Tagged definitions (631)
Showing 291-300 from 631

Ματζοράκια λέμε τον μουσικό που πωρώνεται συνήθως με τραγούδια γραμμένα σε μείζονες κλίμακες και μινοράκια αυτόν που γουστάρει περισσότερο με ελάσσονες.

Γιατί πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και να καταστρατηγηθεί ο μέγας κοινωνιολογικός νόμος της διχοτόμησης;... Στην παραμετρική του λοιπόν μορφή, τον εφαρμόζουμε στους μουσικούς και παίρνουμε απ' τη μια τον Μότσαρτ κι' απ' την άλλη τον Τσαϊκόφσκι, απ' τη μια τον Τζέρι Λι Λιούις κι' απ' την άλλη τον Νικ Ντρέικ, απ' τη μια τους χαζοχαρούμενους κι' απ' την άλλη τους κλαψομούνηδες, απ' τη μια τους εμβατηριατζήδες κι' απ' την άλλη τους πεθαμενατζήδες, απ' τη μιά τα ροκαμπίλια κι' απ' την άλλη τους έμο, απ' τη μια τις αλίκες βουγιουκλάκες κι' απ' την άλλη τις μάρθες κλάψες –και πάει λέγοντας τέλος πάντων.

Σχόλιο μουσικολογικό: Ένας ματζοράκιας κι' ένας μινοράκιας αποφασίζουν για κάποιο λόγο να παίξουν μαζί· πώς τα βγάζουν πέρα; Δύο είναι οι συνηθισμένες λύσεις: άλφα, η εκμετάλλευση του δυϊσμού μείζονας και σχετικής ελάσσονας, και βήτα, οι τροπικές ανταλλαγές –γιατί στο σλανγκ τζι αρ, χτίζουμε γέφυρες...

Οπαδός (fan) μέχρι τρέλας των Who.

The Who (από allivegp, 15/08/09)

(από allivegp, 15/08/09)

Η εμβληματική μορφή του Roger Daltrey, τραγουδιστή των Who (από allivegp, 15/08/09)

Μίξη 2 πασίγνωστων τραγουδιών, του «Thunderstruck» των AC/DC καθώς και του «Άνοιξη» της Σοφίας Βόσσου (βλ. eurovision). Είθισται να το τραγουδάνε μέταλλα που νομίζουν πως διανύουμε την δεκαετία των 80's και, καθημερινώς, εκτός από πρωινό headbanging χτυπάνε και έναν Σταμάτη Γαρδέλη ή και Στάθη Ψάλτη.

Ο από τη Νιγηρία, την Γκάνα και τις άλλες αφρικανικές χώρες πωλητής CD, τον οποίο κυνηγούν οι δισκογραφικές εταιρείες γιατί «σκοτώνει τη μουσική». Άνευ ρατσιστικής χροιάς.

Από το Βιβλιοδρόμιο 7-8 Ιαν. 2006, άρθρο Μαρίας Μαρκουλή, εδώ

Συνήθως σε πληθυντικό («μαύρα»). Δηλαδή σόουλ, χιπ χοπ, r'n'b.

Από το Βιβλιοδρόμιο 7-8 Ιαν. 2006, άρθρο Μαρίας Μαρκουλή, εδώ

Ούτε κρητική, ούτε ποντιακή, ούτε Χρήστος Δάντης. Το κομμάτι που χορεύεται, που θα «πάει» καλά στα κλαμπ.

Από το Βιβλιοδρόμιο 7-8 Ιαν. 2006, άρθρο Μαρίας Μαρκουλή, εδώ

Συνομιλώ με την υπόλοιπη μπάντα, μέσα από το όργανο που βαρώ.

Συνεκδοχικά, μιας και το τζάμι συνήθως πάει υπόγεια, επικοινωνία μη άμεσα αντιληπτή.

Μονότονο μουσικό κομμάτι, συνήθως house/electro/techno κλπ. Ο ρυθμός του δεν αλλάζει καθόλου και σου σπάει τα νεύρα/φέρνει πονοκέφαλο.

Τα χοροπηδητά και τα τραβήγματα, και κατεπέκταση οι σκουντιές, κλοτσιές, αγκωνιές, κεφαλιές, γονατιές και τα λοιπά επιθετικά εφαψιακά που λαβαίνουν χώρα κατά τη διεξαγωγή πανκ, ή άντε ροκ συναυλίας ανάμεσα στο κοινό, καθώς αυτό εκτονώνεται. Ο χορός των πάνκηδων.

Σύμφωνα με τη Γουικιπίντια, η λέξη προέρχεται από τα πόγκο στικ –στα ελληνικά, όπως μας πληροφορεί το άνσουερς κομ, ελατηριατά ξυλοπόδαρα, αν κι' εγώ θα έλεγα απλά χοροπηδηχτήρια–, εκείνα τα παλούκια δηλαδή, μετά συγχωρήσεως, που έχουν ένα μηχανισμό με σούστες και μπορείς να χοροπηδάς επάνω τους σα' χαζός ή σα' παιδάκι. Ή σαν πάνκης των εβδομήντα. Η λέξη πόγκο (pogo) αυτή καθαυτή, καθιερώθηκε ίσως από σήμα κατατεθέν παλιού αντίστοιχου παρασκευαστή (σύμφωνα με την Γουικιπίντια αλλά και το Μέριαμ-Γουέμπστερ).

Συνώνυμα: χτύπημα

Φιλοσοφικομουσικολογικό μπόνους

Υπάρχει μία μπαμπαδίστικη αντίληψη κατά την οποία «δεν υπάρχει είδος μουσικής που να μην χορεύεται». Στην προκείμενη περίπτωση βέβαια, ένας μπαμπάς θα δυσκολευτεί τόσο να δεχτεί ότι το πόγκο είναι χορός, που προκειμένου να διασφαλίσει το έγκυρο της ατάκας θα προτιμήσει να αποκηρύξει κοτζάμ πανκ σκηνή ως μη μουσική –καλά, υπάρχουν ίσως και άλλοι λόγοι να θέλει να το κάνει αυτό, δεν τους αναλύω...

Τελοσπάντων, ενδιαφέρον είναι ότι, καθώς στο πανκ ο χρόνος μετριέται με τη μεγαλύτερη δυνατή απλότητα, θα 'λεγα αφέλεια –τόση απλότητα δεν βρίσκεις εύκολα, πάρε μινιμαλιστές ξέρω 'γώ, παλιούς μπλουζίστες των είκοσι, ή ακόμη τα ρεμπέτικα (βλέπε αμπντάλικο ζεϊμπέκικο πιχί) και τα δημοτικά τα δικά μας, πόσο μάλλον παλιούς κλασικούς, μοντέρνους συνθέτες αλλά και τζαζίστες–, γι' αυτόν το λόγο λοιπόν το πανκ μπορεί να θεωρείται μια από τις πιο χορέψιμες μουσικές της ιστορίας, που μπορεί να συγκριθεί απ' όσο σκαμπάζω αυτήν τη στιγμή, μόνο με τα σημερινά μπίτια και νταπαντούπα που στοιχειώνουν τα μπιτσόμπαρα όσο εσύ νομίζεις ότι απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα στην παραλία.

Ότι όμως ο χορός που αντιστοιχεί σε μια θεωρητικά τόσο χορέψιμη μουσική, στην πράξη είναι μάλλον ό,τι να 'ναι, χωρίς φανερή αντιστοίχιση προς το ρυθμό και χωρίς ο χορευτής να δείχνει πως έχει σαφή αντίληψη του χώρου και των συγχορευτών του, αυτό είναι κάτι που μας βάζει σε σκέψεις. Έχοντας υπόψη ότι ο ρυθμός μετράει τον χρόνο, και με πλήρη επίγνωση ότι παραλείπονται εδώ ένα σωρό άλλες παράμετροι (μουσικές και κοινωνικές), προκύπτει η εξής υπόθεση: σε λιτό χρόνο, ο χορός τείνει να καλύψει τον χώρο.

(πλήρης ανάλυση στο Τρακτάτους Μουζικοπαπαρολόγκικους του υποφαινομένου, εκδόσεις Παπαζήση και βάλε)

Ραγκαμάφει, δηλ. «σειέται και κουνιέται σε ρυθμό Raggamuffin».

Το όνομα του ρυθμού προέρχεται από τις λέξεις ragamuffin με ένα -g- (τζί) και την παραφθορά του «Reggae» σε «Ragga», απ' όπου και διπλασιάζεται το μονό τζί.

Το ragamuffin με μονό τζί είναι το κουρελιάρικο χαμίνι apparently, θένκ γιου Βίκυ.

To ίδιο το όνομα του ρυθμού Raggamuffin ενίοτε συντέμνεται σε «Ragga». Πρόκειται για υποείδος ύστερης (ηλεκτρονικής) reggae των 80's, περισσότερα μη με ρωτάτε. Τυπικός εκφραστής, ο General Levy σαν τον οποίο ραγκαμάφει το αμάξι του Ημισκουμπρίου του κάτωθι παραδείγματος.