Definitions by Khan (2355)
Showing 1251-1260 from 2355

Όρος του Τουίτερ, εκ του στερητικού α- και του αγγλικού ρήματος mention (= αναφέρω κάποιον), σημαίνει το τιτίβισμα, όπου δεν υπάρχει ρητή αναφορά σε ποιον αναφέρεται, δεν υπάρχει δηλαδή ταγκάρισμα, hashtag ή άλλου είδους μένσιο.

Όπως ορίζεται προσφυώς εδώ, πρόκειται συνήθως για «μπηχτή την οποία ο γράφων δεν είχε τους όρχεις να πει στα μούτρα αυτού στον οποίο απευθύνεται. Συνήθως κρύβει (όχι πολύ καλά) ερωτικό/σεξουαλικό ενδιαφέρον» (δες επίσης και εδώ). Μία συναφής συνέπεια είναι ότι πετώντας μια μπηχτή χωρίς να κατονομάζεις, μπορείς να τσεκάρεις ποιος έχει την μύγα και μυγιάζεται, ή και να δημιουργήσεις μια κατάσταση εκ του μηδενός, να οξύνεις την περιέργεια κ.ο.κ. Κάτι σαν τα «Σε είδα» της Athens Voice ένα πράμα.

Ο όρος αμένσιοτο έχει πλέον μεταφερθεί και σε άλλα σόσιαλ μήντια, όπως το Φέισμπουκ, ενώ οι πλέον καμένοι σοσιαλμηντιάδες μπορεί να το μεταφέρουν και στην πραγματική ζωή για ανώνυμες μπηχτές.

«Επέτειος» (ή μάλλον επίμηνος) που μετριέται σε μήνες και όχι σε χρόνια, όπως τα γενέθλια. Το συνηθίζουν χαζογονείς που μετράνε πόσους μήνες κλείνει κάθε φορά το βλαστάρι τους μέχρι να φτάσει τον ένα χρόνο, οπότε γιορτάζονται πλέον τα γενέθλια. Και γενικότερα στην εποχή ρευστότητας, όπου ζούμε, πολλές φορές φαντάζει υπερβολικά φιλόδοξο ότι θα κλείσει ένας χρόνος σε κάτι, λ.χ. σε μια σχέση, οπότε προκύπτει η ανάγκη για μηνέθλια. Τα κατ' εξοχήν μηνέθλια βέβαια γιορτάζονται μόλις κλείσει ο πρώτος μήνας, οπότε και φαίνεται ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να αντέξει κάτι.

Πάσα (Δ.Π.): Gatzman.

Ο υστερικός χιπστεράς.

Συναντώνται και οι δύο τύποι, χιπστερικός και χιπυστερικός. Το χιπστερικός είναι πιο ευσύνοπτο, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι δεν είναι αρκετά διαφανές το λολοπαίγνιο και για αυτό ορισμένοι προτιμούν το χιπυστερικός σε μια λογική το καταλάβατε ή να κάνω και κακά; Το τελευταίο άλλωστε θυμίζει λίγο και τους hippies που 'ν'ν' κακό γιατί με τον όρο θίγεται ενίοτε μια ορισμένη χίπυ αφέλεια, όπως λ.χ. ορισμένες άκαπνες μορφές διαμαρτυρίας και ακτιβισμού. Από την άλλη, το χιπστερικός μπορεί γενικά να χρησιμοποιηθεί ως επίθετο σχετικό με τους χίπστερζ, ακόμη και άσχετα από το λολοπαίγνιο με την υστερία.

Όπως αναλύουμε στο λήμμα χιπστέρι, υποτίθεται ότι δεν υπάρχει **αυθεντικός χίπστερ* ως κανονιστική έννοια ορίζοντος. Χίπστερ γίνεσαι πέφτοντας από το indie προς το μέινστριμ ή αναπτύσσοντας διάφορα επιμέρους χιπστερότροπα χαρακτηριστικά σε ένα αχαρτογράφητο σύνολο. Εκεί όμως μπορεί να διακριθεί -όχι ο *αυθεντικός χίπστερ, αλλά ο ας πούμε- κουλ χίπστερ από τον χιπστερικό. Ο κουλ χίπστερ είναι αυτός που του βγαίνουν οιονεί αυθόρμητα τα χιπστερότροπα χαρακτηριστικά. Λ.χ. έχει ήδη ένα πολύ αρμονικό χρωματικά και σχεδιαστικά λουκ και προσθέτοντας μια-δυο-τρεις χίπστερ πινελιές, ήρθε κι έδεσε. Ή, ας πούμε, δεν πιέζεται υπερβολικά για να του βγει η σπρετσατούρα, αλλά είναι σχεδόν ένα αυθόρμητο λάθος.

Στους αντίποδες, ο χιπστερικός είναι αυτός που ξεκινάει α πριόρι από την θέληση να γίνει χίπστερ, κάτι που υποτίθεται ότι αντίκειται στο πνεύμα του (μη-)κινήματος. Στην πλέον εμετική μορφή του, διαβάζει οδηγούς χιπστεροσύνης, κάτι τουλάχιστον εξίσου αντιφατικό και ξενερουά με τους οδηγούς για να καταλάβεις την σκέψη του Ντεριντά. Στην κάπως πιο ψαγμένη εκδοχή, ο χιπστερικός αναζητεί εναγωνίως το Ε.Μ.Π. Όχι, δεν πρόκειται για το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, αλλά για το Επόμενο Μεγάλο Πράγμα, το The Next Big Thing, που λέμε και στους χιπστεροδρόμους. Ήτοι, ενώ ο κουλ χιπστεράς είχε βρει το κουλ before it was cool, και πλέον αναπαύεται έν τινι μέτρω στις δάφνες του, ο χιπστερικός έχει μια διαρκή κωλοκαούρα να βρει τώρα αυτό που θα είναι κουλ αύριο, ώστε να κατευθυνθεί νομαδικά προς τα εκεί πριν πάνε οι άλλοι. Λ.χ. όταν το Γκαζοχώρι έγινε κουλ αναβαθμίζοντας τις γκαζοχωρίτισσες, ο χιπστερικός δεν ικανοποιήθηκε αλλά έψαξε την επόμενη υποβαθμισμένη περιοχή προς αναβάθμιση λ.χ. το Μετάξι. Τώρα που και το Μετάξι παρουσιάζει σημεία μεταξύ εντεχνοποίησης, ψαγμενιάς και χιπστεροποίησης, θα πρέπει να βρεθεί μια νέα υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας για τον αδηφάγο χιπστερικό, την οποία ως μη χιπστερειδικός αδυνατώ να εντοπίσω.

Πολλές γιαλόμες, ωστόσο, θεωρούν ότι η διάκριση μεταξύ κουλ χιπστερά και χιπστερικού είναι άλλο ένα καταστατικό ψεύδος και ότι ο χιπστεράς είναι εξ ορισμού χιπστερικός. Η εικόνα του κουλ τύπου που του ξεχειλίζει η χιπστεροσύνη από τα μπατζάκια είναι ένας αφελής μύθος, όπως λ.χ. αυτός της ευτυχούς πόρνης, που εκπορνεύεται από αγάπη για το σεξ, ή του ευγενούς αγρίου, που είναι αριστοκράτης μέσα στη ζούγκλα. Στην πραγματικότητα, το να είσαι χίπστερ σημαίνει ένα ανελέητο κυνήγι με πολύ μεγάλο ανταγωνισμό για να βρεις το Ε.Μ.Π., και ωσεκτουτού η χιπστερία είναι εγγενής στον χιπστερισμό. Άλλοτε πάλι, υστερικοί χρησιμοποιούν την χιπστεροσύνη για να καλύψουν τα σημάδια της υστερίας τους, ή και για να τρέψουν την ειλικρινή υστερία τους σε ειρωνική. Για τους περισσότερο φαλλογοκεντρικούς δε, η χιπστερία συνδέεται με τον μετροσεξουαλισμό των χίπστερζ.

Συναφώς, η χιπστερία μπορεί να πάρει την μορφή εξαντλητικής δίαιτας με την οποία (ένας άντρας κυρίως) προσπαθεί να πετύχει το πολυπόθητο ανορεξικό λουκ. Αντιστρόφως, χιπστερία μπορεί να διαγνωσθεί σε γυναίκες, οι οποίες τρώνε βουλιμικά προκειμένου να πετύχουν επί τούτου το chubby λουκ αφράτης αγγλιδούλας ή την ζουζουνισάνς χιπστερομπεμπέκας. Σε άλλη περίπτωση χιπστερίας, μια κατά τα άλλα τίμια και ηθική κοπέλα θα προσπαθήσει να αποκτήσει faux πουτανέ χαρακτηριστικά.

Τελειώνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι η υπερβολή της χιπστερίας έχει οδηγήσει στην Ελλάδα και στο αντίστροφο φαινόμενο υβριδικών σχηματισμών που συνδέουν χιπστερότροπα χαρακτηριστικά με πιο παραδοσιακές ετεροκανονιστικές αντιλήψεις για την δέουσα αρρενωπότητα. Αυτό άλλοτε γίνεται από αδυναμία, άλλοτε από άποψη, άλλοτε κι από τα δύο, έχουμε πάντως σε κάθε περίπτωση χίπστερ λεξιπλασίες, όπως:

- Ο καγκουροχίπστερ: ο ναρκισσευόμενος ποζεροχίπστερ, που στην επίδειξή του δεν έχει ξεπεράσει την καταγωγική του καγκουριά οπότε επιβιώνουν σ' αυτόν στοιχεία κάγκουρα.

- Ο βλαχοχίπστερ: διάδοχος του βλαχοκυριλέ της μεταπολίτευσης και συγγενής προς τον βλαχοφιλελέ της μετα-μεταπολίτευσης, πρόκειται για τον όψιμο χιπστερά της ενδεκάτης ώρας που αδυνατεί να κρύψει το κωστοπούλειο παρελθόν του.

- Ο χιπστερογαμπρός: χιπστεράς που διατηρεί αρρενωπά χαρακτηριστικά υπό την πρόφαση της ειρωνείας. Οι χιπστερογαμπροί φέρουν συχνά ειρωνικό μούσι, το οποίο ενώ αρχικά υποτίθεται ότι θα αποτελούσε μια ειρωνεία για τα αντίστοιχα ειλικρινή μούσια (βλ. λήμμα χιπστέρι), εντέλει χρησιμοποιείται ως πρόφαση από τους χιπστερογαμπρούς για να επιδείξουν την σχεδόν μάτσο αρρενωπότητά τους. Ορισμένοι χιπστερογαμπροί φέρνουν επικίνδυνα σε ειρωνικό χρυσαύγουλο καθώς τα διάφορα ειρωνικά μούσια τους δεν διαφέρουν και τόοοσο από τα αντίστοιχα ειλικρινή μούσια Χρυσαβγιτών, όπως λ.χ. του Γιάννη Λαγού.

Τον όρο κλαρινοχίπστερ δεν τον έχω συναντήσει ακόμη, αλλά τον προτείνω μήπως και γίνει το επόμενο Ε.Μ.Π. στην Ελλάδα, ενώ το ποζεροχίπστερ αποτελεί μια περιττολογία καθώς κάθε χίπστερ είναι οπωσδήποτε και ποζέρι. Επίκαιρη λεξιπλασία είναι και το χιπστερόδεντρο για τα δέντρα που έχουν υποστεί yarn bombing. Τέλος, συνήθης στην διεθνή χιπστερολογία είναι η οικειοποίηση εμβληματικών μορφών του παρελθόντος ή του παρόντος από το χίπστερ (μη-)κίνημα, με αποτέλεσμα ορισμένα μπανεύκολα λολαδερά υβρίδια όπως ο Adolf Hipster, o Χιπστεροκλής, η Hipster Merkel κ.ο.κ. (βλ. μήδια).

Τα βυζιά στα καλιαρντά.

Ο γοητευτικός κομψευόμενος άνδρας στα καλιαρντά.

Εκ του πολυτραγουδισμένου γαμοσλανγκοτέτοιου β' συστατικού -μούνα και του λαρδί, που σημαίνει «κομμάτι ζωικού λίπους, κυρίως χοιρινό, που διατηρείται και καταναλώνεται παστό ή καπνιστό» (δες). Ετυμολογικώς το λαρδί αποτελεί αντιδάνειο: < μεσαιωνική ελληνική λαρδί(ο)ν, υποκοριστικό του (ελληνιστική κοινή) λάρδος < λατινική lardum (=αλατισμένο/ παστωμένο κρέας) < αρχαία ελληνική λαρινός (=παχύς, λιπαρός).

Τη λέξη διασώζει η Ιωάννα Καρυστιάνη στο μυθιστόρημα Μικρά Αγγλία (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1997) ως χρησιμοποιούμενη στην Άνδρο. Υποτίθεται ότι η ηρωίδα, η Μοσχούλα, ήταν σλανγκομούνα before it was cool και προσπαθούσε στα εφηβικά χρόνια της να κρυφακούει και να καταγράφει εν συνεχεία σλανγκιές, μεταξύ των οποίων και το λαρδομούνα.

Η σημασία της σλανγκιάς δεν μου είναι απολύτως σαφής. Αφενός φέρεται να σημαίνει μια γυναίκα που «έπιασε ξίγκι» στο μουνί της, λόγω πολυχρόνιας αγαμίας, -συνήθως επειδή ο άντρας της ήταν ναυτικός και έλειπε καιρό στα ξένα-, και που ωσεκτουτού είναι λιγωμένη για σεχ. Αφεδύο φαίνεται να συνδέεται γενικότερα με μια χοιρινή jouissance, να δηλώνει ζουμπουρλού με την καυλή έννοια ή λιπαρό και αφράτο μουνί. (Τα δύο βέβαια αλληλοσυμπληρώνονται). Ως γαμησιάτικο μπινελίκι χρησιμοποιείται και στη μοναδική του εμφάνιση στον γούγλη.

Μπανεύκολο πρωτοχρονιάτικο λολοπαίγνιο ως μια επιπλέον τροπή στα βασιλόπιτα, βασιλόπιτας, μπορεί να δηλώσει κάτι από τα παρακάτω: α) Τη φαντασίωση κάθε άντρα για στοματικό σεξ από σέξι αγιοβασιλίτσα, β) αυτό που συμβαίνει σε κάθε λογής τσιμπουκάδικα κατά την εορταστική περίοδο γύρω από την Πρωτοχρονιά όπου αυξάνει ο τζίρος, γ) σενάριο σε κίνκι Χ-mas porn, δ) παρτόλα, τ. όπου πίπες και χαρά η Βασίλω πρώτη, ε) τα αναγγελόμενα νέα μέτρα για μετά την Πρωτοχρονιά ενός νέου έτους, αυτά που πληρώνουμε κοντά στην Πρωτοχρονιά, όπως λ.χ. τέλη κυκλοφορίας και στ) γενικώς όλα αυτά που περιμένουμε καλώς να μας μπουν μαζί με το νέο χρόνο, ζ) ένας τρόπος με kitch value για να ονομάσεις την βασιλόπιτα, όταν είσαι εκνευρισμένος που σε κουβαλάνε σε μια βαρετή εκδήλωση, η) οποιαδήποτε πίπα σου τύχει Πρωτοχρονιά ανήμερα. Συχνά, όμως, θ) είναι απλό ορθογραφικό λάθος τ. πεοτείνω ή φροϋδικό σλιπάκι, καθώς στον γραπτό λόγο, ιδίως τον χειρόγραφο, αυτοί που γράφουν κατά την παλαιά ορθογραφία με δύο ταυ την βασιλόπιττα, είναι σαν να την γράφουν βασιλόπιπα (δες και δες).

Υβριστική έκφραση που δηλώνει κάποιον ο οποίος ενώ βρωμάει και ζέχνει για το κακό ποιόν του χαρακτήρα του χρησιμοποιεί κάποια επίφαση πχοιότητας για να γίνει αρεστός ή, έστω, οριακά χωνευτός.

Όπως σημειώνει ο πασαδόρος στο Δ.Π. Professor, η έκφραση αποδίδεται στον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος φέρεται να την έχει χρησιμοποιήσει εναντίον του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Κυκλοφορούν, ωστόσο, δύο εκδοχές στο ιντερνέτι (βλ. 1ο παράδειγμα). Κατά την μία χρησιμοποιήθηκε η έκφραση κουράδα με βύσσινο, ενώ κατά την άλλη το κουράδα με κερασάκι.

Πάντως, κυρίως η έκφραση κουράδα με βύσσινο είναι διαδεδομένη, για να σημάνει κάποιον που μπλέκει τον πολύ σιχαμερό και αηδιαστικό χαρακτήρα του με κάτι γλυκό, ώστε να γλυκάνει το χάπι και να γίνει οριακά αποδεκτό.

Από την άλλη, υπάρχει και η έκφραση το κερασάκι στην κουράδα, που τρέπει την αντίστοιχη έκφραση το κερασάκι στην τούρτα. Πρόκειται κι εδώ για μια τελική λεπτομέρεια επίφασης, επιτήδευσης, αυταρέσκειας κι αυτοδικαίωσης, χρυσώματος του χαπιού που έρχεται να κατακλείσει ένα πολύ αηδιαστικό σύνολο και να δώσει τη χαριστική βολή στα νεύρα μας. Με άλλα λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κερασάκι στην κουράδα είναι η πραγματική σημασία της συχνότερης έκφρασης το κερασάκι στην τούρτα που συνήθως έχει αρνητική σημασία.

Σχετικοάσχετα: σκατά με φράουλες, τούρτα.

Ο βλάκας, ο ανόητος, ο άμυαλος ή και αυτός που τα έχει κάπως χαμένα, που είναι τρελός, έχει κάποιου είδους ψυχοπάθεια, είναι μαλάκας ή γιωτάς. Κυριολεκτικά σημαίνει αυτόν που το μυαλό του «φυγοδικεί», οπότε έχει φύγει πλέον από το κεφάλι του με αποτέλεσμα να το αφήσει κενό. Και η δίκη για τις μαλακίες του υποκειμένου, αν υποθέσουμε ότι λαμβάνει χώρα μια τέτοια δίκη, γίνεται ερήμην του κατηγορουμένου.

Τρίβιο: «Οι Μυαλοφυγόδικοι» ήταν τίτλος ξεκαρδιστικής κωμωδίας του 1988 του Γιώργου Μυλωνά με τον Χρήστο Βαλαβανίδη που μπορείτε να απολαύσετε εδώ.

Παραγγελιά μέσω Δ.Π.: Δεινόσαυρος.

Κατά το ποδαρικό, είναι η πρώτη ψωλή που εγκαινιάζει ένα καινούργιο έτος.