Tagged definitions (9)
Showing 1-9 from 9

ασβόλι (το) - ουσιαστικό < α(στερητικό) + σβόλος

Λέξη που δημιουργήθηκε σε περίοδο διακοπών, πιθανότατα σε παραλία είτε γυμνιστών είτε όχι. Αναφέρεται στο φαινόμενο εκείνο (γιατί για φαινόμενο πρόκειται) κατά το οποίο το γυναικείο δέρμα ,στην περιοχή των γλουτιαίων, δεν παρουσιάζει ανωμαλίες (σβόλους).

Στη Νέα Ελληνική η λέξη τείνει να εξαφανιστεί και αντικαθίσταται από τον όρο "έλλειψη κυτταρίτιδας". Η χρήση της παρατηρείται πλέον κατά ορισμένα χρονικά διαστήματα (κυρίως τον Αύγουστο) και σε ορισμένα νησιά (Αγκίστρι, Δονούσα, κλπ).

Ενδεικτικά παραδείγματα χρήσης της λέξης:

ή

Στο δεύτερο παράδειγμα η λέξη χρησιμοποιείται και ως τοπικός προσδιορισμός που χαρακτηρίζει τόσο το μέρος όσο και την ανδρική/γυναικεία διάθεση που προξενεί το ασβόλι.

Στις μέρες μας το φαινόμενο αυτό παρατηρείται όλο και πιο σπάνια, λόγω της εισαγωγής γρήγορου φαγητού (fast food) και κόκα-κόλας στις διατροφικές μας συνήθειες. Γι' αυτό έχουν αναπτυχθεί ειδικές τεχνικές ηλεκτρονικής επεξεργασίας εικόνας (ρετούς) ώστε σώματα γνωστών περσόνων να φαίνονται σαν ασβόλια.

Σαν έκφραση χρησιμοποιείται προτρεπτικά κυρίως από γυναίκες διαόλου κάλτσα που πιάνουν πουλιά στον αέρα, διαβάζουν βουλωμένο γράμμα με μηδέν λουξ και διαθέτουν προσόντα διπλωμάτη ολκής, προς αρχιδάτους με πιο ουγκ ταπεραμέντο, προκειμένου να λυθούν ηλίθιες παρεξηγήσεις και να επουλωθεί αθέλητο ή ανόητο πάτημα κάλων.

Σημαίνει το καλόπιασμα του άλλου, την ανόρθωση του πεσμένου του ηθικού ή την εξάλειψη της δυσαρέσκειάς του, μετά από άτοπο ή άγαρμπο θίξιμο, ή ακόμη και προσβόλα, που του έγινε (όχι απαραίτητα από εμάς), είτε πάνω στη στραβή, είτε με αφορμή κάποιο φάουλ του. Όχι όμως με γλείψιμο, αλλά με την αναγνώριση της αξίας και του τι καλό καγαθό έκανε στο παρελθόν. Επίσης, την ενθάρρυνσή του πάνω στην προσπάθειά του για έναν κοινό στόχο στον οποίο δικαιολογημένα δεν πολυσυνεισφέρουμε εμείς.

Μανιπουλάρισμα ή πουσάρισμα δηλαδή, χωρίς όμως τις υστερόβουλες δημοσιοσχεσίτικες γαλιφιές.

Με σκαμπρόζικη χρήση του «πούπουλου» η έκφραση παίρνει πεοανυψωτική διάσταση με ανάλογα αποτελέσματα σε οποιοδήποτε ανδρικό ηθικό.

Το ανεβάζω για να διασωθεί και μόνο.

Το χρησιμοποιούν αναντάμ – παπαντάμ, σπανίως, οι παλιές (άνω των 60) ενός απ’ τα σόγια μου. Αν κι αντιλαμβάνονται την πικάντικη δυναμική της έκφρασης, δεν την έχω ακούσει ποτέ καθαρά μ’ αυτήν την απόχρωση –πώς θα μπορούσα άλλωστε- εξού κι η έλλειψη αντίστοιχου π.χ. που θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση εκφρασοπλασίας. Εννοείται, πως δεν αποκλείω μια τέτοια χρήση.

Ως προς την ετυμολογία, το πιο κοντινό που μπόρεσα να ανιχνεύσω είναι το αγγλικό «feather in one's cap» που σημαίνει πως κάποιος κατάφερε κάτι που όλοι γνωρίζουν και θεωρούν σημαντικό κι αξιόλογο, πράγμα που τον κάνει αν όχι φανερά περήφανο, τουλάχιστον να έχει ηθικό ακμαιότατον και να είναι κάργα από αυτοπεποίθηση. Θυμίζοντάς του το, όταν καμιά κωλοκατάσταση τον έχει πάρει από κάτω, τον βοηθάς, ενίοτε, να την ξεπεράσει -λέω 'γω (εννοείται, με κάθε επιφύλαξη).

1. Ο κόλακας, αυτός που γλείφει, που κωλογλείφει δηλαδή.

2. Το ψάρι πλεκόστομος, το οποίο περνά τη μέρα του γλείφοντας και καθαρίζοντας το ενυδρείο... Το κάνει αυτό βεντουζώνοντας το στόμα του στις επιφάνειες και πιπιλώντας τες. Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: στα ελληνικά λέγεται κατά λάθος και πλακόστομος, προφ συνδυασμός σύγχυσης με το κανονικό θέμα πλεκ-, επειδή το στόμα του όταν βεντουζώνει γίνεται πλακουτσωτό. Ταιριάζει πάντως. Στα αγγλικά λέγεται παρομοίως suckermouth.

3. Ειρωνικά (μπαμπαδισμός), ο γλύπτης.

Περί δια την ορθογραφία: παρά το ορθόν γλείφτης, το συλλογικά ασυνείδητο επιτάσσει το γλύφτης, είναι πιο γλύφτικο έτσι, θα συμφωνήξω.

Από σειρά διαφημίσεων για παγωτά. Άλλες της σειράς ήταν Φανταστικέ Πατέρα και Φανταστικέ θαλασσόλυκε.

Ως δεύτερο συνθετικό χρησιμοποιούμε ένα από τα προαναφερθέντα ή τον τίτλο αυτού που γλείφουμε (προϊστάμενε, λοχαγέ, φίλε κλπ).

Ο ορισμός του γλειψιματία. «μη μην υπογράφετε εκεί (στην κλήση) μπορεί να χαθεί και είναι κρίμα, εδώ υπογράψτε, στο μπλουζάκι μου».

Χρησιμοποιείται αντί για το σλουρπ! και καλά για να καλοπιάσουμε αυτόν που μετά θα πηδήξουμε.

Φράση που βγήκε από τα χείλη της ποθητής παρουσιάστριας καιρού του STAR, Πετρούλας, στη θέα του ψηλότερου ανθρώπου του πλανήτη ονόματι Σουλτάν (λοιπά στοιχεία αγνοούνται).

Τα πρώην καθάρματα και νυν ΡαδιοΑρβύλες του ΑΝΤ-1, Αντώνης Κανάκης και Γιάννης Σερβετάς παρέλαβαν αυτή τη φράση και την έκαναν slang στα χείλη όλων.
Το δημοφιλές βέβαια της έκφρασης δεν οφείλεται τόσο στο τι λέχθηκε όσο στο πως λέχθηκε.

Στην καθημερινότητα χρησιμοποιείται σαν εκδήλωση ευγνωμοσύνης.

Συνώνυμο της λέξης κωλογλείφτης, ο άνθρωπος που γλείφει τους πάντες και τα πάντα προκειμένου να κερδίσει την εύνοια ή την συμπάθεια τους.

Παρωδία του ψευδώνυμου «Κώστας Μύρης» του κριτικού τέχνης Κώστα Γεωργουσόπουλου. Το «Μύρης» προέρχεται από ομώνυμο ποίημα του Καβάφη για έφηβο μυρωμένο με μύρα, το οποίο έχει πολλούς συμβολισμούς. Πάντως το ψευδώνυμο του γνωστού θεατροκριτικού παραφράζεται σλανγκικώς σε «καλομύρη» ή «κακομύρη», ανάλογα με τα γούστα του καθενός, αν του αρέσει η όχι το ιδιάζον ύφος του εν λόγω κριτικού.

Το σλανγκικό ενδιαφέρον του όρου είναι ότι με αφορμή τον Μύρη, ο όρος κακομύρης κατέληξε να χαρακτηρίζει όλους τους κριτικούς σινεμά και θεάτρου και γενικά δημοσιογράφους, οι οποίοι κακομυ(οι)ριάζουν, από την υπερβολική κουλτούρα τους μιζερεύουν και θάβουν ανελέητα και υπερβολικά τα έργα που μας αρέσουν, ενώ χρησιμοποιούν την εξεζητημένη εκφραστική τους δεινότητα για να επιτίθενται ανελέητα σε πρόσωπα και πράγματα. Δηλαδή για έναν γνωστό τύπο κριτικού που συνηθίζεται στην Ελλάδα. Μπορεί βέβαια να χρησιμοποιηθεί και για κάθε κριτικό του κώλου.

Ο όρος «καλομύρης» τώρα. Τακτική του Μύρη ήταν ότι, αφού καθιερώθηκε γράφοντας πολύ δριμείες και αυστηρές κριτικές, στην ωριμότητά του άρχισε τα γλυκόλογα και τις γεροντοκαψούρες. Και ιδίως προς θεατρικά έργα συγκεκριμένων σκηνοθετών (λ.χ. για τον Ευαγγελάτο τον έχουν χτυπήσει πολύ). Οπότε ο όρος «καλομύρης», με αφορμή μόνο τον Μύρη, αναφέρεται σε κριτικούς που επαινούν υπερβολικά. Μια ιδιαίτερη εκδοχή είναι οι κουλτουριάρηδες κριτικοί που επαινούν και έργα της ποπ κουλτούρας για να το παίξουν υπεράνω και άνετοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι έπαινοι ορισμένων κριτικών για την ερμηνεία της Καλομοίρας στο Ηρώδειο, όπου προσκλήθηκε από τον φίλο του Μύρη, Διονύση Σαββόπουλο. Οπότε ο όρος «καλομύρης» ήρθε κι έδεσε με την Καλομοίρα. Προς τιμήν πάντως του Σαββόπουλου, είπε μια υπέροχη ατάκα: «Είδατε; Εμένα μου πήρε σαράντα χρόνια να με δεχτούν στο Ηρώδειο, ενώ της Καλομοίρας της πήρε λίγους μήνες»...

Ο κόλακας, ο γλείφτης.

Ο καραγκιόζης, ο σκουληκαντέρης. Ο «έχω πάντα την σωστή, καλή, ανυπέρβλητη άποψη». Ο γλείφτης κώλων, το τσιράκι, το λαμόγιο, ο ξερόλας, ο φλούφλης. Ο ανίκανος γιάπης γραφιάς. Το παράδειγμα προς αποφυγή κάθε αποφοίτου των ΜΜΕ.