Tagged definitions (956)
Showing 441-450 from 956

Εκ των «κλάνω» και «πλανητάρχης». Μπορεί να είναι:

1. Ο άρχων της κλανιάς, ο καλός στα πνευστά. Δηλαδή ο πρώτος, ο πρόεδρος του Ομίλου κλασομπανιέρων.

2. Ο κλαζμεντέν, αυτός που κλάνει μέντες από τον φόβο του, ο Αντόνιο Εκλασαμέντες ισπανιστί, και πάλι ο πρόεδρος.

3. Ένας πλανητάρχης που βρωμίζει τον πλανήτη με βόμβες διασποράς, μεταφορικές (βλ. 1ο μύδι) ή πραγματικές.

4. Ένας πλανητάρχης, που είναι κλαζμεντέν, θρασύδειλος κτλ.

Η κλασική μπαμπαδίστικη έκφραση, όταν κάποιος παντρεμένος οικογενειάρχης μπαίνει σε πειρασμό, είναι: «Τι να κάνω εγώ; Οικογενειάρχης άνθρωπος;». Επειδή, όμως, συχνά αυτά είναι δικαιολογίες του κώλου κι ο οικογενειάρχης είναι αρχιδάτος και με ορμές, γίνεται αυτή η παραλλαγή σε «οικογενειόρχης», γι' αυτόν που έχει αρκετά αρχίδια για να εκπληρώνεί και τα συζυγικά του καθήκοντα και τα εξωσυζυγικά. Δηλαδή γι' αυτόν που τιμά την οικογένειά του!

Λέγεται κι έτσι ο σεπούλτουρος, ο φανατικός του συγκροτήματος Sepultura, για να ακούγεται ειρωνικά προς το «κουλτουριάρης».

Το ειρωνικό παρατσούκλι του τραγουδιάρη Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, που προκύπτει αν εξαγάγεις τα δύο αντίθετα από τα δύο συνθετικά του πραγματικού του ονόματος. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει ένα είδος τραγουδιάρηδων μιας εποχής, όπως καλή ώρα ο Δάκης, η Πωλίνα, η Αλέξια, η Μαντώ κ.ο.κ. Μπορεί να λεχθεί για πλάκα και με την κυριολεκτική του σημασία για κάποιον που δεν προσέχει την εμφάνισή του.

Ο κλασικός βλάκας. Συνδυάζεται με τη λέξη «σουβλάκι», για να αναδειχθεί η ελληνικότητα της βλακείας που κάνει.

Με αγγλική προφορά χρησιμοποιείται και η λέξη «souvlakεία», ειδικά όταν θέλουμε να το πούμε και να μην μας καταλάβουν.

Η γαμιοσύνη χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο αριστοκρατικά γαμάτο. Είναι η γαμιοσύνη που ξεχωρίζει τους γαμάτους από τους υπεράνω γαμάτους.

Οδηγός τζιπουροφορτηγίδας ή πολυτελούς μαούνας, της οποίας το κόστος απόκτησης και το μέγεθος είναι αντιθέτως ανάλογο με το βαθμό οδικής συμπεριφοράς του «χοιριστή» της, καθώς και της πρακτικότητας της σε αστική χρήση..

Πρόκειται για την ιδιότητα ενός αμαρτωλού να μας εξάπτει την επιθυμία να το αποκτήσουμε και να το απολαύσουμε ερωτικά.

Οι πρωκτικά εγκρατείς και εν πολλοίς ψυχοσεξουαλικά ανικανοποίητες Γιαλόμες αποδίδουν το φαινόμενο στην libido (ηδονή, όπως την έχει ορίζει ο ανώμαλος Freud). Σφάλλουν όμως, καθώς το λιμπιντιάρα είναι εκ του λιμπίζομαι, που ετυμολογείται από το αρχαίο λιμβός (λαίμαργος).

Στάση ζωής που υπαγορεύει την προσποίηση στην κοινωνική συμπεριφορά.

Είναι το παλικάρι που έχει κάνει τη μαλακία δουλειά και διασκέδαση: όποτε βρει ευκαιρία, κοπανάει και μία στα γρήγορα (το κοπανάει είναι ενδεικτικό του υπερβάλλοντος ζήλου του)... Μεταφορικά πάλι, η λέξη δηλώνει αυτόν που συμπεριφέρεται σαν να τον έχει βαρέσει η πολλή μαλακία (ή αλλιώς το πολύ ψωλοκοπάνημα) στο κεφάλι.

Εντάσσεται στην μακρά σειρά συνωνύμων της εθνικής μας λέξης, μαζί με τα ψωλοβρόντης, πεοκρούστης, τρόμπας, αυνάνας κτλ.

(Πονηρογλειφο)γλωσσολογικά μιλώντας, όλη η μαγεία της λέξης βρίσκεται στην μακρά κατάληξη -ης, που προκαλεί αναβιβασμό του τόνου στην παραλήγουσα (σε αντίθεση με το ομόρριζο ψωλοκόπανος). Επίσης δημιουργεί και πολύ ωραίο τύπο πληθυντικού: οι ψωλοκοπάνηδες.