Tagged definitions (138)
Showing 101-110 from 138

Χρησιμοποιείται για να δείξει πως κάποιος ή κάτι είναι φανταστικός ή πάρα πολύ καλό.

Πρόκειται για χιουμοριστική και συνάμα πικάντικη ερώτηση που αναφέρεται σε άνδρα και έχει σαν στόχο την ανακάλυψη της βασικής εικόνας της σεξουαλικής κατάστασης κάποιου. Μέσω της ερώτησης προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τον κωδικοποιημένο προορισμό ενός εικονικού ταξιδιού σε μια περιοχή (που το όνομα της παραπέμπει στη ζητούμενη πληροφόρηση).

Παρακάτω παραπείθονται τα νούμερα λεωφορείων (1-6) στο ΚΤΕΛ διαδρομών του άνδρα, υπό τη μορφή: 3 περιοχές κι ο κούκος

Α. Περιοχές κουκολαλήματος 1. Μαλακάσα, Πορθμός Μαλάκα 2. Καβάλα, Γαμισιανά, Μουνότρυπα (για τα τελευταία 2 μέρη βλ. φωτογραφίες) 3. Κερατέα (προαιρετικό δρομολόγιο)

Β. Περιοχές που ο κούκος δεν κάνει κούκου, ή δυσκολεύεται 4. Δράμα 5. Βουλιαγμένη

C. Περιοχές μακαρίας κουκοαναπάυσεως
6. Κυπαρισσία, Σταυρούπολη, Ουρανούπολη, Παράδεισος Αμαρουσίου παραλίες Paradise της Μυκόνου, παραλία Golden Paradise της Κω, Νεκρά Θάλασσα κι όσες άλλες παραπέμπουν σε νεκρά φύση και ουράνια κατοικία, άμα λάχει ναούμ

Σημείωση 1: Η ερώτηση γίνεται με πονηρεμένο κλείσιμο ματιού σε κάποιον που ξέρει τον κωδικό χαρακτήρα της ερώτησης
Σημείωση 2: Σε κάθε νούμερο λεωφορείου εμφανίζονται ενδεικτικά ορισμένες περιοχές.Μπορούν να υπάρξουν φυσικά κι άλλες τοποθεσίες συμβατές όμως με τις υπάρχουσες σε κάθε νούμερο
Σημείωση 3: Η ερώτηση θα μπορούσε να αναφέρεται και σε γυναίκα, αρκεί να δοθεί κατάλληλο όνομα τοποθεσίας (βλ. παράδειγμα)
Σημείωση 4: Ως γίνεται εύκολα κατανοητό στην περιοχή Β, όπου ο κούκος έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί, κι ο κούκος αηδόνι να σου στοιχίσει, ο κούκος δε θα φέρνει την άνοιξη. Για την περιοχή C δεν μιλάμε.

Κλασσική έκφραση μανάδων και θειτσών, με την οποία αναφέρονται στα γνωστά «σφαιριστήρια» ή «μπιλιαρδάδικα», τις αποκαλούμενες και αίθουσες ψυχαγωγίας. Ειδικότερα κατά τη δεκαετία του '70 οι αίθουσες ψυχαγωγίας, με μπιλιάρδα και επιτραπέζια ξύλινα ποδοσφαιράκια, ήταν οι χώροι στους οποίους σύχναζαν οι μάγκες τύπου «Επαναστάτης χωρίς αιτία» της εποχής. Ως γνωστόν, το μπιλιάρδο ειδικότερα θεωρείται παιχνίδι των ζόρικων και σκληρών νεολαίων, που δεν σηκώνουν και πολλά πολλά. Οι μάνες και θείες μας, με δεδομένη τη διαφορά ηλικίας, ταυτίζουν τις αίθουσες ψυχαγωγίας με το παιχνίδι που είχαν δει από τα παιδικά τους χρόνια, δηλ. τα ξύλινα ποδοσφαιράκια.

Η Φωκίωνος Νέγρη επί το εξωτικότερον και επί το ποιητικότερον.

Κλασική έκφραση που άρχισε να χρησιμοποιείται κατά τη δεκαετία του '70, υπονοώντας ότι υφίσταται έλλειμα ασφάλειας των πολιτών και ραγδαία αύξηση του εγκλήματος. Η αναφορά προέρχεται από την εποχή της αμερικανικής ποταπαγόρευσης τη δεκαετία του '30, όταν ο Αλ Καπόνε ήταν ο Βασιλιάς του Εγκλήματος στο Σικάγο των ΗΠΑ.

Η καλύβα ή πρόχειρο υπόστεγο, φτιαγμένο με κλαδιά, άχυρο ή καλάμια. Το πρόχειρο σπιτάκι ή κατάλυμα.

Η λέξη προέρχεται από τα τουρκικά [τουρκ. çardak -ι]. Συχνά χρησιμοποιείται ως υποκοριστικό, βλ. τσαρδάκι.

Ουδεμία σχέση με τον ουγγρικό χορό τσάρντας.

Συνώνυμο της γκιλοτίνας για τον αποκεφαλισμό των καταδίκων, που αποτελείται από δύο ορθοστάτες ανάμεσα στους οποίους κινείται μια τριγωνική λεπίδα. Μεταφορικά χρησιμοποιείται για κάτι πολύ επικίνδυνο, που απειλεί ή αφαιρεί ζωές. Η ρίζα είναι από τα γαλλικά carmagnol(e) -α (χορός που χόρευε ο λαός κατά τη γαλλική επανάσταση) και δη όταν αποκεφάλιζε βασιλείς ή έκαιγε παλάτια.

Καβάντζα ή καβάτζα: κατάλληλο μέρος για στήσιμο σκηνής (απήνεμο, ανήλιαγο, κλπ κλπ).

Το αίσθημα ιδιοκτησίας, νομής κατοχής και ψιλής κυριότητας προς αυτό το μέρος και των βοηθητικών του χώρων (γύρω καβάτζες) συνήθως αυξάνει ευθέως ανάλογα προς το βαθμό χιπισμού (άρα και αντι-ιδιοκτησιακής ρητορείας) του κατασκηνωτή.

Επίσης, βαρετό θέμα συζήτησης μεταξύ ελευθεροκατασκηνωτών που βρίσκονται τον Σεπτέμβρη και δεν έχουν ουσιαστικά κάτι να συζητήσουν...

Λέξη που χαρακτηρίζει ανθρώπους, καταστάσεις, μέρη, ουσίες.

Για κάποιον μάλλον άγνωστο λόγο η λέξη έχει καταλήξει να σημαίνει το τελείως αντίθετό της. Έχω την εντύπωση (και με διορθώνετε αν κάνω λάθος) ότι, κανονικά, ξενέρωτος είναι αυτός που δεν περιέχει νερό, δεν έχει δηλαδή αραιωθεί, διατηρεί όλη του την ουσία και τη νοστιμιά, ο ανέρωτος (βλ. το ούζο του άντρα του Πολλά Βαρύ που μην του μιλάτε το πρωί), ο άκρατος, ο αμιγής, ο ως ωσεκτουτού δυνατός, ο σκληρός (άντρας, τσιγάρο), ο καπάτσος και λοιπά και λοιπά.

Όμως τελικά (ή και αρχικά;) ξενέρωτος σημαίνει βαρετός, ανούσιος, άγευστος, μη ενδιαφέρων.

Ή μήπως λέω Άλαν Ντάλον;

Πώς μπορείς όσο πιο λακωνικά γίνεται να περιγράψεις τη συμπρωτεύουσα; Αρκεί να αλλάξεις το «θ» με «ξ»... Μια πόλη που έννοιες όπως χαλαρότητα, διασκέδαση, καλοφαγία, ομορφιά (κυρίως γυναικών) κτλ οδηγούν αναπόφευκτα σε αυτό που περιγράφει η παραπάνω λέξη-έννοια: το απόλυτο ξεσάλωμα... Η λέξη χρησιμοποιείται από γηγενείς αλλά κυρίως από όλους εμάς που όταν μπορούμε απολαμβάνουμε τις παραπάνω ομορφιές της Θεσσαλονίκης.

Όσον αφορά την προέλευση της λέξης, πάμε στο 1993 και στο ομώνυμο άλμπουμ (και τραγούδι) των Ξύλινων Σπαθιών «Ξεσσαλονίκη».