Tagged definitions (3317)
Showing 111-120 from 3317

Φτάνω στο μη περαιτέρω, συναντώ τα όριά μου, η προσπάθειά μου φτάνει σε ανυπέρβλητο εμπόδιο, οι μεγαλύτεροι κόποι που καταβάλλω δεν έχουν αντίστοιχο αποτέλεσμα.

Αντιπρβλ. την έκφραση βρίσκω τοίχο, όπου το εμπόδιο οφείλεται σε εξωγενή παράγοντα και όχι στις δυνάμεις μας, χωρίς η αντιδιαστολή αυτή να είναι απόλυτη.

Μια επιχείρηση είναι στο μαύρο ή, στα μαύρα, όταν τα οικονομικά της αποτελέσματα γυρίζουν στην κερδοφορία, αποτυπώνονται δηλαδής με μαύρο και ουχί κόκκινο μελάνι. Και για όποιον δεν κατάλαβε, το αντίθετο του στο κόκκινο.

Εκ του αγγλικάνικου in the black.

Προσφέρω πλάτη, δηλαδή κάλυψη, υποστήριξη, ή συνενοχή, σημαίνει υποστηρίζω ενεργά μια κοινή προσπάθεια, συνήθως σε δύσκολες περιστάσεις που απαιτούν συνεργασία και θυσίες. Μπορεί να σημαίνει ότι αφήνω με την συνενοχή μου να γίνεται κάτι πίσω από την πλάτη μου, ή ότι προσφέρω την πλάτη μου για να ανέβει κάποιος και να σηκωθεί.

Έτσι ακριβώς, όχι «σε τι φάση» ή «για τι φάση», ούτε «σε φάση».

Γενική πασπαρτού ερώτηση, διατυπώνεται προς αναζήτηση πληροφοριών από το συνομιλητή. Ο αρχικός ομιλητής ξέρει ότι δεν αρθρώνει σαφή ερώτηση και, συνεπώς, οι απαντήσεις που θα λάβει ίσως να είναι ξεκάρφωτες, αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η έρευνά του.

Σε αυτήν την τόσο ελλειπτική πρόταση, η πιο πεζή ερμηνεία είναι να εννοείται, ως πλήρης πρόταση, η «τι φάση είναι (αυτή)», ή εναλλακτικά, «για τι φάση πρόκειται» (παράδειγμα 1). Προτείνω, ωστόσο, και την ενδιαφέρουσα εκδοχή το ουσιαστικό «φάση» να χρησιμοποιείται στη θέση του ρήματος «παίζει» (παρ. 2).

Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται μάλλον για νεολογισμό. Προσωπικά το έχω ακούσει μόνο τα τελευταία 3-4 χρόνια.

Ξεκινώντας από την εμπειρική αλήθεια ότι οι φελλοί και τα σκατά επιπλέουν στο νερό, όπως έχουμε άλλωστε την ευκαιρία να το δούμε συχνά σε ελληνικές θάλασσες με λύματα, η κλασική πλέον αυτή έκφραση περνάει και στην μεταφορική σημασία του φελλού και του σκατιά ανθρώπου, οι οποίοι είναι πάντα στα πράγματα και κατορθώνουν να έχουν επιτυχία.

Ορισμένες από τις χρήσεις της έκφρασης: α) Χαρισματικοί καζαντζίδηδες που έχουν αδικηθεί από την κενωνία και δεν έχει αναγνωριστεί το ταλέντο τους, το λένε με πικρία για ατάλαντους και μέτριους ομοτέχνους/ συναδέλφους που είχαν τα κατάλληλα κονέ και την καπατσοσύνη και το θράσος στην διεκδίκηση της καριέρας τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου επικρατεί ο νεποτισμός, οι πελατειακές σχέσεις και η ένοχη αναπαραγωγή της μετριότητας από κλειστές κλίκες. β) Σε περιπτώσεις, όπου δωσίλογοι, ταγματαλήτες, σταγονίδια και λοιπές χουνταλικές δυνάμεις παρέμειναν στην εξουσία και μετά την αλλαγή καθεστώτος προς το δημοκρατικότερο. γ) Στη συνάφεια της πρόσφατης οικονομικής κρίσης, συχνά τα λαμόγια επιβιώνουν καλύτερα και βγαίνουν και κερδισμένα, ενώ την πληρώνουν οι ασθενέστεροι (και όσοι από τα λαμόγια ήταν πιο επιδειξιομανείς/ θρασείς/ απερίσκεπτοι/ δεν είχαν τις σωστές άκρες). Η λίστα δεν είναι εξαντλητική, φηλ φρι του αντ.

Για την οπτιμιστική αντίθετη άποψη ότι οι φελλοί μακροπρόθεσμα βυθίζονται, ενώ επιπλέει η τιμιότητα και η ειλικρίνεια, βλ. εδώ.

Πάσα (Δ.Π.): Tsimpatone.

Όταν έχουμε γκώσει από ψευδοεπαναστάτες που δεν ξέρουν τι θέλουν να κάνουν, το λέμε για να μην μας τα πρήζει ο άλλος με το τι θα κάνει τελικά, αν θα διαλέξει να συγκρουστεί ή να κάτσει καλά και υπάκουα.

Πούτσες μπλε, παραμύθια για δράκους που δεν υπάρχουν, αλλά είναι φαντασία αυτού που τα λέει.

Μαστορική ατάκα παλαιάς κοπής η οποία χρησιμοποιείται ως τα σήμερα στους εν λόγω κύκλους βεβαίως βεβαίως. Συνηθίζεται, πολλές μαστορικές κουβέντες να μην στέκονται κυριολεκτικώς, πλην όμως είναι αποκυήματα προσπάθειας απλοποίησης κυριολεκτικών φράσεων. Η συγκεκριμένη φράση προέρχεται εκ του «δίνω λαβή», δηλαδή κατέληξε, πως όταν κάτι δεν μας δίνει λαβή, δεν μας δίνει «χέρι». Πολλές φορές τέτοιες εκφράσεις δημιουργούνται όταν υπάρχει ζόρι, π.χ. ο μάστορας προσπαθεί να διαχειριστεί κάτι βαρύ η κάτι άβολο και, επάνω στην δύσκολη στιγμή, πετάει την λανθασμένη έκφραση η οποία κατόπιν γίνεται ιδίωμα της μαστορικής κοινότητας.

Και «τρυφερή είναι η νύχτα», καμία σχέση. Οι ορισμοί του γραφικού των Papara και Dirty talking είναι υποδειγματικοί. Αλλά δεν έχει να κάνει!

Ήταν μια εποχή που την ονόμασαν «Εκσυγχρονισμό» και η Ελλάδα τότε ήτανε «Ισχυρή». Η άλλη όψη του νομίσματος ήταν ασφάλουσλυ η άνοδος του λάιφστάιλ και των νέας κοπής καθωσπρεπισμών και καθωσδενπρεπισμών (κατά το «αμφορείς εντάξει, αλλά αν δε φορείς»; Τζόνυ Βαβούρας). Μια σούπα-μούπες σύμφυρση παχυδερμικά επιδερμικών συμπεριφορών και προσεγγίσεων στο ζην. Βλ. και το λήμμα νεοφιλελέρα.

Η κατηγορία-κατηγόρια «γραφικός» επιστρατεύθηκε προκειμένου μέσα από την καρικατουροποίηση τους να διαολοστέλνονται συνοπτικώς (να απονομιμοποιούνται κοινωνικά) αξίες και πρακτικές που χαλούσαν τη σούπα: έτειναν προς τη γραφικότητα όσοι κατέβαιναν σε πορείες και «φώναζαν», όσοι ασκούσαν κριτική στην τεχνοκρατικοποίηση του επαγγέλματός τους, όσοι «νοσταλγούσαν» ένα λιγότερο εμπορευματοποίημενο ποδόσφαιρο κ.τ.ο. Αλλά θα πρέπει να γίνουμε γενικώς πιο καχύποπτοι. Γενικά «γραφικότητα» χαρακτηρίστηκε ότι κι αν έκανε κανείς διαφορετικό ή παλιομοδίτικο εκτός κι αν το έκανε από άποψη, δηλαδή, ήταν κάπως φτασμένος (είχε έτοιμο κοπάδι να τον εξυμνήσει - βλ πχ θεατράνθρωπος) ή σε τροχιά ανόδου, δηλαδή, αν μέσα από αυτό είχε καταφέρει να κερδίσει χρήματα ή είχε καταφέρει να γαμήσει/θεί. Γραφικοί όσοι επέμεναν στο παλιό αμάξι επειδή δεν είχαν ανάγκη επίδειξης, γραφικοί όσοι έμειναν στο χωριό επειδή το αγαπούσαν κι όχι επειδή έφτιαξαν έναν αγροτουριστικό ξενώνα, γραφικοί όσοι φορούσαν άσπρες φανέλες χωρίς να έχουν μπράτσα και ξυρισμένο στέρνο (εσχάτως και τατού). Κλπ κλπ.

[ΠΡΟΣΟΧΗ: Το χαρακτηρισμό «γραφικός» άρχισαν να φλερτάρουν (καπηλεύονται;) πολλοί που δεν τους είχε δα εντελώς τελείως ξεβράσει ο καιρός και η ιστορία, αλλά που τους συνέφερε να καμώνονται πως τους έχει. Είναι εκείνοι που, αν δημοσιολογούσαν, έλεγαν και λένε με μισοκακόμοιρο ύφος: «Μας λένε γραφικούς, αλλά...». Η γραφικότητα και η εκλεχτική συγγένεια προς το καλτ ήταν/είναι σε αυτήν την περίπτωση μια μορφή εκπροσώπησης και κοινωνικής νομιμοποίησης συμπεριφορών - περιπτώσεις από βιζιτούδες της σόου βυζ που διαφημίσαν εαυτές προτάσσοντας την ελλεεινίδικη τσαχπινοπουτανιά, μέχρι εθνικιστοπατριώτες που της μίλησαν της καρδιάς του νοικοκυραίου, ποινικολόγους που μέσα από τη γραφικότητά τους στέλνουν στην πιάτσα το μήνυμα ότι υπερασπίζονται και το διάολο τον ίδιο, αλλά και κουκουέδες που συνέχισαν να σηκώνουν την μπαντιέρα της εργατικής τάξης, της ιδιόμορφης, δηλαδή, και με το αζημίωτο συμμετοχής τους στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό («εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς» που λένε τα ΚΝΑΤ). Κλπ κλπ.]

Οπωσδήποτε η βρισιά γραφικός φορέθηκε στα ΜΜΕ και στον καθημερινό λόγο πολύ όπως λέει κι ο Ντέρτυ στον ορισμό του και κατέληξε να σημαίνει στον κυρίαρχο λόγο, διαταξικά και διηλικιακά, στην πόλη και στο χωριό, απλά τον «μαλάκα», τον yet-to-be απόβλητο.

Υπήρξε αντίσταση; Ναι, υπολειμματικά, την μαρτυρεί η φράση «γραφικά είναι τα Άγραφα» που έχει και παρήχηση και λέει και την αλήθεια για τα πραγματικά υπέροχα Άγραφα. Αν κάποιος κατέθετε τη γραφικότητα ως μομφή για κάτι που δεν του άρεζε, του' λεγε ο γραφικός, αν ήξερε τη φράση: «γραφικά είναι τα Άγραφα», και τελείωνε τη συζήτηση περί γραφικού ή μη.

Με την κρίση αλλάξανε τα κόζα: η αντιμνημονιακή γραφικότητα έγινε πολυχαϊδεμένη θεμιτή πολιτική αντίδραση. Αλλά και η υποστήριξη του μνημονίου έγινε κι αυτή γραφικότητα. Επίσης αλλάξανε τα πράγματα και με τους χίπστερς, προφ για να παραμείνουν τα ίδια.

Συνθηματική μπουρδελοσλάνγκ για την εκσπερμάτωση, κυρίως όταν αυτή προκαλείται από φραπέ δια χειρός (ή ποδός) επιδέξιας φραπεδιάρας σε φραπενείο, φραπενέ, ή άλλο ευαγές ίδρυμα που σερβίρει καφέ.

Εκ του αγγλικάνικου happy ending. Βλ. επίσης: τέρμα.

Σ.ς..: αναρτάται προς τιμήν της 6ης επετείου της Παγκόσμιας Ημέρας Frappernité και αφιερούται στους φραπελημματογράφους του σλανγκρρ με προεξέχοντα τον χαμένο σλανγκοδράκο Gatzman.