Tagged definitions (170)
Showing 1-10 from 170

Επιφώνημα θαυμασμού από οπαδούς του Ηρακλή (και όχι μόνο) για τον Βασίλη Χατζηπαναγή, συνδυάζοντας τα θεία με το επώνυμο του επονομαζομένου «μάγου της μπάλας».

Μπερδεύομαι, δεν ξέρω τι μου γίνεται, είμαι σε σύγχυση, αδυνατώ να παρακολουθήσω κάτι ή κάποιον, χάνω τον λογαριασμό, χάνω την σειρά των γεγονότων, αποτυγχάνω να συγκρατήσω στο μυαλό μου πληροφορίες λόγω του πλήθους τους, μπερδεύω την πούτσα με την βούρτσα, δεν ξέρω πού παν τα τέσσερα, έχω χάσει επεισόδια. Ενίοτε και σαν γενικότερος χαρακτηρισμός ανθρώπου (βλ. είμαι οφ, είμαι αλλού, είμαι καμένος).

Αλλά και χάνομαι όμορφα, γουστάρω τόσο που η λογική μου υποχωρεί, συνεπαίρνομαι, καταπλήσσομαι από την ποιότητα μιας εμπειρίας.

Προέλευση από τον χώρο του ποδοσφαίρου: Οι επιτιθέμενοι είναι τόσο καλοί που οι αμυνόμενοι δεν προλαβαίνουν καν να παρακολουθήσουν την πορεία της μπάλας, πόσο μάλλον να προβάλουν αντίσταση ή να την κλέψουν, περιφερόμενοι κατά συνέπεια σα χαμένοι στο γήπεδο, μάταια προσπαθώντας να πιάσουν το ρυθμό που απαιτείται.

Από το ποδόσφαιρο, μέσω και μιας δημοφιλούς διαφήμισης του ΟΠΑΠ, έρχεται και ένας άλλος τρόπος να πεις ότι «χάθηκε η μπάλα»: το σύνθημα «πού 'ναι η μπάλα, οέο;» το οποίο λέγεται είτε τραγουδιστά είτε όχι.

Στο ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται συχνά σε άπιαστα γκολ που ο τερματοφύλακας δεν έχει καμία τύχη οπότε δεν κάνει καν προσπάθεια / εκτίναξη προς τη μπάλα, απλά γυρίζει και κοιτάζει. Τερματοφύλακες σεσημασμένοι ως προς αυτή την αντίδραση συχνά ονομάζονται φωτογράφοι, όμως αυτό προϋποθέτει τόση έλλειψη ταλέντου ώστε ο τέρμας να μένει άγαλμα ακόμα και σε φαινομενικά εύκολα για αυτόν γκολ.

Η χρήση της μεταφοράς μπορεί να συνεχιστεί επάπειρον και κατά το δοκούν, του τύπου «έβγαλε και ευρυγώνιο μην το χάσει», «στην ταχύτητα κλείστρου εξπέρ αλλά από αντανακλαστικά ούτε λόγος» κ.ο.κ.

Σαρκαστική αντιστροφή του εύληπτου «φουλ άμυνα με ξαφνικές επιθέσεις», τακτική που εφαρμόζεται σε πολλά αθλήματα.

Σαν έκφραση ειρωνεύεται την ορμή του αντιπάλου, η οποία όμως δεν συνοδεύεται από σοβαρό σχέδιο, αναγκάζοντάς τον να σύρεται πίσω στην άμυνα σε κάθε αντεπίθεσή μας. Είναι δηλαδή ένα σύστημα χειρότερο κι από το χύμα στο κύμα, διότι εδώ ο επιτιθέμενος δεν έχει επίγνωση της ανεπάρκειάς του.

Μεταφορικά, λέγεται για ανθρώπους δήθεν γκραν γαμάω, που ξεκινούν μια υπεραισιόδοξη προσπάθεια χωρίς πρόγραμμα, αλλά στο τέλος είναι στάνταρ ότι αντί για μαλλί θα βγούνε και κουρεμένοι.

Ένα ποδοσφαιρικό σύστημα ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα και στην Ιταλία (στην γείτονα λέγεται Catenaccio)

Η ΔΙΑΤΑΞΗ
Αποτελείται από:
1 τερματοφύλακα
3 σέντερ μπακ
2 ακραία μπακ
2-3 αμυντικά χαφ
2 ακραία χαφ
0-1 επιθετικό

Ο ΣΚΟΠΟΣ
Να καταστρέψεις ολοσχερώς το παιχνίδι του αντιπάλου (όπως και τα νεύρα των θεατών), ούτως ώστε να διατηρηθεί το 0 στην εστία σου και να ελπίζεις να σκοράρεις σε κάποια στημένη φάση ή κάποια αντεπίθεση.

Εφαρμόζεται συνήθως από ομάδες μικρότερου βεληνεκούς όταν αντιμετωπίζουν μεγαθήρια και, πολλές φορές, έχει αποτέλεσμα (βλέπε Euro 2004)

Μια αρκετά εξειδικευμένη συνομοταξία ψωλιάς από τον μαγικό κόσμο της μπάλας: όταν ο παίχτης την τρώει στα arcidia του.

Για την ευρύτερη έννοια, βλ. εδώ.

Είμαι ποδοσφαιριστήςτης κακιάς ώρας, δεν αξίζω τα χρήματα που παίρνω, ή μου δίνουν λίγαγιατί ο άλλος που παίζουμε στην ίδια θέση είναι καλύτερος, με αποτέλεσμα να παίζω εξωφυλαρούχας, δηλαδή σπανίως μέχρι και καθόλου.

Άμεσο αποτέλεσμα του ταλέντου μου είναι να κάθομαι στον πάγκο της ομάδας μου, αντί να κάνω πως παίζω. Καμιά φορά πέφτω θύμα κλίκας και παρεξήγησης, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τρώω πάγκο.

Παλιά αγαπημένη σλανγκιά της λεβέντικης αθλητικής δημοσιογραφίας, κυρίως στα σίξτις και τα σέβεντις. Σήμερα έχει μάλλον περιπέσει σε ψιλοαχρησία, λίαν αδίκως κατά τη γνώμη μου, δεδομένης της εξαίρετης παραστατικότητας και των μακάβριων/δρακουλιάρικων συνδηλώσεών της. Πιο συγκεκριμένα, αφορά – τι άλλο – το χώρο της Μπάλας (μία είναι η μπάλα και σίγουρα όχι αυτή με τα καυλόσπυρα).

Ο ποδοσφαιριστής που τρώει παιδιά είναι ο παιχταράς, η παιχτούρα, ο μάγος της μπάλας, ο φοβεγός και τρομεγός, ο μέγας μπαλαδόρος, ο οδοστρωτήρας, ο γαμάουερ, αυτός που κάνει παπάδες, που ζωγραφίζει στο τερέν, που ρίχνει ξύλο μεταφορικά και κυριολεκτικά (άσχετο, τι θυμήθηκα τώρα, εκείνο το ξεγυρισμένο μπουκέτο του Κολλιτσιδάκη σε ματς Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού πριν καμιά δεκαριά χρόνια – απευθείας κόκκινη και τον πούλο).
Από καιρού εις καιρόν η έκφραση ξεθαβόταν από το χρονοντούλαπο της (ποδοσφαιρικής ιστορίας) και σε μεταγενέστερα χρόνια, π.χ. ένας κανίβαλος που τελικά αποδείχτηκε γιαλαντζί ήταν ο Ρασίντι Γεκινί, ο νιγηριανός που μας τον φόρεσε στο μουντιάλ του 1994 και μετά τον τσίμπησε ο γαύρος. Ο εν λόγω αραπάκος αποτελεί τυπική περίπτωση μεταγραφικής φούσκας που στην πορεία ξεφούσκωσε, εν μέρει εξαιτίας των υπερβολικών προσδοκιών με τις οποίες είχε επενδυθεί η περίπτωσή του. Και ιδού το συμπέρασμα δια της επαγωγικής μεθόδου: όταν σκάσει κάποιος φορτωμένος με τη φήμη κανίβαλου, οι αυθέντικ κανίβαλοι της εξέδρας είναι σε επιφυλακή για να τον κατασπαράξουν σε ενδεχόμενη διάψευση φημών-αρκούδων που εκτρέφονται εντέχνως από τα λαμόγια τους παράγοντες, που συντηρούν τη μαστούρα / καψούρα / αρρώστια των φανατικών.

Έκφραση που χρησιμοποιείτε όταν κάποιος αλλάζει άρδην τις απόψεις του για ορισμένο θέμα, ή μετακινείται σε κάτι (εργασία, πόλη, αθλητικό σύλλογο, πολιτικό κόμμα) που παλιότερα κατέκρινε έντονα.

Παραλλαγή του κλασικού κοκτέιλ Cuba Libre. Αγαπημένο ποτό των οπαδών της ομάδας της Θεσσαλονίκης, ΠΑΟΚ. Παρασκευάζεται με 3 μέρη Ρετσίνα Μαλαματίνα (αποκλειστικά) και 1 μέρος Κόλα. Χυμός Lime προαιρετικά. Σερβίρεται στα ταβερνεία πέριξ του γηπέδου της Τούμπας τις Κυριακές ή παρασκευάζεται αυτοσχεδίως από τους οπαδούς προ της εισόδου τους στο Γήπεδο της Τούμπας.