Definitions by HODJAS (328)
Showing 111-120 from 328

Δημώδης έκφραση αναφορικά με την επαγρύπνηση, την οποία οφείλει να έχει ο συνομιλητής, παρά την φαινομενική απουσία κινδύνου. Δηλαδή, πρόσεχε, γιατί θα το βρεις από 'κει που δεν το περιμένεις!

Του στραβού η κλωτσιά παραπέμπει στο τυφλό χτύπημα, το οποίον είναι πλέον οδυνηρό διότι δεν έχει συγκεκριμένο στόχο και μπορεί να προκαλέσει εκτεταμένη ζημιά, ιδίως όταν δεν έχει προβλεφθεί - βαράω κι όποιον πάρει ο χάρος.

Όσον αφορά το γαμήσι του κουτσού τώρα, οι επιστημονικές απόψεις διίστανται: Θέλεις, γιατί αν σε γαμήσει κουτσός στα όρθια, θα σε ταλαιπωρήσει με το κούτσα-κούτσα, θέλεις γιατί, ένεκα της αναπηρίας του, δεν πολυέχει επιτυχίες στο θήλυ - έχει να γαμήσει καιρό και θα σου αλλάξει τον αδόξαστο, τέλος πάντων καλό είναι να το αποφύγεις. Μην ξεχνάμε το σχετικό : «Ελάτε κούτσα-κούτσα και πιάστε μας την πούτσα», δηλωτικό της σφύζουσας ερωτικής διάθεσης των χωλών!

Παρόμοιες εκφράσεις για το unexpected: «Φυλάξου απ' τα πισινά του γαϊδάρου κι απ' τα μπροστινά του καλογέρου», «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» κ.α..

Σημαίνει βάλ'τα στον κώλο σου. Εκ του πάτος = κώλος.

Συνώνυμα: πατάκλα, τάχας, γλόμπος, κλανιάς, κλάνα, κωλάθρα, κεφτές, κτλ.

Κλασική φράση, που απηχεί αντίληψη, οτι ο απηυθυσμένος είναι το ύστατον δοχείον!

Η δε χωρητικότης του κώλου φέρεται ότι ποικίλει αναλόγως στο άτομον, όπως γνωρίζουν ακόμη και τα σχολιαρόπαιδα. Ιδού (ενδεικτικός) κατάλογος παλαιών σχολικών λεκτικών αντιδικιών, σε σχέση με το βάθος και την χωρητικότητα του κώλου, τινός συμμαθητού:

• Στο δικό μου δε χωράει - στο δικό σου κολυμπάει!
• Στο δικό μου κάνει κρος - στο δικό σου μοτοκρός!
• Στο δικό μου κάνει τούμπες - στο δικό σου κωλοτούμπες!
• Στο δικό μου κάνει κράκ - στο δικό σου πατατράκ!
• Στο δικό μου έχει φρένα - στο δικό σου μπαίνουν τραίνα!
• Στο δικό μου έχει σχόλη - στο δικό σου μπαίνουν όλοι! κ.α.

Γνωστό είναι επίσης το δήθεν αφελές σχολικό ερώτημα : «Έχω τόση, πόση έχεις;» κάνοντας χειρονομία με τον δείκτη και τον αντίχειρα, προκειμένου για μικρό μέγεθος, οπότε το ανυποψίαστο θύμα, νομίζοντας οτι πρόκειται περί ψωλής, σπεύδει να υπερθεματίσει του φαλλού του: «Τόοοοοοοοση» (με έκταση των χειρών εις το άπειρον =τεραστίων διαστάσεων). Τότε ο ερωτήσας επισημαίνει: «Για κωλοτρυπίδα έλεγα...»

Βέβαια, ως σχολικά παραδείγματα, είναι αρκετά αφελή, αφού εις πλείστας περιπτώσεις, ο λέγων παραδέχεται κατάτι την κωλοφαρδία του. Αυτό διορθώνεται με τον καιρό, όταν ενηλικιωθεί και καταλάβει την σημασία των καταστάσεων, οπότε δηλώνει προς αποφυγήν παρερμηνεύσεων: «Εμένα ο κώλος μου γράφει απ' έξω exit only...»

Ως έκφρασις, χρησιμοποιείται και με θυμό, όταν κάποιος δεν θέλει να δώσει κάποιο αντικείμενο (π.χ. λεφτά), ή το δίνει εν τέλει μετά από πολλές τσιριμόνιες, οπότε ο ζητών έχει ξενερώσει.

Λέγεται συχνότατα με φιλοπαίγμονα διάθεση ως απάντηση στο: «Κι αυτό, πού να το βάλω;» Εξυπονοείται ότι τοιαύται ερωτήσεις δέον να αποφεύγονται, εκτός και αν ο ερωτών έχει έτοιμη την απάντηση και την σερβίρει ως: «Κι αυτό τί να το κάνω, να το βάλω πίσω μου;»

Η παράδοση λέει, ότι όταν η Ελισάβετ η Α' της Αγγλίας έχρισε Σερ τον Φράνσις Ντρέηκ (το ακάθαρμα), ο οποίος ήταν βρωμύλος πειρατής μεν, προσέφερε τα μέγιστα στο Βασίλειον βυθίσας ουκ ολίγες ισπανικές καραβέλλες δε, τονε πήγε μαζί με το τσούρμο του, ντυμένους στα χρυσά, για να παρακολουθήσουν θεατρική παράσταση του φημισμένου ελισαβετιανού θεάτρου (για να γίνουν άνθρωποι). Στην πορεία του έργου, υφίστατο σκηνή, κατά την οποία κάποιος ηθοποιός έλεγε την ατάκα «Ω Θεέ μου! Πού να το βάλω; Πού να το βάλω;» κρατώντας ένα κηροπήγιον. Τότε, ο Σερ Φράνσις Ντρέηκ, αριστοκράτης πλέον, για να προλάβει τα χειρότερα, απευθύνθηκε στο τσούρμο του φωναχτά:

- Ρε σεις! Όποιος από σας, πει μπροστά στην κυρία Βασίλισσα, «να το βάλει στον κώλο του», θα τον αφαλοκόψω!

Η Αυτής Μεγαλειότης, γέλασε διακριτικά...

Και κωλοφεράτζα . Επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου: Χρησιμοποιείται με το ρήμα παίρνω + αντικείμενο + κωλοφεράτζα.

Εκ του κώλος + φεράτζα (αγνώστου ετύμου).

Έχει σεξουαλικές παρά φύσιν προεκτάσεις και εις την παθητικήν φωνήν απεικονίζει κάποιον που τρέχει ενώ τον γαμούν καθ' οδόν (!)

Σημαίνει νικώ κατά κράτος και μτφ. γαμώ.

Συνώνυμα: παίρνω σβάρνα, πάω κάποιον γαμιώντας, πάω κάποιον πίπα κώλο (εμπλοκή) κ.τ.λ.

(Κλασσική αργκό): ο κώλος.

Σχετικές εκφράσεις: θα σου φάω/δαγκώσω τον κεφτέ, ενώ εξυπονοείται και το Θα σου καρφώσω τον κεφτέ (με την ψωλή δίκην πιρουνιού) - παράλληλα: θα σε κάνω να χεστείς!, κώλο βλέπω-κώλο θέλω (εκ του ισπανικού: culo veo-culo quiero) κτλ.

Σώζεται από τον Ηλία Πετρόπουλο το προ αιώνος (!) μουρμούρικο (φυλακόβιο και συνήθως α-καπέλα ή μονόχορδο) ρεμπέτικο:

[i]Κούνα μπέμπη τον κεφτέ σου,
να φχαριστηθεί ο τζες σου.
Κούνα μπέμπη τον κλανιά σου,
να φχαριστηθεί η καρδιά σου.[/i]

Όπου μπέμπης = νεαρός πούστης, τζες = γαμιάς/κωλόμπα και κλανιάς = κώλος.

Μαξιλαράκι-τρυκ που αναπαράγει τον ήχο της πορδής, μόλις εφαρμοσθεί πίεση σ' αυτό.

Η μέθοδος ρομπο-ποίησης των υποψηφίων θυμάτων είναι απλή: Αρκεί δηλαδή να καθίσει πάνω σ' αυτό, κάποιος σοβαρός και εύθικτος κατά τα λοιπά τύπος, στον οποίον αποσκοπείται να προκληθεί αίσθημα αμηχανίας και σειρά (κενών) εξηγήσεων και δικαιολογιών, υπό τα χάχανα των παρισταμένων. Το μαξιλαράκι στενάζει κάτω απ' τα καπούλια του θύματος, που στριφογυρίζει με αγωνία και αιδώ, ενώ τα ακαριαία σφυρίγματα, πλήττουν θανάσιμα το κύρος του θύματος .

Δεν είναι αποτελεσματικό με τους κατά πεποίθηση κλανιάρηδες, οι οποίοι ουδέποτε ερυθριούν, παρά θριαμβολογούν όταν πέρδονται. Άλλωστε το λέει η φράση: «Τον κλανιάρη κι αν μαλώνεις, μες στα γέλια τον λιγώνεις»

Βέβαια, μόνον με την δικιά του πορδή ο καθείς αισθάνεται οικεία. Φυσικά, οι ξένες του βρωμάνε, κατά το: «Καθένας την κλανιά του την έχει μοσχοσάπουνο».

Η άσχημη γυναίκα στα Πατρινά.

Πιθανότατα ηχοποίητο εκ του βούπ! (ήχος πτώσης), ουδεμία σχέση φέρει με το βου-που.

Συνώνυμα: ζάμπα (Ιόνιο), πατζούρι, κάγκουρας (Σαλονίκη), μπράσκα (Β. Ελλάδα), σαύρα, κουβάς, σαλόζα, γαλότσα, μπάζο (πανελληνίως) κ.α.

Παράγωγο: Καρα-βουπίδιο.

Παλιά έκφραση, που χρησιμοποιείται προκειμένου για ιδιαιτέρως άσχημη γυναίκα, για την οποίαν ο λέγων τρέφει τόσον ισχυρή απέχθεια, ώστε δεν προτίθεται να τη δεχθεί ούτε άρρωστος να του κόψει βεντούζες, πολλώ μάλλον να τη γαμήσει.

Θυμίζει το Σταυρίδη στο «Κορόιδο γαμπρέ», ο οποίος, ερωτηθείς από τον άσπονδο εχθρό του Αυλωνίτη, περί κοινής αγοράς λαχείου, απήντησε : «Μαζί σου, δε θέλω να ‘χω ούτε πυρετό» !

Να μη συγχέεται με τη βεντούζα = πίπα / κλαρίνο κ.τ.λ.

Αγγλιστί: I wouldn't touch her with a barge pole / broomstick (= δεν θα την ακουμπούσα ούτε με το κουπί της βάρκας / σκουπόξυλο).

(Μετωνυμία): Εκ του κλαρίνο = (μτφ.) τσιμπούκι / πίπα / πεολειχία.

Ως γνωστόν, οι Ηπειρώτες αρέσκονται στα κλαρίνα κυριολεκτικώς, όθεν η ταύτιση του τοπωνυμίου και του συμπαθούς (για λίγη ώρα όμως) μουσικού οργάνου, μεταφορικώς.

Συντάσσεται με το ρήμα παίζω (+ ηπειρώτικο-α) = επιδίδομαι εις το τσιμπούκιον.

Παροιμιώδης έκφραση, που αφενός απηχεί λαϊκή δοξασία, ερειδομένη σε προφητεία του Νοστράδαμου, ότι συν τω χρόνω, το γυναικείο αιδοίο θα περιέλθει σε αχρησία, αντικατασταθέν υπό του απηυθυσμένου (βλ. ο κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος), αφετέρου διατυπώνει μια νοσταλγική απογοήτευση αλλά και αγανάκτηση για το γεγονός, ότι την σήμερον ημέραν, ορισμένες παλιές αξίες υποκαταστάθηκαν από αναντίστοιχες και σαφώς υποδεέστερες συνήθειες ή προτιμήσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν ταχέως και θρασέως έδαφος.

Η έκφραση, χρησιμοποιείται στα βιβλία του Χρόνη Μίσιου και αλλαχού.

Δηλ. Κάθε πέρσι και καλύτερα, Κοίτα που πήρε φόρα η βαζελίνη και ζητάει μερτικό από το γαμήσι (Χάρρυ Κλύνν), δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται κ.α,

Μετωνυμική αναφορά στο πρόσωπο του γνωστού λαϊκού βάρδου, υπό την ιδιότητά του, ως κλαψομούνη εις πλείστους όσους στίχους του ρεπερτορίου του.

Για το λόγο αυτό, οι ακροαταί του Στελάρα, φύσει ή θέσει ντετερμινισταί, αδυνατούσι να αποδώσωσιν εις την ζωήν των την αληθήν επαγωγικήν σχέσιν αιτίου-αιτιατού στις παραδόξως αυξανόμενες με γεωμετρικήν πρόοδον συφορές τους. Μόνος τους σύμμαχος, (η έρμη) η μανούλα τους.

Για όλα φταίνε (κατά σειράν ιεραρχίας):

• Η θέσις των ουρανίων σωμάτων (βλ. άκου θλιμμένε ουρανέ κτλ.)
• Η σκρόφα η μοίρα (ποίο απ' όλα να πρωτοπιάσεις;)
• Ο ψεύτικος ο ντουνιάς (βλ. μη ζητάς να δείς καλό, μπέσα μη ζητάς κτλ.)
• Ο άδικος ο ξεριζωμός (βλ. πήγα στον Ερυθρό Σταυρό και στις αναζητήσεις κτλ.)
• Η κακούργα η μετανάστευση (κακούργα ξενιτειά, που πήρες απ' τον τόπο μας τα πιο καλά παιδιά κτλ.)
• Η καταραμένη η φυματίωση (βλ. στα πεύκα και στα έλατα κτλ.)
• Το υπερβολικό το κιμπαριλίκι (βλ. απο την καλοσύνη του σ' ετούτο τον πλανήτη, τού πήραν όλα τα λεφτά του πήραν και το σπίτι κτλ.)
• Η πλανεύτρα η γυναίκα (βλ. τώρα ο σκύλος έφυγε, από ντροπή και πόνο, πού 'βλεπε εμένα-στα προδομένα, τα χάδια σου να λιώνω κτλ.)

• Το ξερό του το κεφάλι (βλ. Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου κτλ. - σ.ς. η μόνη ορθολογική εξήγησις).

  Ο Καρτέσιος ωχριά μπροστά στη δύναμη του στίχου και ο Τζων Λοκ αναγκάζεται ν' αναθεωρήσει τας απόψεις του, προϊούσης της φωνάρας του πολύπαθου Στέλιου.

Διότι, ο Στελάρας μας, αν και γκαντέμης, έκανε (εδώ που τα λέμε) θείες τσαλκάντζες με το λαρύγγι του, αλλά τί τα θες ; Τόνε πολεμάγανε οι Οβραίοι. Μπορείς να δεις προκοπή;

Βέβαια, ειρήσθω εν παρόδω, για τα ανωτέρω υπάρχει λογική εξήγηση: Ο Στελάρας τραγουδούσε όντως για πολύπαθους ανθρώπους με ελαχίστη εγκύκλιο παιδεία και ιδίως σε χρόνους ταραγμένους (50'ς, 60'ς κ.λπ.), που δε σηκώνανε ορθολογιστικές και άρα αναγκαστικώς πο-λι-τι-κές εξηγήσεις της ταλαιπώριας που τράβαγε ο κοσμάκης. Το 'ριξε λοιπόν κι αυτός σε, ερήμην, μουσικές μηνύσεις κατ' αγνώστων (π.χ. η μοίρα, η αδικία κ.λπ.) και μείνανε όλοι ευχαριστημένοι...

Ούτω πώς, ο τύπου «καζαντζίδη» (διότι Στέλιος είναι μόνον ένας!), παρά το γεγονός ότι παρήλθαν επιτέλους, τα δύσκολα και πονηρά εκείνα χρόνια κι ότι ο άνθρωπος έφτασε στο φεγγάρι, συνεχώς μεμψιμοιρεί, καταριέται τα στοιχεία της φύσεως και αποζητά τη μανούλα του, κάθε φορά που τυχαίνει σε αναποδιά.

Συνώνυμα: Στέλιος, Στελάρας, κλαψομούνης, ποιοτικός κτλ.