Tagged definitions (317)
Showing 231-240 from 317

Το τέλος του γνωστού ανέκδοτου, που παρέμεινε σαν αμηχανοαυθόρμητη απάντηση στο σχόλιο «Καλό μουνί!!!!!». Επίσης λέγεται για οποιοδήποτε αντικείμενο χαρακτηρίζεται ως καλό.

Η απάντηση έρχεται αυθόρμητα και ως αστεϊσμός, αφού μηχανικά το μυαλό των συνομιλούντων πάει στο ανέκδοτο που παραθέτω:

Πέμπτος όροφος, κτίριο κάπου στη 765746η λεωφόρο της Νάβα Γιόρκα. Νταβατζής, κάργα στη μαστούρα οργιάζει με τις υπαλλήλους του. Βγαίνει στο μπαλκόνι με μία από αυτές και επιδίδεται σε ακροβατικά σεξουαλικά. Εκεί, σε μια πιρουέτα, η γκόμενα γλιστράει και καταποντίζεται. Ο νταβατζής τύφλα και απορημένος μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και συνεχίζει με άλλη παρτενέρ. Η προηγούμενη γκόμενα πέφτει από τον πέμπτο όροφο -γυμνή εννοείται- και καρφώνεται με το κεφάλι σε κάδο σκουπιδιών, σε σκυλίσια στάση.
Εκεί παραδίπλα γυρίζει ένας αλκοολικός άστεγος, που ψάχνει τους διπλανούς κάδους. Ξαφνικά γυρνάει, βλέπει την γκόμενα. Γδύνεται γρήγορα και αρχίζει να την γαμάει. Τελειώνει, κατεβαίνει και συνεχίζει τον δρόμο του. Χαμένος όπως είναι ο δρόμος τον ξαναβγάζει από το ίδιο στενό, οπότε αφού έχει ξαναγεμίσει, ρίχνει άλλο ένα στα γρήγορα. Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται, και κάποια στιγμή, μονολογεί:
- Καλό μουνί... δε λέω, αλλά γιατί το πετάξανε;

Έκφραση που δηλώνει ότι όταν έχει λεφτά δεν δίνεις λογαριασμό για τίποτα και σε κανέναν με το τι θα κάνεις με αυτά. Η Κυρά είναι προφανώς κάποια στην οποία κανονικά οφείλεις σεβασμό κτλ αφού δουλεύεις σ' αυτή, αλλά έχοντας λεφτά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, ακόμα και να τη γαμήσεις, χωρίς να σε απασχολούν οι συνέπειες. Ίσως πάλι το σκεπτικό είναι ότι, έχοντας λεφτά, η Κυρά σου θα σου κάτσει, ενώ αν δεν είχες δεν θα υπήρχε τέτοια περίπτωση.

Ο πήδος, εξελληνισμός του αγγλικού fuck και λογοπαίγνιο (άσχετο) με το φυτό Φίκος.

Η λέξη «πήδος» είναι πολύ φανταχτερή, επική θα λέγαμε, περιγράφει δηλαδή μια πράξη που μας άφησε πολύ ικανοποιημένους -ως προς το εγώ μας τουλάχιστον, ενώ ο φίκος δεν έχει τόση δύναμη σαν όρος, το λέμε χαριτολογώντας ή υποτιμητικά.

Λέγεται και φίκουλας.

Το σπέρμα σαν προϊόν μιας εκσπερμάτωσης.

Λέγεται συχνότερα στον πληθυντικό απ' ό,τι στον ενικό για να υποδηλώσει τη βαρβατίλα του ανδρός.

Η έκφραση πάρ' τα χύσια μου είναι συνώνυμη του πάρ' τ' αρχίδια μου.

Υπονοείται αρχίδι (ποιο αρχίδι με φαγουρίζει).

Συνήθως λέγεται για να δείξει πλήρη αδιαφορία με μια επιθετική χροιά προς αυτόν που μας τα πρήζει με αρλούμπες.

1. Ασφαλώς και είναι ο άνθρωπος με τα σγουρά, κατσαρά μαλλιά, αλλά

2. ειρωνικά αναφέρεται στους παντελώς φαλακρούς, καραφλούς, γλόμπους, κασίδες, κασιδιάρηδες και φυσικά

3. στον πούτσο του οποίου οι σγουρές δεν είναι βέβαια ξυρισμένες.

Επίσης: ζγουρομάλλης, κατσαρομάλλης.

Ερώτηση που απευθύνεται σε νυσταγμένο συνομιλητή, όχι από ενδιαφέρον για να τον νανουρίσει, αλλά αντιθέτως με σκοπό να τον ξυπνήσει και να τον ξεσηκώσει, διεγείροντας τη φαντασία του και μεταφέροντας τον σε περιοχές θερμές και υγρές, με το παραπάνω λεκτικό σαλτανάτι.

Στην έκφραση: «του αρέσουν τα ξινά» κι όλες τις παρόμοιες, το νόημα είναι «Τη βρίσκει με γαμήσι απ' τον κώλο». Τώρα αν πρόκειται για κωλομπαρά ή πούστη, παίζει (πολύ συχνά από τον τόνο της φωνής ή ένα βλέμμα όλο νόημα βγαίνει και το συμπέρασμα).

Αν πρόκειται για γυναίκα δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά, αλλά επιπλέον μπορεί να μιλάμε για παραπάνω από έναν γαμιάδες-παρτουζίτσες κοινώς. Δεν το 'χω ακούσει για λεσβοφάσεις.

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ξεπέτες και κίνκοκαταστάσεις. Σήμερα διακρίνω μια κάποια διαφοροποίηση στο νόημα με τάση για δεσίματα, χτυπήματα, αλλά όχι σε βαθμό κακουργήματος.

Η χείριστη μορφή χυδαίας και κοινής γυναίκας. Εκ του σκατού και της καριόλας. Βλ. για τη χρήση της ατάκα του Εθνικού Πορνοστάρ Γκουζκούνη.

Το ιδιαίτερα ευμεγέθες και ντούρο πέος.

Ο κέφαλος, το κεφαλόπουλο (Liza aurata), είναι ο γνωστός ιχθύς που παραπέμπει σε μέγεθος και σχήμα τρανού, παχιού φαλού.

Το νύχι σημειολογεί σκληρότερη επιφάνεια, αιχμηρή άκρη με δυνατότητα ξυστριού που σκαλίζει, ξύνει, διεγείρει, ερεθίζει (κι απλουστεύει τη ζωή), αλλά και μια επιθετικότητα αιλουροειδούς η ένα brutality Γκοντζίλα, συνεπώς έναν κάτοχο αρκούντως νταβραντισμένο, ορμητικό και ασυγκράτητο.

Από το απαγορευμένο άσμα Η Βαρβάρα (1936) του Παναγιώτη Τούντα που τραγούδησε ο Στελλάκης Περπινιάδης, και φυσικά ταλαιπωρήθηκαν απο τη δικτατορία του Μεταξά.

Παρέλκει να διευκρινιστεί, ως ευκόλως εννοούμενη, η σημασία του καλαθιού της Βαρβάρας του άσματος, όπου τοποθετείται η σπαρταριστή ψαρούκλα.