Κλασικό παράδειγμα στιχουργικού σαρδάμ που δημιουργεί η φαντασία μας, όταν τα αυτιά μας κάνουν πουλάκια. Ακούμε ένα τραγούδι και, είτε επειδή δεν πιάσαμε καλά τον στίχο, είτε επειδή ο στίχος ήταν πολύ ασυνήθιστος ή δεν ταίριαζε καλά με την μελωδία, εμείς συμπληρώνουμε τα κενά της ακοής μας με ό,τι μας έρχεται πρόχειρο στο νου. Η σωστή λέξη για την περιγραφή αυτού του φαινομένου είναι 'παράκουσμα'.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι κανένας δεν μπορεί να διακρίνει το λάθος μας, γιατί είτε πούμε 'Πάλι Μόνος' είτε 'Παλημώνος', στο αυτί του τυχαίου ακροατή είναι το ένα και το αυτό.
Δια στόματος Μπιθικώτση:
Αχ, ψευτικιάτικε ντουνιά, οοοοοό....
Παλινωδία του Ελύτη:
Θέλει νεκροί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς,
θέλει κι η Ζωντανίνα
δίνουν το αίμα τους...
Παράκουσμα Πλούταρχου:
Κι η μοναξιά με πνίγει, πάει να με τρελάνει,
μα τόνισα την πρόκα, στην παλάμη της καρδιάς..
Παράκουσμα Μαζωνάκη:
Με τα μάτια Ανατολές, οτι νοιάζεσαι για μένα..
Παράκουσμα Βουγιουκλάκη:
Με ένα λουλούδι κόκκινο γεράνι είσαι στη γλάστρα..
Παράκουσμα Καρβέλα:
Όλα είν'εντάξει,
όλα είν'ωραία,
δύναμη και τάξη
είμαστε παρέα...
Στιγμιαίο λάθος από Πασχάλη:
Παραδώσου λοιπόν, πάρε φόρα μωρό μου!
Άσμα της Δέσποινας Βανδή:
Και πάλι βρήκα τον λάθος άνθρωπο για ν'αγαπήσω,
μα τώρα είναι αργά για να γυρίσω,
μαζί σου έχω αγάπη μου παιδί...
Και ένα τελευταίο από Ειρήνη Μερκούρη:
Νιώσε τη στιγμή, είμαστε μαζί, όλα είναι τέλεια,
θεοί και δαίμονοι, δίχως αφορμή φέρνεις την συντέλεια!