Με ή χωρίς το οριστικό άρθρο στην κλασσική αργκό, σήμαινε συνήθως τον / την γιαβουκλού τινός.
Πολλές φορές όμως (χωρίς το οριστικό άρθρο), προσέδιδε μιαν αχλύ κύρους στην προσωπικότητα ενός επισκέπτη (δηλ. το πρόσωπο ήταν σ ο β α ρ ό, π.χ. δικηγόρος, εφοριακός, τραπεζίτης, πολιτικός κλπ βλ. και «δημόσια πρόσωπα»), οπότε η χροιά της έκφρασης ενείχε είτε κομπασμό για τους αρεσκόμενους στο hobnobbing στην γκλίτσα του τσομπάνη (π.χ. «σχετίζομαι με σημαντικά προσώπατα»), είτε ανησυχία για τους πιο προσγειωμένους που γνωρίζουν ότι τα πολλά νταραβέρια με τα κοστούμια και τις μεγάλες πόρτες στο τέλος βλάπτουν (π.χ. τί να θέλει τώρα τούτος – για καλό μια φορά δεν θα’ ναι).
Σήμερα λέγεται με ματαιόδοξη ή χιουμοριστική διάθεση.
Αυτά τα ολίγα.
- Τί κάνεις το Σου-Κού;
- Θα κλείσω τηλέφωνα και θα πάρω το πρόσωπο, να πάμε για γαρίδες κάτω στη Μαργαρώ...- Κουφαλίτσα, χτες βράδυ εθεάθης λέει με πρόσωπο αλαμπρατσέτα, πόθεν έσχες;
- Χεχε...
- Δέστονα ρε, έχει πέσει μέσα στο κιούπι με το πετιμέζι και δεν μιλάει σε κανένανε! Σιγά τα σορόπια ρε, θα γλιστρήσεις...- Λοιπόν, τί θα γίνει μ’ αυτό που λέγαμε;
- Ακούμπα πάνω μου, απόψε θα πάω έξω να φάμε με κάτι πρόσωπα και θα τους το φέρω απ’ έξω–απ’ έξω, να σ’ έχουν υπ’ όψη τους...
- Όχι απ’ έξω–απ’ έξω να χαρείς, βουρ στο ψητό γιατί καίγομαι!
- Μην ανησυχείς, ε-τελείωσε σου λέω...- Πού’ σαι Μήτσε, είν’ έξω ένα πρόσωπο και σε ζητάει!
- Πρόσωπο, τί πρόσωπο;
- Ξέρω και γώ; Κάτι φακέλους κουβαλάει, άπω κάποια δημόσια υπηρεσία λέει είναι, εγώ πάντως δεν τον έχω ξαναδεί... Μήτσο! Ρε Μήτσο! Στάσου ρε! Απο’ κεί είν’ ο φωταγωγόοοοοοοοοοος...
