Tagged definitions (6)
Showing 1-6 from 6

Αυτός που επαναλαμβάνει κάτι χωρίς καμία πρωτοτυπία. Επίσης, αυτός που γίνεται φερέφωνο μιας ιδεολογίας. Λέγεται ιδίως για δημοσιοκάφρους που γίνονται τηλεντελάληδες του συστήματος διαχέοντας εκδοχές της πραγματικότητας και αξιολογήσεις που υποβοηθούν ένα καθεστώς. Λέγεται, όμως, και για κομματόσκυλα γραμμιτζήδες που διαδίδουν τη γραμμή που έχει περάσει από τη μονταζιέρα του κώματος.

Ο φλύαρος, αυτός που μιλάει πολύ χωρίς να λέει τίποτα το ουσιαστικό, εκ του μπλαμπλά που αποτελεί ηχομιμητική λέξη, η οποία δηλώνει την συνομιλία. Ενίοτε δηλώνει και τον κομπορρήμονα, τον καυχησιάρη. Επίσης, όσους εξ επαγγέλματος καταφεύγουν σε ατέρμονη αναπαραγωγή ξύλινης γλώσσας, καθώς οι πολιτικοί και οι δημοσιομπλαμπλάδες.

Trivium: Ο μπλαμπλάς ήταν επίσης «παιχνιδάκι που είχε κυκλοφορήσει από την AS γύρω στο 1995. Ήταν μια μικρή συσκευούλα σε μέγεθος παλάμης που ήταν στην ουσία ένα μίνι μαγνητοφωνάκι. Μπορούσε να ηχογραφήσει λίγα δευτερόλεπτα και μετά να τα επαναλαμβάνει. Είχε ένα μεγάλο μεγάφωνο, δύο κουμπιά (ένα για να ξεκινήσει η ηχογράφηση και ένα για να παίξει η ηχογράφηση) και στο πλάι μια ροδέλα ρύθμισης της έντασης του ήχου». (Δες).

Ο δημοσιογράφος ή δημοσιοκάφρος, κυρίως ο τηλεοπτικός τοιούτος, ως αναληταράς αναλισκόμενος σε μπλαμπλά σε τηλεοπτικά παραθύρια. Εν ολίγοις αυτός που μιλάει για πολλά χωρίς να λέει τίποτα ουσιαστικό, καταφεύγοντας συχνά σε μηντιακούς τουκανισμούς.

Γραμμή είναι εν προκειμένω η ιδεολογική γραμμή ως ένα καλούπι μέσα στο οποίο βάζουμε την εμπειρική πραγματικότητα για να την διαστρεβλώσουμε εξυπηρετώντας ένοχους προκρούστειους απριορισμούς μας.

Ο γραμμιτζής είναι αυτός που έχει κάνει την ιδεολογική γραμμή εργόχειρο, που την έχει πάρει εργολαβία. Περαιτέρω, υπάρχουν δύο είδη γραμμιτζή, ο μεν στα πολιτικά κόμματα, ο δεν στα μίντια, που τελικά όμως το ίδιο κάνουν.

1. Γραμμιτζής στα κόμματα είναι όποιος προβάλλει, επιβάλλει ή ακολουθεί μία κομματική γραμμή, κυρίως ως προς το πώς πρέπει να αντιδράσει ένα κόμμα σε μια δεδομένη ιστορικοπολιτική συγκυρία. Υπάρχουν γραμμιτζήδες εκ του Περισσού, οι οποίοι το μυρίζονται το διαλεκτικό προτσές, και ως κομματικό ιερατείο το διερμηνεύουν και στους καθοδηγούμενους. Πλην γραμμιτζήδες δεν υπάρχουν μόνο στο Κόμμα (την μάνα όλων των γραμμιτζήδων), αλλά και σε κάθε κώμα. Εντέλει, ως γραμμιτζής χαρακτηρίζεται το κάθε κομματόσκυλο, είτε είναι λαϊφσταλινάτο αριστερόσκυλο, είτε λαϊφστιλάτο δαπόσκυλο, που έχει ως τελική καταξίωση το μάντρωμά του στο κυνοβούλιο.

2. Ο γραμμιτζής μπορεί να είναι και ένας μεγαλόσχημος δημοσιοκάφρος, ο οποίος ορίζει την γενική γραμμή μιας εφημερίδας ή άλλου μηδίου και μετά οι μικρότεροι δημοσιοκάφροι το αναπτύσσουν με δική τους σάλτσα και τζιβιτζιλίκια. Λ.χ. πετάει την γραμμή «αγαπάμε Παπαδήμο» ή «πα μαλ ο Πικραμμένος» ή «φταίει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» και δώστου από κάτω τα τσιμπούκ-ογλάν παπαγαλάκια να δίνουνε ρέστα. Σε άρθρο στο protagon.gr (βλ. τρίτο παράδειγμα) δίνεται ως ελληνική απόδοση του αγγλικάνικου spin doctor, δηλαδή του καλοθελητή που δίνει μια ελαφρά τροπή στην πραγματικότητα προς μια «δημιουργική» κατανόησή της, έτσι ώστε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, ακόμη κι όταν είναι τελείως άδειο, ή μισοάδειο ακόμη κι όταν είναι τελείως γεμάτο. Ωστόσο, δεν έχω διασταυρώσει αυτήν την δεύτερη σημασία και η μόνη αδιαφιλονίκητη παραμένει η πρώτη.

Δημοσιογραφική αργκό για τον εξωνημένο ρεπόρτερ-εκτελεστή, που παίρνει εντολή από τους πάτρονές του, να «σκοτώσει» το ίματζ κάποιου δημοσίου προσώπου. Και εκτελεί.

Συνήθως ξεθάβει κάποια παλιά ιστορία (κάνα ροζ σκάνδαλο, τίποτα χαρτζιλικώματα που τα’ φαγε ο δράκος κλπ-κλπ) ή ξετσουμίζει εγκαιροφλεγώς, όταν η Δικαιοσύνη μας (ω του θαύματος!) αποφασίσει να ελέγξει το πρόσωπο, καίτοι ο κοσμάκης έχει τούμπανο κάποιες έκνομες ή ανήθικες δραστηριότητές του και τις συζητά στα καφενεία ήδη επί πολλά έτη (τι διάολο, τυφλή είπαμε-όχι κουφή)!

Τώρα, μια πρόχειρη εξήγηση, «γιατί τώρα κι όχι τότε»/«γιατί αυτός κι όχι ο άλλος» κλπ, είναι ότι ενδεχομένως το πρόσωπο π.χ. να τα’ βαλε με άλλο πρόσωπο, που δεν ήταν για τα δόντια του, να χώρισε τα τσανάκια του με άλλα προσώπατα που είχαν μέχρι πρότινος ομερτά, να το παραξήλωσε εκθέτοντας αυτούς που τον κάλυπταν, ν’ άλλαξε η πολιτική ηγεσία και να θέλει να την πέσει στην προηγούμενη, να γίνεται ντόρος για τα μάτια του κόσμου και τα φερόμενα αδικήματα να έχουν ήδη υποκύψει σε παραγραφή (ή να παραγραφούν στην πορεία-μέχρι να φτάσει κάποτε στο ακροατήριο-οπότε ο λεγάμενος όχι μόνο θα βγεί λάδι, αλλά θα τα κονομήσει κιόλας στην συνέχεια, με μηνύσεις κι αγωγές «για την αποκατάσταση της τιμής του»!), να ασκείται πίεση για εξασφάλιση αντισταθμιστικού οφέλους, να’ πεσε σε κάναν μερακλή Εισαγγελέα κλπ-κλπ. Ψωμί τρώμε-ψίχουλα πέφτουνε.

Οπότε, πίσω απ’ το τανκ των διωκτικών αρχών, τρέχει και το πεζικό…

Το ρεπορτάζ γαρνίρεται με «σοβαρό κι αντικειμενικό» ύφος και ντοκουμέντα, τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο του δημοσιογράφου και δεν τα έφερνε στο φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα, διότι μάζευε κι άλλα στοιχεία (κι ας ήταν και ρόγες), ώστε να γίνουν αδιάσειστα (λέει), καθώς κι από μιαν εσάνς «κινδύνου» που διέτρεξε (και διατρέχει) ο δημοσιογράφος, δεδομένου ότι «απειλείται» για την έρευνά του αυτή από σκοτεινά κυκλώματα, ώστε να επιρρωννύεται η αξιοπιστία του. Δεν αναλώνεται όμως, στα καραγκιοζλίκια της «έκπληξης» του πεφτοσυννεφάκια, αλλά διατηρεί το κουλάτο στυλ του «έγκριτου λειτουργού της ενημέρωσης».
Βάζει εκεί και μια μουσική από τίποτις κατασκοπικά φιλμ κι από ’δω παν κι οι άλλοι …

Εκείνο που δεν μας λέει όμως, είναι ποια είναι τα φωτεινά κυκλώματα, που του παρέσχαν τις πληροφορίες αυτές, από πότε τις είχε στο ντοσιέ του και γιατί θυμήθηκε τώρα, να μας τις ξεφουρνίσει.

Άλλωστε, το Φόρεϊν Όφις ανοίγει όποιους φακέλους γουστάρει για την καταγραφή της Ιστορίας κι αυτό μετά από καμιάν εξηνταριά-και βάλε χρόνια από τα γεγονότα, δηλαδή όταν τα δισέγγονα των τότε εμπλεκομένων, την έχουν ήδη διδαχθεί αλλιώς.

Κακά τα ψέματα. Ορισμένοι τοπ δημοσιογράφοι συντηρούν επαφές με διάφορες νηστικιές υπηρεσίες, ώστε να αρύονται τις πληροφορίες τους, οπότε και ελέγχουν και ελέγχονται για το τι, πώς, πότε και κατά ποιού, θα πουν το ποίημα.

Έτσι, δεν θέλει και πολλή Φαντασία, για να καταλάβει κανείς πώς η 4η Εξουσία έχει καβαλήσει τις άλλες τρεις…

Ο ελεγκτής της τρόικας. Πληθ. οι τροϊκανοί.

Μάλλον προέρχεται από τους Μοϊκανούς που είναι σε κυνήγι scalp στην Αθήνα.

Ακούγεται από δημοσιογράφους της τηλεόρασης.