Definitions by iron (1265)
Showing 891-900 from 1265

Τόσο μικρό ώστε χωράει σε μια τσέπη. Συνήθως πρόκειται για βιβλίο (εκδόσεις τσέπης - pocket editions) ή για σκυλάκια (τσιουάουα κττ). Όμως μπορεί να είναι και οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε που έχει μικρές διαστάσεις. Σε αυτή την περίπτωση είναι συνώνυμο με την κατηγορία πτερού ή μύγας της πυγμαχίας.

Κοριτσίστικη μαθητική μαλακιούλα η οποία έχει χαράξει ανεξίτηλα μέσα μας και την χρησιμοποιούμε όλοι κατά κόρον και τώρα ακόμα που είμαστε ώριμοι αθρώποι.

Όταν κατά σύμπτωση πούμε ή σκεφτούμε ή κάνουμε το ίδιο πράγμα με τον συνομιλητή μας και μάλιστα την ίδια χρονική στιγμή (μ' ένα στόμα μια φωνή, που λένε), τότε πρέπει αμέσως να ακουμπήσουμε με το δαχτυλάκι μας κάτι, οτιδήποτε, κόκκινο (κι ας είναι μια κόκκινη κουκίδα όλη κι όλη πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί) -το οποίο προφανώς βρίσκεται δίπλα μας, γύρω μας, πάνω μας- και να κάνουμε μια ευχή από μέσα μας. Είναι δεδομένο λοιπόν ότι η ευχή θα πιάσει.

Κάτι αντίστοιχο με το «ένα δύο τρία φλοκ» (ή φλικ) -άμα πούμε συγχρόνως και οι δύο φλοκ (ή φλικ) κάνουμε πάλι μια ευχή. Επίσης υπάρχει και το «μολύβι κοτρώνα χαρτί» και χίλες δυο τέτοιες αηδιούλες.

1. Κρεμάω, χαλαρώνω
2. Βάζω μέσα σε σακκούλα
3. Είμαι φυτό, ζαμπόν, αλοιφή

Κατά την φροϋδική ανάλυση, τα 3 βασικά στάδια που, ως μικρά παιδιά, οφείλουμε να διανύσουμε με επιτυχία ώστε να ολοκληρωθεί το πολιτισμικό μας στάτους, είναι το στοματικό (τα πάντα περνάνε από την επαφή με το στόμα), το πρωκτικό (η ηλικία ελέγχου των σφιγκτήρων, δηλ. το κόψιμο της πάνας) και το γενετικό στάδιο. Αν κάτι μέσα μας δεν πάει καλά στις κρίσιμες αυτές στιγμές, τότε μπορεί να καθηλωθούμε σε κάποια από τα στάδια αυτά και να διαμορφώσουμε αντίστοιχο χαρακτήρα με νευρωσούλες και υστερίες κλπ. Αν καθηλωθούμε στο πρωκτικό στάδιο, γινόμαστε χαρακτήρες που θέλουν να τα ελέγχουν όλα στη ζωή τους και σε αυτή των άλλων. Η παρερμηνεία της ονομασίας «πρωκτικό στάδιο» μας κάνει και χαρακτηρίζουμε ως «πρωκτικό» τύπο ή πρωκτικάντζα τον σιχασιάρη, τον ψιλο-λουγκρίδη, τον υπερβολικό, τον φοβιτσιάρη (που του φεύγουν ή που φοβάται μην πονέσει), τον σπαστήρα κττ., μάλλον γιατί η λέξη μάς παραπέμπει σε μια διαφορετική κυριολεξία (πχ. ό,τι έχει γίνει και με τη λέξη «σπαστικός»). Το παράδοξο είναι πως δεν χρησιμοποιείται από τις Γιαλόμες αυτή η λέξη.

Για το εγκυκλοπαιδικόν του πράγματος, βλ. εδώ.

Ο πολύ μίζερος, ο μόνο μίζερος, ο διπλά μίζερος, υποχόνδριος, κλπ.

Η εξαιρετικά αδύνατη και ψηλή γυναίκα, που είναι συγχρόνως πολύ άχαρη και μοιάζει με στέκα, δηλ. με ξύλινο κοντάρι.

1. γουστάρω τρελά
2. κουράζομαι όσο δεν πάει
3. πεινάω πολύ

1. ο αστείος (όχι όμως γελοίος) άνθρωπος. Η «περίπτωση», που λέμε
2. έκφραση: «μού 'κανες την καρδιά περιβόλι» = με τρόμαξες, με λαχτάρισες.

Το περιβόλι (ο λαχανόκηπος ή ο ανθόκηπος) είναι τόπος πολύχρωμος και ευωδιαστός.

Τι σχέση έχει με τα ανωτέρω, δεν ξέρω.

Το μουνόγαλα είναι αυτό που λέμε αλλιώς «γυναικείο σπέρμα», κάτι διαφορετικό από τα υγρά του κόλπου, το οποίο ακόμα και οι γυναίκες αγνοούν ότι υπάρχει. Η λέξη σπέρμα αντιστοιχεί στον τρόπο με τον οποίον αυτό εκσφενδονίζεται και εννοείται ότι, όχι μόνο δεν είναι γόνιμο, αλλά δεν είναι καν λευκό ή πηχτό. Είναι σαν νερό. Η γυναίκα που θα το πάθει για πρώτη φορά θα νομίσει, αν δεν το έχει ξανακούσει, ότι κατουρήθηκε. Ο δε άντρας, δεν χρειάζεται να περιγράψουμε... (βλ. παράδειγμα)

Ο Αντρέας Εμπειρίκος, μέσα από την πρωτοποριακή του σεξουαλική διαπαιδαγώγηση (τον περίφημο Μεγάλο Ανατολικό) ανέφερε βεβαίως και αυτό. Και μάλλον αυτός το βάφτισε, επισήμως τουλάχιστον, έτσι.

Για της ιστορίας το αληθές, ιδού τι λένε

α. Η Βικιπαίδεια (λήμμα «αιδιοίο»)
Ο πρόδρομος του κολεού αποτελεί την περιοχή που περικλείεται από τα μικρά χείλη του αιδοίου. (...) Οι μείζονες αδένες του προδρόμου είναι δύο μικροί αδένες που βρίσκονται στο οπισθοπλάγιο τοίχωμα του κολεού. Το έκκριμα των αδένων χρησιμεύει στην εφύγρανση του προδρόμου ώστε να διευκολύνει την είσοδο του πέους στον κολεό. Το έκκριμα κατά την συνουσία εξακοντίζεται κατά ώσεις (δίκην σπέρματος) και μερικές φορές είναι ικανής ποσότητας ώστε να δικαιολογεί τον όρο «γυναικείο σπέρμα».

και

β. η ιστοσελίδα http://www.inastros.gr/content/view/34/31/ η οποία έχει ένα εκτενέστατο σχετικό άρθρο:

Το υγρό μοιάζει πολύ με το προστατικό υγρό. Συνήθως είναι διάφανο ή γαλακτώδες και με πυκνότητα νερού. Δεν έχει την όψη, την μυρωδιά ή τη γεύση των ούρων. Είναι σχεδόν άοσμο. Η γεύση ποικίλει, εξαρτώμενη από την ημέρα του μήνα και το διαιτολόγιο όπως και από κάποιους άλλους παράγοντες -εδώ να θυμίσω και το καμένο ντουί- συνεχίζει λοιπόν το άρθρο: (...) Αν και εκσπερματίζεται από την ουρήθρα, δεν είναι σχεδόν ποτέ ούρα. Είναι απολύτως αδύνατο να ουρήσει κατά τη διάρκεια του οργασμού εκτός και αν έχει αδύναμο μυ. (...) Τα υγρά της εκσπερμάτωσης μπορεί να είναι πολλά! Σε σύγκριση με του άνδρα, μοιάζει με κανόνι νερού αντί με νεροπίστολο.

βράστα, ελπίζω να σε έβγαλα ασπροπρόσωπο. Μερσώ για το λήμμαν.

βλ. και μουνόγαλα, μουνόγαλο, συντριβάνι.

Κιτσάτο και άτιμο σημερινό κοινωνικό φαινόμενο, πολύ ελληνικό, το οποίο παρατηρείται α. σε μεγάλη κλίμακα (πχ. τηλεθεατές) και β. σε μικρότερη (πχ. μια παρέα), απ' όπου και πηγάζει. Το συνονθύλευμα αυτό κρίνει και επικρίνει και κατακρίνει με αιμοβόρα, κανιβαλική και δρακουλιάρικη διάθεση τους πάντες και τα πάντα, αρκεί να έχει παρουσιαστεί στην συμπεριφορά του κρινόμενου το παραμικρό ατόπημα, λες κι οι κρίνοντες ήταν και είναι άμεμπτοι.

Η πάγια τακτική είναι: πρώτα το παίζουμε κολλητοί στο υποψήφιο θύμα ώστε να μας ανοιχτεί. Κατόπιν εξετάζουμε ποιο από τα κρίματά του είναι άξιο λόγου. Αν βρεθεί κάτι καλό, το βγάζουμε στη φόρα και τον κάνουμπε ρομπίδια, ρίχνουμε και λάσπη αν χρειαστεί (που πάντοτε χρειάζεται), το παίζουμε ειλικρίνεια, τιμιότητα και αυτογνωσία και έτσι, τέλος, είμαστε καλυμμένοι προτού αυτός τολμήσει, για αντεπίθεση, να ξεσκεπάσει τις δικές μας μπόχες.

Στη λογική του λαϊκού δικαστηρίου ακουμπάνε τα τηλεπαράθυρα, οι δημοσιοκάφροι, οι τηλεκανίβαλοι και τα λοιπά αποβράσματα των ΜΜΕ που μεγαλουργούν με στόχο την τηλεθέαση. Τα παράθυρα εξάλλου δεν είναι παρά κατάλοιπα του παράθυρου της γειτονιάς ή του χωριού όπου οι κυρα-περμαθούλες έβγαιναν να σχολιάσουν το κάθε τι.