Tagged definitions (2188)
Showing 661-670 from 2188

Δεν έχει αποδειχτεί εγγενής σχέση μεταξύ εκσπερμάτισης και παχυσαρκίας, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει ότι όποιος το κάνει «ρεύει» κατά το λαϊκώς λεγόμενο, οπότε η έκφραση λέγεται σλανγκική αδεία. Και βεβαίως η έμφαση τοποθετείται στο πρώτο μισό, στο πλεοναστικώς λεγόμενο «σε γαμώ και χύνω». Το δεύτερο μισό με αυτήν την επιτηδευμένα απροϋπόθετη διερώτηση έρχεται με τον σλανγκικό σουρεαλισμό του να επιτείνει την προσβολή της ύβρεως.

Λέγεται ολόκληρο: σε γαμώ και χύνω, λες να παχύνω;. Αλλά λέγεται και απλώς «σε γαμώ και χύνω». Τονίζεται ότι δεν έγινε μισοδουλειά, αλλά ο άνθρωπος ολοκλήρωσε την τετραετία, πήγε μέχρι τέλους. Είναι βρισιά, αλλά λέγεται και σε μεγάλη καύλα.

Άκρως υποτιμητικός χαρακτηρισμός με αποδέκτη άτομο γένους θηλυκού. Με λογική αντίστοιχη του παλιανθρώπου, χαρακτηρίζει τη γυναίκα ανάξια λόγου και ποιότητας, με την οποία δεν αξίζει να ασχολείται κανείς. Συχνάκις χρησιμοποιούμενο, το συνθετικό παλιο- στην αρχή της λέξης ενέχει χροιά αρνητική και απαξιωτική στη λέξη στην οποία προστίθεται, εν είδει ποιοτικού χαρακτηρισμού.

Μπορεί να είναι αμετάβατο, δηλαδή σκέτο «σου γαμώ», μπορεί και να είναι μεταβατικό, με αντικείμενα, όπως «την μάνα», «την θεία», «την γιαγιά», «την κουμπάρα», «την συνυφάδα», «την συμπεθέρα», ή μετωνυμικά «της γιαγιάς σου το βρακολάστιχο», «της θειάς σου το μπουγαδοκόφινο» κ.τ.λ, με προτίμηση σε γηραιά πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος του συνομιλητή, με το οποίο δείχνουμε ότι «δεν γαμάω για ευχαρίστηση, αλλά για την φουκαριάρα τη μάνα ΣΟΥ»...

Το σλανγκικό ενδιαφέρον έγκειται στο Συντακτικό. Το «σου» του «σου γαμώ» δεν είναι ούτε Αντικείμενο, ούτε Γενική Κτητική, αλλά επιβιώνει / απορροφάται σε αυτό η αρχαία Δοτική Προσωπική Ηθική, που δηλώνει το πρόσωπο εις δυσαρέσκεια του οποίου τελείται η πράξη (λ.χ. «ως καλός μοι ο πάππος!»), ή η Δοτική Προσωπική Αντιχαριστική, που δηλώνει το πρόσωπο, προς ζημίαν του οποίου τελείται η πράξη. Αυτά για τους αρχαιόκαυλους της σλανγκ.

Επί τουρκοκρατίας, νεαροί Έλληνες που υπηρετούσαν τον σουλτάνο.

Ο όρος παρέμεινε για να χαρακτηρίζει άτομα αχρεία και χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις ευγένειας και βασικών κανόνων συμπεριφοράς. Συνηθίζεται η χρήση της και στον υπερθετικό: «τσόγλανος».

Πολύ συχνά αναφέρεται και από γυναίκες που στο κρεβάτι δεν ικανοποιήθηκαν οι σεξουαλικές ορέξεις τους.

Πολύ απλά, το θηλυκό του μαλάκα.

Ορισμένες ψευδοαλέγκρες γυναίκες είθισται να αλληλοπροσφωνούνται «μαλάκα», λέξη χυδαία, κακόηχη και ανοργασμική όταν αποδίδεται σε θηλυκό. Αντίθετα, το μωρή μαλάκω, εμπεριέχει μια σχεδόν ποιητική υφή, γιομάτη ευωδιές θυμαριού και φασκόμηλου, που προκαλούν συλλογικό νόστο για εξιδανικευμένες βουκολικές καταστάσεις.

Ανύπαρκτο εκπαιδευτικό ίδρυμα που χρησιμοποιείται υποτιμητικά ή χάριν αστεϊσμού, για κάποιον που δεν διαθέτει καμία παιδεία, σε συνδυασμό με εμφανές καφριλίκι.

Συνήθως, ο απόφοιτος της Βοϊδοσχολής είναι δημόσιος υπάλληλος, που κατάφερε να μονιμοποιηθεί μέσω βύσματος στην περίοδο μετά τη μεταπολίτευση.

Χαριτωμένη ορθογραφική διατύπωση ενός εθνικοσοσιαλιστή, φασίστα ή ακροδεξιού. Εκ του γερμανικού national-sozialist).

Βλ. επίσης: χρυσαύγουλο, αυγά, εγέρθουτου, κασιδιάζω, σκινάς, χρυσά αυγά, χρησοί αβγύ, ναζιάρης, χουντάλας, πλευρίτιδα.

Η φράση αποτελεί παράφραση της παλιά παροιμίας «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς». Η σλανγκοπαροιμία περί μαλάκα και μαλακίας προκύπτει από την αρχική παροιμία μάλλον με τη μεσολάβηση της εσφαλμένης μεν αλλά σύντομης και εύχρηστης εκδοχής «το χρήμα πολλοί αγάπησαν...», η οποία βέβαια παραλείπει το «τη δόξα ουδείς» γιατί θα ήταν πασιφανές λάθος, και η οποία δε συγκρίνει χρήμα και δόξα, απλά καταγγέλλει την φιλαργυρία και τα άσχημα καμιά φορά αποτελέσματά της....

Η σλανγκ πλιατσικολόγησε πάνω σε αυτή την εσφαλμένη και ηθικολογική εκδοχή αναφερόμενη στο πολυαγαπημένο της ζήτημα, τη μαλακία, και μεταφέροντας τη σύγκριση στο επίπεδο όχι διαφορετικών αξιών (χρήμα ή δόξα) αλλά μεταξύ πράξης και υποκειμένου της πράξεως: μεταξύ «μαλάκα» και «μαλακίας». Έτσι, όμως, έδωσε και ένα άλλο, όχι πιστό, αλλά εξίσου ισχυρό νόημα, στην όλη νοηματική δομή της αρχικής παροιμίας...

Να σημειώσουμε ότι ως φόρμα, η φράση είναι φοβερά σλανγκοεύχρηστη: σχεδόν κάθε χαρακτηρισμός μπορεί να ενταχθεί και να προκύψουν φράσεις με λεπτές νοηματικές αποχρώσεις, αλλά και μικρές οάσεις αμφισημίας που είναι όμως ανάλογα την περίσταση τίγκα στο νόημα, λ.χ.

• το πουστρηλίκι πολλοί αγάπησαν, τον πούστη ουδείς
• το κλανίδι πολλοί αγάπησαν, τον κλασμένο ουδείς

• το γαμήσι πολλοί αγάπησαν, τη γαμιόλα ουδείς, κ.λπ. κ.λπ.

  Γενικά, το νόημα είναι περίπου ότι μια πράξη αγαπητή και ηδονική, δε θα πρέπει πάντως να γίνεται καθ' υπερβολή ώστε να χαρακτηρίζει κάποιον... Οπότε, η αφηρημένη δομή και φόρμα έχει περάσει στη σλανγκ (βάλαμε το «μαλάκας» συγκεκριμένα περισσότερο ως εμβληματικό), γιατί καλύπτει μια ανάγκη: την ανάγκη με ασεβή τρόπο (που εξασφαλίζεται με την βεβήλωση μιας ηθικοπλαστικών καταβολών αρχικής φράσης) να μπορούν να καταγγελθούν, όταν πρέπει, τα καθόλου μισητά κατά τα άλλα για τη σλανγκ φαινόμενα υπερβολής.

Θα πρέπει επίσης να πούμε ότι, σαν φράση γενικά και ειδικά δεν είναι και πολύ ποιοτική, ούτε καν για σλανγκ, ανήκει στα τάρταρα της σλανγκ, not least επειδή περιέχει καθ' υπερβολή και παρήχηση σλανγκο-ύβρεις. Και νοηματικά, δεν είναι τόσο καλή ώστε να τη λέμε συχνά, έστω κι αν σχηματίζεται πολλές φορές μέσα στο κεφάλι μας με ακατανίκητο συνειρμικό τρόπο. Για το ότι δεν τη λέμε ευθύνεται επίσης η σχετική της αμφισημία/αστοχία για παροιμία που θέλει να είναι («ποιοι αγάπησαν τη μαλακία;» «δεν υπάρχουν μαλάκες που αγαπήθηκαν;»). Συγγενεύει δηλαδή γενικά με ένα απροσδιόριστο βασίλειο καθημερινής γλωσσικής σαχλαμάρας, διαφορετικό πάντως από αυτό στο οποίο ανήκουν όσα ο χρήστης Jesus έχει επισημάνει ως προσδίδοντα γελοιότητα στο λόγο εδώ, και διαφορετικό και από το βασίλειο των σεφερλισμών.

Απαντά και με το αρχαιοπρεπέστερο «ηγάπησαν».

Χρησιμοποιείται υποτιμητικά σαν βρισιά, όπως το μουνόπανο.