Definitions by Cunning Linguist (372)
Showing 311-320 from 372

Είναι αυτός που έχει κάτι λάγνο στην κίνησή του, που γέρνει ελαφρώς, που την κουνάει την παντόφλα, ο ζουζουνέλος, αυτός που το πισωγλεντάει δηλαδή.

Από επεισόδιο των «Απαράδεκτων», λογοπαίγνιο με το όνομα του τραγουδιστή/συνθέτη των 80s/90s Κώστα Χαριτοδιπλωμένου που, όπως και να το κάνουμε δηλαδή, έχει και πολύ τσαχπίνικο επώνυμο!

Στένσιλ (stencil) ή στένσιλ γραφίτι είναι η τελευταία λέξη στον σημειολογικό ανταρτοπόλεμο μέσα στις μεγαλουπόλεις της Δύσης, τελευταία δε εξαπλώθηκε και στην Ελλάδα.

Τι είναι και πώς γίνεται

Είναι μια τεχνική graffiti με σπρέι και χαρτόνι που είναι κομμένο σύμφωνα με κάποιο σχέδιο ή κάποια γράμματα (σχηματίζεται έτσι στο χαρτόνι το αρνητικό του σχεδίου, βλ. εικόνα 2). Όταν ο στενσιλάς ψεκάζει με σπρέι πάνω από το χαρτόνι, το χρώμα βάφει τον τοίχο εκεί που το χαρτόνι είναι κομμένο δημιουργώντας έτσι το σχέδιο σε θετικό (εικόνα 1). Πιο πολύπλοκα στένσιλ γίνονται χρησιμοποιώντας περισσότερα χρώματα και χαρτόνια με διαφορετικά σχέδια.

Η δυσκολία στο κόψιμο κάποιου σχεδίου στο χαρτόνι είναι ότι κάποια σημεία του σχεδίου (τα νησιά) είναι απομονωμένα και σύμφωνα με το σχέδιο δεν θα στηρίζονταν κανονικά από πουθενά (π.χ. κόβοντας το όμικρον, πρέπει στο χαρτόνι να μείνει το στρογγυλό κενό στο εσωτερικό του). Το πρόβλημα αυτό λύνεται αφήνοντας μικρά κομμάτια χαρτονιού (τις γέφυρες) που ενώνουν τα απομονωμένα μέρη με το υπόλοιπο μέρος του χαρτονιού (βλ. εικόνα 3).

Πότε γίνεται η εξόρμηση και με ποιον τρόπο

Πιο εύκολα (και με περισσότερο χαβαλέ) γίνεται κατά ομάδες και χρειάζεται συνήθως δύο άτομα τουλάχιστον, το ένα να κρατάει το χαρτόνι σταθερό στον τοίχο και το άλλο να ψεκάζει. Το ψέκασμα πρέπει να γίνει σωστά, έτσι ώστε να μην πέσει πολύ χρώμα που θα αρχίζει να στάζει και θα χαλάσει το σχέδιο. Το κάνουμε τη νύχτα και με προσοχή να μην μας πάρουν πρέφα, αφού το στένσιλ είναι παράνομο. Χρήσιμα είναι τα πλαστικά γάντια μιας χρήσης, αλλιώς τα χέρια θα γίνουν ένα με το χρώμα του σπρέι σε χρόνο μηδέν.

Χαρακτήρας και θέματα

Το stencil στην Ελλάδα είναι γενικά τέχνη του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και ως τρόπος έκφρασης αντιδρά στη μονοπώληση των δημοσίων χώρων από την διαφημιστική προπαγάνδα. Ειδικά μετά τον εξοστρακισμό της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 το στένσιλ έγινε όπλο της νεολαίας ενάντια στην στην κρατική αυθαιρεσία.

Ο γνωστότερος καλλιτέχνης του stencil είναι ο Βρετανός Banksy.

Κατά το «Ελλαδιστάν», χρησιμοποιείται για να περιγράψει την Ελλάδα ως τριτοκοσμική χώρα που κυβερνιέται από τη μαφία του επιχειρηματία (και προέδρου του Ολυμπιακού) Σωκράτη Κόκκαλη. Και δεν έχουν και άδικο δηλαδή, αφού ο Σωκράτης διαθέτοντας επιχειρήσεις κάθε είδους (τηλεπικοινωνίες, τυχερά παιχνίδια, Μ.Μ.Ε., ποδοσφαιρική ομάδα και δεν συμμαζεύεται) έχει καταφέρει να γίνει αμύθητα πλούσιος με διάφορες μεθόδους, ανάμεσα στις οποίες η μίζα και η κομπίνα φιγουράρουν στην πρώτη θέση.

Η λέξη Κοκκαλιστάν χρησιμοποιείται κατεξοχήν στον χώρο του ποδοσφαίρου από τους μη γαύρους οπαδούς. Βέβαια το παράπονό τους περιορίζεται στο ότι η ομάδα τους δεν παίρνει πρωτάθλημα εξαιτίας της μαφίας του Κόκκαλη, κατά τ' άλλα όμως το ότι αυτός κατακλέβει το δημόσιο ταμείο κάνοντάς τα πλακάκια με τους πολιτικούς, λίγο τους ενδιαφέρει. Άλλωστε η πλειοψηφία του κόσμου τελικά όταν λέει «αγοράζω εφημερίδα» εννοεί «αγοράζω αθλητική εφημερίδα». Τι να περιμένει κανείς...

Σχετικά: Λαμπρακιστάν, Βαρδινογιαννιστάν, Αγγελοπουλιστάν.

Είναι αυτό που μας προφυλάσσει από το κέρατο. Σε αντίθεση με το αλεξικέραυνο, το αλεξικέρατο έχει πιο αφηρημένη σημασία και λειτουργία, επομένως μπορεί να είναι χίλια δυο πράγματα: ο ήρωας του Ροΐδη ας πούμε (βλ. παράδειγμα 1) θεωρεί πως το ψώνιο της γυναίκας του δεν της αφήνει καιρό για αγάπες και λουλούδια, άρα είναι αλεξικέρατο.

Ένα άλλο παλιό και δοκιμασμένο αλεξικέρατο είναι η ασχήμια: κυκλοφορεί άλλωστε από παλιά στους φιλολογικούς κύκλους το εξής ρητό: «η γυναίκα είναι σαν την μετάφραση: όταν είναι πιστή δεν είναι ωραία και όταν είναι ωραία δεν είναι πιστή».

Όπως το αλεξικέραυνο ετυμολογείται στα αλεξι- (= αυτό που διώχνει) + κεραυνός, έτσι και το αλεξικέρατο βγαίνει από τα τα αλεξι- + κέρατο.
Η λεξιπλασία αυτή είναι αναμφίβολα παλιά, αφού την συναντάμε στο διήγημα του Εμμανουήλ Ροΐδη «Ψυχολογία Συριανού συζύγου», γραμμένο το 1894.

Τα κουρκουμπίνι όπως ξέρουμε όλοι (και πολύ περισσότερο τα καρντάσια στη Σαλλλονίκη) είναι μικρό σιροπιαστό γλυκό με σχήμα κυλινδρικό, φτιαγμένο από φύλλο κρούστας και αρωματισμένο σιρόπι. Γενικά στα κουρκουμπίνια αναφερόμαστε στον πληθυντικό, αφού κανείς δεν μπορεί να παραγγείλει (πόσο μάλλον να φάει) μόνο ένα. Κι επειδή ενθαρρύνουμε τις δημιουργικές σας απασχολήσεις εδώ στο σάιτ, διαθέτουμε και συνταγή για κάθε μαθητευόμενο Μαμαλάκη.

Πολύ συχνά χρησιμοποιείται ως χαϊδευτικό (βλέπε παράδειγμα 2), η σημασία της λέξης όμως μεταλλάσσεται άρδην όταν το υπονοούμενο φτάνει στην ανεξάντλητη θεματολογία του πέοντος: τότε με τη λέξη κουρκουμπίνι εννοούμε το μικρό τσουτσουνάκι, τη φίφα, το γαριδάκι, τη μικρογραφία μαλαπέρδας (παράδειγμα 1).

Η φράση αυτή συνοψίζει με τον πιο εύστοχο τρόπο μια από τις πιο θεμελιώδεις αλήθειες της ελληνικής πραγματικότητας, αφού ο στρατός είναι ουσιαστικά ο προθάλαμος στον παραλογισμό του ελληνικού δημοσίου, στη λογική του βύσματος, της κομπίνας και του βολέματος. Πέρα από αυτά αποτελεί βέβαια και μια καλή εξάσκηση στο εθνικό μας άθλημα.

Δύο βασικοί άξονες λειτουργίας του ελληνικού στρατού είναι ο προβλεπόμενος τρόπος που πρέπει να γίνεται το καθετί και η άκαμπτη γραφειοκρατία. Αυτά οδηγούν σε καταναγκαστικούς παραλογισμούς και γελοίες διαδικασίες χωρίς κανένα νόημα. Μερικά προσωπικά πρόσφατα παραδείγματα:

• Στρώνεις και τεντώνεις το πανάθλιο κρεβάτι σου κάθε πρωί για την επιθεώρηση και φτιάχνεις περίτεχνο φάκελο παραβλέποντας το γεγονός ότι στα τρύπια σεντόνια και στις πενταβρώμικες κουβέρτες (αν τις χτυπήσεις σηκώνεται πυρηνικό μανιτάρι) γεμιστές με κομματάκια ναφθαλίνης δεν κοιμάσαι έτσι κι αλλιώς. Στην πραγματικότητα βάζεις σεντόνι ή υπνόσακο και κοιμάσαι από πάνω, αλλά αυτά δεν προβλέπονται, οπότε επίσημα είσαι παράνομος.

• Ο σάκος ιματισμού ή αλλιώς λουκάνικο πρέπει να είναι αντικείμενο εξαιρετικά υψηλής τεχνολογίας, αφού απαγορεύεται να τον πάρεις έξω από το στρατόπεδο. Αντιθέτως μπορείς να πάρεις όοολα τα πράγματα από μέσα και να τα πας σπίτι σου, αλλά σε άλλες τσάντες ή βαλίτσες. Το λουκάνικο μένει στο στρατόπεδο.

• Η καθαριότητα είναι από τα πρώτα μελήματα του στρατού, γι' αυτό και κάθε μέρα ορίζονται πολλοί φαντάροι για να καθαρίσουν τουαλέτες, θαλάμους, εξωτερικούς χώρους κτλ. Βέβαια απορρυπαντικά δεν υπάρχουν, τα γάντια είναι δυσεύρετα και η χλωρίνη δίνεται με το σταγονόμετρο. Όσο για αυτούς που έχουν αγγαρεία στο πλοίο της Αγάπης, γάμησέ τα κι άφησέ τα! Γενικά στον στρατό μαθαίνει κανείς να βάφει αυγά με πορδές.

• Οι σκοπιές γίνονται με άδεια όπλα. Για να βάλεις τον γεμιστήρα στο όπλο πρέπει να ειδοποιήσεις τους ανωτέρους, να πάρεις θετική εντολή, να ξηλώσεις τον ραμμένο γεμιστήρα και να οπλίσεις, και όλα αυτά μόνο και μόνο για να ρίξεις στον αέρα, όπως προβλέπεται. Μέχρι τότε μπορείς να πολεμήσεις με βρισιές.

• Όλα τα θαλαμοντόγκ της επόμενης μέρας μαζεύονται και πηγαίνουν στο φρουραρχείο, όπου κάποιος ανώτερος τους αναλύει υποτίθεται τις υποχρεώσεις τους. Βέβαια μετά την δεύτερη φορά που θα τα ακούσεις δεν χρειάζεται να τα ξανακούσεις, γι' αυτό στο τέλος βαριέται και ο ίδιος να έρθει να τα πει, οπότε μετά από την απαραίτητα μεγάλη αναμονή επιστρέφεις εθνικά υπερήφανος που επιτέλεσες το καθήκον σου, ήσουν προβλεπέ και δεν έφαγες καμπάνα.

Αυτά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, γιατί άμα πιάσουμε τις ιστορίες άλλων θα γράψουμε βιβλίο! Η εκπαίδευση του στρατού συνίσταται πλέον στο να περιμένεις ατελείωτες ώρες και να σπαταλάς το μέγιστο δυναμικό για να κάνεις πράγματα που έχουν την ελάχιστη αποτελεσματικότητα. Το χάσιμο χρόνου και η έλλειψη νοήματος στον στρατό κάνει τη ζωή και του μεγαλύτερου κοπρόσκυλου να φαίνεται επιτυχημένη σταδιοδρομία... Αλλά δεν μασάω... 347 και σήμερα!! Ή μήπως 15.000 και μία;

Στον στρατό: είναι η «κομψή» θήκη για το μαξιλάρι που κατά τα προβλεπόμενα φτιάχνουν οι φαντάροι με μια μπιχλιασμένη κουβέρτα. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αυτή η διαδικασία πέρα από την αμφιβόλου αισθητικής μόστρα του θαλάμου, αλλά αν δεν το φτιάξεις όπως το θέλουν πέφτει και καμπάνα άμα λάχει.

Χειρότερο από το μαύρισμα του οικοδόμου και το ταριφόχερο. Είναι το απαίσιο μαύρισμα που αποκτά κανείς υπηρετώντας καλοκαίρι στον ελληνικό στρατό φορώντας όπως προβλέπεται μακρύ παντελόνι παραλλαγής, T-shirt παραλλαγής και χιτώνιο με γιακά και σηκωμένα μανίκια. Το αποτέλεσμα είναι να μαυρίζουν μόνο το κεφάλι, ο μισός λαιμός και τα χέρια μέχρι τον αγκώνα. Παλιότερα δε που προβλεπόταν φανέλα με τιράντες κάτω από το χιτώνιο έμενε ακάλυπτο ένα τριγωνικό μέρος κάτω από τον λαιμό το οποίο μαύριζε σχηματίζοντας το λεγόμενο μουνάκι.

Ο φαντάρος που γλείφει τους ανωτέρούς του σε βαθμό τσιμπουκώματος για να καβατζώνεται ο ίδιος (παίρνοντας βυσματικές θέσεις ή άδειες), γαμοσειριάζοντας συνήθως τους υπόλοιπους φαντάρους.

Η μέρα που ο φαντάρος που υπηρετεί στη Λήμνο απολημνώνεται, δηλαδή τελειώνει την υποχρεωτική θητεία του στο μαύρο νησί της παραμεθορίου και παίρνει μετάθεση για κάπου κοντά στο σπίτι του (το καλό της Λήμνου είναι ότι λόγω δυσμένειας δίνει πολλά μόρια για την τελευταία μετάθεση).

Η απολήμνωση μοιάζει αρκετά με το λελέ, αφού το μεγάλο αγγούρι της θητείας έχει πλέον περάσει. Πολλοί φαντάροι που μετρούν μέρα-μέρα μέχρι την απολήμνωσή τους ισχυρίζονται ότι καθώς πλησιάζει η μεγάλη στιγμή, ακούνε τα λελεδόνια που έρχονται να τους πάρουν...