Definitions by Hank (386)
Showing 161-170 from 386

Νόμος της Φυσικής με ιδιαίτερη εφαρμογή στις τσόντες και σε όσους έχουν ζηλώσει την δόξα τους. Ο νόμος διατυπώνεται ως εξής:

Έστω επίμηκες ανδρικό επίπεδο y. Αν εκκριθεί υγρή ουσία χ από αυτό, η οποία να πληρεί δοχείο στοματικής κοιλότητας κάτωθέν του, τότε η υγρή ουσία χ, δεν θα παραμείνει σε αυτό το δοχείο, αλλά θα γεμίσει και όσα έτερα δοχεία στοματικών κοιλοτήτων τύχει να βρίσκονται παραπλεύρως, συγκοινωνούντα μέσω μπαγαποντοασπασμών. Λέγεται και «θεώρημα του Φιλοπίππου» από τον τόπο, όπου αποδείχτηκε πειραματικώς.

Συνώνυμο στην Βρασταμανικήν: παραπλευρολειχία.

Απάντηση όταν κάποιος εμφανώς υπερβάλλει και έχει ζηλώσει την δόξα του Βαρώνου Μυνχάουζεν. Ή όταν παίζουμε παιχνίδια του στυλ: «Κρύο, ζεστό, πιο ζέστη, καύσωνας» κ.ο.κ.

Επίσης, λέγεται όταν υπάρχει απορία για κάποιον/αν αν πρόκειται για τραβέλι ή τρανσέξουαλ, κι εντέλει κλίνουμε προς το δεύτερο. Βλ. παράδειγμα.

1. Είναι εδώδιμη σαρκώδης ρίζα φυτών. Ορισμένες φορές μοιάζει εξαιρετικά, είναι φτυστό μιλάμε, με τον γνωστό μας μπαργαλάτσο. Οπότε λειτουργεί και ως συνώνυμό του. Το θέμα αυτό απασχόλησε ένα ολόκληρο επεισόδιο της σειράς «Black Adder»- «Μαύρη Οχιά» με τον Rowan Atkinson.

2. Όσοι αρχαιόκαυλοι θεωρούν πολύ βαρβαρικό να χρησιμοποιήσουν το ρήμα «γκουγκλάρω» για να σημάνουν την διαδικτυακή αναζήτηση στο google, έχουν εφεύρει τεχνητά ρήματα, όπως «γουγλίζω» και «γογγυλίζω», ενώ το google το λένε «γογγύλι». Αν ληφθούν υπ' όψη και οι δύο σλανγκικές σημασίες του γογγυλιού, έχουμε αποτελέσματα, όπως στο παράδειγμα.

Στην κυρίαρχη γλώσσα σημαίνει «κάνω κάποιον να χάσει το σφρίγος, την ζωντάνια του». Ετυμολογείται από το «κατσί», από το «κάττα», από το ιταλικό «gatta», που είναι η «γάτα», όπως και το αγγλικό «cat».

Τα εξωσλανγκικά λεξικά, όμως, δεν μας λένε ότι στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων χρησιμοποιούμε το ρήμα για την καταπόνηση του πέους από τον υπερβολικό αυνανισμό και γενικότερα περιεργασία του.

το εσύ-τσόντα: Το youporn. Και πάλι για τους e-λληνάρες, που δεν είναι ικανοποιημένοι με τίποτα λιγότερο από την κατά λέξη μετάφραση. Βλ. δωδ, εσύ-σωλήνα, φατσοβιβλίο.

το εσύ-σωλήνα: Το youtube. Δηλαδή ο σωλήνας, αλλά κάποιοι e-λληνάρες δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα λιγότερο από την κατά λέξη μετάφραση.

Βλ. και δωδ, φατσοβιβλίο κ.ο.κ.

Εκ των «κλάνω» και «πλανητάρχης». Μπορεί να είναι:

1. Ο άρχων της κλανιάς, ο καλός στα πνευστά. Δηλαδή ο πρώτος, ο πρόεδρος του Ομίλου κλασομπανιέρων.

2. Ο κλαζμεντέν, αυτός που κλάνει μέντες από τον φόβο του, ο Αντόνιο Εκλασαμέντες ισπανιστί, και πάλι ο πρόεδρος.

3. Ένας πλανητάρχης που βρωμίζει τον πλανήτη με βόμβες διασποράς, μεταφορικές (βλ. 1ο μύδι) ή πραγματικές.

4. Ένας πλανητάρχης, που είναι κλαζμεντέν, θρασύδειλος κτλ.

Παράγεται εκ των «καφενές» και «φραπέ». Οπότε είναι το φραπενείο, δηλαδή το ευαγές ίδρυμα, στριπτητζάδικο, κωλόμπαρο κ.ο.κ., που προσφέρει και ενθαρρύνει την υπηρεσία του φραπέ από τις κορασίδες. Σε σύγκριση με το φραπενείο, ο φραπενές είναι ακόμη πιο λούμπεν κατάσταση. Δηλαδή τον φαντάζομαι με πιο πολλά λαμπιόνια, κανά χριστουγεννιάτικο δέντρο τα Χριστούγεννα, ατμόσφαιρα σαν του «Ερωτοδικείου». Γενικά, πολύ πιο πολύ μαύρη παρακμή. Είναι γενικά ένας χώρος, που μαζί με τον μεταφορικό φραπέ, θα ήθελες κι ένα κυριολεκτικό φραπέ, μαζί με την μεταφορική χταποδιάρα, θα ήθελες κι ένα κυριολεκτικό χταποδάκι, κανά τάβλι κ.ο.κ.

Ευχαριστώ τον Vrastaman για την υπόδειξη του όρου.

Σημαίνει «ευχαριστώ». Συγχώνευση του γαλλικού «merci» και του ελληνικού «ευχαριστώ». Το ύφος αυτό ταιριάζει σε ευγενίμαγκα. Ιδίως σε ευγενίμαγκα των παλιών καλών καιρών, που η κύρια επίδραση στο Ελλαδέξ ήταν απ' την γαλλική κουλτούρα, κι όχι απ' την αγγλοσαξονική. Είναι ο τύπος που θα έλεγε και «μανδάμ» ή «μανταμίτσα». Δηλαδή κατά βάση ένας λαϊκός τύπος, αλλά όχι χυδαίος που θα σου έλεγε γαλλικά, μα ευγενής. Αν το πει κορασίς, ίσως αποτελεί ένδειξη ότι έχει ανατραφεί με γαλλικά και πιάνο. Επίσης, η έκφραση χρησιμοποιείται πολύ στο slang.gr, ως μια ήπια μορφή συγκατάβασης στα σπέκια και τους αστερίες των συσλαγκιστών.

Υπερθετικός: καραμερσώ (μια δόση πιο ελληνικό), μιλ μερσώ (μια δόση πιο γαλλικό).

Η έκφραση έχει απαθανατιστεί στο τραγούδι «Υβρεοπομπή» του Φοίβου Δεληβοριά (βλ. παράρτημα). Εκεί ο εθνικός μαλάκας, αν και μελαγχολικός, εμφανίζεται να ανοίγει την υβρεοπομπή ως σημαιοφόρος όλων των βρισιών! Είναι πράγματι ο εθνικός μαλάκας η επιτομή της βρισιάς;

Σχέση εθνικού μαλάκα και απλού μαλάκα. Νομίζω για να γίνει ένας μαλάκας εθνικός μαλάκας χρειάζονται τρία πράγματα: α) ένταση, ποσότητα της μαλακίας, 2) αρχετυπικότητα, καθολικότητα, να αναγνωρίζουμε στον εθνικό μαλάκα όλοι τον εαυτό μας ως μαλάκα και γ) ειδική σχέση με σύμβολα του έθνους.

Αντιστοίχως, θα έλεγα ότι ο εθνικός μαλάκας είναι αφενός ο Υπερθετικός του μαλάκα, ο σε ποσότητα πολλά κιλά μαλάκας. Δηλ. θετικός: μαλάκας. Συγκριτικός: καλός μαλάκας. Υπερθετικός: εθνικός μαλάκας. Αφεδύο, είναι ο Άγνωστος Μαλάκας. Δηλαδή, όπως στον Άγνωστο Στρατιώτη του έθνους μπορούν να εκπροσωπηθούν όλα τα φανταράκια, έτσι στον εθνικό μαλάκα θα πρέπει να μπορεί να εκπροσωπηθεί η μαλακία όλων μας. Να μπορούμε βρε παιδί να του στήσουμε ένα μνημείο εθνικού μαλάκα, και να του καταθέτουμε στεφάνια.

Αφετρία, θα πρέπει να έχει μια ειδική σχέση με τους εθνικούς μας συμβολισμούς. Τον φαντάζομαι ως έναν λεβεντομαλάκα στο στυλ του Δημήτρη Παπαμιχαήλ - άντρα της εθνικής μας σταρ. Τον φαντάζομαι γενικά ως έναν μαλάκα που είναι Ελληνάρας, ίσως και ιντερνετομαλάκας e-λληνάρας. Στην ιδεώδη περίπτωση ένας ολυμπιονίκης μαλάκας

Όπως, όμως, λέει κι ο Έγελος, πρέπει να βρεθεί ένα «καθολικό συγκεκριμένο» για να εκφράσει αυτό το πνεύμα του λαού. Όπως δηλαδή η Αλίκη Βουγιουκλάκη ενσαρκώνει την ιδέα της εθνικής σταρ, κι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την ιδέα του εθνικού γκαντέμη, πρέπει να βρεθεί κι ο εθνικός μαλάκας. Ύστερα από λίγη σκέψη, σκέφτομαι να προτείνω ως εθνικό μας μαλάκα τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη, αφού πληρεί και τους τρεις όρους. Ως επιλαχόντα σκέφτηκα τον Τέως Βασιλέα μας Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, ο οποίος ως μαλάκας De Grecia, ως ολυμπιονίκης μαλάκας και ως συνδεόμενος με την εποχή της εθνικής μας σταρ Αλίκης Βουγιουκλάκη, θα εκπληρούσε ιδανικά τον τρίτο όρο. Όμως προτιμώ τον Ψωμιάδη, γιατί εκπληρεί ιδανικά τον δεύτερο όρο, ήτοι να εκπροσωπεί την μαλακία (αλλά και το μασκαριλίκι, το καραγκιοζιλίκι, το έξω καρδιά, το καλό παιδί, την λεβεντιά κ.ο.κ.) όλου του έθνους μας, που τον ψηφίζει ξανά και ξανά και τον απογειώνει σε δημοφιλία (κάτι που δεν ισχύει για τον Γλύξμπουργκ). Δεν κατάφερα να βρω άλλο πρόσωπο που να πετυχαίνει έτσι την εκπλήρωση και της έντασης και της καθολικότητας και της εθνικής ευαισθησίας του εθνικού μαλάκα, όσο ο Ψωμιάδης, κι έτσι τον ανακηρύσσω εκθύμως ως εθνικό μαλάκα!