Definitions by iron (1265)
Showing 261-270 from 1265

Το λέμε σε κάποιον ο οποίος σκάει αναπάντεχα νωρίς το πρωί, ή τεσπα σε ώρα κατά την οποία ξέρουμε ότι συνήθως κοιμάται. Άρα το μόνο που μπορεί να τον ξύπνησε είναι το να έχει πέσει από το στρώμα.

Παλιό, παμπάλαιο, τ. μπήκε στο πλύσιμο ή με το αριστερό σηκώθηκες; κλπ.

Επιπροσθέτως του τζονμπλάκειου ορισμού, τουρίστας είναι και αυτός που προσποιείται τον άσχετο, τον από χωριό, που κάνει τον Γερμανό. Το δηλώνει δε ευθαρσώς κι έτσι βγάζει από τη δύσκολη θέση τον εαυτό του, όταν καλείται να πει τη γνώμη του για ένα φλέγον ζήτημα, ή όταν του ζητάνε τη βοήθειά του.

Το παιδί σου που δεν σε νοιάζεται ή που θέλει να σε ξεφορτωθεί, όταν γεράσεις, αντί να σε φροντίζει και να σε προστατεύει, θα κάνει τα πάντα για να σε ξεκάνει καταλάθος ή ξεπίτηδες. Αντί να σε καθίζει στη σκιά να δροσίζεσαι, θα σε παρατά στον ήλιο να τα τινάξεις μια ώρα αρχύτερα. Και άλλα παρόμοια.

Το άκουσα από Καλάβρυτα μεριά και υποτίθεται ότι το λένε κι άλλοι κειδαπανά.

1. Η αναποδιά, όπως φαίνεται στην έκφραση τρώω ψωλιά.

2. Μια μαλακοκουβέντα ή μαλακοκατάσταση, κ. παπαριά, αρχιδιά, μπαρούφα κττ., εξ ου κι ο ψωλέμπορας που τις πουλάει, ή κάτι το οποίο θεωρούμε σκέτη σαχλαμάρα.

3. Δε ρήαλ θινγκ, η κίνηση του πέοντα τη στιγμή που τα φλόκια πετάγονται α λα Πήτερ Νορθ.

4. Κυριολεκτικά πάλι, το γαμήσι.

Παλιός χαρακτηρισμός για τον Εθνικό Κήπο της Αθήνας.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια είχε πολλές πάπιες στην κεντρική λιμνούλα του, και εκεί μαζεύονταν οι μαμάδες με τα παιδάκια, για να δούνε και να ταΐσουνε τις πάπιες με τσουρέκια και κουλούρια που αγοράζαν από τον κυριούλη που τα πούλαγε καρφωμένος στο ίδιο σημείο επί δεκαετίες. Ήταν πάντα η χαρακτηριστικότερη ατραξιόν του κήπου και η πιο αθώα, συγκρινόμενη με το άθλιο μικρο-zoo και κυρίως με τα τρισκακόμοιρα λιοντάρια που ζούσαν εγκλωβισμένα σε έναν απειροελάχιστο χώρο -έως που πέθαναν ρημαγμένα και τρελά, κάπου μέσα στα ενενήνταζ...

Ως εκ τούτου, έμεινε να λέμε «πάμε στις πάπιες» αντί «πάμε στον Κήπο».

Ακόμα παλιότερα, τότε που ακόμα δεν υπήρχαν παιδότοποι, παιδικές χαρές, «φουσκωτά» και λοιπές κρυάδες -καθώς υπήρχαν πολλές αλάνες και η μαρίδα εκτονωνόταν εκεί, ο Κήπος (και το Ζάππειο παραδίπλα) ήταν από τα λίγα μέρη που διέθεταν κούνιες και άλλα τέτοια κόλπα. Τότε λέγαμε επίσης «πάμε στις κούνιες».

πάσα: Nick

Ο πολύ τριχωτός άντρας. Λέγεται και για γυναίκες.

Δεν λέμε «μαϊμού» , λέξη η οποία παραπέμπει σε πονηριά, τσαχπινιά ή σε ασχήμια προσώπου, ούτε λέμε «χιμπαντζής», που παραπέμπει σε χοντροκοπιά και νεαντερτάλια συμπεριφορά. Ο μπαμπουίνος είναι η ειδική λέξη για την τρίχα.

Ειρωνική ατάκα που πετάμε όταν ακούσουμε κάποιον στην παρέα να επικαλείται τον θεό ή τον χριστό -ο οποίος είμαστε εμείς, εννοείται. Επιλογικό -μετά από αυτό η κουβέντα έχει γαμηθεί, άντε να πέσει κανα φατούρο.

Παλιό, παμπάλαιο.

Το λέμε και γενικότερα, όχι μόνο ως ψευδοθεός, αλλά ως οποιοσδήποτε ψευδο-. Απαντάται κυρίως ως ατάκα, ή, ακόμα συχνότερα, ως τίτλος ποστ, άρθρου, κλπ. από τα οποία ο γούγλης είναι γεμάτος.

σκορδομπούτσογλου, σκορδοπούτσογλου

Μη υπαρκτό υποτιμητικό επώνυμο, επινοημένο για να δηλώσει έναν τυχαίο άνθρωπο, έναν ανθυποτίποτα, ο οποίος εκτός του ανυπάρκτού του είναι και βρωμερός μέσα κι έξω, βρωμά σκορδίλες ο πούτσος του, αχ τι ωραία, τύφλα να 'χει η αρχιδίλα ή η μουνίλα ή το τυρί...

Ένας ασήμαντος γελοίος βρωμερός φανταστικός ανθρωπάκος δηλαδή, το όνομα του οποίου βάζουμε για παράδειγμα όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε έναν μαλάκα (για να μην πούμε το πραγματικό όνομα του μαλάκα, επίσης).

Η κυρία Σκορδοπούτσογλου είναι η σύζυγος ή θυγατέρα του.

Όλοι αυτοί βέβαια έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και συνήθως μας κάνουν τη ζωή αφόρητη.

Ο γούγλης το δίνει και σαν ...υπαρκτό πρόσωπο στο φατσοβιβλίο και δη πάνω από 1 φορά, στη μία μάλιστα έχει στη φωτό τον Βέγγο.

Ο γερμανός μεταφραστής θα έγραφε τρελές αρλούμπες αν δεν υπήρχε το σλανγκρ να του εξηγήσει ότι αυτή η φράση δεν κυριολεκτεί ακριβώς, αλλά είναι περισσότερο σχήμα λόγου που δηλώνει:

1. ότι τελικά, «συνεννοηθήκαμε», βγήκε άκρη από την κουβέντα μας, από κει που σκάλωνε σε κάτι αδιαφανές, απροσδιόριστο, κοινώς μισόλογο και ύποπτο από πλευράς σου. Δηλ. με αυτά που μου έλεγες δυσκολευόμουν να σε πιστέψω, αλλά τώρα που το εξήγησες καλύτερα επανήλθα και καλά στην αρχική εικόνα που είχα για σένα. Τις περισσότερες φορές όμως το λέμε με δυσπιστία ή ειρωνικά, για να δείξουμε ότι καταλάβαμε πως ο άλλος μας δουλεύει ψιλό γαζί.

Παρομοίως λέμε: «έτσι πες μου/μας (ντε)», «πες το Χρυσόστομε», «τώρα μιλάς», « α μπράβο», «να γεια σου», κττ.

1. αρχή αφήγησης που μας προδιαθέτει για γκαντέμικη εξέλιξη εις βάρος τού πάντα αθώου κι ανυποψίαστου αφηγούμενου πρωταγωνιστή.

Συντάσσεται με το «να» και σημαίνει: πήρα την απόφαση (μετά από πολλή σκέψη) να..., «έκανα να (ξεκίνησα να)...». Πολύ συχνά συνοδεύεται και από έναν μεμψιμοίρικο χαρακτηρισμό του αφηγούμενου («είπα ο μαλάκας να...», «είπα η κακομοίρα να...»).

Πολύ πιθανό να βαστάει η έκφραση από τη ρήση «είπε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν η μέρα Σάββατο».

Αυτός που τη βρίσκει με πουτσοσκάμπιλα, είτε να τα δίνει, ή να τα παίρνει...

Επίσης γαμοσκαμπιλιάρης.