Definitions by Khan (2355)
Showing 751-760 from 2355

Συμπεριφέρομαι σαν γκέι, αδερφοφέρνω, τοιουτίζω.

Λέγεται για περιπτώσεις που δεν έχουν βγει από την ντουλάπα και απλώς είναι ύποπτοι για γκεϊλίκι, λόγω χαρακτηριστικών κινήσεων και ιδιωμάτων. Θεωρητικά είναι δυνατόν κάποιος να πουστοφέρνει χωρίς να είναι πούστης, ιδίως αν το κάνει μέσα στο πλαίσιο τακτικής (βλ. παράδειγμα 2).

Συμπεριφέρομαι ως τοιούτος (γαλλοπρεπώς τοιουτιέν), δηλαδή ως γκέι, αδερφοφέρνω, πουστοφέρνω.

Πάσα: Γκάτζμαν.

Βρισιά με την οποία χαρακτηρίζουμε ένα άτομο ως ευτελές, άκομψο, άσχημο, χαμηλής πχοιότητας, όπως η γαλότσα αποτελεί ένα ευτελές υπόδημα, το οποίο δεν μπορούμε να φορέσουμε όταν θέλουμε να έχουμε ένα καθώς πρέπει σύνολο. Συχνά λέγεται ως παλιογαλότσα και προηγείται το μωρή, δηλαδή μωρή παλιογαλότσα.

Συνώνυμα: λινάτσα, πετούγια.

Πάσα: Gatzman.

Τίτλος παλαιού άσματος που τραγουδούσε ο Νίκος Γούναρης σε στίχους Αλέκου Σακελάριου, Χρήστου Γιαννακόπουλου και μουσική Μιχάλη Σουγιούλ. Έχει αυτονομηθεί για να χαρακτηρίσει πολύ εντυπωσιακή γυναικάρα που διακρίνεται για την λεβέντικη κορμοστασιά της διαθέτοντας στοιχεία από τους γυναικότυπους τσολιάς και λεβεντομούνα, που είναι δηλαδή ψηλή και εύρωστη.

Είναι συχνό φαινόμενο να τρέπουμε σε ουσιαστικά αρσενικού γραμματικού γένους ουσιαστικά με τα οποία χαρακτηρίζουμε κατ' αρχήν γυναίκες, όταν θέλουμε να δείξουμε την εντυπωσιακή λεβεντιά της εμφάνισης μιας γυναίκας, που παραπέμπει έτσι σε μια ανδροπρεπή ομορφιά (με την καλή έννοια). Βλ. και μούναρος, μούνος, πούτανος. Τιθέμεθα έτσι σε μια ανταγωνιστική σχέση με την γυναίκα που λόγω μεγέθους μας απειλεί. Η συγκεκριμένη μεταφορά έχει οθωμανικές συνδηλώσεις, καθώς αναφέρεται στο σώμα των Γενιτσάρων που κατά την περίοδο του οθωμανικού ζυγού συγκροτείτο από παιδιά ραγιάδων. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι μια ηδονjική μουνομαχία μεταξύ ενός τσολιά κι ενός κορίτσαρου- γενίτσαρου. Από εκεί και πέρα αρχίζει η ψυχανάλα, για την ερωμένη ως εξ οικείων εχθρό, την οποία αφήνουμε σε ειδικούς ψυχανάλατους και άλλες γιαλόμες.

Η έκφραση πάντως αποτελεί μπαμπαδισμό/ παππουδισμό, ενώ επιβιώνει και σε περιοδικά τ. Πλεϊμπόι, Πουτσοπόλιταν κ.τ.ό. ως μια εύκολη ρίμα χρησιμεύουσα ως λεζάντα σε αισθησιακή φωτογραφία εντυπωσιακής μοντέλας.

Πάσα: Gatzman.

Αλλιώς η νταρντάνα (βλ. λήμμα για ετυμολογία), δηλαδή η ψηλή και ογκώδης γυναίκα, (μάλλον σέξι, αν και τα γούστα ποικίλλουν), σύμφωνα άλλωστε με την γαμοσλανγκοτέτοια κατάληξη -μούνα / -μουνο, που χρησιμοποιείται συνηθέστατα για να περιγράψει γυναικότυπους σωματικούς και χαρακτηριολογικούς.

Λέγεται με δυσανασχέτηση από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, όταν ένας χώρος διασκέδασης κατακλύζεται από εφήβους με συμπεριφορά που διακρίνεται από εξωστρέφεια, τζερτζελέ, φασαρία και ανωριμότητα, σε αντίθεση με την ωριμότητα των χρησιμοποιούντων την έκφραση. Προφ, πρόκειται για μεταφορά σχετική με την πενθήμερη εκδρομή όπου οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου ξεπορτίζουν και του δίνουν και καταλαβαίνει σε ειδικούς χώρους που τους πάνε με πούλμαν, ενοχλώντας συχνά τον περίγυρο.

Η ανατολικοευρωπαϊκή σλαβικής καταγωγής νταρντάνα, δηλαδή ψηλή, ογκώδης και μάλλον σέξι γυναίκα (αναλόγως του γούστου), με άλλα λόγια το γνωστό μας ουκρανάιζερ. Caveat Slangus, όμως! Όπως δείχνει το αλάθητο αισθητήριο του γούγλη, η έκφραση χρησιμοποιείται και για μη σλάβες, λ.χ. Ελλεεινίδες ή δυτικές.

Πάσα: Γκάτζμαν.

Μεταφορά στα ελληνικά της αγγλιάς/ αμερικλανιάς ολκής agree to disagree. Πρόκειται για το κύριο σύνθημα του προγραμματικού πλουραλισμού των παράλληλων μονολόγων (κατά Γ. Σεφέρη), όπου επειδή ξέρουμε ότι είναι αδύνατο να φτάσουμε στην αλήθεια, συμφωνούμε σ'αυτό το ελάχιστο μίνιμουμ μόνο ότι διαφωνούμε (κατά το «Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Συνήθως έτσι κατακλείεται ένας διάλογος που έχει φτάσει σε αδιέξοδο, ώστε να τηρηθεί η απαραίτητη ευγένεια. Προϋποθέτει μία διάκριση μεταξύ ανεκτικότητας και συμφωνίας, δηλαδή δεν συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά το ανέχομαι.

Πρόκειται για ένα μότο πλήρως αντιπροσωπευτικό της μεταδιαφωτιστικής κουλτούρας της ανεκτικότητας που είναι η άλλη όψη του νεωτερικού φιλελεύθερου καπιταλισμού. Δηλαδή πρέπει να υπάρχει μια ευγενής ελάχιστη συναίνεση, που έχει ως αποτέλεσμα να απωθούνται όλα τα σημαντικά ζητήματα στην ιδιωτεία της ατομικής κωλοτρυπίδας, ώστε ενόσω εμείς συμφωνούμε ότι διαφωνούμε σε αστικά σαλόνια ή τώρα και σε πάνελ μεταξύ τυριού και αχλαδιού, έξω ο καπιταλισμός να αλωνίζει ως παγκοσμιοποιημένη μονοτροπία. Η Βικούλα αναφέρει ότι η φράση πρωτογράφτηκε από τον Αγγλάρα ιδρυτή του Μεθοδισμού John Wesley στον επικήδειο του ιδεολογικού του αντιπάλου Αγγλικανού George Whitefield, (σύμφωνα μάλλον με την πρόταξη από τους Μεθοδιστές της κοινής ηθικής που ενώνει έναντι της μεταφυσικής που χωρίζει).

Αυτά για την δόκιμη εκδοχή της φράσης. Το (όποιο) σλανγκικό ενδιαφέρον της (αν υπάρχει) έγκειται στις παρακάτω δύο τροπές:

1. Χρησιμοποιείται ειρωνικά όταν μία πραγματικότητα είναι αντικειμενικά πασίδηλη, ώστε κάποιος να την αρνηθεί και να μπορέσει να εντρυφήσει στον ιδιωτικό τιραμισουρεαλιστικό ή ο,τινανιστικό κόσμο του. Δηλαδή όταν ο συνομιλητής παρατηρεί κάτι που είναι απολύτως προφανές, ο χρήστης της έκφρασης διεκδικεί δίκην δημοκρατικού δικαιώματος πλουραλισμού την δυνατότητα να το αμφισβητεί. Παραλλαγή αυτού είναι όταν ο χρήστης της έκφρασης έχει κάνει πριν λάθος, του το αποδεικνύει καταφανώς ο συνομιλητής, αλλά αυτός επιμένει να μην το παραδέχεται κρυπτόμενος πίσω από τον πλουραλισμό της κωλοτρυπίδας. Βεβαίως η τροπή αυτή της έκφρασης κατά βάθος ειρωνεύεται την κουλτούρα του τοιούτου πλουραλισμού. Αυτή η ειρωνική τροπή είναι ευρέως καθιερωμένη στους Αμερικάνους, βλ. και το urban dictionary, ενώ στα ελληνικά την έχω ακούσει από άτομα που είχαν γνώση της αμερικλάνικης προέλευσής της.

2. Πιο ενδιαφέρων, IMHO είναι η χρήση της με οριστικό άρθρο για να χαρακτηρίσουμε έναν συγκεκριμένο ανθρωπότυπο, όταν δηλαδή λέμε ο συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, ή ακόμη καλύτερα, ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε ή ο Μίστερ συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Τότε αναφερόμαστε σε δήθεν θιασώτη του πλουραλισμού που με ύφος σαράντα Mπω Μπρυμέλ επικαλύπτει ότι αποτελεί ο ίδιος έναν κύριο Τίποτα (τ. Σαυραμόπουλου), ο οποίος ομιλεί χαριτολογώντας για ζητήματα από τα οποία κρίνεται η ζωή, ο θάνατος, ή η αξιοπρέπεια συνανθρώπων σαν να μη συμβαίνει τίποτα σοβαρό. Ο τοιούτος διαθέτει συχνά και το χαρακτηριστικό χαμόγελο κυριάκος, ενώ είναι καλοντυμένος και χαριτοδιπλωμένος.

Έρχεται τοιουτοτρόπως σε παραδειγματική αντίθεση με τον αντίστροφο κύριο διαφωνούμε ότι συμφωνούμε, δηλαδή τον μεταμοντερνιάρη λατέρνατιβ elusive γουαναμπή σταρ, που θέλει να διεκδικεί την απόλυτη μοναδικότητα της κωλοτρυπίδας του και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, ούτε και ο φανατικότερος θαυμαστής του.

Πάσα: John Black.

Πρόκειται για αντιστροφή του κλασικού συμφωνούμε ότι διαφωνούμε για να χαρακτηριστεί ένας ανθρωπότυπος που ενώ υπήρχε και παλαιότερα είναι ιδιαίτερα συχνός στην εποχή της μετανεωτερικότητας (ή όψιμης νεωτερικότητας ή όψιμης μετανεωτερικότητας, ανάλογα με τα γούστα).

Ο κύριος συμφωνούμε ότι διαφωνούμε είναι ο ευγενής χαμογελαστός καλοντυμένος κύριος που διαφωνεί σε όλα μαζί σου, αλλά δεν θέλει να χαλάσετε τις καρδιές σας, αλλά να κάνουμε όλοι μία ανέξοδη επίδειξη ανεκτικότητας και δημοκρατικότητας. Πρόκειται για ανθρωπότυπο φορέα νεωτερικών αξιών φιλελευθερισμού.

Ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι εν πολλοίς αντίστροφος. Θέλει να διεκδικήσει ότι είναι απολύτως αλτέρνι, λατέρνατιβ και ότι κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει. Πρόκειται για απόγονο του ρομαντικού ήρωα, ή της ρομαντικής μεγαλοφυίας, που υπήρξε ο άλλος πόλος της νεωτερικότητας πλάι στο διαφωτιστικό συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ωστόσο στην μετανεωτερικότητα, έχει το χαρακτηριστικό κυρίως του πανηγυρισμού της elusiveness (που λέμε και στα Χανκοχώρια), δηλαδή της διεκδίκησης ενός νοήματος τόσο βαθέος που αποδιδράσκει πάντα από τον ομιλητή, πόσω μάλλον από τους άσχετους συνομιλητές του.

Διότι ο κύριος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε περιτριγυρίζεται πάντα από γλοιώδεις φανατικούς θαυμαστές, οι οποίοι θέλουν να διεκδικήσουν ότι μόνο αυτοί καταλαβαίνουν τον μεγαλοφυή δάσκαλο, οπότε σε συζήτηση μαζί του, σπεύδουν σε δηλώσεις α πριόρι συμφωνίας και κατάνευσης σε οποιαδήποτε αρλούμπα αυτός πει. Πλην ο σενσέι σπεύδει συνεχώς να διαφωνήσει ότι συμφωνεί με αυτούς που θέλουν να συμφωνήσουν μαζί του, και μέσω αυτής της ματαίωσης του φαντασιακού τους συνδαυλίζει έτι περαιτέρω τον πόθο τους.

Το ιδιάζον χαρακτηριστικό του διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι ότι ποτέ δεν καταδέχεται να απαντήσει σε μια ερώτηση όπως ακριβώς του τέθηκε, αλλά οπωσδήποτε την αναδιαρθρώνει, γιατί μόνο ερωτήσεις που έχει διατυπώσει ο ίδιος αξίζουν να απαντηθούν από αυτόν. Ενίοτε αρνείται ευθύς εξαρχής να απαντήσει σε ερώτηση ή δηλώνει ότι την θεωρεί ηλίθια ή α-νόητη. Επίσης, μπορεί να κάνει και καψώνια δίκην Μίστερ Μιγιάγκι στον γουαναμπή συμφωνούντα θαυμαστή.

Ο ανθρωπότυπος διαφωνούμε ότι συμφωνούμε είναι πολύ συχνός μεταξύ ποστιλάτων Φουκωντεριντάδων, καλλιτεχνών που αγρεύουν τους θεατές τους σε κλινικές υπερκουλτουρίασης, σκηνοθετών που το τσουλάνε το τράβελινγκ, στοχαστών που κραδαίνουν εναλλακτικές αντιπροτάσεις στο νεωτερικό- καπιταλιστικό- φιλελεύθερο παράδειγμα, και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Πάσα: John Black.

Στην σεξοσλάνγκ αποτελεί συνήθη μεταφορά η ιεροτελεστία των διαφόρων φάσεων του σεξ να αποδίδεται μεταφορικώς με την αντίστοιχη ιεροτελεστία των φάσεων του γεύματος. Ήτοι το πρώτο πιάτο ή ορεκτικό είναι τα προκαταρκτικά συμπεριλαμβανομένης όμως και της πιπός, και κυρίως πιάτο είναι το σεχ με διείσδυση. Αυτές είναι οι δύο βασικές μεταφορές. Μετά μπορεί να έχουμε ως επιδόρπιο ποστ-σεχ θωπείες, τσιγαράκι κτλ, ή για τους βουλιμικούς μπορεί να διακριθεί πρώτο κυρίως πιάτο= αιδοίο, δεύτερο κυρίως πιάτο= πρωκτός (από μια ανδροκρατική σκοπιά πάντα). Η κωδικοποίηση αυτή συνηθίζεται ιδιαιτέρως στην μπουρδελοσλάνγκ λόγω του πολύ προβλεπέ της κατάστασης.