Ηλίθια έκφραση, απ' αυτές που δεν έχουν νόημα.
Λέγεται από τον συνομιλητή μας ή και από μας τους ίδιους, για να συμπληρωθεί το αμήχανο «... δε μου λες...» το οποίο πετάμε μέσα στην κουβέντα όταν δεν θυμόμαστε τι λέγαμε ή όταν δεν ξέρουμε τι να πούμε.
Ταιριάζει και σαν συμπλήρωμα του «... που λες ...»
Πιθανόν εμπνευσμένο από το Σας αρέσει ο Μπραμς; της Σαγκάν.
Παρομοίως:
αυτάαααα...
τι λέγαμε;
πού είχαμε μείνει;
ποιος ήρθε;
εν πάση περιπτώσει ... έχω μια πούτσα τόση
...
«Δε μου λες...
.... σ' αρέσει ο πουρές;;;
με αυτήν την χαζή ερώτηση την έχω πατήσει και γω κάθε φορά που ξεκινάει μια πρόταση-ερώτηση, με το »δε μου λες« που προμηνύει κάτι ενδιαφέρον -αν μη τι άλλο.»
(από φόρουμ)
