρη χελώνα μ' έχει κατουρήσει».

Υπερθετικός του φούστη. Με έλξη από την λέξη «φούστα», το «φουστάνι», την «φούστα-μπλούζα», την φούστα, μπλούζα κι ελαφριά πούδρα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον γνωστό πλαστικό χειρουργό Ανδρέα Φουστάνο είναι εντελώς συμπτωματική. Ίσως πάλι και να μην είναι...

Ίσως ο Φουστάνος να είναι ο φούστης που υπεβλήθη σε επέμβαση.

Trivia: Στα λατινικά «fustis» σημαίνει ξύλινο ρόπαλο. Ενδιαφέρον!

Στην διάλεκτο των μπουρδελιάρηδων είναι τα υπερβολικά ψηλά ψηλοτάκουνα μιας στρηπτιτζούς/ λικνιτζούς. Ο όρος υπονοεί ότι το θέαμα είναι σαν τσίρκο. Παρ' όλα αυτά, είναι ένα απαραίτητο εξάρτημα, για να προσδίδει ύψος στην λικνιτζού. Αν τύχει να τα βγάλει, τότε φαίνεται το πραγματικό ύψος κι ο στρηπτιτζόφιλος τρώει ήττα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο σωλήνας στην πίστα των στριπ-κλαμπ αυτόν ακριβώς τον ρόλο εξυπηρετεί, ήτοι να μην παραπατάνε οι λικνιτζούδες όταν χορεύουν, άμα δεν έχουν μάθει ακόμη να οδηγούν σωστά τα ξυλοπόδαρα.

Στην διάλεκτο των μπουρδελιάρηδων τα κανονικά ρούχα που φοράει μια λικνιτζού, όταν δεν είναι εν ώρα υπηρεσίας, για να περιφέρεται (εν υπηρεσία) με τα ξυλοπόδαρα και τον κορδονούρη.
Συμβαίνει πού και πού μια στριπτητζού να έρθει στο ευαγές ίδρυμα σε χρόνο ανύποπτο (τουλάχιστον από φραπεδικής απόψεως) και τότε δεν φοράει τα ρούχα της δουλειάς (ρούχα είναι σχήμα λόγου). Τότε ο στρηπτιτζόφιλος συνήθως τρώει ήττα, βλέποντας το ίνδαλμά του να αποδομείται.

Trivia: Ο όρος δεν είναι και τόσο ανοίκειος, μια και στην βυζαντινή περίοδο και Τουρκοκρατία «πολιτική» ονομαζόταν η εταίρα, η «κοινή». Και σήμερα βέβαια η πολιτική είναι πουτάνα κι οι πολιτικοί τσάτσοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα...).

Στην διάλεκτο των μπουρδελιάρηδων έτσι ονομάζονται οι κορασίδες ενός ευαγούς ιδρύματος, που αποτελούν σωστό Σίλικον Βάλεϋ. Αλλά επειδή πρόκειται για την πλειοψηφία των κορασίδων, οι ονομασίες συνήθως αποδίδονται σε αυτές, που κάνει πιο πολύ μπαμ.

Υπάρχει η εξής διάκριση:
Η Σιλικονέλλα βγαίνει από ονόματα όπως Μπαρμπαρέλλα, Εμμανουέλλα κ.ο.κ. Δηλαδή πρόκειται για μια τριφασική μουνάρα με πολλά κυβικά, με μπαλκόνια κι εξώστες οικοδομηθέντες μεν αυθαιρέτως πλην συνάδοντες με την αγριάδα της νταρντάνας που πάντοτε ήταν. Με λίγα λόγια, η σιλικόνη και τα ξυλοπόδαρα είναι απλώς αυτό που έλειπε για να ολοκληρωθεί το εγγενές ύφος της. Είναι μια Αμαζόνα σαν την Ζίνα, (αν κι εδώ έχουμε σχήμα οξύμωρο, γιατί «μαζός» στα αρχαία σημαίνει στήθος κι οι Αμαζόνες ήταν αυτές που δεν είχαν στήθος, οι αβυζαλέες, γιατί το έκοβαν για να μπορούν να πολεμούν καλύτερα στην μάχη - αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια που μας την αποκρύβουν «Αμαζόνες» σαν την Ζίνα).

Αντιθέτως, η Σιλικονίτα (κατά το Λολίτα, Ανίτα, Αμίτα) είναι η μινιόν κορασίς, το γλυκότροπο χαριτωμένο κοντοπούτανο. Νάνος, αλλά με κάτι βυζιά νάαααα, αν μου επιτρέπεται σλανγκικώς η παράφραση. Που όσο μπόι της λείπει το πήρε στην περιφέρεια στήθους, έστω κι αν χρειάστηκε να βάλει κι ο Φουστάνος λίγο το χεράκι του. Πάντως, η σιλικονάτη παρέμβαση της ταιριάζει, γιατί αναπληρώνει ως προσόν το ανύπαρκτο ύψος (μαζί με τα ξυλοπόδαρα).

Οι δύο σιλικονούχες ανταποκρίνονται σε διαφορετικά γούστα ή απλώς διαφορετικές στιγμές. Η Σιλικονέλλα είναι γι' αυτούς που αντέχουν και μπορεί τα βυζοσκάμπιλά της να είναι ολέθρια. Η Σιλικονίτα είναι πιο λυγερή, και μπορεί να συνδυάσει αυτήν την ευκινησία με ένα πολύ καλό bouncing των νεόδμητων όπλων της. Ε, να μην το κουράζω άλλο, τα υπόλοιπα τα φαντάζεστε...

(Εννοείται ότι τα παραπάνω μπορούν να ισχύσουν και για χαρακτηρισμούς εκτός των ευαγών ιδρυμάτων).

Στην διάλεκτο των μπουρδελιάρηδων είναι ο στριπτητζόφιλος που ενδιαφέρεται μόνο για την υπηρεσία του φραπέ και αναδεικνύεται σε μάστορα του να ξέρει να δέχεται την ανάλογη υπηρεσία των φραπεδιάρων κορασίδων.

Συνώνυμα: Master Frappadar

Τεχνικός όρος των στριπτητζόφιλων για την στρηπτιτζού/λικνιτζού, που δεν σερβίρει φραπέ μεταξύ των υπηρεσιών της, και για τον λόγο αυτό καθίσταται persona non grata (ανεπιθύμητο πρόσωπο).

Συνώνυμα: ντεκαφεϊνέ, ντικάφ, decaf/ ντεφραπεϊνέ, ντιφραπ, defrap
Αντώνυμα: φραπεδιάρα.

Trivia: Ένα ευαγές ίδρυμα έχει στο μενού του τόσα διαφορετικά είδη φραπέ, όσες και οι φραπεδιάρες στρηπτιτζούδες. Γιατί, κατά βάθος, κάθε φραπέ είναι διαφορετικό, έχει διαφορετικές αναλογίες, ρυθμό, βγάζει διαφορετικό αίσθημα, μπορεί να έχει διαφορετική έκβαση, κατάληξη, απρόοπτα...
Οι ονομασίες των φραπέ σχηματίζονται από το όνομα της στρηπτιτζούς συν την κατάληξη -τσίνο. Έτσι υπάρχουν λ.χ. τα:
Τζεσικοτσίνο, Μαρινοτσίνο, Λιλιαντσίνο, Λαουροτσίνο, Κατριντσίνο, Εμανουελλτσίνο, Σαντροτσίνο κ.ο.κ.

«Επαναστατική» παραλλαγή του γνωστού παιδικού τραγουδιού. Την τραγουδούσε ως «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Του» ο θρυλικός Μιχάλης Κλεάνθης στην «Απανεμιά» στην Πλάκα, κι από τότε η έκφραση έχει διακτινιστεί σε μεγάλο μέρος της Ελλάδας (εκτός αν είναι παλιότερο standing joke και το αγνοώ).
Για να έχετε το πλήρες εφέ της έκφρασης, πρέπει να τραγουδήσετε όλα τα λόγια του τραγουδιού, που παραθέτω πιο κάτω, αν και κανονικά θα έπρεπε να το θυμάστε απ' έξω!

Γενικά, το λέμε όταν κάποιος ασελγεί πάνω στις πιο ευαίσθητες νοσταλγίες μας, στην παιδική ηλικία που δεν διήρκεσε ποτέ όσο θα θέλαμε, στην άνοιξη που έρχεται μεν, αλλά με πουτσόκρυο και με άλλα δυσοίωνα. Είναι πράγματι κρίμας, σύντροφοι, πάνω που λιώνει το χιόνι, εσύ να τρως το (πι)πόνι, κατά τον καημό του Αθανασίου Διάκου «για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει, τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι»!

Είναι πράγματι σκληρό να σου στερούνε την άνοιξη με οικονομικές κρίσεις, εξοστρακισμούς,συνωστισμούς, παράπλευρες απώλειες!

Trivia: To «επαναστατικό άσμα Νάμπερ Ουάν» ήταν το:

«Πήρες την καρδιά μου, πήρες το μυαλό μου,
πάρε να φοράς και το σώβρακό μου,
πώς να το φοράς, εγώ θα σου το δείξκσω,
το κίτρινο πάει μπροστά και το καφέ από πί(κ)σω»

(αλλιώς: «Το σώβρακο το σκατουλί, μια φορούσα εγώ, και μια εσύ!»)