Tagged definitions (33)
Showing 1-10 from 33

«Σλάνγκος Δράκος» είναι ένα προτεινόμενο, διόλου εύηχο, συλλογικό προσωνύμιο για τους λημματοδότες του παρόντος site οι οποίοι τείνουν κατά την παράθεση των παραδειγμάτων να γράφουν μικρά μονόπρακτα και άλλα σεναριοειδή αφηγήματα, βγάζοντας από μέσα τους το μικρό Νίκο Φώσκωλο που όλοι κρύβουμε. Το όνομα αποτελεί φόρο τιμής στον θρυλικό χαρακτήρα της «Λάμψης», του πολυκύμαντου και παντελώς ασήμαντου σαπουνιού που επί 14 χρόνια (τελείωσε το 2005) καθήλωνε τις τηλεθεάτριες - και τους τηλεθεατές, ας μη γελιόμαστε .

Μολονότι χαρακτήρας και όχι σεναριογράφος, ο Γιάγκος Δράκος (που παιζόταν από τον Χρήστο Πολίτη) κρίθηκε από τον γράφοντα κατάλληλος για το συγκεκριμένο λεκτικό παιγνίδι λόγω α) του πρόσφορου του μικρού του ονόματος β) του επωνύμού του αλλά κυρίως λόγω του ότι γ) στα λήμματά τους οι Σλάνγκοι Δράκοι κατά κανόνα τοποθετούν εαυτόν πρωταγωνιστή, είναι τόσο συγγραφείς όσο και ήρωες, καθιστώντας τα περισσότερα από τα σενάρια αυτοβιογραφικά. Φανταστείτε δηλαδή τον Γιάγκο Δράκο να έχει και το ελεύθερο της συγγραφής. Καθώς τα λήμματα του Slang.gr έχουν πλέον φτάσει να είναι υπερδιπλάσια σε αριθμό από τα επεισόδια της Λάμψης, σε Βίρνα Δράκου αναδεικνύεται η θυελλώδης και ομιχλώδης Λίλιαν (αναζήτησε το σχετικό λήμμα).
Το θηλυκό φυσικά του Slangou Δράκου είναι η γλωσσόφιλη (= ασχολούμενη με γλωσσικά ζητήματα) σεναριογκόμενα.

Σλανγκιστί, το αφεντικό.

Ο όρος προκύπτει εκ του γεγονότος ότι στα Ρουμάνικα, boss (boş) σημαίνει αρχίδι.

Η «ωραία του Πέραν» είναι ένα κλασικό ρομαντικό μυθιστόρημα του Δημήτριου Παπαδόπουλου-Τυμφρηστού, που είχε γίνει μπεστ-σέλερ στην δεκαετία του 1920.

Το Πέραν είναι προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Εκεί ζούσε η «ωραία του Πέραν», που έβρεχε με τα δάκρυά της τις επιστολές του εραστή της κι εκείνος μάζευε τα ματωμένα ροδοπέταλα που αυτή σκορπούσε στα νερά του Βοσπόρου. Η ωραία του Πέραν ήταν πλούσια με παραμυθένια ομορφιά κι εκείνος ένας φτωχός νέος. Η αγάπη τους συνάντησε πολλά εμπόδια και το τέλος της ήταν δραματικό. Ήταν ένα ερωτικό μυθιστόρημα πυκνό σε δραματικά γεγονότα με ίντριγκες και θανάσιμη ζήλεια, που οι ήρωες αυτοκτονούν ή χάνουν τα λογικά τους. Ερωτικές συναντήσεις μέσα στη νύχτα σε ανθισμένους κήπους και μπουκαλάκια με δηλητήριο συνέθεσαν το μελό που έκανε χιλιάδες ζευγάρια μάτια να δακρύσουν.

Έγινε ταινία απ' τον Ορέστη Λάσκο και παρωδία ως «η Ωραία των Αθηνών» με την αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου.

Ύστερα από την ανακάλυψη του συντρόφου Βράσταμαν ότι υπάρχει προάστιο της Άγκυρας με ονομασία «Τσιμπούκ», φαντάζομαι ότι μπορεί να γίνει ένα σλανγκικό update της φράσης με ηρωίδα μια καλίστομο μοιραία κάτοικο του Τσιμπούκ, που θα αριστεύει στο φεστιβάλ Τσιμπούκ (βλ. μύδια λήμματος τσιμπούκι). Η «ωραία του Τσιμπούκ», μούσα εκατοντάδων Σλάνγκων Δράκων θα γίνει το μπεστ-σέλλερ των 00ς, που θα κάνει χιλιάδες σλανγκιστές να χύσουν... δάκρυα για την μοίρα της άτυχης κορασίδος.

Το «σπεκάστε, ψηφίστε», χωρίς το «τελειώσατε» είναι το ίδιον του σλανγκακλή (κατά τα θεριακλής, μερακλής), που είναι εθισμένος με την σλανγκ, και σε ένα καλό λήμμα, αφού πρώτα αποδώσει, ως ώφειλε, σπέκια και αστερίες, θα ξαναγυρίσει στον τόπο του εγκ-λήμματος ξανά και ξανά, ώστε με σωκρατική μαιευτική μέθοδο να γεννήσει μέσα από τον διάλογο κι άλλα λήμματα.

Το πλήρες «σπεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε» κατά το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» του γνωστού διαφημιστικού καθαριστικών ειδών, αναφέρεται συνήθως στις παρακάτω περιπτώσεις, (η λίστα δεν είναι εξαντλητική):

1. Για άρρητα λήμματα (κατά το «άρρητα ρήματα») όπου ό,τι σχόλιο και να πεις, θα το χαλάσεις. Οπότε μένεις άναυδος, at a loss for words, και κάνεις την τριπλέτα σεμνά και ταπεινά. Χαρακτηριστική περίπτωση τα εξωκόσμια λήμματα - λόγια του Κυρίου ημών Ιησού, που «ουκ εισί εκ του κόσμου τούτου», και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως Γραφή, που την προσκυνάς χωρίς να σχολιάζεις. Αλλά και τα λήμματα του απόκρυφου Ιησού DT. Επίσης, λέγεται για λήμματα που θυμίζουν χρησμούς της Πυθίας: Συναισθάνεσαι την σοφία τους, αλλά δεν μπορείς να την προσπελάσεις νοητικά, οπότε ρίχνεις ένα σπεκ, λέγοντας «μιλάς με γρίφους, γέροντα» και αποσύρεσαι για να κάνεις ενδοσκόπηση τι έφταιξε και δεν αποδείχθηκες έτοιμος να καταλάβεις το λήμμα. Χαρακτηριστική περίπτωση το λήμμα: χαμούρεμα.

2. Για το ταχυσλανγκικόν του πράγματος κατά το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»: Σλάνγκος πάει στην δουλειά του το πρωί. Επειδή, όμως, είναι εθισμένος, στα διαλείμματα, μαζί με (ή χωρίς) το τσιγάρο κάνει μια γρήγορη τσάρκα στο slang.gr, πριν συνεχίσει την δουλειά του. Σε περιπτώσεις μεγαλύτερου εθισμού λέει στον ρουμάνο ότι ετοιμάζει το πρότζεκτ, ενώ στην πραγματικότητα σπεκάζει στο σάιτ μας. Επειδή όμως υπό το άγρυπνο βλέμμα του ρουμάνου, δεν είναι δυνατόν να κάνεις μαιευτική λημμάτων, το ταχύ «σπεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε» είναι η πικρή καθημερινότητα του Σλάνγκου. Το βράδι πάλι, γυρνά σπίτι, και η γυναίκα (ή άντρας για τις Αρχιμήδειες) έχουν απαιτήσεις, όπως σεξ, χάδια, τρυφερότητα, ενώ ο Σλάνγκος το μόνο που σκέφτεται είναι πώς να τελειώσει το λήμμα του, που το έχει βάλει στο Πρόχειρο, επειδή δεν μπορούσε να το τελειώσει στην δουλειά. Οπότε μέχρι να αποφασίσει να χωρίσει για να αφιερωθεί στην σλανγκ (ή σλανγκ ή οικογένεια), το «σπεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε» είναι η πικρή καθημερινότητα του Σλάνγκου και το βράδυ.

3. Το σπεκουλαδόρικο «σπεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε»: Ο σπεκουλαδόρος έχει αντιληφθεί ότι τα λήμματά του απευθύνονται σε ορισμένο target group μεταξύ των σλανγκιστών, οπότε όταν ένας από αυτούς τους σλανγκιστές ανεβάσει λήμμα, ακόμη κι αν είναι λύμα, ο σπεκουλαδόρος θα το περάσει ένα γρήγορο σπεκ και δεκάστερο, για να εμπεδώσει σχέσεις αμοιβαίας πελατείας με τον συγκεκριμένο συσλανγκιστή. Βεβαίως, δεν θα επεκταθεί παραπάνω απ' το ψιλό σπεκ, ενώ θα κρατάει και την μύτη του να μην τον πάρει η μπόχα του λύματος, που σπέκασε μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει (διά μακροπρόθεσμου do ut des) την αδηφάγα αστρολαγνεία του.

4. Ακόμη χειρότερα: Το «σπεκάστε, ψηφίστε» του σπαστήρα. Ο σπαστήρ γράφει μια σειρά λήμματα με ένα όνομα, μετά αποσυνδέεται και επανασυνδέεται με άλλο όνομα και ID, και κάνει ένα γρήγορο πέρασμα με δεκάστερα στα λήμματα αυτού του (α)ιδ(ο)ίου. Ο απόλυτος θρασυ-σπαστήρ δεν θα παραλείψει να δώσει και σπέκια ο ίδιος στον εαυτό του με άλλο όνομα, για να επαληθευθεί το υπό GATZMAN ρηθέν: «Σπεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε». Το παραπάνω είναι παράδειγμα προς αποφυγή για τους νεοκλήδες, ελπίζω να μην βάζω ιδέες...

Σημαίνει στα γαλλικά «αυτό δεν είναι σλανγκ». Είναι το σύνθημα του σλανγκαρχίδη που θεωρεί ότι ένα λήμμα δεν είναι σλανγκ, αλλά mainstream.

Προέρχεται από τον Βέλγο ζωγράφο Rene Magritte, που όντας μεγάλος αστειάτορας, συνήθιζε να ζωγραφίζει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο αντικείμενα. λ.χ. ένα τραπέζι, και μετά να γράφει από κάτω ακριβώς «αυτό δεν είναι τραπέζι», για να ευαισθητοποιήσει τους θεατές ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τον βλέπουμε. Βλ. τον σύνδεσμο στην Βικούλα για περισσότερα για τον προβληματισμό. Ο πιο διάσημος πίνακάς του είναι η «πίπα του Μαγκρίτ». Έχει ζωγραφίσει μια πίπα (αυτήν που δεν χύνεις) με άψογο ρεαλισμό, κι από κάτω έγραψε «αυτό δεν είναι πίπα» («ceci n'est pas une pipe»). Παραμένει αβέβαιο αν ήθελε να κάνει το σλανγκικό αστείο και να εννοήσει ότι πραγματική πίπα είναι αυτό ή αυτό. Πάντως, σήμερα για να τον εκδικηθούν συνηθίζουν να κάνουν κραυγαλέες αντιγραφές έργων του και να γράφουν από κάτω «αυτό δεν είναι Μαγκρίτ» («ceci n'est pas Magritte»).

Στο slang.gr η έκφραση χρησιμοποιείται από τον Vrastaman ως μια ένδειξη του σλανγκόμετρου, που είναι κάτω από την βάση. Έκτοτε χρησιμοποιείται αφενός από σλανγκαρχίδηδες, που στραβομουτσουνιάζουν όταν κάτι δεν τους φαίνεται σλανγκ. Και επίσης σε μήδια, που γίνονται λογοπαίγνια, δηλαδή βάζουμε ένα μήδι άσχετο με τον τίτλο του λήμματος, και γράφουμε «ceci n'est pas x».

Πηγή: Βικούλα, λήμματα σλανγκισμός, τσιμπούκι.

Κατά το «απορία ψάλτου βηξ», η απορία του χρήστη του Διαδικτύου λύνεται με το να ανατρέξει στα λυγξ, δηλαδή στους συνδέσμους που παρατίθενται.

Πηγή: GATZMAN.

Ήρθε κι έδεσε. Τα βρήκαμε τα λεφτά μας. Την κάτσαμε τη βάρκα.

Ομόηχα: πέσαμε μούτσο, παίξαμε μούτσο

Καμία σχέση: μάτσα μούτσα, αφεντομουτσουνάρα, ο μούτσος που γαμούσαμε έγινε καπετάνιος

Η έκφραση «λίθον, ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας» βρίσκεται στον Ψαλμό 117 του Δαυίδ και αντλείται από την οικοδομική τέχνη της εποχής. Σημαίνει έναν λίθο που τον δοκιμάζουν οι οικοδόμοι και επειδή τον βρίσκουν αδόκιμο για την κατασκευή του δικού τους οικοδομήματος τον απορρίπτουν. Όμως ο ίδιος λίθος γίνεται ακρογωνιαίος, δηλαδή αυτός που στηρίζει τα πάντα, σε ένα άλλο οικοδόμημα.

Η έκφραση χρησιμοποιήθηκε πολύ στην διαμάχη Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, στην απόρριψη του δεύτερου απ' τον πρώτο και την εγκόλπωσή του από τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Σήμερα, όταν χρησιμοποιούμε την έκφραση, εννοούμε ότι κάτι που απορρίψαμε ως ασήμαντο στο παρελθόν αποδείχτηκε πάρα πολύ θεμελιώδες στο μέλλον, π.χ. μια δουλειά, μια επαγγελματική ευκαιρία, μια σχέση κ.ο.κ. Επίσης, ότι κάποιος περιθωριακός αναδεικνύεται τελικά σε σημαντικότατο παράγοντα για μια κοινωνία. Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης είχε γράψει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με αυτόν τον τίτλο, εννοώντας τον εαυτό του.

Το αυτοαναφορικό γνωμικό «λήμμα, ο απεδοκίμασεν ο Μπαμπινιώτης, τούτο εγενήθη εις κεφαλήν της σλανγκ» σημαίνει μια περιθωριακή λεξούλα, που οι κυριλέ λεξικογράφοι, όπως ο οξαποδώ Μπαμπινιώτης απαξίωσαν να συμπεριλάβουν στα πολυτελή λεξικά τους, με αποτέλεσμα να μείνει άστεγη, και να βρει λίγη περίθαλψη, στοργή και θαλπωρή μόνο στον διαδικτυακό τόπο του slang.gr. Κι όχι μόνο να βρει άσυλο απ' τους διώκτες της, αλλά και να διαπρέψει, και να καταδείξει την γονιμότητά της, αναδεικνυόμενη σε λημματομάνα και «κεφαλήν της σλανγκ».

Το γνωμικό θέλει να δείξει ότι το slang.gr είναι πάνω απ' όλα μια φιλανθρωπική οργάνωση, κάτι σαν το «Χαμόγελο του Παιδιού» ή τον Ξενώνα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών για τα θύματα του trafficking. Σκοπός του είναι να αποτελέσει ένα άσυλο για όλες τις άστεγες λεξούλες, τις περιθωριακές, τις ανένταχτες, τις λεξούλες- πρόσφυγες, που κάποιοι καλοβλαμμένοι μικροαστοί κύριοι θεώρησαν πρέπον να εξοβελίσουν από τον επίσημα καταγεγραμμένο λόγο τους, κλείνοντας τα μάτια στην αδιαμφισβήτητη ύπαρξή τους. Σ' αυτές τις λεξούλες είναι που το slang.gr δίνει και πάλι δικαίωμα στην ύπαρξη, δημιουργώντας έναν χώρο, όπου να μπορούν όχι μόνο να προστατευθούν από τους διώκτες τους, αλλά και να εκδιπλώσουν τις δεξιότητές τους και να δείξουν την γονιμότητά τους, παράγοντας άλλες συγγενείς τους λέξεις!

Το γνωμικό αυτό έχει βέβαια δώσει λαβή και στις λεγόμενες «σλανγκικές έριδες». Δηλαδή, πολλοί ισχυρίζονται ότι μόνο αυτές οι λέξεις, που έχουν φάει έξωση από τα κυρίαρχα Λεξικά είναι σλανγκ. Και ότι, αντιστρόφως, αν μια λέξη υπάρχει στα Λεξικά του κυρίαρχου λόγου, δεν έχει δικαίωμα να χαίρει της εκτιμήσεως των σλανγκιστών, αλλά πρέπει να της δειχτεί η κάρτα ceci n'est pas slangue. Ωστόσο, η mainstream άποψη στους κόλπους της σλανγκ (αν το mainstream slang δεν αποτελεί μια contradictio in termis) είναι ότι το κατά πόσον ένα λήμμα είναι σλανγκ ή όχι δεν εξαρτάται μονότροπα απ' το κατά πόσο δεν έχει καταχωρισθεί στα μεγάλα κυρίαρχα Λεξικά, αλλά είναι εντέλει θέμα του σλανγκικού αισθητηρίου, που όλοι οι Σλάνγκοι κατά κάποιο τρόπο διαθέτουμε, χωρίς να μπορούμε πάντα να το προσδιορίσουμε λογικά. Τελικά, για να παραφράσω τον ορισμό του ανθρώπου απ' τον Δημόκριτο, «σλανγκ εστί ο πάντες ίδμεν», «η σλανγκ είναι αυτό που όλοι ξέρουμε τι είναι».

1. Αλλού: Κακό, σημαίνει δεν ψηφίζω, μηδενίζω.

2. Στο σλανγκ τζη αρ, καλό: σημαίνει με εγκρίνει ο μοντ, περνάω το τεστ, τα πλαγιαστά γράμματα του τίτλου γίνονται μαύρα, παίρνω πιστοποιητικό σλανγκοηθείας. «Θα σε μαυρίσω»: Μεγάλο κομπλιμάν για σλανγκιστές.

Πηγή: Χανκ.

Άλλη μια τιραμισουρεαλιστική έκφραση του λαού μας, που δηλώνει την μαλακία που κατατρύχει έναν άνθρωπο και δεν τον αφήνει να ορθοποδίσει / προκόψει. Μια μαλακία τόσο πυκνή και ισχυρή, ώστε να μπορεί να αναλάβει και σχετικές πρωτοβουλίες. Εκ των υστέρων κυκλοφόρησε και το ανέκδοτο:

-Τι είναι άσπρο, παχύρρευστο και κρατάει μαστίγιο;
-;
-Η μαλακία που σε δέρνει.

Όπως παρατήρησε, πάντως, ο χρήστης Vrastaman, υπάρχει και μαλακία που μας δέρνει με την καλή έννοια, ήτοι μαλακία που μας δέρνει εν ταυτώ και μας δένει, όπως η σλανγκομαλακία που χαλκεύει το esprit de corps στο slang.gr. Για να το θέσω με όρους του Jean-Paul Sartre, χρειάζεται μια μαλακία να μας δέρνει απ' έξω, έτσι ώστε δερόμενοι να σφυρηλατήσουμε μια αλληλέγγυα συνείδηση του σλανγκικού «εμείς» (nous-conscience).