Tagged definitions (5)
Showing 1-5 from 5

Οι σκληρές και δυναμικές αντιπαραθέσεις στα παράθυρα τηλεοπτικών εκπομπών, τα γνωστά παραθύρια, όπου εκτός από την γόνιμη ανταλλαγή επιχειρημάτων κυριαρχεί συχνά και η παραθυρομουρμούρα, το ξεκατίνιασμα και η τηλετσιρίδα μεταξύ των παραθυρόσκυλων που κοκορομαχούν.

Όταν κάποιο έδεσμα είναι τόσο καλό που δε θες να το μοιραστείς με κανέναν.

Χρησιμοποιείται ως παραίνεση/κριτική σε κάποιον που δείχνει αναιτιολόγητο αρνητισμό, εμπάθεια ή εμμονή επειδή κατά τη γνώμη του απευθύνοντος την έκφραση κάτι (το «αυτό») τον τρώει μέσα του.

Το μυστικό στην, παράδοξη γραμματικώς, σύνθεση βρίσκεται στην πολυδύναμη και πολυσήμαντη λέξη αυτό, που εδώ χρησιμοποιείται με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους ταυτόχρονα:

• Ως δεικτική αντωνυμία, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι το σαφές ή ορισμένο από τα συμφραζόμενα που να μπορεί να επισημανθεί έτσι απλά.
• Ως υποκατάστατο του κύριου νοήματος το οποίο για κάποιο λόγο δεν θέλει να κατονομάσει εκείνος που χρησιμοποιεί την έκφραση είτε γιατί το θεωρεί προφανές είτε γιατί θέλει να καταδείξει στο συνομιλητή του, εν είδει υπόγειας κριτικής, ότι δεν είναι ειλικρινής για ό,τι πραγματικά τον απασχολεί.
• Με σαφή σεξουαλική χροιά. Συχνή η χρήση έτσι κι αλλιώς του αυτού και των παραγώγων του (απαυτώνω κτλ) για ερωτικά νοήματα. Εδώ μεγενθύνεται έτι περισσότερο από το «μέσα σου» που ακολουθεί.
• Ως ασθένεια με το δεύτερο ενικό «έχεις».

Η έκφραση είναι μετάλλαξη της αρχικής εσύ έχεις αυτό μέσα σου που ακούστηκε από το γνωστό οπαδό/σελέμπριτι Τάκη Τσουκαλά στην εκπομπή της Θύρας 7, καθιερωτή και του πιο γνωστού «άντε γεια» στη νέα ελληνική. Το μην έχεις αυτό μέσα σου έχει επικρατήσει έναντι του αρχικού «εσύ έχεις αυτό μέσα σου» αφού όχι μόνο δηλώνει την κατάφαση του αρχικού αλλά δείχνει και διάθεση συνδιαλλαγής και κατανόησης, συνθήκες απευκταίες μεν στον κόσμο των οργανωμένων οπαδών αλλά πάντως απαραίτητες για εύρυθμη και ειρηνική κοινωνική συμβίωση.

Ασθένεια η οποία εκδηλώνεται συνήθως σε άτομα της τρίτης ηλικίας και οφείλεται στην επί μακρόν και αδιάλειπτη παρακολούθηση της πρωινής εκπομπής του Γιώργου Αυτιά. Κύριο σύμπτωμα της πάθησης που εμφανίζουν οι ασθενείς είναι η τυφλή εμπιστοσύνη σε όσα λέει ο εν λόγω παρουσιαστής στην εκπομπή του και η άκριτη αναπαραγωγή τους. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν πρόκειται για ασθένεια αλλά για λανθάνουσα μορφή αίρεσης.

Σημείο των καιρών, παρατηρείται στη σόουμπιζ (κινηματογράφος-τηλεόραση-θέατρο).
Να μην συγχέεται με εν γένει πουστλέ εμφάνιση στα μήδια (π.χ. πρωινάδες, haute-κοπτοραπτούδες, κορδελλιάστρες κλπ) ή καφενόβιους αφορισμούς του τύπου «οι πούστηδοι κι οι οβραίοι έχουνε πιάσει τα πόστα», διότι είναι ειδικότερη έννοια. Εξ άλλου οι συνεπείς αδερφές είναι αξιότιμες.

Πρόκειται λοιπόν για σύχρονη κακέκτυπη έκδοση του πρωτότυπου στύλ του αξιολογώτατου Μαρίνου, που προβάλλει λουμπινίστικα απωθημένα, αποτυπωμένα σε χαριεντισμούς του τριπτύχου «λίγο σεξισμός, λίγο οτινανισμός και τ’ αγοριμού» δίκην χιούμορ, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κοινού για να τα κονομήσουμε.

Η δε πλάκα είναι οτι στη λούμπα της μίμησης-διάδοσης του πουστρομανιερίστικου ανθυποστύλ «it’s fun 2B gay» ξεπέφτουν τόσον οι γυναίκες (ας μην ξεχνάμε οτι γνωστή και ήδη εκλιπούσα παρουσιάστρια-τραγουδιάρα σημείωσε τεράστια επιτυχία ξεθάβοντας την καλιαρντή), όσο και άντρηδοι που ενσωματώνουν (απο άγνοια της αργκό) στην καθομιλουμένη τους, τα βαθειά λατινικά...

Κλασσικά παραδείγματα τα αστειάκια γνωστού αργυρώνητου τηλε-κήνσορα, η «θεατρική δουλειά» επιφανούς υπέρβαρου (ταλαντούχου ωστόσο) συνθέτη, η «φρεσκάδα» τηλεοπτικής σειράς της οποίας το σήμα έγινε ρίνγκ-τόνε λιπγκλοσσοφόρων πορτοκαλοκοκκινονύχων γκομενακίων προ ολίγων ετών, καθώς και γνωστό ζεύγος σκηνοθετών των μεγάλωνε κινηματογραφικώνε επιτυχιώνε, που διατυμπάνιζε εκδικητικά την ποσοτική υπεροχή των εισιτηρίων του έναντι της αδικομούνας της Υπολοχαγού Νατάσσας!

Αλλά κάτι τέτοιες συγκρίσεις έκανε κι ο Εθνικός μας Στάρ...

Ο Αλμοδόβαρ επεχείρησε απο τα 80’ς επισταμένως διά μέσου της (πραγματικής) ιβηρικής τρέλλας στα πλαίσια της πρωτοπορίας της λεγόμενης «Movida Madrileña», να απενοχοποιήσει την ομοσεξουαλική προτίμηση και καθημερινότητα, ενώ εν Ελλάδι μόλις και περί τα μέσα των 90’ς κατεβλήθη προσπάθεια να νομιμοποιηθεί αρπακολλατζήδικα (πουλώντας τρελλίτσα), η ετεροσεξουαλική συνεύρεση (!) λόγω της άκρατης συντήρησης της μπιρσιμόβιας-γιομπαζολίσιας τηλεόρασης των 80’ς και συν αυτή, όπως-όπως βρήκαν χώρο να ξετσουμίσουν τσόντα κι οι λούγκρες.

Ακολούθησε η λαίλαπα των φυλλάδων του γνωστού επαρχιώτη εστέτ (sic), που διαμόρφωσε «άποψη» συμμεριζόμενος το καλτ του σεξουαλικού τιραμισουρεαλισμού, κατά το δημώδες «στη μάπα πάρε τα ευθύς, που λέει και το Νίτρο - ο γιάπης δεν εμπόραγε και κάθησες στο Μήτρο».

Υπ’ αυτήν την σύγχυση, όντως η Αθήνα κατέστη η Μητρόπολη της Ελλάδας...

Καίτοι είναι συγκινητική μια κραυγή κοινωνικής αποδοχής, εν τούτοις τέτοιες μανιέρες ουσιαστικά αποτελούν το δούρειο ίππο της ψευτο-ανέμελης ταραντέλλας στην μίζερη καθημερινόπιτα της κυρα-Περμαθούλας (η οποία περιφρονείται εμμέσως αφού καταξιώνεται το μοντέλο του σταρχιδιστικού «να περνάμε καλά»).

Η δε «παρεΐστικη» ατμόσφαιρα καθηλώνει τον θεατή σε ρόλο οφθαλμοπόρνου, αφού οι πύλες του χαβαλέ παραμένουν ερμητικά κλειστές γι’ αυτόν.

Άσε που διαιωνίζουν διαδραστικά το μπανάλ πρότυπο του νεήλυδος, που εμφανίζεται ως «βασιλικότερος του βασιλέως», προκειμένου να ενταχθεί στις κοινωνικές δομές, όμοια όπως κάνουν σήμερα οι αλλοδαποί αλλά και οι κνίτες της μεταπολίτευσης, που αμιλλώντο τας κορασίδας της αστικής τάξεως, προκειμένου να ψ/πείσουν το κοινό της Αλλαγής, ότι δεν βαστούν πλέον κονσερβοκούτια, αλλά άνθη...

Κρύβουν υπεραναπληρωματικά έναν βαθύτατο συντηρητισμό, προσκομίζοντας εκπρόθεσμα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων τύπου «δικαίωμα στον ομόφυλο γάμο» κλπ, ο οποίος αφ’ ενός είναι από μακρού παρωχημένος (δηλ. κλασμένος) θεσμός για την ίδια την «φυσιολογική κοινωνία», αφ’ ετέρου προσβάλλει τον ίδιο τον πυρήνα της κουλτούρας της διαφορετικότητας.

Είναι επίσης γνωστή η μούφα της πλαστής αυτοϋπονόμευσης (έστω και ως αυτοκριτική), η οποία σπεύδει να καλύψει όλα τα τυχόν κενά της επερχόμενης κριτικής, ώστε να την «εκμηδενίσει» a priori και να μην πληγωθεί ο ναρκισσισμός του απολογουμένου (άνευ κατηγορίας).

Τέτοια καμώματα όμως και ανέντιμα είναι και μεταβάλλουν άδικα εκόντες-άκοντες τους κοινωνούς της λοιπής ομόφυλης πραγματικότητας σε τζουτζέδες, όπως κατηγορήθηκε κι ο Ζαμπέτας για τα τερτίπια του, που κατέστησαν προσιτή στους νεόκοπους αστούς τη λαϊκή κουλτούρα για να βγάλει το ψωμάκι του, με την διαφορά ότι ο τελευταίος είχε μιαν ανεπαίσθητη ειρωνική λάμψη στο βλέμμα κι ένα κρυμμένο μαχαίρι στο λόγο...

Αφιερούται τη(ι) Χότζαινα(ι).