Tagged definitions (11)
Showing 1-10 from 11

Παρακλάδι του σταρχιδισμού που μετεξελίχθηκε σε ανεξάρτητο θρησκευτικό κίνημα με κυρίαρχο σκοπό την απαλλαγή του ατόμου από το άγχος της αναπαραγωγικής διαδικασίας αλλά και του ανταγωνισμού στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Ο κυρίαρχος πυλώνας του Δεγαμισμού στηρίζεται στην βασική αρχή του "Δεν γαμάω, άρα δεν υπάρχω”. ΣτΜ: Δεν υπάρχω, άρα δεν αγχώνομαι.

Το κίνημα αυτό τείνει να επηρεάζει όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους, με αρκετούς να ισχυρίζονται ότι είναι μια από τις αιτίες της υπογονιμότητας σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ενώ οι έρευνες παραμένουν ακόμα ανοιχτές όσον αφορά την σύνδεση του με την πατριαρχία αλλά και το woke culture.

Εκ του λογίου εκ, του τσογλανιού και της υπέρ-κατάληξης -ισμός.
Eπιθετικό από κάθε άποψη γλωσσικό εύρημα του Β. Βενιζέλου, χρησιμοποιείται για να εκφράσει το προτσές της μετατροπής του καλού καγαθού ανθρώπα σε τσόγλανο ολκής. (Ελαπαναΐαμ, σόδομα και γόμορρα!)

Ο εκτσογλανισμός χαρακτηρίστηκε γλωσσικό έκτρωμα διότι συνειδητά συνδυάζει μια λόγια πρόθεση (εκ-) και έναν λόγιο τρόπο παραγωγής λέξεων (εκ+χ+-ισμός) με μια επιδεικτικά λαϊκή λέξη, σχεδόν χυδαία, και επιπλέον δάνεια. Από την άποψη αυτή βέβαια ο κ. Βενιζέλος δεν πρωτοτυπεί -πριν από αρκετά χρόνια, όταν ιδρυόταν το Δίκτυο 21, που είχε στην ηγεσία του τον τωρινό συνοδοιπόρο του κ. Βενιζέλου, τον Χρ. Λαζαρίδη, ο γνωστός συντηρητικός λόγιος Σ. Καργάκος είχε θεωρήσει το Δίκτυο ασπίδα στην . . . ε κ π ο ύ σ τ ε υ σ η της κοινωνίας. Τέτοια υβρίδια πάντως, αν και δεν απορρίπτονται εξορισμού, σπάνια ευδοκιμούν. Δεν παραβιάζουν κάποιον νόμο της γλώσσας, αλλά ξενίζουν τους περισσότερους φυσικούς ομιλητές της, και νομίζω ότι δικαίως τους ξενίζουν.

Σαραντ εδώ

Ο κ. Ευ. Βενιζέλος λοιπόν ήρξατο χειρών αδίκων (;) μιλώντας για τον εκτσογλανισμό της κοινωνίας που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, εκδήλωση (κατά τον Ν. Σαραντάκο) "του μισονεϊσμού και της νεοφοβίας του Μπένι προς τη διάσταση του νέου, του νεαρού σε ηλικία που είναι το εμβληματικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά".

♪♫ Τώρα με χειρουργεί, μια αλλήθωρη νεολαία / μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική ♪♫

Η κ. Κανέλλη πρόσθεσε το Τσογλάν boy της, συνεισφέροντας έτσι στη διασάφηση του δυσνόητου φιλοσοφικού όρου.

Το φάσμα της τσογλανίασης πλανήθηκε τότε πάνω απ' τη γαλανή πατρίδα μας -που κατοικείται ως γνωστόν από πεφτοσυννεφάκηδες- κι η ιέρεια Αφροδίτη Αλ Σάλεχ ανέλαβε να "ερμηνεύσει" τον θεόσταλτο λόγο του μεγάλου τιμονιέρη με γενναίο -βαθύ γλείφτινγκ και την επιστράτευση τσιτάτων από Βιντγκενστάιν ώστε να καταλάβουμε, "όσοι από μας προσφεύγουν στη σκέψη" , την κλάση του ανδρός ΒΒ.

Ήταν από εκείνες τις στιγμές που μια λέξη, μια και μόνη λέξη, φωτίζει την καθημερινότητά μας και κάθε τι που λίγο πριν έμοιαζε ακατανόητο - σε όσους προσφεύγουν στη σκέψη- γίνεται ξάφνου απολύτως κατανοητό. «Ε κ τ σ ο γ λ α ν ι σ μ ό ς». Α, ναι. Αυτό ακριβώς. «Μια νέα λέξη είναι σαν το νέο σπόρο που σπέρνεις στη γη μιας συζήτησης» γράφει ο μεγάλος φιλόσοφος του 20ου αιώνα Βιτγκενστάιν.

Διότι οι λέξεις έχουν δύναμη και δίνουν δύναμη. Οι λέξεις είναι τα όρια του ήθους και του κόσμου μας. Από τις λέξεις κρατιόμαστε. Λέξεις αναζητούμε για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε ό,τι συμβαίνει. «Τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του κόσμου μου» γράφει ο Βιτγκενστάιν για να εξηγήσει τη σημασία της γλώσσας και των λέξεων στη σκέψη κάθε υποκειμένου.

«Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας. Για την ακρίβεια θα μου επιτρέψετε να πω μια λέξη -και ζητάω συγνώμη από εσάς και τους ακροατές μας- του ''εκτσογλανισμού'' της ελληνικής κοινωνίας». Του «εκτσογλανισμού»!» είπε ο κ. Βενιζέλος στην ΚΠΕ. Και δεν χρειάστηκαν επεξηγήσεις. Με το άκουσμα της νέας λέξης όλοι κατάλαβαν ή βρήκαν την έννοια που αναζητούσαν για την ερμηνεία της τρέχουσας κατάστασης.

«Εκτσογλανισμός». Αυτό είναι το νέο φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία. Το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποιούνταν η λέξη «εκφασισμός» αλλά, καθώς είναι μια λέξη με συγκεκριμένο ιστορικό φορτίο, δεν απεικόνιζε επαρκώς το νέο αυτό φαινόμενο. Το ένα βέβαια δεν αναιρεί το άλλο, και ενδεχομένως να έπεται. Αυτό όμως που δεν μου είναι ακόμα σαφές είναι ποιο έπεται του άλλου (ο εκτσογλανισμός τροφοδοτεί τον εκφασισμό ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο;)

Περισσότερο γλείψιμο στον Βιτγκενστάιν, εεεε ... συγνώμη στον Μπένυ από ΑλΣάλεχ, εδώ

• Ο νέος όρος εντυπωσίασε. Εφευρέθηκαν αμέσως και τα αντίθετου νοήματος “αποτσογλανοποιημένος,” “ξετσογλανώνομαι.” Κάποιοι απ' το πλήθος των εκτσογλανισθέντων αντέδρασαν θετικά και θαύμασαν:

• Άλλοι πάλι τσούγδοι, ενώ πάθανε μόρφωση τους βγήκε τελικά ως ξινίλα:

• και ο νέος όρος παραδόθηκε στην κοινωνία -όπου και ανήκει- για γενική χρήση:

Και εν κατακαυλείδι:
Γιομίσαμε κλαρινογαμπρούς με πλαστές πινακίδες, λεβεντομαλάκες πρωθυπουργούς και εκτσογλανισμένους σοσιαλιστές. (εδώ)

Ή, όπως λέει κι ο Κορνήλιος,
"Η σημερινή κοινωνία
είναι μέσα στην ύ β ρ ι ν
και είναι θεμελιωδώς ά φ ρ ω ν"

ντολτσεβιτισμός, ντολτσεβιτιστής/ -ίστρια

Το ηθικό κίνημα του να ζεις τρυφηλή ζωή, να σ' αρέσει η καλοπέραση. Ντολτσεβιτιστές καλούνται οι φιλήδονοι οπαδοί των απολαύσεων και ακόλουθοι του εν λόγω κινήματος.

Εκ του ιταλικού Dolce Vita (=γλυκιά ζωή) και της κατάληξης -ισμός. Η ομώνυμη ταινία-σταθμός (1960) του Φεντερίκο Φελίνι προκάλεσε στην εποχή της μεγάλο θόρυβο και πάθη αποτελώντας τεράστια εμπορική επιτυχία.

(...) απ' την ταινία καθιερώθηκαν δύο όροι: ο Παπαράτσο, ο φίλος του Μαρτσέλο έδωσε το όνομά του στους απανταχού ρεπόρτερ ή αλλιώς... παπαράτσι και ο τίτλος, "Dolce Vita" μέχρι σήμερα υποδηλώνει την ευχάριστη, γλυκιά, ανέμελη ζωή, ό,τι δηλαδή έκανε ο ήρωάς μας...

Πηγή εδώ

Μας στόλιζε έτσι η μάνα μας όταν με τον αδερφό μου αρχίσαμε να παρακούμε τις σπαρτιάτικες αρχές της. Εγώ ήμουν η ντολτσεβιτίστρια, ντολτσεβιτιστής εκείνος, χαμένα κορμιά κι οι δυο και πύρκαυλοι θιασώτες του ντολτσεβιτισμού. Μέχρι τώρα δεν είχα ακούσει να λέει κανείς άλλος αυτή τη λέξη, όμως ιδού η σοδειά που δείχνει τον μαμαδισμό της μανούλας, before it was cool:

Ιδεολογία του Διαδικτύου, όπως ο ασιγματισμόσ, ο ατονισμος, ο ανορθογραφισμός, ο πολυτονισμός. Επειδή γίνεται κυρίως για λόγους ευκολίας, μοιάζει πιο πολύ με τους δύο πρώτους. Ο ορισμός του γκρηκλισμού είναι να βαριέσαι ανυπόφορα να κάνεις το ταυτόχρονο Αλτ-Σιφτ (όπως εγώ τώρα) κι έτσι είτε 1) Να γράφεις ελληνικά με αγγλικούς χαρακτήρες, είτε 2) αγγλικά με ελληνικούς.

1. α) Η πρώτη περίπτωση πολλές φορές λειτουργεί ως το καμουφλάζ του ανορθόγραφου. Δηλαδή ένας που δεν μπορεί να ορθογραφήσει, αντί να πάρει μια γενναία στάση και να ενταχτεί στο κίνημα του ανορθογραφισμού προασπίζοντας τα πιστεύω και τα ταξικά συμφέροντα των ανορθόγραφων, κρύβεται πίσω από τα γκρήκλις, όπου τα γράφει όλα «i» και «o», και καθάρισε!

β) Όσοι δεν είναι ανορθόγραφοι, γράφουν το ωμέγα ως «w», το ήτα ως «h», το χι ως «x», το θήτα ως οκτώ «8», και το ξι αναλυτικά ως «ks», κι ενώ καταργούν έτσι κάθε κανόνα φωνολογικής αντιστοιχίας, μπορεί και να κατηγορήσουν κάποιον που δεν το κάνει ως «ανορθόγραφο».

γ) Μια τρίτη κατηγορία είναι οι αρχαιόκαυλοι γκρηκλιστές. Αυτοί απεχθάνονται τα γκρήκλις, αλλά είτε λόγω προκεχωρημένης ηλικίας, είτε επειδή ζουν στην κοσμάρα τους, είναι τραγικοί e-tard και δεν έχουν μάθει την ύπαρξη των πλήκτρων Αλτ-Σιφτ. Αλλά επειδή απεχθάνονται την δεύτερη φράξια, ακολουθούν την επιστημονική φωνολογική μεταγραφή από τα αρχαία ελληνικά στα λατινικά. Δηλαδή: Οι πιο μετριοπαθείς γράφουν το ήτα ως «e» και το ωμέγα ως «o», οπότε βρίσκονται σε διαμάχη με την δεύτερη φράξια για το ποιος ορθογραφεί. Οι πιο ακραίοι θέλουν να δηλώσουν και την αρχαιοελληνική ποσότητα των φωνηέντων, οπότε γράφουν το ήτα ως «ee» και το ωμέγα ως «oo». Οι ακόμη πιο ακραίοι είναι ταυτοχρόνως γκρηκλιστές και πολυτονιστές, οπότε προσθέτουν και ένα «h», για να δηλώσουν την δασεία, ενώ χρησιμοποιούν και υπογεγραμμένη ως παραγεγραμμένο «i»! Λ.χ. η λέξη «ερμηνεία» θα γραφεί από αυτούς ως «hermeeneia», το «δόξα τω Θεώ» θα γραφεί «doxa too Theooi» κ.ο.κ. Εννοείται ότι αυτοί λοιδωρούν τα οκτάρια θήτα από τις άλλες φράξιες και τις υπόλοιπες συμβάσεις τους.

δ) Ένα άλλο είδος είναι ο υβριδικός γκρηκλιστής που δεν έχει κανόνα και χρησιμοποιεί όποια σύμβαση του καυλώσει ανά πάσα στιγμή. Λ.χ. δεν έχει ιδεολογικό πρόβλημα να γράψει «tha epi8umousa na ypodeixo» ανακατεύοντας συμβάσεις από όλες τις φράξιες. Συναφές ζήτημα είναι αν το ύψιλον γράφεται με «u» ή με «y».

2) Το αντίστροφο είδος είναι ο γκρηκλιστής που βαριέται να γυρίσει το πληκτρολόγιο από τα ελληνικά στα αγγλικά. Έτσι γράφει στα ελληνικά τα αγγλικά ονόματα ή και εκφράσεις, όπως «σο», «το καλύτερο έβερ», «πρόπαμπλυ», «γουάτσοέβερ», «λολ», «λόλσομ», «φακ» κ.ο.κ. Αν είναι αυτοσαρκαστικός θα διανθίσει για ξεκάρφωμα τον λόγο του και με τα «παρεπίπταμπλυ» και «ανπέκταμπλ» κ.ο.κ. Ο τοιούτος γκρηκλιστής βολεύεται πολύ από τις καθαρευουσιάνικες ελληνοποιήσεις λ.χ. «Σακεσπύρος» για τον «Shakespeare», «Αμστελόδαμον» για το «Άμστερνταμ» κ.ο.κ. Επίσης, από τις σλανγκικές τοιαύτες, όπως δωδ, φατσοβιβλίο, σωλήνας κ.ο.κ.

Το παρόν λήμμα δεν προτίθεται να καλύψει τις περιπτώσεις γκρηκλισμού των ελληνισμών που μεταφράζονται στην αγγλική ομιλία, ή αντιστρόφως των ελληνοαμερικάνικων, που καλύπτονται σε άλλα λήμματα ενδελεχώς βλ. λ.χ. δώσε κώλο στον ρουφιάνο!.

Σλανγκασίστ: Mes.

Ουσιαστικό που φανερώνει την επικριτική στάση του υποκειμένου για την κατάσταση της συμπεριφοράς του αντικειμένου, μία κατάσταση στην οποία βρίσκονται άτομα των οποίων οι πράξεις δεν λογαριάζουν κάποιες άγραφες κοινωνικές συμβάσεις της πιάτσας ή μιας συγκεκριμένης ομάδας.

Οφθαλμολογική πάθηση που πήρε το όνομά της από το εξωτικό πτηνό τουκάν (βλ. και μήντιο). Για πρώτη φορά τουκανισμός διαγνώστηκε σε Βέλγο φυσιοδίφη, ο οποίος περιέγραψε το εξωτικό αυτό πουλί ως «το πτηνό με το χαρακτηριστικό μαύρο φτέρωμα», αγνοώντας πλήρως τη μύτη του.

Στη σημερινή εκδοχή της η πάθηση προσβάλλει χρήστες του internet που αφήνουν σχόλια σε οπτικό υλικό (φωτογραφίες, βίντεο youtube κυρίως, κλπ). Κατά κύριο λόγο ευάλωτοι είναι αστειάτορες χρήστες, αλλά όχι μόνο. Το βασικό σύμπτωμα της πάθησης είναι το εξής: σε μια συγκεκριμένη φωτογραφία ή βίντεο που κυριαρχεί ολοφάνερα ένα δυνατό οπτικό ερέθισμα (κυρίως γκόμενες-τούμπανα, αλλά όχι μόνο, σε κάθε περίπτωση 99% σεξ και βία) κάποιος προσέχει και σχολιάζει ασήμαντες λεπτομέρειες, του φόντου και γενικότερα (λ.χ. σε βίντεο όπου τρελό μωρό webcam γδύνεται στο you tube, κάποιος σχολιάζει το φωτιστικό δαπέδου στην άκρη του πλάνου).

Για να δείτε αν πάσχετε από τουκανισμό κάντε το εξής τεστ: τι βλέπετε στη φωτό 1;

• Αν βλέπετε Τουκάν, πάσχετε από τουκανισμό.
• Αν βλέπετε ένα ωραίο τατού ή ξεκωλόσημο, πάσχετε από μετροσεξουαλισμό.

Για την ιστορία, τουκανισμό εκδήλωσε ο χρήστης του slang.gr Βράσταμαν στη συγκεκριμένη φωτό που αναρτήθηκε συνοδευτικά στη φωτό του λήμματος μύτινγκ.

Ο τουκανισμός είναι ένας δύσκολος ομολογουμένως όρος που έψαχνα για να περιγράψω το φαινόμενο αυτό της εποχής του διαδικτύου των σχολιαστών.

Αυτοί που πιστεύουν σε αυτόν, θεωρούν πως ο νόμος τους είναι ταυτισμένος με τις επιθυμίες τους. Δέχονται τις απόψεις των άλλων αρκεί αυτές να συμφωνούν με τις δικές τους. Κάποιος διάσημος Γάλλος ετσιθελιστής αυτοκράτορας... Λουδοβίκος τάδε, έλεγε «το κράτος είμαι εγώ».

Πολλοί ετσιθελιστές αναφέρουν τη φράση κλειδί του δόγματός τους (έτσι θέλω) στα αρβανίτικα (άστε ντούα).

Η νοοτροπία που ακολουθεί ο άνθρωπος όταν απαξιεί για οτιδήποτε και οποιονδήποτε πέρα από τον ίδιο. Κοινώς, τους γράφει όλους στα αρχίδια του.

Χαρακτηριστικό των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων.

Φιλοσοφική θεωρία η οποία προτείνει την απαλλαγή από το άγχος που μας προκαλούν τα εντέλει ασήμαντα καθημερινά προβλήματα. Η θεωρία αυτή διατυπώθηκε στις 6/11/1998 από τον Χρήστο Τσατσούλη και έκτοτε έχει αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς. Το μανιφέστο του σταρχιδισμού έχει ως εξής:
«...Πολλές φορές οι άνθρωποι και ειδικά οι πολέμιοι μας, συγχέουν τη θεωρία του σταρχιδισμού με μια σειρά από άλλα, άσχετα πράγματα:

- με τον ατομισμό

- με την παραίτηση

- με την αδιαφορία

ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ο Σταρχιδισμός δεν έχει καμία σχέση με όλα τα παραπάνω. Αντίθετα μάλιστα, πρόκειται για μια βαθιά ανθρωπιστική φιλοσοφία! Και θα το δικαιολογήσω αυτό παρακάτω.

Για να μη θεωρητικολογούμε, ας πάρουμε τα πράγματα από την πρακτική πλευρά. Είσαι αντιμέτωπος με κάτι που σε αγχώνει... Το πρώτο βήμα είναι να κάνεις στον εαυτό σου την εξής ερώτηση: «Τι πραγματικά θα γίνει χειρότερο στον κόσμο αν δεν τα καταφέρω στο συγκεκριμένο θέμα;»

Πρέπει να κάνεις την ερώτηση αυτή σε ένα γενικό, οικουμενικό πλαίσιο, έξω από τα στενά προσωπικά σου σχέδια (πρώτη νύξη για έναν καλυμμένο ουμανισμό του σταρχιδισμού...).

Συνήθως η απάντηση είναι: «Τίποτα!!»

Αμέσως, ήρθε η πρώτη ελάφρυνση!

«ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!»

Το δεύτερο βήμα είναι να κάνεις δύο άλλες ερωτήσεις στον εαυτό σου:

«Τι πραγματικά θα γίνει χειρότερο στη ζωή μου αν δεν τα καταφέρω στο συγκεκριμένο θέμα; Τι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν;» Είναι σημαντικός ο τονισμός της λέξης πραγματικά. Και αυτό γιατί, όπως ξέρεις, είμαστε γεμάτοι από πλασματικές ανάγκες που στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν μας εξυπηρετούν, αλλά μας έχουν αποκόψει και από ένα σωρό άλλα πράγματα που πραγματικά μετράνε. Είναι γεγονός ότι η σωστή αντιμετώπιση της παραπάνω ερώτησης προϋποθέτει κάποιο βαθμό αυτογνωσίας (κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι φτάνεις στον σταρχιδισμό έτσι εύκολα και απλά). Όμως σκέψου ότι η ίδια η ερώτηση μπορεί να γίνει μια αφορμή να αρχίσεις να αναρωτιέσαι για τέτοιου είδους θέματα, αρχίζοντας έτσι το, ενίοτε μακρύ και κοπιαστικό, ταξίδι σου προς την αυτογνωσία. Και φτάνουμε έτσι στην δεύτερη σαφή ουμανιστική προσφορά του σταρχιδισμού.

...Χωρίς υπερβολή μπορώ να ισχυριστώ ότι για ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα προβλήματα που συνήθως μας απασχολούν, η απάντηση και σε αυτή την ερώτηση είναι το ίδιο απλή: «Τίποτα». Και συνήθως μπορείς να βρεις ικανό αριθμό εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες ίσως συνεπάγονται λίγο περισσότερο κόπο και χρόνο, αλλά τι αξίζει περισσότερο από την προσωπική σου γαλήνη;

«ΕΝΤΑΞΕΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ, ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΩ ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΤΙ ΕΧΑΣΑ; ΜΙΑ ΩΡΑ ΧΑΖΟΛΟΓΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ; ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ; ΣΙΓΑ ΜΗ ΚΡΕΜΕΤΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ. ΜΙΑ ΩΡΑ ΥΠΝΟ; ΚΑΛΑ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ, ΜΠΡΙΚΙΑ ΚΟΛΛΑΩ, ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΥΠΝΟΥ. ΚΑΙ ΔΥΟ ΩΡΩΝ ΑΝΕΤΑ. ΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΑ ΧΑΣΩ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ... ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ...»

Σοβαρά, έχω διαπιστώσει ότι ενίοτε μας απασχολούν περισσότερο οι, τελικά γελοίες, συνέπειες του γεγονότος παρά το γεγονός καθαυτό, του να χάσεις π.χ. το λεωφορείο.

Ίσως να μην φαίνεται, αλλά έχουμε διανύσει μια πραγματικά μεγάλη απόσταση από όταν άρχισε το παρόν μήνυμα. Έχουμε πετύχει:

α) Να απαλλαγούμε από άγχος για προβλήματα των οποίων η μη-λύση δεν έχει και τόση σημασία.

β) Να απαλλαγούμε από άγχος για γεγονότα τα οποία, κάτω από νηφάλια σκέψη, είναι αναστρέψιμα και συνεπώς η μη επιτυχής έκβασή τους μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Θα μου πεις: «Και τι γίνεται με τα υπόλοιπα προβλήματα ρε φίλε; Δε μπορείς να τα θεωρείς όλα ισοδύναμα με το να χάσεις ένα λεωφορείο... »

Πραγματικά δεν μπορείς. Η θεωρία του σταρχιδισμού εδώ σηκώνει τα χέρια. Όχι ότι αποτυγχάνει... όχι, όχι... απλώς... ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!

Ναι, απλώς τελειώνει. Θυμάσαι τι διαβεβαίωσα στην αρχή, περί σχέσεων με θεωρίες ατομισμού, αδιαφορίας κλπ.; Οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση «problem elimination» θα σε φέρει εκεί. Και δεν θέλουμε να πάμε εκεί... Η ιδέα πίσω από τη θεωρία δεν είναι του τύπου «και τι με νοιάζει εμένα», «αφού ζω και περνάω καλά δεν υπάρχει πρόβλημα» κλπ...

Η ιδέα είναι, μέσω ενός έξυπνου μετασχηματισμού όπως λένε οι μαθηματικοί και όχι με ταχυδακτυλουργίες, να «εξαφανίσεις» τα προβλήματα που ανήκουν στις δύο κατηγορίες που ανέπτυξα παραπάνω, να απελευθερώσεις τις δυνάμεις που μέχρι τώρα απασχολούσες σε αυτά...

...έτσι ώστε να μπορέσεις να αφιερώσεις όλες τις δυνάμεις σου στα πραγματικά σημαντικά θέματα, στη λύση των προβλημάτων που δεν ανήκουν στα παραπάνω υποσύνολα.

Και βέβαια υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Απλά είναι διαφορετικά για τον καθένα.

Επισφραγίζεται έτσι ο αρχικός μου ισχυρισμός περί ουμανιστικού χαρακτήρα της θεωρίας...»