Tagged definitions (528)
Showing 381-390 from 528

Ο όρος προέρχεται, από τη λέξη Λούξεμπουργκ (Λουξεμβούργο) και παραπέμπει στο ομώνυμο δουκάτο, που έχει ως αρχηγό, τον Μέγα Δούκα Ερρίκο του Λουξεμβούργου. (που είναι δε, ο τελευταίος μέγας δούκας, στον κόσμο).

Αλλά... αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.

Αναφερόμαστε εδώ, στο δουκάτο μιας αντρικής οικογένειας, αλλά και στον αρχιδούκα του (δούκα των αρχιδιών), τον Λούτσεμπουργκ (λούτσος... στο πιο αριστοκρατικό).

Ο Λούτσεμπουργκ έχει ως υπηκόους δυο όρχεις και διατηρεί τον τίτλο του ανώτατου άρχοντος, των σλανγκικών κάτω χωρών.

Ο αρχιδούκας, δεν θα μπορούσε να μην είναι τζέντλεμαν. Και εννοείται, πως όταν βλέπει κυρία σηκώνεται. Το σαβούρα βίβρ στο αίμα του. Ας μην... το κρύψωμεν άλλωστε.

Κι όταν κάποια τον φέρει στα ντουζένια του, τότε αυτός, ξεχνάει την ευγενική του καταγωγή και είναι σε ετοιμότητα για να κάνει λούτσα, άνευ διασπερματεύσεως, αυτήν που κατόρθωσε να ανυψώσει καταλλήλως το ανήθικον του κατόχου του.

Η χρήση του όρου γίνεται, είτε για να προσδώσουμε χιούμορ στο λόγο μας, είτε στα πλαίσια πειράγματος.

Αυτοαναφορικώς, η μάνα του καβουροσλανγκόσαυρου, η κυρία καβουρίνα. Ή ο Υπερθετικός του τοιούτου σλανγκόβιου οργανισμού. Το κοινό είναι ότι και των δύο ειδών οι καβουρομάνες διακρίνονται για την καθήλωσή τους στο πρωκτικό στάδιο ανάπτυξης. Οι σλανγκικές καβουρομάνες απλώς είναι ενίοτε και διασκεδαστικές, ενώ οι κοινές καβουρομάνες σχεδόν ποτέ...

Κάποιος που το παίζει σε στυλάκι Μπομπ Ντύλαν και είναι μονίμως ντίρλα.

Μπάμπης (και όχι Μπάμπι, πρώτον τι φταίει το ελαφάκι να παρομοιαστεί με άνθρωπο και δεύτερον η προφορά τού -μπ- δεν είναι η ίδια), Μπάμπης λοιπόν είναι ο Μπαμπινιώτης.

Το υποκοριστικό αυτό προσδίδει, στην αναφορά μας στον γνωστό καθηγητή, είτε λαϊκο-παρεΐστικη διάθεση (γεια σου ρε Μπάμπη με τα ωραία σου!), ή υποτιμητική (μην ακούτε τι λέει ο Μπάμπης, θα σας πω εγώ). Ή, απλά, χρησιμοποιείται για λόγους συντομογραφίας, παραλλασσόμενο με το καφκικό «Μπ.»

Αυτός που στερείται νεύρου, ζωντάνιας, έντασης, αλλά σλανγκιστί και αυτός που στερείται όλα τα παραπάνω, επειδή βασικά στερείται Ευρώ! (άλλωστε κατά Μπαμπινιώτη, η σωστή ορθογραφία είναι «Ευρό» και όχι «Ευρώ»). Κατά το «άφραγκος», δηλαδή...

Είναι αυτός που έχει κάτι λάγνο στην κίνησή του, που γέρνει ελαφρώς, που την κουνάει την παντόφλα, ο ζουζουνέλος, αυτός που το πισωγλεντάει δηλαδή.

Από επεισόδιο των «Απαράδεκτων», λογοπαίγνιο με το όνομα του τραγουδιστή/συνθέτη των 80s/90s Κώστα Χαριτοδιπλωμένου που, όπως και να το κάνουμε δηλαδή, έχει και πολύ τσαχπίνικο επώνυμο!

Το «γκέο βαγκέο» ήταν παιδικό παιχνιδιάρικο επιφώνημα όπως το «Αμπεμπαμπλόμ τουκιθεμπλόμ», ή το «πού θα πας εκεί στην Βόρειο Αμερική, να δεις και τον Ερμή, που παίζει μουσική» κ.ο.κ. Λεγόταν συνήθως όταν ένα παιδί «την έφερνε» σε ένα άλλο, είχε κάτι που το πρώτο παιδί ζήλευε κ.ο.κ. Λόγω της ομοιότητας με την λέξη« γκέι», σλανγκίζεται για να δηλώσει τον ομοφυλόφιλο. Ιδίως, τον πούστη που λέγεται και Βάγγος, Βαγγέλης, Βάγγελας ή Βάγγουρας, όπως ο γνωστός γκέι ήρωας του the Slang & the Restless. (Παρεμπίπταμπλυ, ένα σύνηθες όνομα για γκέουλες).

Ασίστ: Πανούλης.

Ο όρος φυσικά προέρχεται εκ των λέξεων, γέρος και νεολαία. Και, όπως η νεολαία, έτσι και η γερολαία απαρτίζεται απ' άτομα και των δύο φύλων. Ο όρος μπορεί να έχει είτε ειρωνική είτε χιουμοριστική χροιά.

Εκφέροντας τον όρο θα μπορούσαμε να αναφερόμαστε:

1) Σε άτομα της τρίτης ηλικίας (π.χ: ένα ραμολί, μια ομάδα καπήδων, κλπ) και ειδικότερα σε άτομα αυτής της κατηγορίας που νεανίζουν (π.χ: ένας γεροξούρας, μια που είναι πιο μεγάλη απ' την Ακρόπολη και στοκάρεται για να καλύψει τα σημάδια του χρόνου).

Σχετικά λήμματα: γερομπισμπίκης, γριέντζω, παππουδέλι, γιαγιούμπα, γιαγιόνι, λυκόπουλο, πίτα του παππού, Χαϊλάντερ, παραδίδω πινακίδες. Για την περίπτωση αυτή βλ. παρ. 1.

2) Σε άτομα που θεωρούνται μεγάλοι για να ασχολούνται πλέον, με κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα (π.χ: ξεσταχιασμένοι ποδοσφαιριστές). Για την περίπτωση αυτή βλ. παρ. 2.

3) Για νέους ανθρώπους που, είτε εκ του φυσικού τους (π.χ: μπούληδες, μπουλούκοι, παιδιά του μπαμπά, κλπ), είτε λόγω συνθηκών ζωής (π.χ: προσβολή από δυοξύνη λόγω εργασίας σε εταιρεία του δημοσίου τομέα,γύμναση κοιλιακών, κλπ), παρουσιάζουν χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με τη νεότητα (δράση, ενεργητικότητα, κλπ). Για να το σπάσουμε σε κέρματα: μιλάμε για νωθρότητα, χαλαρότητα, ατολμία, βαριεστημάρα, κλπ. Για την περίπτωση αυτή βλ. παρ. 3.

4) Για νέους ανθρώπους που ενώ διάγουν μια ζωή που χαρακτηρίζεται από δράση και ενεργητικότητα σύμφωνα με τα στάνταρντ της εποχής, στην οπτική κάποιων γεροντότερων, όπου οι νέοι ήταν πιο ανθεκτικοί σε δυσκολότερες συνθήκες (που υπήρχαν τότε) τα πράγματα δεν φαίνονται έτσι. Τους θεωρούν νωθρούς και αδρανείς. Για την περίπτωση αυτή βλ. παρ. 4.

Αποτείνω ευχαριστίες στον συνάδελφο Jona που είχε την ιδέα, αλλά και στην ironick, αφού από το παράδειγμα αυτού του λήμματος της, ξεκίνησε ο δρόμος για το λήμμα αυτό.

Σημείωση:
1) Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε περιστασιακά, ή μόνιμα, σε μεμονωμένα άτομα, σε συγκεκριμένη ομάδα ατόμων και γενικότερα σε θέματα που αφορούν, κάποια εκ των προαναφερομένων κατηγοριών.

2) Για λόγους καλύτερης εκφραστικότητας, θα μπορούσαμε να κουνήσουμε αργά το κεφάλι, προς τα δεξιά και προς τα αριστερά για να προσδώσουμε «άρωμα» γηρατειών στο λόγο μας. Για ακόμα καλύτερη εκφραστικότητα, θα μπορούσαμε να παρατείνουμε την προφορά του «ρ», κατά την εκφορά του όρου «γερολαία».

Ο επικεφαλής αξιωματικός του περιπολικού 100.

Ο αράπης, για όσους σαν τον Ράλλη δεν λένε το ρο. Πρβλ.: οι μισοί Έλληνες θα μάθουν τέχνες, οι άλλοι μισοί γάματα, ταγαμάς κ.ο.κ. Ένας ευαίσθητος και γαλλικής κουλτούρας τρόπος να πεις κάποιον αράπη.