Tagged definitions (1379)
Showing 641-650 from 1379

Κατ' αναλογίαν με το άγγιγμα του Μίδα, του μυθικού βασιλιά που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός, όποιος έχει το άγγιγμα του Θερμίδα, ό,τι αγγίζει μετατρέπεται σε πάχος.

Κλασική σλανγκιά. Για το slangissimum έτσι βλ. το αντίστοιχο λήμμα και το έτσι-γιουβέτσι. Το αλλιώτικο ήταν αυτό που τώρα το λέμε αλτέρνι, λατέρνατιβ. Και το Πασαλιμάνι ήταν ο χώρος της κλασικής μαγκιάς, των μαγκιτών του λιμανιού. Με λίγα λόγια, πρόκειται για κάποιον που είναι έτσι, είναι κάπως, είναι διαφορετικός, με λίγα λόγια κάτι παρόμοιο με τον έτσι-γιουβέτσι.

Έκφραση-προτροπή σε φίλο μας προσβεβλημένο από οξεία ξινομουνίαση, αμμομουνίαση αλλά και, διαφορετικά, από άσχημο κόλλημα, σκάλωμα και τα παρόμοια, που δεν του επιτρέπουν να ζήσει τη ζωή του στο φουλ.

Πρόκειται, λογικά, για τον υπερθετικό βαθμό της έκφρασης «ξεκόλλα!». Προσδίδει μια υπερβολή, μια μπηχτή ότι ο συνομιλητής μας πήρε όλη τη ζωή του λάθος και πρέπει ν' αλλάξει ζωή, που λέει και ο ποιητής.

Ρητορική ερώτηση, σαρκαστική και πιεστική ταυτόχρονα, σε φίλο που τον παρακαλάμε να βγει μαζί μας αλλά αυτός μας προβάλλει την ανεξήγητη επιθυμία του «να μείνει σπίτι».

Προέρχεται από το εξής: υπάρχει μια παράδοση (που πιθανώς βασίζεται σε ιατρική αναγκαιότητα για την προστασία των ιδίων) το νεογέννητο και η λεχώνα να μην βγαίνουν από το σπίτι παρά μόνο σαράντα μέρες μετά την γέννησή, όταν δηλαδή «σαραντίσουν». Τότε το βρέφος για πρώτη φορά επισκέπτεται την εκκλησία (μόνο ως τον πρόναο, ως μη βαφτισμένο) όπου ο ιερέας του διαβάζει μία ευχή. Η μητέρα επίσης πηγαίνει για πρώτη φορά μετά από σαράντα (και παραπάνω λογικά) ημέρες στην εκκλησία και, αν φυσικά επιθυμεί, κοινωνεί. Ύστερα από αυτά, παιδί και μητέρα μπορούν να βγουν έξω και το μωρό να δει τον κόσμο, επισκεπτόμενο και θαυμαζόμενο από συγγενείς και φίλους.

Με την έκφραση, δηλαδή, ειρωνευόμαστε τον αυτοεγκλεισμό κάποιου στο σπίτι που μοιάζει με αυτόν του προστατευόμενου ευάλωτου βρέφους ή της λεχώνας.

Η αταβιστική πρώτη λέξη προέρχεται από το φάγωμα του δεν είναι. Για να προφερθεί σωστά η φράση πρέπει να έχουμε όλη την καλή διάθεση να αρθρώσουμε, αλλά να το καταπνίγουμε ακριβώς πριν το σύμπλεγμα του δέλτα με τα τόσο ρωμαλέα φωνήεντα δει φως της μέρας. Το όλον συμπράγκαλον με τα παραφερνάλια τονίζεται στο πρώτο νυ.

Η απόστροφος θέλει να αποδώσει αυτό ακριβώς το μπαστάρδεμα του νυ με αυτά που υπό κανονικές συνθήκες θα προηγούνταν και θα έπονταν. Λογικά θα είναι και η πρώτη καταγεγραμμένη λέξη παγκοσμίως με δύο σύμφωνα και με τρεις αποστρόφους, οπότε καβλώνουμε και με την πάρτη μας.

Νοηματικά διαχωρίζεται από το πλήρες δεν είναι κακό, καθώς τείνει να σημαίνει ότι πρόκειται περί μάλλον καλού πράγματος, ιδίως όταν συμπληρωθεί σε δεύτερο χρόνο από το 'ν'ν' καθόλου κακό..., όπου το καθόλου προφέρεται έως και καμπανιστά.

Το χοντρό ρεζιλίκι, η μεγάλη ξεφτίλα.

Πολλοί οι ήρωες του μεγάλου καραγκιοζοπαίχτη Ευγένιου Σπαθάρη.

Το λήμμα εστιάζει όμως στη σημαντικότερη, στην πρωταγωνιστική. Στην κεντρική φιγούρα ντε. Σ' αυτή που πέφτουν όλα τα λέιζερ πάνω της.

Ε... τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Προφάνουσλυ, μιλάμε για τη φιγούρα του Καραγκιόζη, για το κεντρικό πρόσωπο, του θεάτρου Σκιών.

Όταν εκφέρουμε λοιπόν τον όρο, αναφερόμαστε σε κάποιο άτομο που θεωρούμε καραγκιόζη, σε κάποιο πρόσωπο δηλαδή, που έχει γελοία συμπεριφορά και μας έχει τσαντίσει με τα καραγκιοζιλίκια του.

Εις το λεκτικό ιδίωμα των Ρόμα, κοινώς: αθίγγανων ή επί το προσβλητικότερον: γύφτοι, τουρκόγυφτοι κτλ η φράση του θρυλικού Λεονίδα ή Λεονάιντας παίρνει νέα τροπή ένεκα η προφορά! Τοιαύτη φράση αποτελεί ύμνο και ίσως τη μεγαλυτέραν των τιμών εις την επί πολλώ τιμώμενη φυλή των αθιγγάννων!

Αναφέρεται σε κάποιον ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις στη πραγματική τους διάσταση. Μπερδέυει ανόμοια πράγματα, έχει μειωμένη αντίληψη και γενικά δεν συμπεριφέρεται λογικά.

Η έννοια αφορά κάποιον που τα έχει γραμμένα όλα στα αρχίδια του και είνα αραχτός.