- (από κρίση εξομολογητικής ειλικρίνειας του Κώστα Ζουράρι σε κείμενό του στους «4 Τροχούς». Θα απαντούσαμε: Ο ανευρωλιγούρευτος πρώτος τον λίθον βαλέτω!).
Και ξέχασα: λάστ μπατ νοτ λιστ, εκτός του Λιστ, είχα οδηγήσει, τότε, όλα σχεδόν τα σπορ αυτοκίνητα που παρήγαγε η Εσπερία, με προτίμηση βέβαια, γι’ αυτά τα υπέροχα που τεχνουργούσε η Λιγουρία, στο Μαρανέλλο και αλλού. Ευρωλιγούρης λαγνουργών εν Λιγουρία, τί το βέλτιον;
(Σημ.: Το Maranello είναι η έδρα της Ferrari)
- (Από κείμενο του συναφούς Κώστα Γεωργουσόπουλου, σλανγκικώς Κώστα (κακο)Μύρη, σχετικά με Κουφοντίνα)
Για ποια πολιτική ευθύνη ομιλεί ο ευρωλιγούρης μελισσοκόμος, ο αστράτευτος, φυγόστρατος, φοροφυγάς, πολυώνυμος, κουμπουροφόρος, θρασύδειλος, μικροαστός ανθρωπίσκος;
- (Αμφιλογία στο «Ανεμολόγιο» σχετικά με κείμενο του Χρήστου Γιανναρά, που δεν κατάλαβα αν γίνεται κυριολεκτικά ή ειρωνικά, πιθανόν το δεύτερο).
Σε ενημερώνω λοιπόν άσχετε φωτογράφε ότι επειδή εμένα η με νοητικά επιχειρήματα κατάργηση του θανάτου δεν μου είναι επαρκής, έψαξα το θέμα λίγο παραπέρα και προς έκπληξίν σου θα δεις ότι ούτε και στους Επικούρειους αυτό ήταν το ζητούμενο, όπως λάθος κατανόησαν οι «νήπιοι» δυτικοί αντιγραφείς και συ στα χνάρια τους σαν ξελιγωμένος ευρωλιγούρης –μαγεμένος από τις τεχνολογίες τους- που είσαι. [...] Μόνο ένας ευρωλιγούρης σαν κι’ εσένα δεν θα καταλάβαινε διαβάζοντας βέβαια από μετάφραση Επίκουρο, ότι η άρνηση του θανάτου είναι μόνο ένα ευδαιμονικό ευφυολόγημα, ιδιοτελές κατ’ ομολογία του συγγραφέα, που στηρίζει τον κεντρικό στόχο της καλοπέρασης.
- (Πάντως ο ίδιος ο Γιανναράς αποτάσσεται τον όρο «ευρωλιγούρης» για τους πολέμιούς του, σε επιφυλλίδα στην «Καθημερινή»).
Βοήθησε (σημ.: εννοείται στην συκοφάντηση των λεγομένων «νεορθοδόξων», όπως ο Γιανναράς) η ασυμμάζευτη σύγχυση της δεκαετίας του ’90: Η ιδεολογικοποίηση του σκοπιανού προβλήματος, τα ανόσια (στην κυριολεξία) συλλαλητήρια για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, τα εθνικιστικά κηρύγματα στις εκκλησιές, μια γλώσσα επιθετική για τους αντιφρονούντες (γραικύλοι, ευρωλιγούρηδες κ.τ.ό.).
- (Από άρθρο του «Δημοκρατικού Συναγερμού» για τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας)
Για να το πούμε απλά και εντελώς σχηματικά, ο Πρόεδρος έφυγε από την Κύπρο για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις Βρυξέλλες ως ευρωφοβικός και επέστρεψε δύο μέρες μετά ως ευρωλιγούρης.
- (Από σάιτ για την Ρωμηοσύνη και την «Άγνωστη Ιστορία» του Βυζαντίου- Ρωμανίας).
Ο Ευρωλιγούρης δεν είναι ορθολογιστής, (όπως συνήθως αρέσκονται να διαφημίζονται οι Ευρωλιγούρηδες). Πραγματικά ορθολογιστής ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος οργάνωσε μεν την Ελβετία ως Αμεση Δημοκρατία, αλλά παρόλα αυτά έλεγε για τον Διαφωτισμό και την Γαλλική επανάσταση...
- ( Από αγανάκτηση ενός ευρωλιγούρη and proud of it σε φόρουμ):
Αν όποιος πιστεύει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας είναι ευρωλιγούρης, τότε διαβάζεις έναν φανατικό ευρωλιγούρη. Δηλαδή που πρέπει να ανήκει η ελλάδα στην ανατολή; Στο ραχάτι; Στον ωχαδερφισμό; Δεν πρέπει να πιστέυει στον ορθολογισμό;
- (Ειρωνική πρόσληψη των κατηγοριών του Ζουράρι, το βρήκα χωμένο κάπου μέσα σε σάιτ της ΔΑΠ Νομικής)
Κι εσυ καινοφανής ευρωλιγούρης και προσκυνημένος, ευρωχάσκαξ και χαυνοπολίτης;;;;;;;;;; Join the club!
9 (Από διάλογο σε μπλογκ για ποδόσφαιρο)
-party girl μην τους δίνεις σημασία, όταν είσαι ευρωλιγούρης γιατί βλέπεις πρόκριση από φάση ομίλων μια φορά στα δέκα χρόνια ,ε μπορείς να πεις και καμία μαλακία παραπάνω βρε αδερφέ και φυσικά να το γιορτάσεις μέχρι πρωίας.
-ChrisPap είπε...
gathana: Τα επιχειρήματα δεν είναι μαλακίες.. Μην τα ξαναλέμε, ρίξαμε σε 2 ματς 6 γκολ στην ομάδα που σου χε χώσει 5 μόνο σ' ένα.
Καλύτερα ευρωλιγούρης, παρά... γρεκολιγούρης (1 πρωτάθλημα στα 10 χρόνια..)
- (Από διάλογο σε φόρουμ για τηλεπικοινωνίες):
-Μακάρι μια μέρα να δούμε ενοποιημένα δίκτυα/υπηρεσίες και φθηνές (seamless) περιαγωγές... κάτι σαν τηλεπικοινωνιακό Ευρώ! Είμαι «Ευρωλιγούρης» τελικά...
-Γιατί όχι; Το λες σαν να ζητάμε κάτι τρελό.
Είμαστε ή δεν είμαστε πλήρης οικονομική ένωση; Which means ελεύθερη διακίνηση προϊόντων αλλά και ανθρώπων.
- (Από Ελευθεροτυπία):
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, η σύνδεση με διεθνείς οργανώσεις, κινήματα ή ιδεολογικά ρεύματα του εξωτερικού αποτελούσε ενός είδους απόδειξη του θεωρητικού πλούτου, της αξιοπιστίας και της νεωτερικότητας των ντόπιων κοινωνικοπολιτικών κινήσεων. Σήμερα ισχύει μάλλον το αντίθετο. Ο δημόσιος διάλογος ξεχειλίζει πλέον από μειωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όσων στηρίζουν τα επιχειρήματά τους σε απόψεις και οργανισμούς εκτός συνόρων. Τα επίθετα ξενόφερτος, ευρωλιγούρης, ξενόδουλος, ξενοκίνητος ή, ακόμα σκληρότερα, πεμπτοφαλαγγίτης και πράκτορας εκτοξεύονται με αξιοσημείωτη ευκολία. Η εξουσία δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά πράγματα για να συκοφαντήσει όσους την αμφισβητούν. Αρκεί να διοχετεύσει μιά γενική θεωρία περί της «υπαγωγής σε ξένα κέντρα» των ιδεών, των προσώπων και των πρακτικών που την αμφισβητούν, ώστε να διεγείρει την περιρρέουσα ξενόφοβη καχυποψία των υπηκόων της και να καταπολεμήσει τους αντιπάλους της.
- (Ευρωλιγούρης με κριτική εγρήγορση):
εν προκειμένω, να προσθέσω, ότι μολονότι ευρωλιγούρης κτλ, το ότι οδεύουμε προς την κατεύθυνση ενός ευρωπαϊκού ποινικού δικαίου -γιατί εκεί πάμε, ανεξάρτητα από το τι γράφει ο ειδικός περί dutch disesase, εξορύξεων, αμυντικής πολιτικής, νομισματικής, κοινοτικής, ναυτικού δικαίου, και παντός του επιστητού νεο-κεφαλαιάκιας, με σιγουριά χιλίων καρδιναλίων- αν και εκ πρώτης όψεως θετικό, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τυγχάνει και αποδοχής χωρίς το παραμικρό έλεγχο.
