Γνωμικό πολύ διαδεδομένο στον αθλητικό χώρο και, πιο συγκεκριμένα, στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, εκεί όπου χρόνια τώρα μαίνεται η κόντρα ποδοσφαιρικών και μπασκετικών. Αντικείμενο των διαξιφισμών - τεχνητά συντηρούμενων σε μεγάλο βαθμό - είναι το ποιο από τα δύο αθλήματα είναι το καλυτερότερο, το πιο μαγκιόρικο, το πιο αρχιδάτο, το πιο αντρουά, το πιο δημοφιλές. Το χρησιμοποιεί συστηματικά και το έχει κάνει ευρύτερα γνωστό ο Γιώργος Γεωργίου, ασφαλώς όμως προϋπήρχε.
Το ό,τι παίζεται με τα χέρια είναι μαλακία θα αποτελέσει κάποτες το περήφανο motto στο μπαϊράκι του κράτους των ποδοσφαιράκηδων (όπως το Ordem e Progresso είναι το motto στη σημαία της Βραζιλίας ένα πράμα), όταν αυτό επανιδρυθεί μετά το ξερίζωμα και της τελευταίας μπασκέτας επί ελληνικού εδάφους, σε σχολεία, πλατείες, αθλητικά κέντρα, όπου εν συνεχεία θα στρωθεί αγνό πράσινο χορτάρι.
Διότι η Ελλάς ήτο, είναι και θα παραμείνει εις τον αιώνα τον άπαντα το κράτος της Μπάλας. Και ως γνωστόν Μπάλα είναι μόνο μία, η τιμημένη ασπρόμαυρη, όχι αυτή με τα καυλόσπυρα (δλδ η μπάλα του μπάσκετ, όνομα το οποίο οι ποδοσφαιρικοί αποφεύγουν και να προφέρουν ακόμη, αναφερόμενοι σε αυτό σχεδόν πάντα δια της πλαγίας οδού, όπως όταν λέμε Ακατανόμαστος και εννοούμε Νταλάρας).
Η Μπάλα (χαϊδευτικά μπαλίτσα, βλ. το Αλεφάντειο «μάθε μπαλίτσα αγόρι μου») είναι το μεράκι του φτωχού και βασανισμένου λαού, ενώ το μπάσκετ είναι όσο να το κάνεις πιο κυριλάουα και άρα πιο φλώρικο. Μπαλίτσα μπορούν να παίξουν όλοι: κουτσοί, στραβοκάνηδες, κουλοί (κατεξοχήν!), κοντοί (μέχρι σε φάση κλάνω και σηκώνεται σκόνη), ηλίθιοι. Οι καταβολές της Μπάλας χάνονται στα βάθη των αιώνων, ενώ το μπάσκετ είναι παιδί του σωλήνα, που είδε το φως σ' ένα αμερικάνικο κολέγιο μόλις το 19ο αιώνα. Η Μπάλα είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι, είναι θεμελιώδες ανθρώπινο Δικαίωμα, που πρέπει να καταγραφεί αυτοτελώς στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.
Κανονικά, το ρητό στρέφεται και εναντίον παντός άλλου αθλήματος που εμπλέκει τη χρήση χειρών, ήτοι βόλεϊ (πετοσφαίριση), πόλο (υδατοσφαίριση), χάντμπολ (χειροσφαίριση) κ.ο.κ. Αυτά όμως είναι οι φτωχοί συγγενείς των δύο μεγάλων αθλημάτων, κοινώς ποιος τα γαμεί, who gives a fuck anyway; Ποδόσφαιρο όμως και Μπάσκετ είναι πλέον ένα από τα βασικά αντιθετικά ζεύγη με τα οποία προσανατολίζεται η ανθρώπινη σκέψη (και με τα οποία μας εξοικείωσε ο Claude Levi-Strauss): Καλό-Kακό, Σωστό-Λάθος, Φύση-Νόμος, Θεωρία-Πράξη, Αρσενικό-Θηλυκό, Ωμό-Μαγειρεμένο, Ανθρωποφαγία-Χορτοφαγία, Μπαρόκ-Κλασικό, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και τόσα άλλα.
Παραλλαγή: «σε άθλημα που παίζεται με τα χέρια, η μαλακία είναι πρόχειρη». Τάδε έφη τιτανοτεράστιος Γιάννης Ιωαννίδης ως προπονητής του Γαύρου, σε χαμένο τελικό με το Βάζελο.
Για μια σχετική συζήτηση, βλέπε και εδώ.
