Tagged definitions (357)
Showing 211-220 from 357

Πρόκειται για παρετυμολογία της γνωστής έκφρασης «εκ του περισσού», η οποία δηλώνει ότι κάτι είναι περιττό, ότι κάτι ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία για την εξέλιξη κάποιας κατάστασης.

Με την έκφραση «εκ του Περισσού» δηλώνεται κάθε ενέργεια η οποία δημιουργείται και κατευθύνεται από το κεντρικό Eλληνικό κομμουνιστικό φρούριο (ή αλλιώς «σπίτι του λαού») που εδράζεται στη περιοχή του Περισσού. Τέτοιες ενέργειες αποτελούν προτάσεις, προκηρύξεις, εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, φει βολάνς κ.α., τα οποία ακολουθούν τη σκληρή κομμουνιστική γραμμή και τα οποία προσδιορίζουν τους στόχους και τις επιδιώξεις της ταξικής πάλης (κατά το «πάλη μωρό μου λείπεις πάλη μ' εγκαταλείπεις» που αναφέρεται σε γνωστό ελληνικό γυφτοπόπ άσμα).

Μια σημαντικότατη ιδιότητα που περιλαμβάνεται στο προφίλ του τέλειου άνδρα, του άνδρα του σωστού, μαζί με το αλαβάστρινο απολλώνιο κορμί, το εξαπάκετο, όπου η γκόμενα τρίβει πάνω του το τυρί για την μακαρονάδα, και το θεληματικό πηγούνι.

Πάσα: Χότζας, ένα είναι το σλανγκρ, και ο Χότζας ο προφήτης του!

Λογοπαίγνιο από τη γόβα στιλέτο και τη σκύλα (γυναίκα). Χαρακτηρισμός μοιραίας (Σ.τ.Σ. για ποιους;) μπουζουκογκόμενας με όλα τα γνωστά αξεσουάρ, βασικότερο εκ των οποίων η γόβα στιλέτο.

Φράση που σκόπιμα προκαλεί σύγχυση στους υποψήφιους παραγγελιοδότες και πολλά λολς στον πανούργο παραγγελιοδόχο.

Ακολουθείται είτε από διευκρινιστική ερώτηση (π.χ. τύπου «έχετε μείνει ή μίνι;) ή από παραγγελία ούζου μίνι ή τέλος από στροφή, με μεγάλη απογοήτευση, σε άλλου είδους ποτά.

Old -time classic ατάκα που δηλώνει την ενδοπαλάμια πεοπαλινδρόμηση (βλέπε και τη χήρα με τα πέντε ορφανά).

Ίσως γνωστό από τη γνωστή λαϊκή ρήση: «Το κοκαλάκι της νυχτερίδας».

Χρησιμοποιείται για να χαρακτηριστεί κάποιο κωλαράκι κάποιας θηλυκής ύπαρξης, εννοώντας ότι αυτό το κωλαράκι είναι πολύ μικρό.

Μερικοί το χρησιμοποιούν αρνητικά με απώτερο σκοπό να χλευάσουν έναν κώλο, ενίοτε το χρησιμοποιούν για να υποδηλώσουν τα προτερήματα ενός κώλου... Αυτό βέβαια εξαρτάται από τα γούστα του καθενός και οι απόψεις διίστανται.

Λογοπαίγνιο στα πλαίσια της επαγγελματικής (και όχι μόνο) σλανγκ, αναφορικά με το διαβόητο «Σχέδιο Καλλικράτης», το οποίο πλέον αποτελεί και Νόμο του Κράτους (Ν. 3852/2010, όχι παίζουμε).

Ωσεκτουτού, χρησιμοποιείται για να αποδώσει την αρνητική ενέργεια που εκπέμπεται από αυτό, πέρα από τον ευφημισμό του ορίτζιναλ ονόματος, κυρίως σε κύκλους αποτελούμενους από άμεσα εμπλεκόμενους εργαζόμενους, οι οποίοι, με μαθηματική ακρίβεια, θα κληθούν να υποστούν τις δυσάρεστες συνέπειες που θα προκύψουν (αναγκαστικές μετατάξεις, αβεβαιότητα, απολύσεις συμβασιούχων... το καυλί, ντε).

Εναλλακτικά και αρκετά πιο γενικά, το παρόν λέγεται και σε περιπτώσεις συνεχόμενης λήψης χυλόπιτας, όπου το απηυδισμένο αρσενικό τα παρατάει και αναγκαστικά καταφεύγει στο Σχέδιο Β, στην αυτοϊκανοποίηση με λίγα λόγια, για την αποφυγή περαιτέρω ψυχολογικής και βιολογικής ζημιάς (καυλικράτης όνομα και πράγμα δηλαδή).

Στην καθομιλουμένη, σημαίνει ότι ψάχνομαι για καταστάσεις αι οποίαι θα με δυσκολέψουν, θα τις φάω και γενικά οδηγεί σε νταλαιπώργια.

Στην σλανγκ εκδοχή σημαίνει ότι πεινάω και ψάχνω το καλύτερο (θεωρητικά πάντα, γατί μπορεί να πέσουμε και σε γατόγυρο) γυράδικο, να κατευνάσω τη λίμα μου με κανά γυρόνι

ασίστ: το γυράδικο

Νεοκοποτάτη έκφραση μαθητικής εσοδείας, υπονοούσα ότι το παλαιό ρητό εκφερόμενο σε στιγμές απελπισίας και αδιεξόδων επιβάλλεται ναρετουσαριστεί, ν’ αλλάξει ούτως ειπείν η απτική του μνήμη που παραπέμπει σε επώδυνα και τραυματικά ερεθίσματα, να αντιστοιχιστεί εννοιακά με φιλικότερο προς το υποκείμενο περιβάλλον.

Έτσι, προσεγγίζοντας τη γνώση που αποκωδικοποιεί έναν φαινομενικά αυθαίρετο και αναπάντεχο συσχετισμό, αποκαλύπτεται η σχέση ανάμεσα στην κυριολεξία και την ιδιωτισμικότητα, καθώς ο χρήστης συμφύρεται μ’ ένα σύμπαν όπου δεν υφίσταται η απειλή της βαρύτητας, όπου η αγνότητα, η καθαρότητα, η μυρωδιά της λεβάντας και της βανίλιας, η βελούδινη γεύση στη γλώσσα τον ωθούν απαλά προς την λησμονημένη παιδική ηλικία, πολύ πριν τους εξαναγκασμούς των κανονιστικών συμπεριφορών.

Οι λέξεις, κρατώντας μόνο την μουσική και το μέτρο τους σαν λεπτές σχεδόν αόρατες χορδές, συνδέουν ανεπαίσθητα τις αιχμές και την τραχύτητα του βουκολικού τοπίου με το θρόισμα των συμφώνων τους, το πλατάγισμα των κυμάτων, την εκούσια διολίσθηση σε αργιλώδη λυτρωτικά λουτρά.

Αυτά, για τα μούλικα!

Σε μια διαφορετική προσέγγιση τώρα, ψηλαφώντας τυφλά ανάμεσα από τη γλώσσα, οι πληροφορίες που υποσυνείδητα κατέχει ο διαστροφικός λεξιλάγνος χρήστης στο... πίσω μέρος του εγκεφάλου του, συντελούν ώστε να αποκαλυφθεί από ποια επιπλέον στοιχεία αποτελείται η ιδιωτισμική σημασία της έκφρασης.

Γνώστης της βοτανικής, ευλόγως συνδέει τον αφρό με την διασπερμάτευση σε πιο λάιτ εκδοχή, κάτι σαν με τρία τοις εκατό λιπαρά ένα πράμα.

Οι ανήσυχες αισθήσεις του από την άλλη πλευρά, τον κάνουν ν’ αναρωτιέται: τι χρώμα κρέμα; Σοκολατί; Κερασί; Κοκακολί;

Και φτάνοντας αναπότρεπτα στην ιδιάζουσα συνδυαστική του αντιληπτικότητα, συνθέτει το τρελό σκηνικό: Πάντελας και Βάγγελας κάπου στις Κυκλάδες, στη 99η στάση μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και ώτα, τρία δεύτερα πριν το τέλος του κόσμου:
- Ναι, ναι, ΝΑΙ,ΝΑΙ, ΝΑΑΑΙΙΙΙ!!!
Αποτέλεσμα: μπρος αφρός και πίσω κρέμα.

Είναι βεβαίως βεβαίως αδιευκρίνιστο αν τα μούλικα κατέληξαν σε αυτό το επίπεδο ερμηνείας -κι ούτε μπορεί να διαπιστωθεί γιατί δεν λένε.

Το μέλλον θα δείξει.

Όλοι γνωρίζουμε το γνωστό καμάκι «ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου;». Αυτό εδώ είναι μια παραλλαγή που συνήθως χρησιμοποιείται σε μπάζα ή στον υπερβολικά μαλάκα της παρέας, για να τονίσεις την ασχήμια της κοπέλας ή του άντρα (συνήθως κοπέλας) ή την υπέρτατη μαλακοσύνη του φίλου σου!