Tagged definitions (885)
Showing 401-410 from 885

Όλοι ξέρουμε πως βάζελος λέγεται ο οπαδός του Παναθηναϊκού και κατ' επέκταση ολόκληρος ο όμιλος. Πολλοί, όμως, δεν ξέρουν από πού προέρχεται ο χαρακτηρισμός αυτός.

Η λέξη βάζελος προέρχεται από την βαζελίνη, που παλιότερα ήταν συνήθως πράσινη, εξ ου και προσδιορίζει τον Παναθηναϊκό. Ο χαρακτηρισμός αυτός χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα μετά από ένα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, όπου οι οπαδοί του Ολυμπιακού στην εξέδρα κρατούσαν βαζελίνη και την επεδείκνυαν εννοώντας κάτι σαν «Θα σας γαμήσουμε που θα σας γαμήσουμε, βάλτε λίγη βαζελίνη τουλάχιστον να μην πονέσει τόσο». Κι επειδή πράγματι ο Ολυμπιακός κέρδισε εκείνο το ματς, έμεινε οι Παναθηναϊκοί να λέγονται «βάζελοι».

Ο υπερβολικά γραμμωμένος τυπάς. Λέγεται και για μεμονωμένους μύες, π.χ. σφαγμένοι δικέφαλοι, σφαγμένα τετρακέφαλα κ.ο.κ.

Συνώνυμα που έχουν καταχωρηθεί:

• φέτες. Παράγωγα: φετόνι, φέτας, φετιασμένος, φέτα Δωδώνης, φέτες καλοριφέρ
• άγριος, αγριεμένος
• στεγνός
• ερπετό
• τούμπανο (που συνήθως εκτός από γράμμωση έχει και σεβαστό όγκο).

• χαρτί, κατά τον ορισμό του χρήστη anemelos. Αν και γενικότερης σημασίας, ο όρος ενδείκνυται σε μποντιμπιλντεράδικο context, καθότι παραπέμπει στο πολύ λεπτό τσιγαρόχαρτο με το οποίο μοιάζει το δέρμα των σφαγμένων.

  Συνώνυμα που δεν έχουν ακόμη καταχωρηθεί:

• κομμάτιας (υπάρχει αλλά όχι με αυτή τη σημασία)

• κομματιασμένος
• γραμμένος (συντομευμένος τύπος του γραμμωμένος, παραπέμπει και στο γνωστό έγραψες!)

• γράμματα / γράμματας (ομόηχο με το γάμα τα)

  Γιατί σφαγμένος; Μα, διότι ο πολύ γραμμωμένος άνθρωπας, που δεν έχει μείνει σταλιά λίπους επάνω του και όλοι του οι μύες διαγράφονται με ακρίβεια, είναι και καλά σαν να τον έχεις σφάξει και κατόπιν να τον έγδαρες. Να αφαίρεσες δλδ όλη την πέτσα και να έχεις πλέον μπροστά σου, φάτσα-φόρα, το θαύμα που λέγεται ανθρώπινο μυικό σύστημα. Κυριολεκτικά, ένα μάθημα ανατομίας.

Οι μπίλντερς χρησιμοποιούν τον όρο σφαγμένος και με μιά άλλη σημασία, διακριτή από την προκείμενη: σφαγμένος είναι και ο εγχειρισμένος, ο χειρουργημένος. Πολύ συχνά βέβαια συμβαίνει, ένας σφαγμένος-χειρουργημένος να είναι ταυτόχρονα και σφαγμένος-γραμμωμένος! Ένα σφαξιματάκι (λιποαναρρόφηση, αφαίρεση από το μαστό όγκων από γυναικομαστία κλπ) μπορεί να βοηθήσει πολύ στην απόκτηση της επίζηλης γράμμωσης.

Info: Tα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολύ της μοδός οι εκθέσεις «γλυπτικής» με υλικά πτωμάτων. Ανθρώπινοι και μη ιστοί (κυρίως μύες, αλλά και σπλάγχνα, κόκαλα, μάτια κλπ), καταλλήλως διατηρημένα, συνδυάζονται σε παράδοξες φρανκενσταϊνικού τύπου συνθέσεις. Η όλη φάση ξεκίνησε ως αμφιλεγόμενη καλλιτεχνία κι έτσι, πολύ σύντομα όμως εξελίχθηκε σε περιοδεύοντα shows, που αποφέρουν χρυσάφι. Λέγεται πως τα πτώματα παρέχονται από εκτελεσμένους καταδίκους που εμπορεύεται η κινεζική κυβέρνηση. Όποιος θέλει να δει μερικούς ορίγκιναλ τέτοιους σφαγμένους, μπορεί να ρίξει ένα βλέφαρο εδώ.

Έκφραση που χρησιμοποιούν οι βαριτζήδες, δηλαδή όσοι ασχολούνται με βάρη (weight lifting). Κατ' εξοχήν βαριτζήδες είναι οι μποντιμπιλντεράδες, με βάρη, όμως, τραβιούνται άσχημα κι άλλοι αθλητές, κυρίως του στίβου (στιβικοί / στιβάδες).

Το επίθετο κούφιες πάει σχεδόν πάντα πακέτο με το ουσιαστικό επαναλήψεις. Αναφέρεται στον τρόπο εκτέλεσης των διαφόρων ασκήσεων με βάρη. Αυτές γίνονται πάντα σε σετ (π.χ. σετ των 6, των 8, των 12 επαναλήψεων).

Οι «κούφιες» επαναλήψεις αντιτίθενται στις «γεμάτες», που είναι και οι σωστές. Οι κούφιες λέγονται και σκάρτες, μισές, κλεψιμέϊκες, κοροϊδίστικες. Το «κλέψιμο» συνήθως συνίσταται στην μη εκτέλεση της άσκησης στο πλήρες εύρος της. Όταν π.χ. παίζεις στον οριζόντιο πάγκο -κάνεις δλδ πιέσεις στήθους με μπάρα- πρέπει η μπάρα, στο κατώτερο σημείο της κίνησης, να ακουμπά στο στήθος. Τότε μόνο η επανάληψη είναι γεμάτη.

Το να κάνεις καμιά-δυο κούφιες στο τελείωμα του σετ, έχοντας πριν κάνει αρκετές γεμάτες, δεν είναι έγκλημα, ίσα-ίσα που ενδείκνυται καμιά φορά. Το να επιδίδεσαι όμως συστηματικά στις κούφιες -όπως κάνουν πολλοί κατ' επίφαση μπίλντερς που θέλουν να δείξουν πως και καλά τραβάνε πολλά κιλά - στερείται απολύτως νοήματος. Βασικά τότε δεν γυμνάζεσαι, πιο πολύ βγάζεις τ' απωθημένα σου και ξεσπάς τα νεύρα σου πάνω στο μαντέμι. Στα gym τους λέμε συνήθως απατεώνες.

Ποτέ δεν θα δεις επαγγελματίες και σοβαρούς σφίχτηδες να κάνουν κούφιες. Προτιμούν να βάλουν λιγότερα κιλά και να κάνουν σωστά την άσκηση. Διότι στην τελική η εμφάνιση του σώματος είναι το μόνο που μετρά και όχι το πόση δύναμη έχεις. Υπάρχουν εκπληκτικά σώματα που φτιάχτηκαν με ελάχιστα βάρη, μόνο με μεθοδικότητα, πειθαρχία, καλή διατροφή κλπ.

Το χι, η ισοπαλία για τους στοιχηματάκηδες.

• O επαγγελματίας αθλητής με αλήτικη συμπεριφορά, χωρίς την ελάχιστη αθλητική ηθική (είναι συνέχεια ντοπέ, παίζει αντιαθλητικά, χτυπάει τον αντίπαλο ύπουλα με απαγορευμένους τρόπους , παίζει θέατρο για να πάρει το μπενάλτι, δωροδοκείται ή παρασέρνει άλλους σε δωροδοκία κλπ). Οι όποιες διακρίσεις του έχουν όλες αποκτηθεί με δόλια μέσα. Είναι παράδειγμα προς αποφυγήν, χλεύη και αποδοκιμασία.
• Νέος που ασχολείται ερασιτεχνικά με κάποιο άθλημα, αλλά είναι μακριά νυχτωμένος από οποιοδήποτε αθλητικό ιδεώδες και χρησιμοποιεί τη σωματική διάπλαση που έχει, ή σκοπεύει να αποκτήσει, προκειμένου να κάνει διάφορες καφρίλες, να πουλήσει τσαμπουκάδες, να το παίξει σκληρός κι εκφοβιστικός και να κάνει διάφορες αλητείες εν γένει.

Συνώνυμα: Aθληταριό, αθλητήριος, αθληταρία.

Ο επόπτης ποδοσφαιρικού αγώνος.

Ο έχων γυμνασμένο κορμί και ιδιαίτερα κοιλιακούς μύες σαν φέτες καλοριφέρ. Συνώνυμo: φέτες.

Χρησιμοποιείται για την εσχάτη ποδοσφαιρική ποινή, από φιλάθλους συνήθως άνω των 60 ετών.

Εκ του «penalty» της αλλοδαπής.

Παραφθορά του αγγλικού linesman = στο ποδόσφαιρο, ο επόπτης γραμμών ή, με την τρέχουσα ορολογία, ο βοηθός διαιτητής.

Εξ ορισμού, η δουλειά του λάιτσμαν είναι δουλειά βοηθητική. Σε πολλές φάσεις δεν έχει λόγο, σ' αυτές που έχει πολλές είναι επουσιώδεις, π.χ. τα πλάγια άουτ, κάποιες είναι σημαντικές, π.χ. τα οφσάιντ, σε κάθε περίπτωση, όμως, ο διαιτητής έχει πάντα τον πρώτο λόγο και, σε περίπτωση διαφωνίας, ο λάιτσμαν σχεδόν πάντα το βουλώνει.

Ωσεκτουτού, εκτός γηπέδων η λέξη χρησιμοποιείται και μεταφορικά, ως ήπια ειρωνεία, ή και αυτοσαρκασμός, και αναφέρεται σε κάποιον που έχει ρόλο περιθωριακό, που μονίμως έρχεται δεύτερος. Συμμετέχει στα δρώμενα σαφώς περισσότερο από τον εξωφυλαρούχα και το κοντάρι και είναι και κάτι παραπάνω από απλός κομπάρσος αλλά θεωρείται δεδομένο ότι σε πείρα ή/και ικανότητες ή/και επιδόσεις υστερεί και, συνεπώς, η γνώμη του και η παρουσία του μετράνε λιγότερο.

Λέξη παρώ πλέον, μάλλον μπαμπαδισμός.

Σχολική αργκό του ποδοσφαίρου ('80ς), παραφθορά του Πελέ. Απαντάται κατ' εξοχήν στη φράση «Ποιός είσαι; Ο Πελτέ;»

Σχετικά: ατομιστία (σημειωτέον οτι ως επίθετο επιβιώνει μόνο στον υπερθετικό «ατομιστ-αράς»!), ο περναμπουκάνο είσαι;, Μερεντόνας κλπ.

Λέγεται ειρωνικά ή/και εκνευρισμένα προς συμπαίκτη που προσπαθεί να περάσει «όλον τον κόσμο» (όπως μαϊμουδίζουν στερεότυπα οι σπορτκάστερς τις ατάκες του Διακογιάννη απο το ’70), αποφεύγοντας να δώσει πάσα – βγάλει σέντρα, διότι τους θεωρεί ανάξιους της κατοχής της μπάλας και πιστεύει οτι μόνον εκείνος είναι ο περιούσιος, εντεταλμένος του Θεού, παίκτης να βάλει το γκόλ. Όλοι οι άλλοι είναι παλτά...

Φυσικά, οι θέσεις του αμυντικού, του τερματοφίτσουλα και του διαιτητή (;;;) είναι αποδιοπομπαίες ως υποτιμητικές και, ούτω πως, στις αλάνες της Ελλάδας έχουμε ισάριθμους των παικτών επίδοξους πελτέδες (χώρια ο τερματζής στο μπακό).

Ο par excellence πελτές, ενώ διεκδικεί ηγετική θέση στην ομάδα (π.χ. διαλέγει την σύνθεση, δίνει φωναχτά εντολές στους συμπαίκτες του, απαιτεί άμεσα τη μπάλα κλπ), parole αυτά συνήθως παρουσιάζεται ως ευαίσθητος κράσις (π.χ. όλο τσακώνεται ζητώντας ανύπαρκτα φάουλ ή πέναλτι, κυλιέται κάνα μισάωρο στο χώμα σφαδάζοντας μετά απο τράβηγμα της μπλούζας κλπ) ιδίως αμέσως μόλις χάσει το γκόλ.

Διατηρώντας δε νοοτροπία κάτι μεταξύ ήρωος του ’21 («είναι λίγοι, μα τους πολλούς νικούν» και τέτοια) και Χατζηπαναγή, μόνον όταν κάνει καταφανή μαλακία (χάσει γκόλ μόνος σε κενή εστία), θα αναλάβει λεβέντικα την ευθύνη, σηκώνοντας το χέρι του ψηλά ότι «ντάξει παιδιά, mea culpa» (μωρ’ τί μας λές;)

[i][Παρενθετικά: Κάποιος μακρινός συγγενής που ζεί μόνιμα την Αυστραλία, έπαιζε μια φορά κι έναν καιρό στο εξωτερικό σε ημιεπίσημα τουρνουά σε θέση κυνηγού, προτιμώντας να συμμετάσχει σε αλλοδαπή εθνική ομάδα (που τον καλοδέχθηκε).

Μέχρι να συνηθίσει να λαμβάνει αναπάντεχα δίκαιες πάσες, τον μπινελίκωναν επειδή δεν εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία, αντίστροφα απ’ ό,τι είχε μάθει ως τότε (η μπάλα κάνει τζιζ, άστηνε).

Παρατήρησε επίσης (στα διαλείμματα της ομάδας του), οτι καίτοι η ελληνική ομάδα ήταν φαβορί, εν τούτοις μάζευε σε κάθε αγώνα τα μπαλάκια τάληρο-τάληρο απ’ το πλεχτό και εν τέλει αποκλείστηκε, αφού το τήμ το’ παιζε κονκασέ-ζαναέ...

Μάλιστα, όταν σε κάποια φάση τραυματίστηκε ελαφρά (βασικά κουράστηκε να τρέχει πέρα-δώθε), είπε να κάτσει λίγο άμυνα και προσέφερε γενναιόδωρα (όπως νόμιζε) την θέση του στον γλαυκώπι αμυντικό συμπαίκτη του, που τον κοίταξε παραξενεμένα κι έπειτα του είπε, προκρίνοντας την ευδοκίμηση της ομάδας παρά την προσωπική του προβολή: «Εμένα η θέση μου είναι εδώ και τη δική σου την ξέρεις. Άσε τις μαλακίες και άντε τσακίδια μπροστά!»][/i]

Η ψυχοσύνθεση των νεοελλήνων δέον να αναζητηθεί ΚΑΙ στην παρατήρηση των παιδιών που παίζουν ομαδικά σπόρ. Δεν είναι τυχαίο, οτι ο Γκάλης αποθεώθηκε απο το πανελλήνιο, αφού έπαιρνε το παιχνίδι πάνω του...