Definitions (28328)
Showing 4421-4430 from 28328

Από το τουρκικό kösem, είναι ο τράγος ή κριάρι που οδηγεί το κοπάδι.

H λέξη είναι λεξικογραφημένη κυρίως στην κυριολεξία της, έχει ωστόσο ενδιαφέρον ότι χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να σημάνει κάποιον που είναι μπροστάρης, ή προχώ, ή λειτουργεί ως ηγέτης, ως ταγός. Καθώς όμως τα γκεσέμια είναι συνήθως ευνουχισμένα, πρόκειται εντέλει για έναν ευνουχισμένο πρωτοπόρο, οπότε η λέξη μπορεί να θεωρηθεί είτε επαινετική, είτε υβριστική αν τυχόν κάποιος γνωρίζει αυτήν την λεπτομέρεια, -όπως το πάρει κανείς. Εξάλλου και χωρίς την τελευταία αυτή λεπτομέρεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί αρνητικά αν κάποιος χαρακτηριστεί ως ηγέτης ή πρωτοπόρος ενός κακού ή εξουσιαστικού σχηματισμού.Δεν περιγράφω άλλο, καθώς πλούσια ανάλυση της λέξης και των χρήσεών της μπορούμε να βρούμε σε σχετικό άρθρο του Νίκου Σαραντάκου εδώ, με αφορμή την πρόσφατη χρήση της από τον Δημήτρη Παπαδημούλη, η οποία την γνωστοποίησε ευρέως.

Πάσα (Δ.Π.): Professor.

1. Η τουαλέτα, εκ του Αλβανικού hale. Προφέρεται με βαρύ σαλονικιώτικο λ για να είναι πιο χορταστικό. Παρότι η λέξη δεν είναι χυδαία, το άκουσμά της προκαλεί αποτροπιασμό στους «καθωσπρέπει» γύρω μας. Είναι αυτό που λεν οι Άγγλοι «crude expression». Ιδανική η χρήση του όταν θέλουμε να συγχύσουμε καμιά θείτσα.

2. Το χαμένο κορμί, ο τίποτας, το ρεμάλι, το κατακάθι, ο τελευταίος. Συνήθως άεργος, παράσιτο της κενωνίας, πότης, τζογαδόρος και ό,τι άλλο κουσούρι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μία λέξη τα καλύπτει όλα.

Έκφραση που αυτονομήθηκε πλήρως απ' την μπάλα και το μπάφκετ.

Παίζει μπάλα όποιος πούστης άντρας ή πουτάνα γυναίκα πρωταγωνιστεί θεσπέκια σε κάποιο (οποιαδήποτε) παιχνίδι ή δραστηριότητα, πεοκαλώντας ουάου θαυμασμού, ρίγος και δάκρυα συγκίνησης στα μουνιά. Άλλως, όποιος κεντάει, ζωγράφίζει και δίνε ρέστα.

Ή απλώς, όταν κάποιος συμμετέχει κάπου επάξια.

Πρόκειται για επική όλος-χρόνος κλασική ατάκα του τιτανοτεράστιου Αλέφαντου σε ντέρμπι των αιωνίων. Άλλοι πάλι την αποδίδουν στον Καραϊσκάκη. Διαλέγετε και παίρνετε.

Υιοθετήθηκε με θέρμη από πάσης φύσεως βλάσφημους αστειάτορες και εκφέρεται με λολαδερή διάθεση φορ τεχ λουλζ.

Παροιμιώδες μαργαριτάρι που κάποτε ξεστόμισε ο πο(ρ)δοσφαιριστής Βαμβακούλας σε τηλεοπτικό πάνελ με θέμα τη βία στα γήπεδα.

Όπως αναφέρει το Πρώκταγκον, «δεν επρόκειτο για ευφυολόγημα, ο Νικόλας δεν είχε πρόθεση να κάνει χιούμορ αν και μπορούσε να γίνει ολόκληρος ένα αστείο. Ήταν η εποχή του πρώιμου ΠΑΣΟΚ κατά την οποία η «Αλλαγή» έσπερνε επιτροπές και θέριζε γραφειοκράτες.»

Η έκφραση υιοθετήθηκε με θέρμη από την λολαδερή κοινότητα των αστειατόρων και εκφέρεται όταν δυσκοίλιοι φορείς (κυρίως του δημοσίου) κρύβουν την αναποφασιστικότητα, ανεπάρκεια και ευθυνοφοβία τους (ή τα τρώνε) συστήνοντας ατέρμονες επιτροπές επί επιτροπών.

Ένας μαλακισμένος σολοικισμός τύπου Άντζελας Δημητρίου που κάποτε είπε ο Αλέφαντος. Για κάποιο λόγο, όπως όλες οι μαλακίες, μας κόλλησε και το λέμε και το γράφουμε συνέχεια, ειδικά στο διαδίκτυο.

Φαντάζομαι ξεκίνησε ως ειρωνεία για τα κακά Ελληνικά του Αλέφαντου, αλλά πλέον είναι απλά εμφατικό. Όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε κάτι (κατάσταση, συζήτηση, αντικείμενο, προσωπικότητα, μέρος...) ως πλήρες ή και υπερβολικό, είτε θετικά είτε αρνητικά, λέμε τα ''πάντα όλα''.

Μοιάζει με την αμερικάνικης προέλευσης slang έκφραση ''ο καλυτερότερος'', όπου βάζουμε δυο καταλήξεις συγκριτικού στο επίθετο πάλι για έμφαση.

Δεν είναι ελεύθερα τα χέρια μου να κάνω αυτό που θέλω, γιατί βαστάω ή κουβαλάω κάτι.

Οι λεγόμενες περικοκλάδες, οι περιστροφές. Όταν θέλουμε να πούμε κάτι δύσκολο σε κάποιον και το πάμε μέσω Λαμίας.

Μπούφος, βλήμα, χαζούλης που κάνει όλο βλακείες, τύπος που τον κοροϊδεύει η παρέα, ατζαμής, άνθρωπος που δε βγάζεις άκρη με τίποτα.

Το επίθετο νεοκλασικό χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη για κτίρια που έχουν από μικρή ως καμία σχέση με το αρχιτεκτονικό πρότυπο ή τα περίοπτα διατηρητέα κτίρια των αστικών κέντρων.

Η ίδια η Πολιτεία με την αλλοπρόσαλλη και ανακόλουθη πολιτική της ως προς τα κτίσματα ειδικά της Αθήνας, προκάλεσε σύγχυση, απαξίωση και εκλαΐκευση στη συνείδηση του μέσου μη αρχιτέκτονα Νεοέλληνα. Τα αποκαλούμενα διατηρητέα σύγχρονα μνημεία νεοκλασικής ή και μοντέρνας αρχιτεκτονικής που διασώθηκαν από την λαίλαπα της αντιπαροχής είναι ό,τι απέμεινε. Από αυτά λίγα πραγματικά συντηρούνται από τον Δήμο Αθηναίων, όσα είναι πολύ γνωστά και σε πολύ κεντρικά σημεία. Τα περισσότερα είναι στα χαρτιά διατηρητέα και στην πραγματικότητα ερείπια.

Μέσα στην υπερβολή, έχουν χαρακτηριστεί δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής και διατηρητέα οικοδομές χωρίς καμιά αισθητική αξία, που είχαν χτιστεί από άγνωστους αρχιτέκτονες με φτηνά δομικά υλικά, όπως ορισμένα ευτελέστατα σπίτια στην περιοχή της Πλάκας ή στον Πόρο, περιοχές στις οποίες ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα κτίρια ή προσφυγικές πολυκατοικίες, που μόνο ασχημαίνουν το κέντρο της πόλης και στις οποίες δεν έχει γίνει καμιά αναπαλαίωση.

Κάποιοι κατασκευαστές πολυκατοικιών ήδη την δεκαετία του 1950 έφτιαχναν σπίτια με στοιχεία νεοκλασικής αρχιτεκτονικής σε ακριβά προάστια, ενίοτε συνεργαζόμενοι με επιφανείς ή με καλές σπουδές στο εξωτερικό αρχιτέκτονες. Μέχρι και σήμερα, στην Ελλάδα συνεχίσθηκε αυτή η παράδοση. Στις καλές περιοχές και αργότερα σε όλες τις νέες οικοδομές, αν και άλλαζαν οι τάσεις στην κατασκευή και εμφάνιση της πολυκατοικίας, οι κατασκευαστές στόλιζαν τις πολυκατοικίες τους με κίονες, κεραμίδια, τριγωνικές εισόδους και τις βάφτιζαν «νεοκλασικά». Πολλά από τα κανονικά νεοκλασικά αλλά και τα «νεοκλασικά» διώροφα και τριώροφα των δεκαετιών 1950-70 δέχτηκαν πολλές τροποποιήσεις λόγω αλλαγών χρήσης (σπίτια, φροντιστήρια, μαγαζιά, ωδεία, ταβέρνες, φούρνοι, videoclub, bar, οτιδήποτε…), ακόμα και αφαίρεση και αντικατάσταση όλων των «νεοκλασικών» εξωτερικών στοιχείων, πχ αλλαγή παντζουριών και κουφωμάτων, διάφορα βαψίματα, αφαίρεση διακοσμητικών κεραμιδιών ή ακόμα και ολική αλλοίωση της πρόσοψης με αφαίρεση του τοίχου κι αντικατάσταση με μοντέρνα ενιαία τζαμαρία, αλλά κράτησαν την ονομασία, αν εξακολουθούσαν να είναι στοιχειωδώς καλαίσθητα, σε ακριβά προάστια και εφόσον δεν ήταν πολυώροφα κτίρια.

Tελικά όλο αυτό το μπάχαλο οδήγησε στο να λέμε νεοκλασικό συχνά οποιοδήποτε κτίριο δεν είναι πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης με αλλοδαπούς -όπως η ιστορική αλλά για τον πούτσο περίφημη μπλε πολυκατοικία των Εξαρχείων που ήταν το πρώτο μικρό βήμα προς την κατεύθυνση της πλήρους καταστροφής του σύγχρονου αστικού τοπίου.

Πρόσφατα, το σκανδαλώδες νεοκλασικό του Τσοχατζόπουλου στην Αρεοπαγίτου ξανάφερε την λέξη στην μόδα με μια καινούργια χροιά, εκείνη του σπιτιού μεγάλης αξίας που μάλλον ανήκει σε κάποιον «κλέφτη» -είτε διεφθαρμένο πολιτικό ή επιχειρηματία είτε λιγότερο κοινωνικά διακεκριμένο, αλλά εξίσου εύπορο κακοποιό.