Definitions by Hank (386)
Showing 71-80 from 386

Το καράτε επί το ελληνικότερον. Όταν κάποιος λέει «ξέρω βαράτε» σημαίνει ότι πολύ απλά δεν ξέρει καμία πολεμική τεχνική, απλά κάνει ντου από παντού με κινήσεις βουρ στον πατσά, κι όποιον πάρει ο Χάρος! Ιδίως άμα ο βαρατέκας είναι και γομάρι. Η έκφραση ήταν πολύ της μόδας στα έητιζ.

(Εισ-)πνευστό όργανο, όπως και το κλαρίνο, το τρομπόνι, το πουλόφωνο και η φυσαρμόνικα. Παραπέμπει σε πιο τζαζ, ή μάλλον γαμοτζάζ καταστάσεις. Το επανέφερε στην μόδα ο Μπιλ Πλύντον, για τον οποίο καθιερώθηκε και το σύνθημα «Κλίντον, φασίστα σαξοφωνίστα», πριν το γυρίσει στην φυσαρμόνικα.

Το παρατσούκλι-σήμα κατατεθέν του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Λόγω σχιστών ματιών, ύφους, ίσως και του γεγονότος ότι η ήπια και πλάγια τεχνική του στην διαχείριση προβλημάτων ερμηνεύτηκε από πολλούς ως ότι «κάνει τον Κινέζο».

Trivia: Ο Κώστας Σημίτης είναι λάτρης της κινέζικης όπερας! Τον έχω πετύχει δύο φορές στο Μέγαρο σε σχετική παράσταση. Αν μη τι άλλο, έχει καλλιτεχνικό γούστο!

1. Το παρατσούκλι-σήμα κατατεθέν του Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου****ΙΣΤ', κατά κόσμον Joseph Ratzinger. Προκύπτει από την συγχώνευση του «Πάπας» και της αρχής του «Ράτσινγκερ», που είναι το επίθετό του.

2. To «παραπάτησε» στα λαρισαίικα. Από μακάβριο ανέκδοτο για τον θάνατο της Νταϊάνα.

Trivia: Ο ορίτζιναλ όρος προέρχεται από το όνομα paparazzo, που έφερε ένας φωτορεπόρτερ στην ταινία του Federico Fellini «Dolce Vita» το 1960. Πρόκειται ίσως για την πρώτη ταινία που ασχολείται τόσο εκτεταμένα με το φαινόμενο των παπαράτσι, κι έτσι ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης καθιέρωσε τον όρο με τον τσαμπουκά του! (Το όνομα το άντλησε από ένα βιβλίο του Γκήσινγκ).

Το ρύζι στην αργκό, κυρίως στρατιωτική, αλλά και ευρύτερη. Επειδή το τρώνε πολύ οι Κινέζοι. Στον στρατό χρησιμοποιείται ευρέως η έκφραση «πούστης με Κινέζο», που σημαίνει κοτόπουλο με ρύζι, το συνηθισμένο φαγητό του στρατού.

Trivia: Το κλασικό ρατσιστικό ανέκδοτο ανάγει το χαρακτηριστικό των Κινέζων και γενικά των Ασιατών να είναι σχιστομάτηδες στο ότι τρώνε υπερβολικά πολύ ρύζι, έχουν γι' αυτό μονίμως δυσκοιλιότητα, κι έτσι απ' το πολύ σφίξιμο στην τουαλέτα, τσητώνουν τα μάτια τους, και με κάποιο λαμαρκιανό τρόπο αυτό το σφίξιμο λόγω δυσκοιλιότητας πέρασε και στα γονίδιά τους.

Ένα από τα εκατοντάδες συνώνυμα του γκέι. Η λέξη πιθανόν είναι ηχομιμητική, αλλά αγνοείται τι ακριβώς μιμείται. Θα έλεγα αγνώστου ετύμου. Επίσης αγνοείται ο τυχόν συσχετισμός της με τον επιθετικό προσδιορισμό φιρολί φιρολά, που κατεχώρησε σλανγκιστής σύντροφος. Αντιθέτως, πιθανολογείται σχέση με τον όρο «φιρφιρής», που σημαίνει φλώρος, χλεχλές.

Trivia: Σλανγκικό αίνιγμα παραμένει η φράση «Γεια σου ρε (τάδε) φιρφιρή, πού 'χεις μια πούτσα σα σφυρί»! Πώς μπορεί να συνδυαστεί με τον ορισμό του «φιρφιρή» ως φλώρου, όθεν πιθανώς και ο όρος «φιρουλί φιρουλό»; Καταθέτω την απορία μου στην σλανγκική κοινότητα...

Ο όρος διαδόθηκε πολύ από τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς στην Σερβία το 1999 και μετά και μας συνόδευσε σε όλην την τελευταία δεκαετία. Το σλανγκικό του ενδιαφέρον έγκειται στο ότι εννοείται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που δηλώνει ο όρος, ήτοι η παράπλευρη απώλεια συνήθως είναι ο κατεξοχήν στόχος. Έχουμε δηλαδή ένα φαινόμενο παρόμοιο με το «εξοστρακίζομαι», που, όπως έγραψε σύντροφος σλανγκιστής, σημαίνει «πηγαίνω κατευθείαν στον στόχο».

Στον όρο «παράπλευρη απώλεια» έχουμε πάλι έναν έντεχνο ευφημισμό, που αποσκοπεί αφενός να κατευνάσει την ανθρωπιστική (με ή χωρίς εισαγωγικά) κατακραυγή των μήντια, και αφετέρου να τρομοκρατήσει και πανικοβάλλει τον αμυνόμενο λαό. Δεν είναι τυχαία τα θύματα που επελέγησαν μεταξύ των «παραπλεύρων απωλειών» στην τελευταία δεκαετία.

- Κινέζικη πρεσβεία στο Βελιγράδι το 1999. Στον ίδιο πόλεμο «έξυπνες» βόμβες κάνουν την «εξυπνάδα» να πέσουν στην Βουλγαρία. Παρόμοιες «εξυπνάδες» άλλων «έξυπνων» βομβών, που το 2003 έπεσαν αντί για το Ιράκ, στο Ιράν, την Τουρκία και την Συρία.
- Ρώσοι διπλωμάτες το 2003 στο Ιράκ.
- Ασθενοφόρα, μαιευτήριο, τρένα στη Σερβία το 1999.
- Δημοσιογράφοι στο Ιράκ.
- Σχολείο του ΟΗΕ στην Γάζα, τώρα.

Οι παράπλευρες απώλειες είναι κυρίως δύο ειδών: Διπλωμάτες ή στελέχη δεύτερης / τρίτης δύναμης, την οποία η υπερδύναμη θέλει να τεστάρει μέχρι τι είναι διατεθειμένη να υπομείνει. Αυτό συνέβαινε κυρίως την εποχή που ονομάζαμε τον Πρόεδρο της υπερδύναμης «πλανητάρχη» χωρίς δεύτερη σκέψη. Ύστερα από τα περσινά γεγονότα στην Γεωργία, παρόμοια τεσταρίσματα αποδείχθηκαν όχι και τόσο αποτελεσματικά. Δεύτερον, στόχοι με συμβολική σημασία για να καταρρακωθεί το ηθικό του λαού. Έτσι κι αλλιώς πάντα μπορείς να πεις ένα σόρι εκ των υστέρων και να επικαλεστείς έναν λάθος χάρτη, ή μια λάθος πληροφορία...

Σλανγκικώς, ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για οποιαδήποτε «παράπλευρη απώλεια» αποτελούσε τον λιγότερο ή περισσότερο μύχιο πρωτεύοντα σκοπό μας (βλ. παράδειγμα 4).

Mea culpa σημαίνει στα λατινικά «λάθος μου», οπότε χρησιμοποιείται από κάποιον που θέλει να αναλάβει την ευθύνη για κακώς κείμενα. Πλην συχνά αυτή η επιτηδευμένη συγγνώμη αποτελεί κόλπο που καλύπτει διάφορες σκοπιμότητες, εξ ου και η έκφραση «mea colpa».

Ορισμένα παραδείγματα: Ηγέτης, όπως ο Κώστας Καραμανλής, που θέλει να περάσει το ύφος του «σεμνού και ταπεινού», («ασκητή» κατά Αυτιά) αλλά σχεδόν όλοι οι στενοί του συνεργάτες βρίσκονται αναμειγμένοι σε σκάνδαλα. Είναι σύμφωνο με το ίματζ υπευθυνότητας να αναλάβει δημόσια την ευθύνη και να δηλώσει «mea culpa». Τώρα τι ευθύνες αναλαμβάνει κανείς διατηρώντας την θέση του και μη παραιτούμενος είναι μεγάλη κουβέντα. Γενικά πολλοί πολιτικοί πλειοδοτούν σε ένα νεφελώδη νιτσεϊσμό του να αναλαμβάνουμε ευθύνες, χωρίς όμως να υφιστάμεθα συνέπειες. (Ύστερα από όσα έγραψα για Σημίτη και Τσίπρα, ελπίζω να μην θεωρηθώ κομματικοποιημένος. Ο Γιωργάκης πάλι ακολουθεί μάλλον το eius culpa, «λάθος του», επιρρίπτοντας ως Κινέζος τις ευθύνες στον Κινέζο, λες και δεν ήταν υπουργός στις κυβερνήσεις του). Δικαιολογείται, λοιπόν, η εντύπωση ότι αυτά τα mea culpa είναι στην πραγματικότητα mea colpa, για να ενισχύσουν το πολιτικό ίματζ τους.

Άλλο σύνηθες παράδειγμα είναι τα σόρι αντιπροσώπων υπερδύναμης μετά τον φόνο αμάχων ή και ξένων διπλωματών. Εδώ έχουμε το γνωστό ότι η συγγνώμη είναι μισό χέσιμο. Για mea colpa μπορούμε να μιλήσουμε όταν αυτό γίνεται συστηματικά, όπως στην περίπτωση του Μπιλ Πλύντον, που την μια ζήταγε συγγνώμη για την μη σεξουαλική πράξη που έκανε με την Μόνικα, έτσι όπως ορίζει αυτός το σεξ, (ήτοι mea culpa, αλλά όχι Monica colpa) μετά για την ψευδορκία, μετά για τον βομβαρδισμό της κινεζικής πρεσβείας… Την μια ήταν culpa ότι έκανε έρωτα κι όχι πόλεμο, την άλλη ότι έκανε πόλεμο κι όχι έρωτα… Αλλά κι ο George W. Bush λίγες βδομάδες αφότου έκανε το mea culpa του για τα όπλα που δεν βρέθηκαν στο Ιράκ στα πλαίσια απολογισμού της Προεδρείας του, κάνει τώρα γαργάρα την σφαγή αμάχων στην Παλαιστίνη. Ένα παρόμοια ετεροχρονισμένο mea cu(o)lpa βλέπουμε γενικά στις χολυγουντιανές ταινίες, που ζητούν συγγνώμη για τους Ινδιάνους, όταν σφάζονται οι Βιετναμέζοι, συγγνώμη για τους Βιετναμέζους, όταν σφάζονται οι Ιρακινοί, συγγνώμη για τους Ιρακινούς, όταν σφάζονται οι Παλαιστίνιοι κ.ο.κ. (Με κάποιες εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια είναι η αλήθεια). Παρόμοιο mea cοlpa κι απ’ τον Πάπα, όχι τον παπαράτσι, αλλά τον προκάτοχό του, που ανέλαβε την ευθύνη για τις Σταυροφορίες, μάλλον ως μια ανώδυνη αυτοκριτική εν όψει ανοίγματος προς Ανατολάς (Ντραγκ ναχώστεν). (Για τον δικό μας, θυμόμαστε όλοι εκείνην την περίφημη έννοια της «αυτοκάθαρσης»). Τα παραδείγματα πάμπολλα, οπότε η σταχυολόγηση είναι μοιραία επιλεκτική.

Σαν έκφραση, το mea colpa, παραπέμπει και στον κόλπο, οπότε μπορεί να δηλώσει και ενοχές (culpa) για ατοπήματα που έγιναν σε κόλπους. Ή αποτελέσει ακραία αυτοκριτική ή ετεροκριτική ότι ο ένοχος δεν είναι παρά ένας κόλπος, ήτοι ένα μουνί ή ένα μουνόπανο. Όσον αφορά στην πρώτη περίπτωση να πούμε ότι το mea culpa χρησιμοποιείται ως mea colpa και σε σχέσεις, όταν ένας θεριακλής και μερακλής άντρας αναλαμβάνει τσαμπουκαλίδικα την ευθύνη για το όποιο τσιλιμπούρδισμα. (Από γυναίκες μην περιμένετε εύκολα συγγνώμη, είναι εξαιρετικά δύσκολο!).

Γνωμικό γνωστό στα πανεπιστημιακά και ακαδημαϊκά περιβάλλοντα, (το λέει Καθηγητής Πανεπιστημίου στον προστατευόμενό του), όπου για να αναδειχθεί κάποιος σε Καθηγητή Πανεπιστημίου στην Ελλάδα, υπάρχουν δύο τρόποι (που θά 'λεγε και η αμερικάνικη παροιμία). Ο πρώτος είναι το μέσο. Τον δεύτερο δεν τον θυμάμαι. Με λίγα λόγια ο γνωστός νεπωτισμός τού δώσε και μένα μπάρμπα, είτε κομματικός, είτε ευρύτερα παραταξιακός, είτε στενά προσωποκρατικός, οικογενειοκρατικός, και ο,τιδήποτε παρεμφερές. Κάπως έτσι φοιτά στα πανεπιστήμια κι ο γνωστός τύπος του γυαλάκια φύτουκλα προτεζέ ενός αφέντη καθηγητή, που του κουβαλάει την βαλίτσα, κάνει επιτηρήσεις, διορθώνει γραπτά, τα κάνει όλα και συμφέρει. Και κυρίως κουβαλάει τον θρυλικό προτζέκτορα, το όργανο που αποτελεί το απόγειο της τεχνολογίας στα ελληνικά πανεπίστημια (τον κουβαλάει στην καλύτερη περίπτωση, γιατί αν κρίνουμε από το σχήμα του προτζέκτορα, μπορεί να λειτουργήσει και ως μεταφορά γι' άλλες καταστάσεις...). Αλλά στο τέλος έρχεται και η δική του σειρά να γίνει Δικτάτωρ και να κάνει με την σειρά του όσα υπέφερε, και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, και (α)Λέκτωρ...

Μια ομάδα που παίζει στο δικό της γήπεδο θεωρείται ότι έχει πιο πολλές ελπίδες να νικήσει, καθώς θα έχει τους φιλάθλους και ίσως και τους διαιτητές με το μέρος της.

Όταν τώρα έχουμε παιχνίδι σε γήπεδο, και αν αναλογιστούμε ότι ο δέκατος ορισμός της «έδρας» στο Λεξικό Μπαμπινιώτη είναι «ο πόρος που αποτελεί το εξωτερικό άκρο του παχέος εντέρου, ο δακτύλιος του πρωκτού. Συν. πρωκτός, σφιγκτήρας», τότε καταλαβαίνουμε ότι το παιχνίδι «εντός έδρας» αν και με κάποια ρίσκα, προδιαθέτει για μεγάλο θρίαμβο!