Definitions by HODJAS (328)
Showing 181-190 from 328

Σκληρή παρότρυνση προς γέροντα ή ειρωνική προς (κατά φαντασίαν) ασθενή, να τοποθετήσει και το δεύτερο πόδι στον τάφο, αφού είναι κατά το κοινώς λεγόμενο ήδη «με το ένα πόδι στο λάκκο/τάφο».

Δηλαδή, αφού δεν την παλεύεις που δεν την παλεύεις, άντε τί κάθεσαι, χώσου μέσα μιαν ώρα αρχύτερα, να κλείσουμε το φέρετρο και να τελειώνουμε (πια) με την πάρτη σου.

Εκφράζει αγανάκτηση έναντι μεμψίμοιρων αξιοπαθούντων ή κανενός γκρινιάρη κωλόγερα.

(Ναυτικό): Φιλική προσφώνηση, εξέλιξη της έκφρασης μπόι (αγγλ. boy), που είναι με τη σειρά της μεταφρασμένη συνέχεια της προσφώνησης «αγόρι» μεταξύ φίλων, η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον κυρίως στο ναυτικό, μαζί με άλλες ψευτο - αδερφίστικες ανταλλαγές προσωνυμίων - χαρακτηρισμών (π.χ. πού 'σαι μωρή κυρία / κληρού / κοπέλα / μαντάμ κ.τ.λ).

Άλλωστε, η παλιά προσφώνηση αγορίνα, χαρακτηρισμός άρρενος σε θηλυκό γένος, όπως και η περιγραφή νταρντάνας γυναίκας ως τσολιάς, λέει πολλά...

Χιουμοριστική έκφρασις, που αποδίδεται συνήθως εις νεάνιδα αρεσκομένην να επισκέπτεται το τσιμπουκιστάν.

Παλιά λέγανε, «της αρέσουνε τα ξινά», Κύριος οίδε διατί...

Εϊτίστικη δαλιαννίδεια αργκοτική λέξη, που σημαίνει: «Τα 'χασα», «με ξάφνιασες», «με ξενέρωσες», «εξεπλάγην».

Δεν χρησιμοποιείται πλέον (αν ποτέ χρησιμοποιήθηκε και δεν είναι αποκύημα παρεΐστικης μαλακολογίας των θαμώνων του «Κίτρινου Σκίουρου» στο άλσος Ιλισίων).

Συνώνυμα: Μου πέσανε τα μαλλιά, έμεινα Τσάκωνας, φρικάρισα, με κούφανες, γιου κουφ μη μπέιμπι! κ.ά. Σημειωτέον, την δεκαετία του '80-'90 υφίστατο μπιλιαρδάδικο-ουφάδικο στα Ψηλαλώνια Πατρών, ονόματι «Η Κουφαμάρα»(!)

Συνήθως, ο πρωταγωνιστής καραφλιάζει, όταν του λέει κουφά ο γέρος του, που του τη σπάει γιατί δεν έχει (λέει) να του δώσει δυο καφετιά , που του ζήτησε να πάει με τη μηχανή του Μπαρμπαρέλλα, Αυτοκίνηση και Ντόριαν Γκρέη, προκειμένου να ρίξει μια γκόμενα που είναι φάση και του την δίνει για να κάνει κατάσταση μαζί της κ.τ.λ. - κ.τ.λ.

Η συνέχεια επί της οθόνης...

Ομοιοκαταληκτική παροιμία, που εφιστά την προσοχή σε ανεξαρτήτως φυλετικού προσήμου συγχρωτιζομένους επί μακρών, ότι επίκειται λούτσος. Δηλαδή, αραίωνε και λίγο για θα πιάσουμε κορέους!

Στη «γαλάζια λίμνη» τα ξεμοναχιασμένα παιδάκια, από 'δω το φέρανε, από 'κει ήρθε, της τόνε φόρεσε της Μπρουκ ο τζες, n'est-ce pas;

Θυμίζει παλιό (40'ς-50'ς) μαθητικό κολομπαρίστικο (πάλι) πείραγμα: «Παράτα τα πηδήματα στο λέω για καλό σου, είμαστε συνομήλικοι τον ξέρω τον καημό σου»...

Παροιμία, που εφιστά (πλέον) την προσοχή σε συμβαλλόμενο είτε με έμπειρο (αλλά διεφθαρμένο) είτε με άπειρο (και ατζαμή) επαγγελματία.

Σε όλα τα επαγγέλματα έχει εφαρμογή η ρήση πρακτική ίσον μήτηρ μαθήσεως, (αγγλ. “practice makes perfect”) πλην όμως, σε ορισμένα (π.χ. δικηγόρος, εμπορικάτζα, γιατρός, μηχανικός κτλ) η απλή κτήση πτυχίου καθιστά τον τίτλο κενό γράμμα άνευ εμπειρίας. Δηλαδή ο νεοφώτιστος επαγγελματίας, ομοιάζει με μικρό γατάκι έναντι θηριωδών αρουραίων. Αιλουροειδές μεν κατ' όνομα, αδύναμο δε εν τοις πράγμασιν.

Από την άλλη μεριά, ένας έμπειρος επαγγελματίας, αποκτά συνήθως τη λεγόμενη «επαγγελματική διαστροφή» δηλ. τα βλέπει όλα μόνο μέσα από το πρίσμα του επιτηδεύματός του, αλλά ξέρει και τερτίπια, γνωρίζεται με κύκλους μυστήριους, συμμετέχει στη διαφθορά, καλύπτει ευχερώς ανομίες κτλ, οπότε δεν είναι και βέβαιον ότι δρα προς όφελος του εντολέα-συμμάχου του και σίγουρα είναι επικίνδυνος έναντι του αντισυμβαλλομένου-αντιπάλου του.

Κοινώς, άμα δεν είναι ντρίτος ο άνθρωπος, ούτε το διάολο να δεις - ούτε το σταυρό σου να κάνεις (αγγλ. catch 22 / double jeopardy).

Όργανον της τάξεως ανήκον εις το Λιμενικόν Σώμα.

Καλείται με απαξία έτσι, διότι κουρνιάζει στον προλιμένα σαν τους γλάρους, δηλαδή είναι γιαλατζή ναυτικός αλλά και διότι δεν είναι βεριτάμπλ μπάτσος (βλοσυρός, απειλητικός κτλ), είναι άοπλος και έχει μικρή γκάμα αρμοδιοτήτων, όπως άλλωστε και οι παρκόμπατσοι (δημοτική αστυνομία).

Αυτά όμως, μέχρι πρόσφατα (90'ς), που ήταν ακόμη κλειστά τα σύνορα (δηλ. χωρίς εκτεταμένη λαθρομετανάστευση-διεθνές έγκλημα κτλ) και που περιορίζονταν συνήθως σε καθήκοντα τροχονόμου των πλοίων και επεδίδοντο μετά μανίας στο τάβλι και στο καμάκι.

Μάλιστα, οι αδερφές τους εσνόμπαραν προτιμώντας τους άνδρες του πολεμικού ναυτικού, (που έχουν παρόμοια στολή), θεωρώντας τους τελευταίους πιο αρρενωπούς.

Τα παλιά χρόνια (μέχρι το '70), το ελληνικόν κράτος διέθετε αξιωματικούς του Λιμενικού Σώματος, αλλ' όχι λιμενοφύλακες, δουλειά την οποίαν έκαναν αμισθί τα, υπηρετούντα την θητεία τους, ναυτάκια επί 36-38 μήνες (χώρια οι φυλακές)...

Σε πολλές ταινίες του ελληνικού σινεμά, φαίνονται ναυτάκια εν στολή, με κορδέλα «Λιμενικόν Σώμα» στην ασπιρίνη, που δένουν και λύνουν κάβους ή κατεβάζουν κλίμακες εμπορικών (δηλ. ιδιωτικών) πλοίων, φυλάνε περίπολα στα λιμάνια κτλ.

Εξ άλλου, τα μεγάλα μηχανικά ή κατασκευαστικά έργα μέχρι πρότινος, τα αναλάμβανε ο Στρατός, που είχε (και έχει) τζάμπα εργατικό δυναμικό.

Σήμερα, οι περισσότεροι γλαρόμπατσοι είναι μοριοδοτημένοι πρώην μπακακοί (βατράχια των Ο.Υ.Κ.), ζόρικοι, ένοπλοι, φοράνε κάτι ξεγυρισμένες παραλλαγές, αντιμετωπίζουν τρελό λαθρεμπόριο στην ανοικτή θάλασσα (αλιευτικές παραβιάσεις Τούρκων-Ιταλών, μετανάστες, trafficking ανθρωπίνων ιστών/παιδιών/πορνών/ναρκωτικών κτλ), συχνά συνοδευόμενο από πιστολίδι και κάνουνε και search and rescue επιχειρήσεις άμα λάχει.

Οπότε, δέον όπως επινοηθεί νέος χαρακτηρισμός.

Έκφραση, που χρησιμοποιείται για να δηλώσει επικείμενον λούτσο (μεταφορικά ή και κυριολεκτικά). Μερικώς παρόμοιο με την φράση κάνε χωρίστρα κι έρχομαι, δεδομένου ότι, μόνον η έκφανσή της: ετοιμάσου κι έρχομαι να σε γαμήσω έχει εδώ εφαρμογή, ενώ το ρήμα μεριάζω βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τη λέξη κωλομέρια, ως προς την προετοιμασία - αναμονή ψωλιάς...

Εκ του γνωστού ποιήματος Ο βράχος και το κύμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, όπου προσωποποιείται ο βράχος ως Τούρκος και το μανιασμένο κύμα ως Έλλην, που αποζητεί διψασμένος το λυτρωμό του! Όλως παραδόξως, μια απλή αντικατάσταση του βράχου σε κώλο και του κύματος σε λούτσο, αρκεί, ώστε να αποδίδεται διττώς το ίδιο νόημα (κοίτα ο διάολος!). Ιδού το ποίημα.

(Τάβλι): Μια εκ των πλείστων ειρωνικών εκφράσεων στο διά πεσσών, που στόχο έχει την καταβαράθρωση του ηθικού του αντιπάλου, επισημαίνουσα λάθος παίξιμό του.

Παρόμοιες σκωπτικές εκφράσεις στο τάβλι είναι: «Σα μάγκας τό 'παιξες», «κι εγώ έτσι θα τό 'παιζα», «καλά τού 'κανες», «ρε με ποιούς παίζουμε» κ.α.

Αν φαινομενικά η κίνηση είναι λανθασμένη, ενώ υφέρπει απώτερος και μελετημένος στόχος, προς παραπλάνηση του αντιπάλου, (βλ. αγγλ. «lull sbdy into a false sense of security»), υπάρχει το αντίδοτο: «Για πάρτη μου»!

Σκοτώνω το θηρίο: (Στρατιωτική αργκό) Καθαρίζω την τουαλέτα (καλλιόπη).

Χρησιμοποιείται και ως παλεύω με το θηρίο (να μην συγχέεται με γνωστό νυκτερινό κατάστημα του Ψειρή) ή κάνω τον Καρνέισον (βγάζω τη Λόλα απ' τη φωτιά)...

Μάλλον η έκφραση ανάγεται στην ιστορία του Καραγκιόζη με το κατηραμένο φίδι.

Συνήθως οι στρατιωτικές τουαλέτες, είναι τούρκικες (χαλές), που βρωμίζουνε και στουμπώνουνε εύκολα, δεδομένου ότι αφενός οι σωλήνες αποχετεύσεως στην Ελλάδα, είναι στενές και βουλώνουνε με το παραμικρό, εξ ου και το παραπλήσιο βρωμερό καλαθάκι για τα κωλόχαρτα (που δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη αφού έχουν προβλέψει φαρδιές σωληνώσεις και τα ρίχνουνε στη λεκάνη), αφετέρου τα κωλοφάνταρα αμολάνε άστοχα τις κουράδες τους, παράλληλα με την οπή, σχηματίζοντας το σήμα της Όπελ...

Οι νέοι, λοιπόν, δίκην Μεγάλου Αλεξάνδρου, καλούνται να αποκτείνουν τον κατηραμένο κουραδόφιδο με το δόρυ τους (ένα μακρουλό ματσούκι / βεντούζα / σκούπα κ.τ.λ.), ήτοι να καθαρίσουνε γογγύζοντας τις θηριωδίες των συστρατωτών τους (αδέσποτες κουράδες, λιμνάζοντα κατρουλιά, σκατωμένες δαχτυλιές στα πλακάκια, κωλόχαρτα ατάκτως εριμμένα, αγχωμένα ψωλοχύματα κ.τ.λ).

Την έκφραση αυτή ατόφια, χρησιμοποίησε ο τιμωρημένος Λάμπρου (Κιμούλης) στο «Λούφα και Παραλλαγή», ξεβουλώνοντας μ' ένα στυλιάρι τον απόπατο.

Στις εκστρατείες, ο στρατός παλιά έσκαβε εντός περιμέτρου κάτι γιγάντιους σκατόλακκους, με ξύλινο ψευτο-παραβάν και δυο σανίδια για να πατήσεις και να λάβεις «θέση μάχης», στον οποίον από καιρόν εις καιρόν, φτυαρίζανε οι φαντάροι ασβέστη και όταν πια φράκαρε καλύπτανε με χώμα δια παντός, προκειμένου να μη ζέχνει και να μην μεταδίδονται ασθένειες.

Σημειωτέον, όσον αφορά στη χρήση και την έννοια της έκφρασης με το ρήμα παλεύω, ο Στράτης Μυριβήλης στη «Ζωή εν Τάφω», περιγράφει, πώς ένας ηρωικός φαντάρος του πρώτου παγκοσμίου, πνίγηκε, όταν έπεσε νύχτα κατά λάθος μέσα στο σκατόλακκο εκστρατείας, «ανδρείως μπαλεύων με τα ελληνοσυμμαχικά σκατά»...