Tagged definitions (774)
Showing 281-290 from 774

Κλασσική ατάκα θείου, πατέρα, παππού και λοιπών ''καλοπροαίρετων'' συγγενών και άλλων που έχουν καβατζάρει πλέον τα 50.

Η έκφραση αυτή χρησιμοποιείται για να μας τονίσουν πόσο αραχτοί και σάπιοι είμαστε σήμερα οι νέοι εν αντιθέσει με αυτές τις θρυλικές γενιές, που η δύναμή τους και η ζωντάνια ήταν ανεξέλεγκτες, σχεδόν υπερφυσικές σας λέω, εδώ σας λέω στην ηλικία μας έπιαναν την πέτρα και την έστιβαν!

Άλλες ατάκες του ίδιου βεληνεκούς και ύφους είναι ''Εγώ στη ηλικία σου έτρεχα μαγαζί'' καθώς και το άλλο θρυλικό ''Όταν δίναμε εμείς εξετάσεις λιώναμε τα παντελόνια στην καρέκλα από το διάβασμα''...!

Έκφραση εν είδει υπερβολής, η οποία αναφέρεται στα υπέρογκα χρέη που έχει κάποιος. Εξαιρετικά εύστοχη στις μέρες μας, που οι τράπεζες έχουν τεράστιες κερδοφορίες. Τα χρέη είναι ανάλογα της γεωγραφικής απόστασης μεταξύ Ελλάδος και Ονδούρας.

Δεκατιανό είναι το γεύμα ανάμεσα στο πρωινό και το μεσημεριανό. Πήρε το όνομά του από την ώρα 10, γιατί περίπου εκείνη την ώρα λαμβάνουμε ένα ενδιάμεσο γεύμα. Είναι επίσης γνωστό ως κολατσιό.

Χαρακτηριστικός τρόπος εκφοράς του «συγγνώμη» με τονισμένο το ΓΓ, ή το ΓΚΝ τέλος πάντων. Λόγω των παραπάνω, το συΓΚ-ΚΝώμη προφέρεται εν τέλει ως δύο λέξεις, με μια στιγμιαία παύση μεταξύ «συγκ» και «κνώμη». Πιο εύκολα περιγράφεται ως το συγγνώμη και καλά λεχθέν από διανοητικά «καθυστερημένο» άτομο.

Χρησιμοποιείται:

α. όταν όντως έχουμε κάνει κάποια αγαρμποσύνη, ή όταν έχουμε πει πατάτα, και θέλουμε να ελαφρύνουμε την κατάσταση (αν ελαφρύνεται).

και πιο συχνά

β. όταν ο συνομιλητής μας θεωρεί ότι έχουμε κάνει τα παραπάνω, εμείς όμως όχι, και θέλουμε να γελοιοποιήσουμε το ζόρι που τραβάει με την κατάσταση. Δεν τρέχει και τίποτα δηλαδή. Αν αυτός επιμένει, είναι πιθανό να μας ενημερώσει ότι, όπως κι αν το προφέρεις, το συγγνώμη ισούται με μισό χέσιμο.

Φανερώνει σε κάθε περίπτωση κάποια δόση καφρίλας και - φευ! - ανωριμότητας....

[ευπρόσδεκτα media με εκφορά]

Βαθυστόχαστη προσέγγιση του αληθινού νοήματος της ζωής από τον πάνσοφο ελληνικό λαό.

Δήλωση του Πορδηπουργού (1980 - 1981) Γεωργίου Ράλλη , που προέκυψε από το φοβεγό του ελάττωμα στην εκφορά του ρο.
Σε αυτήν την αξιομνημόνευτη φράση, ο Ράλλης συμπύκνωσε το όγαμά του για την παιδεία. Πρέπει να σημειωθεί ότι τότε ακόμα η Δεξιά δεν απέρριπτε τον κρατικό σχεδιασμό προς χάριν νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά προσπαθούσε ενεργά να κατευθύνει τον πληθυσμό σε στρατηγικές εθνικά και αναπτυξιακά επιλογές.

Η φράση έμεινε ως επιβεβαίωση της επαγγελματικής ανωτερότητας των εφαρμοσμένων γνωστικών αντικειμένων έναντι των χιουμάνιτις.

Έκφραση που χρησιμοποιούμε α. για να δείξουμε πόσο πειραχτήκαμε από το θράσος κάποιου μη οικείου που μας προσφωνεί με το «ρε» συν κάποιον άλλο χαρακτηρισμό, β. για να ειρωνευτούμε τον απόλυτα εύστοχο χαρακτηρισμό κάποιου, συνήθως ως ομοφυλόφιλου και γ. ως αναφορά στο β, με άσχετη τοποθέτηση όμως μέσα στη φράση.

Πολλές φορές η ηθική ανταμοιβή για το αποτέλεσμα κάποιας μεγάλης προσπάθειας αποδίδεται με ένα βραβείο.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που επικρατεί η αντίληψη πως το αποτέλεσμα ενός μεγάλου εγχειρήματος που έγινε, ή προτίθεται να γίνει από μας ή από κάποιους άλλους, είναι μηδαμινό, ή αντίθετο από το αναμενόμενο; Μιας επιλογής, ή μιας μεγάλης προσπάθειας, που μπορεί να σχετίζεται με χαμένο χρόνο, απώλεια χρημάτων, μη προσδοκώμενα συναισθήματα, αχαριστία, ψεύτικες υποσχέσεις, κλπ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποδοθεί βραβείο. Τι θα μπορούσε όμως να αποδοθεί;

Η αίσθηση της απωλείας μας οδηγεί πολλές φορές στο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας για το θέμα με το να αποδώσουμε έναν εικονικό τίτλο τιμής για την περίσταση μέσω ενός εικονικού φασκελώματος... το βραβείο της ανοικτής παλάμης. Πολλές φορές για μεγαλύτερη εκφραστικότητα, ακολουθεί και πραγματικό φασκέλωμα

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και γενικότερα, εννοώντας την θέληση να αποκτήσουμε ή να φτάσουμε σε ένα επιθυμητό σημείο.

Απηρχαιωμένο ευφυολόγημα που έλεγαν οι προπαππούδες μας και διατηρήθηκε για καμιά δυο γενεές ακόμα.

Ως γνωστόν ήρθε το 1917 η μέρα κατά την οποία Τσάρος δεν υπήρχε πια. Οι προπάπποι μας λοιπόν, που έζησαν αυτές τις στιγμές και οι οποίοι δεν είχαν το προστυχολογιό και τόσο εύκολο, έλεγαν, κουνώντας το κεφάλι τους δήθεν νοσταλγικά: «Πού Τσάρος!...» (σα να λέγανε «τώρα πια, πού τσάρος!») όταν ήθελαν να πούνε για κάποιον λόγο ότι πάει, τέλος, το χ πράγμα ανήκει στο παρελθόν κλπ. Φρόντιζαν μάλιστα να τονίζουν κάπως περισσότερο το πού, ακουγόταν «Πούτσαρος» και σκάγανε στα γέλια σαν να λέγανε κάτι το πάρα πολύ αστείο.

Εδώ που τα λέμε, αν η έκφραση διδασκόταν στα σχολεία από το δημοτικό, θα ήταν ο μόνος τρόπος να εμπεδώσουν οι μαθητές την διαφορά μεταξύ που και πού.