Tagged definitions (3)
Showing 1-3 from 3

Ο Άρειος πάγος είναι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της πολιτικής και ποινικής δικαιοσύνης της Ελλάδας.

Πήρε το όνομά του από το πρώτο δικαστήριο εγκλημάτων φόνου, που ιδρύθηκε μεταξύ 1500 και 1300 π.Χ. και είχε έδρα τον βραχώδη λόφο του Άρεως (Εκεί έγινε η πρώτη «φονική δίκη», κατά την οποία οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου δίκασαν τον Άρη). Από εκεί, ο Απόστολος Παύλος, κήρυξε για το Χριστιανισμό προς τους Αρεοπαγίτες.

Το 1834 ιδρύθηκε το Ανώτατο Δικαστήριο του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους, που ονομάστηκε επισήμως Άρειος Πάγος από το ομώνυμο αρχαίο δικαστήριο.

Ως «παπάρειο πάγο» (άρειο πάγο gtp, δηλαδή) θεωρούμε υποτιμητικά:

1. Δικαστήρια που με τη συμβολή διάφορων λαμογιώντου δικαστικού βίου (πρόεδροι δικαστηρίων, εισαγγελείς, λοιποί δικαστές, ανακριτές, κ.λπ.) εκδίδουν προαποφασισμένες ετυμηγορίες με στόχο να εξυπηρετηθούν ορισμένα συμφέροντα. Κάποιοι εξ αυτών μπλέκονται, σε μεγάλα δικαστικά σκάνδαλα, με πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια, που με όσα έκανε της άξιζε να φάει το γιούχα της αρκούδας (με την έννοια που δίνει σε σχόλιο ο tractioner), στα Πατρινά Μπουρμπούλια. Αλλά στη χώρα του Γκρέκο Μασκαρά τέτοια....

2. Επιτροπές που αποφασίζουν παράνομους διορισμούς δικαστικών λειτουργών δυναμιτίζοντας έτσι την αξιοπιστία, τη διαφάνεια και το κύρος της Δικαιοσύνης.

3. Ακροατήρια δημοσιοκαφρίστικων πάνελ, που λειτουργούν ως υποκατάστατα της δικαιοσύνης και που, με τις ευλογίες κάποιου δημοσιοκάφρου, (Εισαγγελάτου, κ.λπ.) και με τη στήριξη κάποιων έγκριτων δικαστικών (π.χ.: Τράγκα, Κακακουνακη, κ.λπ.) και των λοιπών ενόρκων (επιλεγμένων παραθυράκηδων), δικάζουν οποιοδήποτε άτομο για οποιοδήποτε θέμα ως ξερόλες και λειτουργούν ως ανακατώστρες, προσελκύοντας στο βωμό του εύκολου εντυπωσιασμού τις κάθε λογής κατίνες, περμαθούλες και τους λοιπούς κουτσομπόληδες με στόχο την άνοδο της τηλεθέασης του σταθμού και το κέρδος (βλ.παραθυρομουρμούρα).

4. Οποιοδήποτε άτομο, ή γκρουπ ατόμων, κρίνει με ανεπαρκή δεδομένα κάποιο άτομο ή κάποια κατάσταση, ή όταν υπάρχουν λόγοι συμφέροντος, εμπάθειας, προκατάληψης, κ.λπ., για μια προαποφασισμένη άποψη.

(Να μην συγχέεται με την πρώην περιοχή Κοκκιναρά ή την ομώνυμη λέσχη αντισφαίρισης).

Με το ουσιαστικό «πολιτεία» ο σύγχρονος νεοέλληνας αναφέρεται, κυρίως προ των ραδιοτηλεοπτικών καμερών και μικροφώνων, σε διάφορες από μηχανής θεότητες (το ανάλγητο κράτος, η εξουσία, οι 300, ο Θεός, ο Μπρους Ουΐλις, ο Τσακ Νόρις, ίσως και ο Μάκης) που θα έπρεπε να έχουν προβλέψει το κακό πριν συμβεί, και θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει για κάθε είδους ινφορτούνα που μπορεί να συμβεί και στον τελευταίο -πλην όμως φορολογούμενο- πολίτη. Βεβαίως, το καταληκτικό αυτό χωνευτήρι ευθυνών παραμένει πάντα από απρόσωπο έως φάντασμα, ενώ κατά στιγμές παίρνει και την μορφή σούπερ ήρωα, εγχώριου και εισαγόμενου (οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, ο Πολέμαρχος του Θεού του Λιακό κλπ.). Το πρόδηλο αποτέλεσμα είναι βεβαίως η μη ανάληψη ευθύνης από κανένα υπαρκτό πρόσωπο, πολίτη ή πολιτειακό αξιωματούχο.

Πιθανή προέλευση:

Από τα βάθη της τουρκοκρατίας όπου ο ελληνόφωνος πρώην πολίτης της Ανατολικής αυτοκρατορίας δεν αισθάνθηκε ποτέ σα στο σπίτι του επί οθωμανικής κατοχής, δεν του πολυάρεσε ίσως και η διατήρηση της εξουσίας του παπαδαριού και συνεπώς δεν ένιωσε ποτέ μέρος του κράτους αλλά παρέμεινε «νοικοκυραίς» ραγιάς, κρυφοφοροφυγάς αλλά σκυφτός για το χαράτσι, και κατ' εξαίρεση αιχμάλωτος μιας ανατολίτικης πραγματικότητας.

Εδραίωση στη συνείδηση:

Λίγο το προτεκτοράτο του 1821, το γαλλικό, ρωσικό και αγγλικό κόμμα, η κεντρική εξουσία του Καποδίστρια, οι Βαυαροί, και γενικώς κάποιοι άλλοι που όριζαν επί μακρόν τις τύχες των νεοβαφτισμένων Ελλήνων οδήγησαν στην απρόσωπη πολιτεία που νομοθετεί, εκτελεί και δικάζει αυτοβούλως και απαρτίζεται από άλλους πάντοτε (μάλλον από το Άλφα του Κενταύρου...) έφτιαξαν την «Πολιτεία» που φταίει για τα στενά πεζοδρόμια, το νέφος, τη βροχή το'να τ'αλλο τι να λέμε τώρα.... Και γενικώς την μη αίσθηση του Έλληνα για οτιδήποτε δημόσιο... ακόμα και τα πάρκα!

Έκφραση που δηλώνει τη γενική αβεβαιότητα περί του μέλλοντος. Προέρχεται από το βιβλίο που ο ΟΕΔΒ είχε μοιράσει προς εικοσαετίας περίπου στους μαθητές Λυκείου στα πλαίσια του μαθήματος ΣΕΠ (Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός). Η έκφραση, παρότι ελάχιστα γνωστή πια στις νεότερες γενιές συνεχίζει να χρησιμοποιείται.