Tagged definitions (1647)
Showing 641-650 from 1647

Νέας κοπής και σχετικά τρέντι επιφώνημα επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας.

Ανάλαφρος νεολογισμός με ιταλοπρεπή κατάληξη για το γκομενάκι, το παστάκι.

Συντόμως: νέτο.

Λέγεται και για άντρες (πώς λέμε μουνάρα).

Σχηματίζονται κατά το θολοκουλτουριάρης.

Σημαίνουν έναν εθνικιστή ο οποίος ψαρεύει σε θολά νερά και προκαλεί συγχύσεις προκειμένου να πείσει με παραπλανητικά επιχειρήματα, ή στερείται και ο ίδιος την ικανότητα διαυγούς λογικής ανάλυσης. Οι όροι αποτελούν ρεβάνς των αντιεθνικιστών για τον όρο θολοκουλτουριάρης, προκειμένου να καταδειχθεί ότι η θολούρα δεν αποτελεί αποκλειστικό τσιφλίκι των δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου, αλλά μπορεί εξίσου να χαρακτηρίζει και τον χώρο της Δεξιάς και της Συντήρησης. Και ως θολούρα σε εθνικά θέματα εννοούνται συχνά κάποιες επίτηδες συγκεχυμένες σπερματολογίες πληροφοριών, προκειμένου να μπλεχτεί ο ακροατής και να βγάλει από ελλιπή στοιχεία το ποθούμενο για τον θολό ινστρούχτορά του συμπέρασμα.

Για την ιστορία, το θολοφασίστας βγάζει κάμποσες σελίδες στον γούγλη, το θολοπατριώτης μόλις δύο, ενώ το θολοεθνίκι δεν βγάζει ευρήματα.

Πάσα: Mr Cadmus.

Ή ελλαδέμπορος. Εκ των Ελλάδα και έμπορος, αποτελεί λογοπαίγνιο με την λέξη λαδέμπορας.

Ας αναλύσουμε τα τρία αυτά αντικείμενα αναφοράς. Το -έμπορας αποτελεί συχνότατο β' συστατικό στην σλανγκ. Συνδέεται συνήθως με την πρόταση ψευδών. Ένας -έμπορας μπορεί να βγάζει όντως και λεφτά, όπως λ.χ. ο Λιακό από τα βιβλία του, αλλά κυρίως προτείνει ένα (ζωτικό κατά το μάλλον ή ήττον) ψεύδος προς συναισθηματική επένδυση. Ένας -έμπορας πουλάει φιδιές (φιδέμπορας), ψωλιές (ψωλέμπορας), αρχιδιές (αρχιδέμπορας), σκατιές (σκατέμπορας) ή κουραδιές (κουραδέμπορας). Ο -έμπορας δηλαδή πουλάει τρέλα, τρελίτσα, παραμύθα, μούρη, μαγκιά, ιστορία, και άλλο αέρα. Τα πουλάει γιατί έχει αγοραστικό κοινό που ψάχνει για μαγκιά, μούρη, ιστορία κ.τ.ό., επειδή δεν τα έχει. Ο -έμπορας μπορεί να βεβηλώσει κιόλας κάτι ιερό πουλώντας το, λ.χ. ο χριστέμπορας. Ή μπορεί να προσδώσει πλασματική αξία σε κάτι ευτελές με το να το βγάλει στην αγορά, λ.χ. ο κακαδέμπορας, ο τσοφλέμπορας ή ο τυρέμπορας.

Ο ελλαδέμπορας κάνει όλα τα παραπάνω. Καπηλεύεται ό,τι ιερό υπάρχει στον Ελληνισμό. Αλλά ταυτοχρόνως και προσδίδει ψευδή σημασία σε ό,τι ευτελισμένο διαθέτουμε. Κυρίως πουλάει μαγκιά, μούρη, ιστορία σε έναν λαό που τα πληρώνει όσο όσο για να τα αποκτήσει.

Χαρακτηριστικό της νεώτερης ελληνικής ιστορίας είναι μάλιστα ότι προτάθηκε μια μεγάλη πληθώρα Ελληνισμών προς πώληση. Βλ. λ.χ. εδώ. Όπως ανέφερε κάπου ο Χότζας είμαστε ένα από τα λίγα έθνη που ξεκίνησε μια διαφωτιστική επανάσταση (τ. Γαλλική, Αμερικανική) και τελείωσε μια (β)ρομαντική επανάσταση (τ. Ιταλική, ενοποίηση Γερμανίας). Κάθε γενιά διανοουμένων ή και κάθε ατομικός στοχαστής που σεβάστηκε τον εαυτό του έβγαλε κι έναν διαφορετικό Ελληνισμό για πούλημα. Λ.χ. ο διαφωτιστικός ουνιβερσαλιστικός Ελληνισμός του Κοραή, η ελληνική συνέχεια του Παπαρρηγόπουλου, Ελληνισμός απευθείας απ' την αρχαία Ελλάδα, Ελληνισμός με ή χωρίς Βυζάντιο, Ρωμανισμός, φυλετικός Ελληνισμός, γλωσσικός Ελληνισμός, πολιτισμικός Ελληνισμός, πολιτειακός Ελληνισμός, εδαφικός Ελληνισμός, Ελληνοχριστιανισμός, χουνταλο-Ελληνισμός, νεορθόδοξος Ελληνισμός, νεο-οθωμανικός Ελληνισμός, νεο παγανιστικός Ελληνισμός. Ή στις πιο ποπ εκδοχές Ελλάδα της γιουροβύζιον, του τσολιά ή της Ολυμπιάδας. Η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει με ένα ατέλειωτο σούπερ μάρκετ Ελληνισμών, όπου πολλοί αγοράζουν Ελληνισμούς αλά καρτ, ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις, χωρίς να είναι δυνατόν να συγκροτηθεί μια ενιαία συλλογικότητα, ούτε καν ένας διχασμός, αλλά μάλλον ένας σουπερμαρκετίσιος κατακερματισμός, όπου ο κάθε ελλαδέμπορας επιλέγει δημαγωγικά το target group του για να διαφημίσει την ιδιωτική βερσιόν του.

Ειδικά το λογοπαίγνιο με τον λαδέμπορα έχει σημασία, καθώς ως λαδέμπορας εννοείται αυτός που πουλούσε λάδι στην μαύρη αγορά κατά την γερμανική κατοχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οπότε θίγεται το γεγονός ότι το πούλημα Ελληνισμού έχει μια μακρά ιστορία σύμπραξης ή έστω συμπόρευσης με φαινόμενα δωσιλογισμού, αυταρχισμού, αντιδραστικού καθεστωτισμού. Πολλές φορές δηλαδή ο Ελληνισμός πουλιέται με τις ευλογίες ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Πάντως τα διαδιχτυακά ευρήματα δείχνουν ότι η έκφραση χρησιμοποιείται από μια πληθώρα ατόμων διαφορετικών ιδεολογικών αφετηριών. Χρησιμοποιείται και από αυτούς που κατακρίνουν τον εθνικισμό. Αλλά χρησιμοποιείται και από πολλούς πατριώτες που θέλουν να καυτηριάσουν ότι κάποιοι άλλοι δήθεν πατριώτες είναι σε αντίθεση με τους ίδιους κάπηλοι του Ελληνισμού. Λ.χ. ένας παγάνας μπορεί να αποκαλέσει ως ελλαδέμπορο έναν οπαδό του Ελληνοχριστιανισμού με την λογική ότι ο χριστιανισμός είναι ιουδαϊκή άρα σιωνιστική θρησκεία και εχθρός του αυθεντικού Ελληνισμού. Αντιστρόφως, ένα watchdog της ορθοδοξίας μπορεί να αποκαλέσει ως ελλαδέμπορο έναν αρχαιοελληνιστή λ.χ. δωδεκαθεϊστή ως έχοντα κοινά με την μασονία. Ένας ακροδεξιός μπορεί να πει ελλαδέμπορο τον Καρατζαφέρη, επειδή δεν τον βρίσκει αρκετά δεξιό. Ή, το συνηθέστερο, πολλοί «καθαρόαιμοι» Έλληνες θα πουν ελλαδέμπορο κάποιον σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη στη λογική ότι είναι μαϊμού και όχι γνήσιος υπηρέτης του Ελληνισμού. Ασφαλώς η έκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από αριστερούς ή διεθνιστές ή οποιονδήποτε μη εθνικιστή, αλλά ο γούγλης δείχνει ότι χρησιμοποιείται κυρίως σε ενδο-πατριωτικές διενέξεις περί του ποιος είναι ο αυθεντικός Έλληνας και ποιος ο αιρετικός ελλαδέμπορος.

Ως προς τα πρόσωπα στα οποία απευθύνεται συνήθως ο χαρακτηρισμός νομίζω ότι στην ψηφοφορία εδώ έχουμε τις τοπ ενδείξεις, αλλά βέβαια αποδίδεται και σε πολλούς άλλους.

Κατάρα, λοιπόν, στον ελλαδέμπορα και σπέκια στον Mr Cadmus που ανάρτησε το λήμμα στο Δ.Π.

Είναι τα γνωστά μας Λαδάδικα της Θεσ/νίκης, στο πιο τρέντι / κουλέζικο / χαριτωμενίστικο. Δηλαδή, το πρώην εβραιοκρατούμενο παζάρι της Θεσσαλονίκης, πλησίον της πλατείας Ελευθερίας (νυν πάρκινγκ - απετέλεσε την κοιτίδα του Νεοτουρκισμού), και όπου τώρα αφθονούν μπαράκια, μεζεδοπωλεία, κλαμπ κ.τ.ό.

Ο τραγανός, που κάνει κρατς όταν τον δαγκώνεις.

Για ήχο: ο οξύς, πριμαρισμένος, καθαρός και ζωντανός ήχος.

1. Προφ από τη μπουκουνιά, αντίστοιχο της λέξης παστάκι, με τη σημασία μανάρι κλπ.

2. ...Τοπικό νόμισμα, βλ. παρ. 2.

Ελληνική κατά Vrastaman απόδοση του δυσμετάφραστου και πολύσημου όρου underdog.

Προς συμπλήρωση του υπάρχοντος ορισμού, να λεχθούν τα εξής.

Χρησιμοποιούμενος είτε ως όνομα ουσιαστικό είτε ως επιθετικός προσδιορισμός, το underdog / υπόσκυλο παραπέμπει σε άτομο ή σύνολο που πιθανολογείται οτι θα εξέλθει χαμένο από έναν αγώνα ή σύγκρουση. Ενναλλακτικά, ο όρος σημαίνει το θύμα κάποιας αδικίας ή δίωξης.

Να υπογραμμιστεί οτι ο όρος δεν ενέχει αρνητική ή υποτιμητική αξιολογική φόρτιση. Χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής και ευρύτερα πολιτισμικής ανάλυσης. Τρεις αξιολογικές εκτιμήσεις συγκροτούν το εννοιολογικό του περιεχόμενο.

• Αδυναμία και ειδικότερα μειωμένη ικανότητα του υπόσκυλου να ανταγωνιστεί ισχυρότερους αντιπάλους επί ίσοις όροις.
• Μια διάχυτα ευμενής προδιάθεση και στάση, μια συμπάθεια (με την έννοια του συν-πάσχειν) προς τα υπόσκυλα.
• Θετική αντιμετώπιση του ενδεχομένου της επικράτησης των υπόσκυλων σε μια μελλοντική σύγκρουση ή αντιπαράθεση με κάποιον ισχυρό.

Η literal βρασταμάνειος απόδοση του underdog είναι εξαιρετικά witty και πιασάρικη, εντούτοις η προσπάθεια εντοπισμού ελληνικού όρου που θα αποδίδει με επάρκεια το πλήρες φάσμα του εννοιολογικού περιεχομένου του αγγλικού όρου αποδεικνύεται ιδιαιτέρως δύσκολη. Οι διαθέσιμες λύσεις παραπέμπουν συνήθως στο χαρακτηριστικό της αδυναμίας και της μειωμένης ανταγωνιστικότητας: «περιθωριακός», «χαμένος», «φουκαράς», «κακομοίρης», «μη ανταγωνιστικός», «μη προνομιούχος», «καταδυναστευόμενος», «ηττημένος», «αδικημένος», «θύμα», κλπ. Ορισμένες απο τις παραπάνω (ιδίως τα «κακομοίρης», «φουκαράς», «αδικημένος») εμπεριέχουν την έννοια της συμπάθειας, όχι όμως και τη θετική αντιμετώπιση της ενδεχόμενης επικράτησης επί ισχυρού αντιπάλου. Το κυριότερο, όλοι οι παραπάνω όροι έχουν ως κοινό υπόβαθρο την αρνητική φόρτιση και την απαξιωτική στάση ως προς αυτό που προσδιορίζουν και, συνεπώς, δεν πληρούν τις αξιολογικές απαιτήσεις ενός λόγου επιστημονικού.

Kατά τον καθηγητή της Πολιτικής Επιστήμης Ν. Διαμαντούρο, οι τρεις όροι που παρουσιάζουν τα λιγότερα προβλήματα απόδοσης είναι το «αδύναμος», «μη προνομιούχος» και το «παρωχημένος». Και οι τρεις εξακολουθούν να εμφανίζουν διάφορα και σημαντικά μειονεκτήματα, με κυριότερα αυτό της αδυναμίας απόδοσης της διάστασης της συν-πάθειας που ενυπάρχει στον αγγλικό πρωτότυπο, αλλά και αυτό της αδυναμίας τους να εκφράσουν πλήρη αξιολογική ουδετερότητα.

(Βλ.: Νικηφόρος Διαμαντούρος, Πολιτισμικός δυισμός και πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2000)

Η αυτοκρατορική πίπα, αυτή που μπουκώνει στο έπακρο. Μεταφορικά, το άγριο χώσιμο τ. πίπα κώλο εμπλοκή.

Εκ του αρχαίου ψωλή και του γαμοσλανγκοτέτοιου -μπούκι (< Ιταλ. bocca (στόμα) < μσν. εμπουκώνω < αρχαίου βαύκαλις (φιάλη οίνου)). Καμία ετυμολογική συνάφεια με το συνώνυμο και ομόηχο τσιμπούκι (q.v.).

Βλ. επίσης: αρχιδομπούκι.

(πάσα από ΔΠ: GATZMAN)

Αμερικάνικη έκφραση που χρησιμοποιείται για να ορίσει μια κατηγορία σεξουαλικής σχέσης μεταξύ δύο (ενδεχομένως και περισσότερων, δε μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα) ανθρώπων.

Οι «friends with benefits» είναι οι φίλοι, οι οποίοι κάνουν σεξ. Οι λόγοι ποικίλλουν: είτε δεν έχουν γκόμενο/α, είτε γενικά δεν κάνουν σεξ πολύ καιρό οπότε παρηγοριούνται σεξουαλικά στον ώμο -ή όπου αλλού- του φίλου τους, είτε το σεξ είναι εξαιρετικό -οπότε γιατί να το κοψείς, κλπ κλπ κλπ... Εδώ, πρέπει αν τονιστεί πως σε αυτή τη μορφή σχέσης, το σημαντικότερο στοιχείο είναι η φιλία: οι friends with benefits είναι πρωτίστως φίλοι (διόλου τυχαίο που στον εν λόγω όρο πρώτη λέξη είναι το «friends») και μετά σεξουαλικοί παρτενέρς.

Σε αυτή τη μορφή σχέσης, όπως και σε άλλες ανάλογες -ως προς την προχειρότητα- δεν υπάρχει φυσικά αποκλειστικότητα και οι φίλοι μπορούν να κάνουν σεξ και με άλλους -φίλους ή μη.

Δε θα έπρεπε να μπερδεύεται ως προς το περιεχόμενό του ο όρος αυτός με το «fuck buddies», μιας και οι τελευταίοι δεν είναι φίλοι, απλώς πηδιούνται περιστασιακά: οι friends with benefits θα πάνε την άλλη μέρα για καφέ∙ οι fuck buddies, όχι.