Tagged definitions (199)
Showing 111-120 from 199

Μία από τις πολλές λεξιπλασίες της Λιλιπούπολης! Δεν είναι μυθικό ον όπως η Μασχαλίτσα ή η Τζιπούρα, αλλά χαρακτηρισμός του κ. Χαρχούδα (δες παράδειγμα).

Χρησιμοποιείται και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει άτομα που :

- παρόλο που φέρονται γούτσικα στον έξω κόσμο, μέσα τους παραμένουν αρκουδιάρηδες.

- σε ανθρώπους απτάληδες κάποιον κιλών που νομίζουν ότι είναι ανάλαφροι, περπατούν ή χορεύουν χαρωπά και άνετα, αλλά άμα πέσουν πάνω σου την γάμησες.

- σε άτομα που παρόλο που είναι gay, μοιάζουν με μπετατζήδες.

Ο τρόπος παιξίματος του κακού ντράμερ (συνήθως αυτοδίδακτου και ημιμαθούς). Γνωστό επίσης και ως μπαστουνιές. Συνεπώς, χασάπης ο ανωτέρω ντράμερ, δεν γνωρίζω όμως αν ο χασάπης προέκυψε από τις χασαπιές ή το αντίστροφο. Ετυμολογικά από τις κινήσεις των χεριών μάλλον: οι ντράμερ κάνουν απίστευτη οικονομία κινήσεων, παίζοντας κυρίως με τους καρπούς. Ο χασάπης θυμίζει κρεοπώλη με μπαλτά, που παίζει με μεγάλες κινήσεις, ανεβοκατεβάζοντας τις χερούκλες του.

Γενικός, μάλλον υποτιμητικός, χαρακτηρισμός των Νεοελλήνων, με την έννοια ότι αρέσκονται σε ανατολίτικες συνήθειες, όπως τα τσιφτετέλια.

Γενικά, χρησιμοποιείται από αυτούς που κατηγορούν τους Νεοέλληνες μάλλον για την ανατολίτικη τάση τους παρά για την δυτικόφιλη, λ.χ. για αυτούς που θα ονομάσουν την Ελλάδα Ελλαδιστάν ή Λαϊκή Θεοκρατία του Ελλαδιστάν μάλλον παρά Ελλαδέξ, αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Χρησιμοποιήθηκε αρκετά στην παπανδρεϊκή δεκαετία του '80 και απαθανατίστηκε απ' τον Διονύση Σαββόπουλο στο άσμα «Κωλοέλληνες» του αντιπασοκικού δίσκου «το Κούρεμα».

Κάποιος που το παίζει σε στυλάκι Μπομπ Ντύλαν και είναι μονίμως ντίρλα.

Λέγεται για ξεπεταχτούλα λολίτα και νουαζέτα που ξεπετάει άντρες λαϊκών προαστείων. Συνήθως βρίσκονται στο ΙΚΑ.

Πρόκειται για εμπνευσμένο στίχο του Γιοκαρίνη από το άσμα «Αχ, Ευλαμπία!».

Σημειωτέον ότι οι τριτοδεσμίτες παλαιάς κοπής είχαμε ως εσωτερικό αστείο την ατάκα του βιβλίου για Οιδίποδα που έλεγε ότι ο Σοφοκλής γεννήθηκε στον Κολωνό, «ένα από τα πιο αριστοκρατικά προάστια της Αθήνας».

Υποτιμητική φράση που απευθύνεται με έντονο απαξιωτικό μορφασμό, για κάποιον τραγουδιστή, ή για κάποια τραγουδίστρια τελευταίας κλάσης (βασικά για κλάσιμο είναι). Για κάποιο άτομο που θεωρεί πως είναι το... μουσικό ταλέντο.

Μιλάμε για κάποιο ψώνιο, για κάποιο άτομο συμβατών προδιαγραφών με το Ανίτα show (δες και γαργάρα με ξυλόπροκες), για κάποιον Κακοφωνίξ, για κάποιο εντελώς ατάλαντο μουσικά άτομο, που ωστόσο όμως μπορεί να διακρίνεται για άλλα ταλέντα (π.χ: μπορεί να μιλάμε για κάποια με φωνητικές δυνατότητες α λα Μαρία Κάβλας, για κάποια φραπεδιάρα, για κάποια χορεύτρια, κλπ).

Πολλά απ' αυτά τα άτομα τραγουδούν σε κέντρα ftpπροδιαγραφών. Πάντως όποιος πάει για να ακούσει ποιοτικό άσμα εκεί, τα 'πιασε τα λεφτά του. Όπως λέει κι η Σαπφώ: Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες. Και στη φάση αυτή, μιλάμε για κακαρίσματα.

Το υποτιμητικό της φάσης βγαίνει από το γεγονός, πως ενώ η φράση θυμίζει σκάλα του Μιλάνου (που παραπέμπει σε όπερα και σε μουσική υψηλού επιπέδου), γίνεται η ανατροπή μιλώντας για Σκάλα του Ωρωπού (δεν μιλάμε δηλαδή για σκάλα με όπερα, αλλά για λιμάνι).

Μιλάμε δηλαδή για κάτι άσχετο. Και επομένως παραπέμπουμε έτσι σε κάποιον ατάλαντο στο τραγούδι.

Όσο πιο χάλια αντίληψη έχουμε για την περιοχή του αναφερόμενου λιμανιού, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η απαξίωση.

Σημείωση:

1) Μπορούμε να κάνουμε παύση μεταξύ της λέξης σκάλας και της λέξης Ωρωπού, για να δημιουργηθεί εντονότερη η εντύπωση περί σκάλας του Μιλάνου στο μυαλό του συνομιλητή μας, πριν την ανατροπή που θα ακολουθήσει.

2) Αντί για σκάλα Ωρωπού θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για σκάλα Πολυχνίτου, Καλλονής και γενικότερα για οποιαδήποτε σκάλα λιμανιού.

Σκάλα του Μιλαναου (από GATZMAN, 08/04/09)

Σκάλα του Μιλαναου (από GATZMAN, 08/04/09)

Ο κακοφωνίξ σαξοφωνίστας, αυτός που εκτελεί στην κυριολεξία το κομμάτι του. Από το σαξόφωνο + φονιάς, αν έχετε απορία.

Το «κάτι άλλο», το «επί πλέον» στο παίξιμο μουσικού οργάνου, κυρίως του τρίχορδου μπουζουκιού, αλλά όχι μόνον.

Ρεμπέτικη μουσική ιδιωματική λέξη της οποίας ως πατήρ φέρεται ο Μάρκος Βαμβακάρης. Κατάγεται από το ταξίμι, τα περισσότερα των οποίων ξεκινούν με ένα κοφτό παίξιμο 4 νοτών, ηχομημιτικά «νταρουνταντράμ», σαν να λένε «προσοχή», «ησυχία».

Αν λοιπόν η συνέχεια δεν είναι η αναμενόμενη, το παίξιμο δεν σε «γονατίζει», δεν σε «λιγώνει» και δεν σε ταξιδεύει, τότε δεν το έχεις το νταρουνταντράμ. Δεν έχεις αυτό το κάτι άλλο, που θα καθηλώσει το ακροατήριο. Είσαι ένας, μπορεί και πολύ καλός, «απλός» οργανοπαίκτης. Διότι δεν αναφέρεται στην δεξιοτεχνία, αλλά στο αν καταφέρνεις να μιλήσεις με την ψυχή του οργάνου.

Η λέξη βγήκε και έξω από τα ρεμπέτικα μουσικά τείχη, όχι όμως σαν οργανοπαικτική αξιολόγηση, αλλά σαν χαρακτηρισμός της ικανότητας που έχει ή δεν έχει κάποιος, σε σχέση με αυτό που καταπιάνεται.

Από την δεκαετία 1960 και μετά, η λέξη ξεχάστηκε και δεν χρησιμοποιείται πλέον.

Ο μουσικός που παίζει ό,τι πληκτροφόρο όργανο, σε ορχήστρα νυχτερινού μαγαζιού.

Ντεθάς ή ντεθμεταλλάς: είναι ο καφρομεταλλάς, δηλαδή αυτός που ακούει death metal (καφρίλες).

Ενδυματολογικά διακρίνεται από το στάνταρ χεβυμεταλλάδικο μακρύ μαλλί, τις μπλούζες death συγκροτημάτων και τα κολλητά παντελόνια σωλήνες (ή τις εξίσου αγαπημένες βερμούδες).

Γενικά πάντως ο καθαρός ντεθάς δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την εικόνα του (για τον λόγο αυτόν στους κύκλους των ντεθάδων βρίσκουμε και πολλούς εύχοντρους/-ες). Κυρίως αυτό που ξεχωρίζει τον ντεθά από τον μέσο άνθρωπο είναι η ακόρεστη δίψα του για βοθραλέα φωνητικά, λασπωμένο ήχο από ηλεκτρικές κιθάρες κουρδισμένες στα Τάρταρα, ντραμς που κοπανάνε αδυσώπητα και στίχους που μιλάνε για θάνατο, αρρώστιες, στυγνά εγκλήματα και γενικά για τη σκοτεινή και σιχαμερή πλευρά του μάταιου τούτου κόσμου.