Καθώς και η λέξις αυτή υποδεικνύει, πρόκειται διά την σχισμήν του αιδοίου, απέχουσαν μεν επακριβώς δύο δακτύλους και τι περαιτέρω από την αντίστοιχον κωλοσχισμήν, υμνηθείσαν δε τα μάλα υπό του ποιητού Ανδρέου του Εμπειρίκου.
Ἡ γλῶσσα τοῦ ὑπηρέτου, ὁσάκις δὲν ἦτο τὸ στόμα του κολλημένον εἰς τὴν μουνοσχισμήν, ἐφαίνετο νὰ γλείφηι μὲ περιπάθειαν ὁτὲ μὲν τὰς νύμφας καὶ τὴν μουνότρυπαν, ὁτὲ δὲ τὴν καυλωμένην κλειτορίδα. (Μέγας Ανατολικός, Τόμος 2, σ. 57).
Με μιας γύρισε μπρούμυτα τουρλώνοντας τον κώλο. Τώρα το μουνί της ομοίαζε με ώριμο βερίκοκο, με τη μουνοσχισμή να έχει τη θέση της αυλακωτής κοιλιακής ραφής του φρούτου και τα μουνόχειλα να έχουν τη θέση του σαρκώδους περικάρπιου μετά της φλούδας του. Ο πούτσος μου οδηγήθηκε (από το χέρι της εκείνη τη φορά) ανάμεσά τους και από εκεί στον κόλπο, όπου παλινδρομώντας μερικές ακόμα δεκάδες φορές, ολοκλήρωσα τη συνεύρεση γεμίζοντας τη θηλή της καπότας με λευκό, παχύρρευστο υγρό, τεσσάρων ημερών παρά κάτι ωρών! (Κριτικός μπορντέλου με σαφείς επιρροές από Ανδρέα Εμπειρίκο).
Το κάνει και εγώ αρχίζω να τρίβω την πούτσα μου στη μουνοσχισμή και στην κωλοτρυπίδα της. (Από την ερωτική ιστορία «Καλοκαιρινές καύλες»).
