Tagged definitions (97)
Showing 1-10 from 97

Λεξιπλασία εκ των Ψωροκώσταινα και της μάρκας μπλουζακίων Lacoste.

Ψωροκώσταινα σύμφωνα με έναν θρύλο που ενδέχεται να έχει πυρήνα ιστορικής αλήθειας ήταν η Πανωραία Χατζηκώσταινα (δες), πρόσφυγας από το Αϊβαλί στο Ναύπλιο κατά την επανάσταση του 1821, η οποία προσέφερε ό,τι ελάχιστα υπάρχοντα της είχαν απομείνει για τον αγώνα στο Μεσολόγγι. Απ' αυτήν κατέληξε να σημαίνει την Ελλάδα ως μια πτωχή και ευτελισμένη πλην τίμια χώρα, που στις δύσκωλες στιγμές τα καταφέρνει χάρη στην αυταπάρνηση των κατοίκων της.

Ψωρολακόσταινα είναι, αντιθέτως, η Ελλάδα ως χώρα όπου οι φτωχοί και κακομοίρηδες κάτοικοί της συναγωνίζονται ποιος θα περάσει τον άλλο σε κομπλεξισμό, σε μικροαστουλισμό και βλαχογιάπικη υπεραναπλήρωση, σε ψευδή νεοπλουτισμό και αληθή νεοπτωχισμό, και εντέλει σε μια γενική ξεφτίλα. Εξ ου και έκαναν θραύση κατά τις προηγούμενες δεκαετίες τα μπλουζάκια Lacoste με σήμα το κροκοδειλάκι, επειδή ήταν σχετικά ακριβά και αποτελούσαν δείγμα βουπουδοσύνης και μεγαλοαστισμού, ενώ πλέον είναι προ πολλού ξεπέ. Σήμερα θα λέγαμε περισσότερο ψωροκαγιέναινα ας πούμε.

Σύμφωνα με τον Ν. Σαραντάκο εδώ, η έκφραση καθιερώθηκε επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη (ψωρογιώργαινας δηλαδή), από την εφημερίδα το Ποντίκι , «επειδή η σύζυγος του πρωθυπουργού ήταν εισαγωγέας των ακριβών αυτών ρούχων με τον κροκόδειλο».

Πάσα: Χότζας και Γκάτζμαν στα σχόλια της ψωρογιώργαινας.

Υ.Γ. Αν διαβάσατε τον τίτλο ως ψωλαροκώσταινα είστε απολύτως δικαιολογημένοι και υγιείς.

Από την ατάκα στο Ntoltse vita καθώς κ το φερώνυμο club του Κολωνακίου. Αντί του «και καλά». Αρχικώς πρωτοχρησιμοποιηθείσα από τον Πλανήτη...

Αποφορά (όχι σώνει και καλά οσφρητική), που δημιουργείται όταν αποδομούμενες οι τρασιές παράγουν δυσώδη τρασίλα.
Κατά το τραγίλα, μουνίλα, καφρίλα, αριστερίλα και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, εκ του trash και της κατάληξης -ίλα.

Το μπουρδελοξενοδοχείο. Συχνά θα ονομάζεται με κάποιο αρχαίο ελληνικό ή αιγυπτιακό όνομα, όπως «Όσιρις», «Τουταγχαμών», «Καλυψώ», «Άλκηστις», «Άρτεμις», «Κλεοπάτρα» κ.ά., το δε οικοδόμημα θα είναι είτε ετοιμόρροπο νεοκλασικό, είτε σε στυλ πολυκατοικίας ανατολικού μπλοκ.

Λατέρνατιβ. Ο σύγχρονος νέος που υποτίθεται ότι πάει κόντρα στο μουσικό, ενδυματολογικό και κοινωνικό κατεστημένο. Στην ουσία ένας επαναστάτης του κώλου, ένας μαλάκας του γλυκού νερού.

Ένας λατέρνατιβ τύπος:

• Ακούει μουσικές που δεν του αρέσουν, απλά για να δείξει διαφορετικός και «ψαγμένος».
• Θεωρεί τους Kaiser Chiefs ψαγμένη μουσική.
• Θεωρεί τον Χατζηγιάννη ροκ.
• Συχνάζει στο Γκάζι, επειδή είναι το πιο hot spot της πόλης, ακόμα και αν δεν του αρέσει.
• Καπνίζει στριφτό, αλλά τα τσιγάρα του μοιάζουν σαν κακοτυλιγμένα πιτόγυρα.
• Στο super market, στα ποτά, ακόμα ψάχνει να βρει το μπουκάλι του mojito.
• Βλέπει μόνο ψαγμένες ταινίες που αυταπατάται ότι τις κατανοεί, αλλά στις 9 βλέπει τον «Λάκη τον Γλυκούλη».
• Θεωρεί μια κουράδα σε αλουμινόχαρτο τέχνη και πληρώνει 500 ευρώ για να την βάλει στο σαλόνι του.
• Με τους φίλους του συζητάνε για την δυσπρόσιτη γοητεία του τσαλακωμένου εγώ και για τον αβάσταχτα κατακερματισμένο πλούτο της εσωτερικότητας του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κάνουν μια παύση και κοιτάζονται στα μάτια, προσποιούμενοι ότι συλλογίζονται, ενώ στην ουσία λένε από μέσα τους: «Τι μαλακίες είναι αυτές; Θέλω να δω ειδήσεις του Star ΤΩΡΑ!»
• Φοράει και την παλαιστινιακή μαντίλα, επειδή είναι και επαναστάτης.
• Προσπαθεί να εντάξει ξένες λέξεις στο λεξιλόγιο του, χωρίς καν να ξέρει τι σημαίνουν. Λέξεις τύπου «cult», «extravagant» κ.λπ.
• Του «αρέσουν» τα ρακόμελα, είναι in. Άσχετα αν του προξενούν τάση προς εμετό.
• Ένας φίλος του του λέει ότι, χθες το βράδυ έκανε one night stand 5 φορές (και του δείχνει την παλάμη του). Ο λατέρνατιβ νομίζει ότι αυτό είναι ένας cool όρος για τη μαλακία και από κει και έπειτα το χρησιμοποιεί και αυτός.

Στην ουσία ο λατέρνατιβ είναι ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος. Από μέσα του νιώθει ότι θέλει να σκίσει τα επιμελώς ατημέλητα trendy ρούχα του, να φορέσει το ριγέ σακάκι του το διπλοσταυροκουμπωτό, το καναρινί πουκάμισο, το άσπρο παντελόνι και το φούξια καστόρινο μοκασίνι του και να τα σπάσει στα μπουζούκια, ολοκληρώνοντας με έναν απίστευτο οργασμό χυδαίου τσιφτετελιού πάνω σε έναν δίμετρο λόφο από γαρίφαλα, στην πίστα της Στέλλας Μπεζαντάκου.
Κάθε φορά που βλέπει διαφήμιση του derti fm, μπορεί να δείχνει ότι το σιχαίνεται, μέσα του όμως ένας μικρός μπουζουκόβιος κλαίει, με τα δάκρυα να κυλάνε και να χάνονται στο δασύτριχο στήθος του. Το όνειρο ζωής του είναι να τον δείξουν οι ειδήσεις του Star και να δει live την Έφη Θώδη.

Αυτά όμως πρέπει να τα ξεχάσει, γιατί τώρα η Ελλάδα είναι Ευρώπη, πρέπει να εκσυγχρονιστούμε, να γίνουμε ξεχωριστοί και μοντέρνοι. Είναι χειρότερος από έναν απλό μπουζουκόβιο, γιατί δεν έχει τα αρχίδια να παραδεχτεί αυτό που του αρέσει και να είναι αυτός που πραγματικά θέλει.

Μειωτικός χαρακτηρισμός για τη Θεσσαλονίκη.

Είναι αιχμή για το γεγονός ότι οι καφετέριες, και οι χώροι διασκέδασης γενικότερα, πολλαπλασιάζονται ενώ οι παραγωγικές δραστηριότητες φθίνουν και το πολιτισμικό επίπεδο της πόλης υποβαθμίζεται.

Είναι και μια γενικότερη αναφορά στους ρυθμούς των Σαλονικιών - οι οποίοι είναι, υποτίθεται, τύποι χαλαροί και αραχτοί με την φραπεδιά μονίμως στο χέρι και το βαρύ κλίμα ως έτοιμη δικαιολογία.

Πάει πακέτο με άλλα κλισέ του τύπου «Η Θεσσαλονίκη είναι ερωτική πόλη» και «Η Θεσσαλονίκη έχει καλό φαΐ».

Άλλα σχετικά λήμματα: θεσσαλονικιώτικα, μπαγιάτης

Από το μπακούρι και το νησί. Εκεί πάνε διακοπαί τύποι/-ισες που μονίμως ή ευκαιριακά είναι μπακούρια.
Αχνοφαίνεται μια κάποια υποτίμησις των μπακουρονησιώνε (παράδειγμα 3).

Στο Μπακουρονήσι:
Βασίλισσα θα είναι η Λιζ Τέηλορ που έδειξε το σωστό παράδειγμα και έκανε άπειρους γάμους.
Τα Χριστούγεννα και το Πάσχα θα καταργηθούν. Στη θέση τους θα μπουν ειδικές εορτές που θα ονομάζονται «τα προξενιά» και θα σηματοδοτούν την περίοδο νέων γνωριμιών για γάμο. Τα «προξενιά» θα διαρκούν τρεις βδομάδες.
Ο Εθνικός Ύμνος θα είναι το «Είσαι το ταίρι μου» του Πασχάλη.
Ανατρεπτικά, αναρχικά τραγούδια τύπου: «Μόνη μου τα βράδια βγαίνω, μόνη μου», «πιο καλή μοναξιά», «περνώ και μόνη μου καλά» και «Μόνος μου, μόνος μου» του Χατζηγιάννη, θα απαγορεύονται διά ροπάλου.
Βιβλία τύπου: «Εκατό χρόνια μοναξιάς» θα πετάγονται στη θάλασσα.

μια αντιμπακουρική δυστοπία εδώ

Εθνικό αυτοφαυλιστικό που δηλώνει την Ελλάδα ως μια «αποικία χρέους» της Γερμανίας της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ- Sauer καθώς και όσους μερκέλληνες βροντοφωνάζουν βάστα Μέρκελ! ανεχόμενοι ή και ευαρεστούμενοι με αυτή τη συνθήκη. Αποτελεί και αγαπημένη λεξικλασία του Κώστα Βουτσά.

Ακόμη ένα εθνικό αυτοφαυλιστικό (κατά τον όρο του Νίκου Σαραντάκου) με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα μας, πρόκειται για λεξιπλασία εκ των Βενεζουέλα και του Ευάγγελου Βενιζέλου.

H Βενιζουέλα είναι το απότοκο μιας ρητορικής πολεμικής σημαινόντων που θα μπορούσαμε (με αρκετή σχηματικότητα) να αποδώσουμε ως εξής: Στην αρχή, αριστερά αλτέρνια προβάλλουν χώρες της Λατινικής Αμερικής με αριστερή κυβέρνηση ως παράδειγμα του πώς μπορεί κάποιος να ξεφύγει από το κυρίαρχο καπιταλιστικό παράδειγμα χωρίς να είναι Σοβιετία. Εξέχουσα θέση κατέχει ασφαλώς η Βενεζουέλα του αξέχαστου Hugo Chávez. Στη συνέχεια πολιτικοί αντίπαλοι των αριστερών αλτερνιών, λ.χ. διαμένοντες στο ΠΑΝΔΟΚείο, νεοφιλελέδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις αντιτείνουν ότι η παρουσίαση αυτή χωρών της Λατινικής Αμερικής, όπως λ.χ. η Βενεζουέλα και η Αργεντινή, είναι εξιδανικευμένη και ότι στην πραγματικότητα οι χώρες αυτές έχουν τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά που τις καθιστούν χειρότερες ακόμη κι από το Ελλαδιστάν. Ορισμένοι υπερβάλλουν σε γλαφυρότητα, όταν παρουσιάζουν δυστοπικές εικόνες της Βενεζουέλας ως Μπανανίας με αποτέλεσμα τα αλτέρνια να ωθηθούν σε ειρωνικό πανηγυρισμό και υπονόμευση (celebrating & undermining που λένε και στο χωριό μου). Τύπου αν είναι τριτοκοσμική η Βενεζουέλα, τότε τι να πούμε για την Βενιζουέλα, δηλαδή για την Ελλαδούλα όπου κάνουν κουμάντο οι κάθε λογής Βενιζέλοι κ.τ.λ.

Μεταξύ των χαρακτηριστικών της Βενιζουέλας είναι η διακυβέρνηση μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και ντροπολογιών, και γενικότερα η εφεύρεση περίτεχνων νομικοφανών τρόπων να γίνονται λαμογιές και να καταργείται η νομιμότητα, ο κυνισμός στην προώθηση ενός ιδιότυπου βλαχοφιλελευθερισμού με λατινοαμερικάνικο kitsch value, ο ναρκισσισμός του ηγέτη προσωποπαγούς κόμματος ή κυβέρνησης που παραπέμπει σε μη δημοκρατικά καθεστώτα και ταλιμπάν.

Σχετικοάσχετο: Αφορμή για παρόμοιο εθνικό αυτοφαυλισμό έχει δώσει και η σύντμηση του Αεροδρόμιου Ελευθέριος Βενιζέλος σε Ελ. Βενιζέλος , η οποία θεωρείται ότι προσδίδει ένα σπανιώλικο και λατίνο χρώμα, που ταιριάζει εντέλει στη χώρα μας.

Από το «hard-core», δηλαδή «σκληροπυρηνικός» ή «σκληρό πορνό», και την Κορέα. Δηλώνει:

1. Μια γενιά/είδος σκηνοθετών από την Κορέα και γενικά από την Άπω Ανατολή με πολλή βία και σκληρότητα στα έργα τους, αλλά συνάμα και μια αισθητικοποίηση της βίας, που τους καθιστά αξεπέραστους σκηνοθέτες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι σκηνοθέτες Chan-Wook Park, Kim Ki-Duk και Wai-Keung Lau, και οι ταινίες Old Boy, Mrs Vengeance και Sympathy for Mr Vengeance. Με λίγα λόγια, ταινίες, όπου ο σχιζοφρενής Κορεάτης μες στην οθόνη δεν κωλώνει, για την τέχνη, για την τέχνη (ρε γαμώτο), όλα τα μαχαιρώνει!

2. Πορνό ασιατικής προέλευσης, όπου οι πρωταγωνίστριες ή πρωταγωνιστές είναι υπερβολικά σαδο-μαζό και submissive.

3. Γενικότερα, συμπεριφορές από Άπω Ασία, τουλάστιχον, όπως εμείς στερεοτυπικά τις αντιλαμβανόμαστε, όπως αυτοκτονίες για ψύλλου πήδημα (σαν τα ιαπωνικά σεπούκου), τάση για ακραίο αυτοεξευτελισμό, αυτοταπείνωση και submissiveness, και ακατανόητες εκρήξεις βίας σε γλώσσες που δεν καταλαβαίνουμε.