Definitions by Khan (2067)
Showing 2011-2020 from 2067

Προκύπτει από το ομώνυμο τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη σε εκτέλεση Κώστα Μακεδόνα, και αποτελεί έναν από τους κλασικότερους τιραμισουρεαλισμούς της εκφραστικής μας. Τι παίρνει η Λίζα; Μύγδαλα; Καρύδια; Φιστίκια; Το πτυχίο που δεν μπαίνει στο αρχείο; Ο στιχουργός δεν αναφέρει σε τι ακριβώς αναφέρεται το αντικείμενο «το» που παίρνει η Λίζα. Πάντως είναι πιθανόν κάτι που μπορεί να γίνει κορνίζα, αλλά και να μπει στην πρίζα. Κατά τον λημματονουνό Γκάτσμαν, επίσης, είναι κάτι που μπορεί «να το δώσει στην Νταίζη να έχει να παίζει». Δεδομένου πάντως του υπονοουμένου που υπάρχει στην έκφραση τον βάζει τον φορτιστή στην πρίζα, το οποίο αναλύεται περαιτέρω στο λήμμα AC/DC, πιθανόν αυτό που παίρνει η Λίζα να είναι ο μπαργαλάτσος.

Το θέμα δεν είναι βεβαίως να συλλάβουμε αυτό το σημαινόμενο, που συνεχώς θα μας ξεφεύγει, (ούτε καν να εξαπολύσουμε τον φαλλό ως «προνομιακό σημαίνον» κατά Λακάν) αλλά να δούμε σε ποιες συνταγματικές σχέσεις χρησιμοποιούμε την φράση. Πρόκειται για έναν άντρα που είναι βαριεστημένος στο μάξιμουμ και μπιφτεκωμένος από μια Λίζα ή Frau Lisa γερμανιστί, η οποία του φέρνει εξτρά τύπους στην παρέα, και μάλιστα κοντούς (με βιοτεχνία στη Νέα Ιωνία!) και από τα Φιλιατρά, που μιλάει αγγλικά αντί να μιλάει ελληνικά, και γενικά τον κουράζει και του καίει την μίζα. Οπότε η έκφραση λέγεται όταν πραγματικά έχουμε κουραστεί από μια γκόμενα, είτε Ελλεεινίδα είτε Αμερικλάνα, όπως η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις, για την οποία η έκφραση χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, είτε Ιταλίδα, όπως η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, είτε ό,τι. Όταν έχουμε κουραστεί από την γυναικεία έλλειψη ντεκλαροσύνης, απ' τα τσαλίμια, την ετερογλωσσία, απ' το να μας θεωρούν md σε sister operating system κ.τ.λ., και θέλαμε απλώς να της δώσουμε κάτι ό,τι να το κάνει κορνίζα, να το βάλει στην πρίζα και να μας αφήσει ήσυχους.

Ασίστ: GATZMAN από Δ.Π.

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Μακεδόνας

Λογοπαίγνιο μεταξύ αφενός των λωτοφάγων της Οδύσσειας, οι οποίοι τρώγοντας ένα φυτό σαν τους λωτούς ένα πράμα ξέχναγαν την νοσταλγία για την πατρίδα που τους έδινε ταυτότητα, και αφεδύο του τυχερού παιχνιδιού Λόττο. Προφάνουσλυ, το ηθικό δίδαγμα είναι ότι με τον τζόγο ξεχνάμε τα πραγματικά δομικά οικονομικά, ψυχολογικά και άλλα προβλήματα, και το κράτος μας ενθαρρύνει γι' αυτό μέσω του ΟΠΑΠ κτλ. Οπότε λοττοφάγος είναι όποιος τρώει την παραμύθα και συμβιβάζεται αντί να γίνει ο μπαχαλάκιας που θα έπρεπε να είναι, και να βγει έξω να τα σπάσει όλα σε ένα πάρτι με Uzi (πλάκα κάνω!).

Κυριολεκτικά είναι αυτός που κερδίζει το Λόττο και μετά πετυχαίνει να φάει τα κέρδη σε χρόνο dt.

Με μια δόση σεφερλίτιδας παραπάνω μπορεί να είναι και ο φανατικός των οχημάτων Lotus.

Λογοπαίγνιο μεταξύ του αγγλικού hostess = οικοδέσποινα, και του ελληνικού χώσ' τες, το οποίο καθιερώθηκε από την αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη στην εκπομπή της Malvina Hostess, με την έννοια ότι η Μαλβίνα τα έχωνε στους πολιτικούς, στα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας κ.ο.κ.

Το ρήμα χώνω, όπως φαίνεται στο σάιτ μας, έχει τουλάστιχον τρεις σλανγκ σημασίες: α) βρίζω, ρίχνω μπινελίκια (τα χώνω είς τινα), β) γαμώ (τον χώνω είς τινα), γ) αγγαρεύω (χώνω τινά). Αναλόγως και το χώστες, το οποίο χρησιμοποιείται και ως υπονοούμενο στην κωλομπαρική διάλεκτο, για την κορασίδα, που αναλαμβάνει ρόλο hostess σε οίκον της απωλείας (αν και η ελληνική κουλτούρα δεν έχει φτάσει ούτε καν σε αυτό το επίπεδο φεμινισμού, ήτοι να αναγνωρίζει σε γυναίκα ευαγούς ιδρύματος οποιονδήποτε άλλο ρόλο πέραν του αντικειμένου, οπότε πρόκειται μάλλον για γκρηκλισμό).

Από το αγγλικό shrinky, είναι αυτός που μιλάει σαν ψυχίατρος με ύφος ψυχαναλυτικού ξερόλα, η αρσενική (ή και θηλυκή) γιαλόμα, αυτός που το ξηγάει το όνειρο (βλ. λήμμα). Στα αγγλικά, ο όρος shrink για να δηλώσει τον ψυχίατρο, προκύπτει από το head-shrinker (απ' το 1950) δηλαδή αυτός που γυρίζει / λυγίζει (to shrink) το κεφάλι, και μαρτυρείται από το 1966. Γαλλιστί ψι.

Είναι ο μεσημεριανός ύπνος -ιερός θεσμός στο Μεξικό και σε χώρες της ρέκλας όπως Τζαμάικα, Ελλαδιστάν κ.ά.

Ετυμολογία: < ισπανικό siesta < λατινικό sexta (hora), η έκτη ώρα, δηλαδή το μεσημέρι σύμφωνα με το ρωμαιοκαθολικό ημερολόγιο των κανονικών ωρών, που είναι αφιερωμένες στην προσευχή και τον στοχασμό.

Χαρακτηριστικά ο θεσμός υπάρχει σε μεσογειακές και λατινόφωνες χώρες και όχι στους ανέραστους προτεστάντες.

Στο Δ.Π. υπό allivegp.

Τώρα θα μου πείτε: είναι σλανγκ; Όχι, αλλά σαν κρεψινιά είναι και η πρώτη!

Λεξιπλασία του Τζίμη Πανούση, προερχόμενη δηλονότι από το life-style και τον Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι, τουπίκλην Στάλιν.

1. Η κυρίως έννοια είναι το λαϊφστάιλ των σκληροπυρηνικών κουκουέδων, δηλαδή η απόλυτη αντίθεση στο καπιταλιστικό λαϊφστάιλ. Πρόκειται για το στυλ της Παπαρήγα της καλής, για ένα στυλ, όπου πρυτανεύει η απλυσιά, οι αξύριστες μασχάλες και, στις συντρόφισσες, φούστες τ. χριστιανόφουστα, γενικά όλα όσα μπορούν να εμπνεύσουν επαναστατική αλληλεγγύη και συντροφικότητα, αμέριστη αφοσίωση στον επαναστατικό αγώνα και σεξ απήλ μόνο για τεκνοποίηση των μελλοντικών μελών του κόμματος (trivia: sex στα λατινικά σημαίνει κόμμα). Επίσης, παντελή αδιαφορία για παρακμιακά φαινόμενα, όπως image-making, debates κ.ο.κ.

2. Η παραπάνω είναι η ορθόδοξη έννοια. Με την ευρεία έννοια ο όρος μπορεί να χαρακτηρίσει το λαϊφστάιλ κάθε αριστερίζοντος, έτσι όπως περιγράφεται γλαφυρά σε λήμματα του athens as it really is, του Χαλικούτη, του Ιησού κ.ά. Λ.χ. πρόκειται για το λατέρνατιβ στυλ ενός νεανία αλτερνιού, που δεν έχει απαραίτητα ασχημindie, αλλά μπορεί και να έχει ομορφindie. Περιλαμβάνει οπωσδηπότουσλυ διακοπές στην Ίφκινθο και μαγείρεμα με το αλάτι από την μπαρικάδα Ιφκίνθου, χαϊμαλιά, τζιβομπίχλες, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Με ευρύτατη καθόλου ορθόδοξη έννοια μπορεί να δηλώσει και το λάιφσταϊλ συνασπισμένου νεανία με μπόλικη τσίπρα μέσα του, κουκουλοφλώρου ή και το στυλ της διαδήλωσης.

3. Τέλος, μπορεί καταχρηστικά να χρησιμοποιηθεί και για το ψαγμένο λαϊφστάιλ ψαγμένου αριστεροκράτη Μαρξ εντ Σπένσερ, που στην ιδανική αισθητική περίπτωση μπορεί να αποτελεί το αντίστοιχο του ναζιάρη στο έτερο άκρο του πολιτικού φάσματος (άλλωστε τα άκρα συμπίπτουν). Χαρακτηριστικές περιπτώσεις οι εστέτ Luchino Visconti, Heiner Muller και πολλοί άλλοι.

Ασίστ: Vrastaman.

Κλασικά λένε έτσι την Ελλάδα αστειάτορες, πολλοί μεταξύ τους και διανοούμενοι. Η αγελάδα μετατρέπεται σε εθνικό μας ζώο, και η Ελλάδα θεωρείται φαντασιακά ως μια παχιά αγελάδα από την οποία τρέφονται πολλά μοσχάρια και άλλα ζώα, ενώ ορισμένοι την αρμέγουν μέχρι εξάντλησεως. Ο Ζουρ(λ)άρις έχει υπερασπιστεί σε βιβλίο του αυτήν την έκφραση στην λογική ότι η αγελάδα ετυμολογείται από την αγέλη, και οι Έλληνες είναι κατεξοχήν αγελαία ζώα (με την καλή έννοια, όπως λέμε και «ζώα πολιτικά», βέβαια άλλο η αγέλη κι άλλο η πολιτεία).

Έκφραση ακραίου σπεκ. Λέγεται κυρίως από ενθουσιώδη οπαδό σε ταγό. Πρόκειται για εϊτίλα που καθιερώθηκε από τον δίσκο του Χάρρυ Κλυνν Τίποτα, όπου ο Χάρρυ υποδύεται τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μια γηπεδική ομιλία, όπου έλεγε μόνο Θα με μέτρο και με τον χαρακτηριστικό παπανδρεϊκό επιτονισμό (βλ. και πράγματι), και το πλήθος του απαντούσε με θα ρυθμικές επευφημίες. Ο μόνος που έλεγε κάτι διαφορετικό από θα ήταν ένας ενθουσιώδης φαν που ούρλιαζε «μας πήρες τα σπλάχνα μεγάλε!».

Σύγκρινε: ΘΑΣΟΚ.

Όπως παρατήρησε ο Vrastaman, πιμί είναι τόσο η υπερκιτσάτη διαφημιστική μασκότ των πάλαι ποτέ διαλαμψάντων υπερπριζουνίκ Μαρινόπουλος, όσο και τα personnal messages. Αυτοαναφορικώς, λοιπόν, ως μαρινόπουλος χαρακτηρίζεται είτε σκωπτικά-χλευαστικά, είτε και με την καλή έννοια, αυτός που επιδίδεται καθ' υπερβολήν στα πιμί, λ.χ. λύνοντας διαφορές μέσω πιμί σε one to one basis, αντί για την πανδιαφάνεια των σχολίωνε (ευσύνοπτον κατά Αριστοτέλην και Foucault), ενθαρρύνοντας δίκην σλανγκοπατέρα τους σλανγκορούκι, αναπτύσσοντας διαδικτυακές φιλίες, φλερτ, ή και αντιπαλότητες στην σκοτεινή ιδιωτεία των πιμί, και όχι στον καταυγασμένο με φως δημόσιο χώρο του σλανγκοδήμου.

Trivia: Η γνωστή ανεκδοτική εϊτίλα ήταν:
— Ποιο είναι το μικρό όνομα του Μαρινόπουλου;
— ...;
— Υπερπριζουνίκ.

Επίσης, ο Μαρινόπουλος είχε απαθανατιστεί στον χαρρυκλυννικό δίσκο «Μαλακά» με τις εθνικές επευφημίες: «Υπέρ εστιών και βωμών, υπέρ πατρίδος και θεών, υπερπριζουνίκ Μαρινόπουλος».

Η αφετηριακή βρισιά που σημαίνει προφάνουσλυ συνουσιάζεσαι ως παθητικός ερωμένος /-η, ήγουν λαμβάνεις τον μπαργαλάτσον, και από την οποία προκύπτει πληθώρα εκφράσεων, όπως είναι γάτα κι αλεπού και τον παίρνει πού και πού, παππού παππού, τον παίρνεις πού και πού;, τον παίρνει καδρόνι και τον βγάζει ροκανίδι, τον παίρνει κι απ' τα αυτιά, τον παίρνει κι απ' τα ρουθούνια, τον παίρνεις και γέρνεις.