Tagged definitions (6)
Showing 1-6 from 6

Υπάρχουν πολλές μεγάλες κατηγορίες ερεθισμάτων που σε κάνουν να θέλεις να φορέσεις το κράνος σου, να αδράξεις το εργαλείο σου, να καβαλήσεις το αντικείμενο του πόθου σου και να αρχίσεις να γαμάς και να δέρνεις κατά το δοκούν (για να παραφράσω τον επικό ορισμό του Cunning στο λήμμαν επικίλα).

Αναλογιστείτε πόσο μουνόγαλα ανέβλυσαν λυσσάρες πασοκομούνες στα ογδόνταζ ακούγοντας Carmina Burana, πόσοι στρατόκαυλοι μουσικώθηκαν κατά την βαγνερική επίθεση ελικοπτέρων στην Αποκάλυψη Τώρα, πόσα χρυσαύγουλα ύψωσαν τον αριστερό βραχίονα παρακολουθώντας Leni Riefenstahl σε γιουτουμπάκι, πόσα ΚΝΑΤ ένιωσαν ταξικό σκίρτημα ακούγοντας Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς καθώς περιφρουρούσαν την Αμερικανική πρεσβεία, πόσοι καφρομεταλλάδες σχημάτισαν κέρατα με τα δάχτυλά τους ακούγοντας Gorgoroth, πόσες κρυφές αυτοερεθίστηκαν πρωκτικά με το Go West των Pet Shop Boys, πόσοι κερατούκληδες στραγγάλισαν τη γκόμενά τους και την έκαναν για Βραζιλία με μια επική μουνάρα και μετά ξύπνησαν ή διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για εγχειρισμένη (βλ. επικό φέηλ), κ.ο.κ.

Ασίστ: Τζίζας.

Είναι κάποιες στιγμές που το συλλογικό ασυνείδητο είναι σε φάση Rec. (Πώς και γιατί συμβαίνει αυτό· το αγνοώ). Σε μια τέτοια, η τραγική ηθοποιάρα Κατερίνα Χέλμη σαν Μαρίνα στα «Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, εν έτει 1963, απειλεί εις μάτην τον προφανέστατα γάιδαρο νταβατζή της... Ντόρη (Κώστα Κούρτη): «Μη φύγεις Ντόρη μου, μη φύγεις! Θα φαρμακωθώ Ντόρη...» σε μια σκηνή που άνετα την λες κλασική. Δεν ήμουν τότε εκεί - δεν ξέρω.

Σαν απειλή βέβαια, και δη για γκομενικά, κυκλοφορούσε παλαιόθεν. Το βεβαιώνει π.χ. ο Ρούκουνας στο άσμα «Ξενιτιά Μαγκούφα» του 1935.
Αλλά σήμερα το κόβω κάταχλωμο αυτό το «Θα φαρμακωθώ» να το πάρουν περισσότεροι στα... τραγικά, απ’ όσοι στην πλάκα.

Έτσι, σαν ήπια σλανγκιά, κυκλοφορεί σαφώς κοροϊδευτικά παρέα με τα συνοδευτικά «μη φεύγεις», «γύρνα» και λοιπά ομοειδή, σε έντυπα και νέτι, αλλά και προφορικά (με ύφος επιτηδευμένα Αλμοδοβαρικό ή εμφατικά σταρχιδικό), για να τονίσει την πελώρια απόσταση της σύγχρονης (ξανα-ματα-)παρατημένης κι ενίοτε χειραφετημένης Ελληνίδας, από την τότε.

Και όχι μόνο. Απηχεί χαριτωμενίστικα τον πόνο της εγκαταλελειμμένης Χέλμη-Μαρίνας κι από οτιδήποτε εξαρτησιογόνο που μπορεί να παίζει σε μια καταναλωτική κοινωνία που πλέον καταπίνει μεν πολλά και διάφορα φαρμάκια, αλλά αν ενίοτε εκτοξεύει βιτριόλι ή συχνότερα πηδά απ’ το μπαλκόνι, δεν το κάνει πλέον από προδομένη καψούρα.

Άτομο που εκφράζεται με πληθωρικά μελοδραματικούς μανιερισμούς προκειμένου να στρέψει όλα τα λέιζερ πάνω του.

Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, οι ντραμακουινισμοί δεν είναι προνόμιο των γυναικών και των ΛΟΑΤ.

Εκ του αγγλικανικού drama queen.

Ο ταλαίπωρος, ο άνθρωπος που τρέχει και δε φτάνει, που το φυσάει και δε λέει να κρυώσει. Πάντα ολοκληρώνει κάτι ακριβώς κατά την εκπνοή της προθεσμίας και πάντα έχει κάτι ακόμα να κάνει.

Ο χαρακτηρισμός προφανώς προκύπτει απ' τον δημοφιλή ηθοποιό Θανάση Βασιλείου Βέγγο, ο οποίος στις περισσότερες ταινίες του πρέπει να θρέψει 17 στόματα, να παντρέψει 12 αδερφές, να κατεβάσει τη γάτα της γειτόνισσας απ' το δέντρο, να τρέξει λίγο γύρω από μια κολόνα προσπαθώντας να βρει το δρόμο του, να ανέβει σε ένα τρακτέρ ανάποδα και να ψάχνει το τιμόνι, να τον κυνηγήσει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του για το νοίκι και να βγει στο δρόμο με σακάκι, λουστρίνι κι από κάτω ριγέ σωβρακοφανέλα χωρίς καλό λόγο.

Προέρχεται από τη γνωστή ταινία με τον Κούρκουλο. Όταν λέγεται εκφράζει αγανάκτηση για μια επαναλαμβανόμενη σπαστική κατάσταση.

Ρόλος στην ταινία Carlito's Way, ενσαρκωμένος από τον ηθοποιό Luis Guzmán. Χρησιμοποιείται υποτιμητικά για την πολύ άσχημη γυναίκα, ή αλλιώς το μπάζο.