Tagged definitions (4137)
Showing 2861-2870 from 4137

Οι όρχεις. Χρησιμοποιείται συνήθως κατά την σεξουαλική πράξη.

Το γκομενάκι.

Το πολύ μαλακό πέος που δεν επιτυγχάνει καλή στύση.

Η πόρνη. Μπορεί να λειτουργήσει και ως ευφημισμός. Επίσης, μεταφορικά για μια γυναίκα που δεν είναι πόρνη με την κυριολεκτική έννοια, αλλά επιδεικνύει πολύ επαγγελματισμό στο σεχ ή είναι πολύ εύκολη ή γνωρίζει όλα τα τερτίπια τα σεξουαλικά. Η συχνότερη φράση, όπου χρησιμοποιείται είναι το πέσαμε σε επαγγελματία, που συνήθως λέγεται με χαρμολύπη, χαρά γιατί το μεναγκό κάνει καλό σεχ ή είναι πολύ εύκολο, λύπη γιατί υποθέτουμε ότι αυτά τα αεροπλανικά δεν τα έχει κάνει μόνο με εμάς, ούτε και πρόκειται να τα κάνει μόνο με εμάς.

Δεν μιλάμε για την εταιρεία Μικρομαλάκιον και τα παράθυρά της, αλλά για το πεουλίνι που είναι μικρό και μαλακό και ωσεκτουτού δεν κάνει καλά την δουλειά του. Νταξ, σεφερλιά, αλλά λέγεται.

Πάσα: Νακοβία.

Το πέος.

Ο ιδιαίτερα ικανός και ενεργός, ίσως και ακούραστος, σεξουαλικά άντρας.

Χρησιμοποιείται συχνά ως συνώνυμο του αρχίδια. Ιδίως σε δύο περιπτώσεις:

1. Για την πεολειχία υπάρχουν οι εκφράσεις ρουφάω τα νεφρά ή καθαρίζω τα νεφρά τινός, που σημαίνει ποσότητα πεοθηλασμού τοσούτην, ώστε να εκκενωθούν τα μπαλάκια του εραστού.

2. Έχω νεφρά ως συνώνυμο του έχω αρχίδια, δηλαδή είμαι πολύ άντρας, γενναίος, έχω κορασόν.

Είναι αξιοσημείωτος ο συμφυρμός μεταξύ των δύο διαφορετικών σετ από μπαλάκια, που εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες του οργανισμού, όπως επίσης ότι κττμγ τα νεφρά θεωρούνται σύμφωνα με μια πρωτόγονη ιατρική αντίληψη ως έδρα σημαντικών ζωτικών δυνάμεων.

Η μάνα του Μήτρου. Και του Μητρούση. Και του Κίτσου η μάνα κάθονταν στον λάκκο με τις πούτσες. Γενικά η γυναίκα που θέλει να έχει συνέχεια κάτι μέσα στη μήτρα βαθιά, η μητρομανής/νυμφομανής, η λυσσάρα που χρειάζεται ένα στρατόπεδο φαντάρους για να την ικανοποιούν και που, αν έκανε παιδιά με τον ρυθμό που θέλει πήδημα, θα γινόταν μάνα πολλών λόχων και μάλιστα στην κυριολεξία. Ξεπατώστρα του άντρα της και χαρά του κουμπάρου, του ηλεκτρολόγου, του υδραυλικού, του γείτονα και όλων γενικά των αρσενικών γύρω της, εντελώς ανεπηρέαστη από αλεξικέρατο οποιουδήποτε είδους.

Όρος της μπουρδελιάρικης ιδιολέκτου. Προκύπτει από τα στρίπερ (stripper), τρύπα και τρίπα- τριπάκι. Πρόκειται, επομένως, για την χορεύτρια σε στριπτητζάδικο, το παιδί του σωλήνα. Γράφεται και ως τρύππερ, τρίπερ, τρίππερ.

Κατ΄ αρχήν, ανταποκρίνεται στην ανάγκη χάλκευσης ενός όρου που να αντιστοιχεί στην ελληνική πραγματικότητα. Το γαλλικό στριπτιζέζ είναι μπαμπαδοπαππουδισμός που θυμίζει Belle Epoque και Toulouse-Lautrec. Το stripper είναι αμερικλανιά που θυμίζει Demi Moore και Las Vegas. Παραπέμπει σε κιτσογκλαμουράτο αφραπάζ με βλαχάρες Αμερικάνες σιλικονάτες, και όχι στο περιβάλλον φτωχού πλην τίμιου φραπενέ με βιοπαλαίστριες που μοχθούν για το φραπέ ημών το επιούσιον (μιλάμε εξάλλου για τελείως διαφορετικούς σωματότυπους από τα αμερικανικά ευαγή ιδρύματα, συνήθως κυριαρχούν ουκρανάιζερ και τσοκολάτες και όχι οι Αμερικλανοειδείς μπαγκατέλες). Βεβαίως το χορεύτρια είναι υπερβολικά ευφημιστικό, το λικνιτζού λόγιο και το παιδί του σωλήνα άβολο. Οπότε έχει πλέον καθιερωθεί ως κυρίαρχος όρος το τρύπερ, τουλάχιστον στο γνωστό μπουρδελοσάη.

Δεν μπορώ να αποφύγω την ντιριντάχτα προσπέλαση του όρου. Όταν η στρίπερ ορίζεται ως φραπεδιάρα ορίζεται από αυτό που προσφέρει, από την ανάγκη ή, έστω, την κατάφαση. Όταν ορίζεται ως τρύπερ ορίζεται από αυτό που δεν προσφέρει, από την ουτοπική επιθυμία.

Πράγματι, η τρύπα είναι το μόνο που δεν προσφέρει μια στρίπερ. Μπορεί να επιδαψιλεύει φραπέ, ποδοφραπέ, βυζομαλακία, σε οριακές περιπτώσεις μπουκιτσί (με την κρίση βέβαια όλα επαναδιαπραγματεύονται), γκουφουέ γλωσσόφιλα, και γενικά να βγάζει μια διαθεσιμότητα σε όλο το σώμα πλην του αιδοίου. Συνήθως, αν δεν πρόκειται για full nude ούτε καν το δείχνει. Το αιδοίο της κωλοτριβάδος, λοιπόν, καθίσταται κυριολεκτικά η μαύρη τρύπα, που ρουφάει αλλά και συνιστά την αλυσιτελή και πολυδάπανη επιθυμία του στριπτητζόφιλου. Με όρους του Roland Barthes, θα έλεγα ότι το φραπέ είναι το studium, ενώ η τρύπα είναι το punctum της λικνιτζούς, η οποία ορίζεται από την ουτοπία (γαμήσι με στρηπτιτζού) την πυροδοτούσα το τριπάκι της διαλεκτικής της επιθυμίας.

Για τον Έλληνα αγαπούλη, πρόκειται πραγματικά για τριπάκι και όχι μόνο για χαβαλέ ή για κολακεία του ανδρικού εγωισμού, όπως στην Εσπερία, ή για μπριζόλιασμα όπως αλλού. Ο Έλληνας κυνηγάει την τρύπα της τρύπερ και αυτή έχει εκπαιδευτεί σε μία διαλεκτική όπου πάντα τάζει όλο και κάτι περισσότερο για να κρατάει τον αγαπούλη στην πρίζα, ενώ η τρύπα ολοένα και αναβάλλεται. Νταξ μπορεί και να γαμήσεις στρηπτιτζού αν είσαι ωραίος, πλούσιος και στυλάτος, όπερ άτοπον, γιατί τότε δεν θα είχες πατήσει στο φραπενείο ιν δε φερστ πλέης. Ή αν την πρήξεις τόσο πολύ, ώστε στο τέλος αυτή (και το μαγαζί από πίσω) να ενδώσει στο στυλ, «άντε να σου κάτσω, να δούμε ρε μαλάκα επιτέλους τι θα καταλάβεις», όπερ ξυνουσία τις ξινή. Ο αμετανόητος, ωστόσο, στρηπτιτζόφιλος δεν χαλιέται, αφού η τρύπερ του έδωσε το ωραίο τριπάκι (για να παραφράσω τον Καβάφη). Υπάρχει, εξάλλου, πάντα και το Μετάξι για σβήσιμο.