Tagged definitions (22)
Showing 1-10 from 22

Νεολογισμός που δηλώνει κατ' αρχήν έναν φοιτητή ή σπουδαστή που κάνει την πρακτική του άσκηση σε μια επιχείρηση ή άλλη εργασία.

Η αρνητική φόρτιση του όρου με την οποία και χρησιμοποιείται συχνά προκύπτει από ορισμένες καταχρήσεις. Λ.χ. ενίοτε το περιεχόμενο της πρακτικής άσκησης είναι άσχετο με το αντικείμενο σπουδών και ο πρακτικάριος εκτελεί χρέη σύρφερ μάνατζερ. Άλλοτε οι πρακτικάριοι πληρώνουν κενά των επιχειρήσεων ή και του Δημοσίου αμειβόμενοι ελάχιστα και χωρίς ασφάλιση και, κυρίως, εργαλειοποιείται η όλη διαδικασία για αυτόν τον σκοπό εις βάρος των εργαζομένων. Επίσης, γίνονται συμβάσεις με πανεπιστήμια άλλων χωρών, όπου τα ημερομίσθια είναι πολύ χαμηλότερα, οπότε έρχονται ως πρακτικάριοι αλλοδαποί φοιτητές οι οποίοι ουσιαστικά βγάζουν δουλειά με ελάχιστα χρήματα, όντας και συνηθισμένοι στα ισχύοντα σε άλλες χώρες με χαμηλότερες αμοιβές και λιγότερα δικαιώματα των εργαζομένων. Γενικότερα από αυτούς που χρησιμοποιούν τον όρο με εξαιρετικά αρνητική φόρτιση θίγεται και το γεγονός ότι ενίοτε αυτό που μαθαίνουν οι πρακτικάριοι είναι να ζουν σε ένα καθεστώς μεγάλης επισφάλειας και κινητικότητας με υποβαθμισμένα εργασιακά δικαιώματα.

Υπό μια έννοια, οι πρακτικάριοι εντάσσονται σε μια σειρά από -άριους νεοπρολετάριους, όπως είναι και οι πρεκάριοι και οι δεθελοντές. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές φορές που αναφέρονται οι πρακτικάριοι γίνεται λογοπαίγνιο με τη γνωστή φράση του Μαρξ «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Από την άλλη, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το πρακτικάριος χρησιμοποιείται και με θετικό πρόσημο στο πλαίσιο ακριβώς των εμπειριών που προσφέρει η πρακτική ως ένα πρώτο βήμα για μια καριέρα. Κλείνω εδώ, αφήνοντας να μιλήσουν τα παραδείγματα και αυτό το λίνκι.

Πάσα (Δ.Π.): Δεινόσαυρος (ο οποίος δεν ήθελε να γράψει το λήμμα για να μην του ανέβει η πίεση, πλην μπορεί και να του ανέβει ακόμη χειρότερα αν δει θετικές φορτίσεις του όρου, όπως λ.χ. στο παράδειγμα 3- υπάρχουν και κάποιες άλλες στον γούγλη).

Παρτούζα συνειρμών στη λέξη αυτή.

Ο όρος θα μπορούσε να προκύπτει εκ:

α) παράφρασης της λέξης προλετάριος, (δες εδώ και εδώ). Μιλάμε για τον κατ' επίφαση προλετάριο, τον κατ' όνομα προλετάριο που λειτουργεί με χρηματοκεντρικά κριτήρια (λεφτά).

β) της λέξης προ (που παραπέμπει στην αγγλική λέξη pro, εκ του professional που σημαίνει επαγγελματίας) και της λέξης λεφτά. Το πακέτο παραπέμπει δηλαδή σε κάποιον που είναι επαγγελματίας λεφτάς. Και επειδή οι λέξεις προλετάριος - προλεφτάριος μορφολογικά μοιάζουν, ο συγκεκριμένος επαγγελματίας λεφτάς αναδίνει, κάπου στο βάθος, άρωμα προλετάριου. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να γίνει και επαγγελματική αξιοποίηση αυτού του αρώματος (επαγγελματίας πολιτικός, επαναστάτης, κλπ., δες σχετικά το παράδειγμα 3 και το λήμμα Μαρξορθόδοξος).

γ) εκ της λέξης προ (που παραπέμπει στην αγγλική λέξη pro από professional που σημαίνει επαγγελματίας) και της λέξης left (αριστερός). Εδώ το πακέτο παραπέμπει σε κάποιον που είναι επαγγελματίας αριστερός.

δ) εκ της λέξης προ (που παραπέμπει σε πρώην) και της αγγλικής λέξης left (αριστερός). Εδώ το πακέτο παραπέμπει σε κάποιον που είναι: πρώην αριστερός.

1. Εκ των παραπάνω συνειρμών, αντιλαμβανόμαστε πως η λέξη ενσωματώνει συναφείς νοηματικές παραπομπές.

Εκφέροντας τον όρο, θα μπορούσαμε βάσει των παραπάνω, να χαρακτηρίσουμε ως προλεφτάριο κάποιον πρώην αριστερό, που έχει από χρόνια αντικαταστήσει το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», με το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του Σωκράτη», κάποιον κατ' επίφαση αριστερό, κάποιον γιαλαντζί κομμουνιστή, κάποιον Μαρξ εντ Σπένσερ, που 'χει κάνει θεό του, το μαρούλι, τις αστικές απολαύσεις, που 'χει τα ... κονέ, που κάνει τις μπίζνες, που μπορεί να 'ναι και σκαφάτος και που επιδιώκει πάντοτε να τα περνά ζωή και κότα.

Χαρακτηριστικό τύπο προλετάριου που μεταμορφώθηκε σε προλεφτάριο είχε ενσαρκώσει στην ταινία «Ξύπνα Βασίλη» ο Αλέκος Αλεξανδράκης, όπου το κέρδος ενός λαχείου, μετέβαλλε άρδην τον τρόπο ζωής του, μεταβάλλοντας τον από μαχητικό αγωνιστή της Αριστεράς σε άνθρωπο του κεφαλαίου. (Βλ. παραδείγματα 1, 2 ,3)

1. Στα πλαίσια χιουμοριστικής εκφοράς του λόγου, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως προλεφτάριο κάποιον παντελώς άσχετο με την αριστερά, που ζει μέσα στη γκλαμουριά και στη χλίδα. (βλ. παράδειγμα 4)

Ένας νέος εις -άριος όρος που εισβάλλει δυναμικά στο πολιτικό λεξιλόγιο. Επίσης κοινηλογικάριος ή πιο απλά λογικάριος. Κατ' αρχήν σημαίνει αυτόν ο οποίος και καλούα είναι ελεύθερος από ιδεολογικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, δεν δεσμεύεται δηλαδή σε κάποιο α πριόρι ιδεολογικό σχήμα ή αφήγημα και κρίνει κάθε πρόβλημα ad hoc, οπλισμένος και μόνο με την κοινή λογική του, την οποία (θα έπρεπε να) έχει και κάθε άλλος πολίτης. Το όλο βγάζει μια αγγλοσαξονιά, τ. εμπειρισμός, John Locke, common sense, Thomas Paine, επίδοξοι διάδοχοί του και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Πώς χρησιμοποιείται τώρα συνήθως: Είτε πανηγυρικά είτε επικριτικά. Πανηγυρικά: Από οπαδούς των μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι ενίοτε κατηγορούνται ότι ανήκουν σε μία συγκεκριμένη ιδεολογία τ. νεοφιλελέδες, οπότε αυτοί προκειμένου να απαλλάξουν τον εαυτό τους από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας επιμένουν ότι δεν τραβάνε κανένα ζόρι με κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία ή πρακτική (πολλοί υποστηρίζουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν υπάρχει, αλλά είναι πολεμικός όρος των εντός κι εκτός συριζορθόδοξων για να ομαδοποιηθούν και στοχοποιηθούν ευκολότερα οι θεωρούμενοι ως αντίπαλοι), αλλά απλώς υποστηρίζουν ό,τι λέει η κοινή λογική, ήτοι ότι πρέπει να βρεθεί κάποιος τρόπος να υπερβεί το Ελλαδιστάν τα δεινά της Σοβιετίας που είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιας πανηγυρικής χρήσης του κοινολογικάριος έχει γίνει από τον Πάσχο Μανδραβέλη που επιμένει ότι «ντεν είμαι νεοφιλελεύθερος καρντιά μου». Βεβαίως παρόμοια πανηγυρική χρήση μπορεί να γίνει και από άλλους φορείς πολιτικού λόγου, που ισχυρίζονται ότι η επικέντρωσή τους στην ανάγκη λ.χ. μεταρρυθμίσεων, ή τάξης και ασφάλειας, ή ένταξης/ παραμονής στους δυτικούς θεσμούς, δεν προκύπτει από το κόλλημά τους με (νεο)φιλελεύθερες ή παραδοσιακά δεξιές ιδεολογίες, αλλά απλώς και μόνο στην κοινή λογική του κάθε μέσου πολίτη, την οποία στην Ελλάδα, -φευ-, δεν διαθέτουν οι υπαρκτοί μέσοι πολίτες, οπότε κάποιος που απλώς υπενθυμίζει την κοινή λογική καταντά στη Λαϊκή Θεοκρατία του Ελλαδιστάν να φαντάζει παράδοξος και γραφικός νεοφιλελενινιστής.

Επικριτικά: Νήντλες του σέι, παρόλο που αρχικά ο όρος είχε την πρόθεση να απαλλάξει τον φέροντα από τη ρετσινιά της νεοφιλελέρας, προσφέρεται ο ίδιος για επίκριση, κράξιμο και καζούρα. Λέγεται, λοιπόν, ότι ο κοινολογικάριος είναι ο νέος απολἰτικος. Και όπως κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι απολίτικος, στην πραγματικότητα είναι απλά δεξιός, έτσι κάποιος που λέει ότι είναι κοινολογικάριος στην πραγματικότητα είναι βλαχοφιλελές ή, έστω, φιλελέφτ/ αριστεροφιλελές ή κεντροαριστερός του Ακραίου Κέντρου ή Ποταμίστας ή Ατενίστας, γενικά idiot-ης απολίτικος άρα δεξιός. Και από μεν την Αριστερά οι κοινολογικάριοι θεωρούνται ως η νέα μορφή ψευδούς συνείδησης της αστικής τάξης, όπως την περιέγραψε ο Marx, πέον όμως να σημειωθεί ότι ο όρος χρησιμοποιείται κραχτικά και από πολλούς δεξιούς οι οποίοι επιθυμούν άλα Schmitt ή άλα Κονδύλη να έχουν έναν πιο σαφή αντίπαλο και προσάπτουν στους κοινολογικάριους τη θολοκουλτούρα τους. Ή και από οπαδούς ενός δεξιού νιτσεϊσμού/ ιρασιοναλισμού που θα ήθελαν να βλέπουν τον εαυτό τους ως γοητευτικό αντιδραστικό (réactionnaire charmant που λένε και στο χωριό μου), οπότε βδελύσσονται τη χαμέρπεια των λογικαρίων. Στους τελευταίους προσάπτεται, εξάλλου, και ο καιροσκοπισμός τους ήτοι ότι κρυπτόμενοι πίσω από την ανάγκη μη α πριόρι ένταξης σε συγκεκριμένη ιδεολογία περιμένουν α πουστεριόρι να πάνε ΟΦΑ ως καλοί οφατζήδες που είναι. Τελικά υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το παράλογο κι αυτό είναι η κοινή λογική.

Λέξη από την βαθιά αρχαιολογία της πολιτικής σλανγκ. Ασουφουσάριοι ήταν οι αριστεριστές μέλη των Αριστερών Σχημάτων Φοιτητών Σπουδαστών (ΑΣΦΣ) τη δεκαετία του '80 και πρόγονοι των σημερινών εαακιτών. Αρχικά λέγονταν Β'Πανελλαδικάριοι, επειδή προέκυψαν από διάσπαση της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος στη Β' Πανελλαδική της συνδιάσκεψη το 1979, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του '80 επικράτησε η εν λόγω ονομασία.

Τίτλος αξιωματούχου της βυζαντινής αυτοκρατορίας, μάλλον υψηλής τοποθετήσεως. Κάτι σαν «παρακοιμώμενος» του αυτοκράτωρος και έχων το προνόμιο να σκουπίζει τον αυτοκρατορικό κώλο αν αυτός τύχαινε να ήταν χεσμένος.

Άγνωστο αν σκούπιζε και τον κώλο της αυτοκρατόρισσας ή απλά τον έγλειφε, αλλά οι υπηρεσίες του τύχαιναν υπέρμετρης εκτιμήσεως και οι αμοιβές του ήταν ανάλογες καθώς και η εξέλιξη της καριέρας του σαν κρατικού υπαλλήλου.

Υπήρχαν αρκετοί τέτοιοι υπάλληλοι στο Βυζάντιο, απασχολημένοι κυρίως στη Βλαχέρνα αλλά και σε άλλα «στρατηγικά» σημεία.

Το επάγγελμα αυτό έχει αλλάξει πολλά ονόματα με την πάροδο των αιώνων αλλά δεν άλλαξε ποτέ ιδιότητες, τα καθήκοντα και οι αμοιβές παραμένουν τα ίδια στις μέρες μας, απλά εμείς έχουμε πιο πολλούς αυτοκράτορες απ' όσους χρειαζόμαστε.

Δεν αναφερόμεθα στην γερμανίδα ηγέτιδα με το χαρακτηριστικό βαθύ ντεκολτέ, αλλά σε παλαιά επαγγελματική σλανγκιά των ενενήνταζ για τον αντικριστή. Κάθε χρηματιστηριακή είχε το καγκελάριό της που στεκόταν κάτω από το «κάγκελο» του ταμπλό τση Σοφοκλέους και εκτελούσε με κραυγές και χειρονομίας τις εντολές αγοραπωλησίας χαρτιώνε που του έστελναν τα μπροκεράκια.

Ως εκτελεστικά όργανα, οι καγκελάριοι θεωρούνταν ένα σκαλάκι κάτω από τους μπροκεράδες στην τροφική αλυσίδα. Αυτό δεν τους εμπόδισε να καταστούν τοπικοί ήρωες τση Σοφοκλέους, πουλώντας μούρη, διαχέοντας (παρα)πληροφόρηση και παίζοντας μελανό ρόλο στο στήσιμο πυραμίδων και αεροπλανανακίωνε.

Αλλάζει όμως ο καιρός, να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί πάει η Σοφοκλέους πάν' οι καγκελάριοι, πάν' όλα. Παραμένει η στήλη του Καγκελάριου στην «Ημερησία» μονάχη.

Βλ. το λήμμα εθνικάριος, μόνο που εδώ αναφερόμαστε στην Εμπορική τράπεζα, πριν ιδιωτικοποιηθεί.

Κατά τα άλλα ισχύει ό,τι ακριβώς και στο εθνικάριος.

[i]Στην αρχαία εποχή:[/i] τίτλος τιμής. Έμπιστος του βασιλιά, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για να σκουπίζει και να καθαρίζει τα οπίσθια του υψηλότατου/-ης.

[i]Στην σημερινή εποχή:[/i] υποτιμητικός τίτλος. Ο άνθρωπος που είναι πολύ πιστός σε κάποιον και έχει τον ρόλο του ρουφιάνου ή του χαμάλη ή και των δύο.

Τίτλος που αποδίδεται στον ανάρχα που είναι πολύ έμπειρος στο καγκελάκι, ο οποίος αναλαμβάνει ηγετικούς ρόλους στο καγκελάκι ή που το έχει ανάγει σε σκοπό ζωής.

Συνήθως σκωπτικά, από τους άλλους ανάρχες που έχουν ενστάσεις για αυτή την τακτική των μπάχαλων.

Η παλιά αυτή λατινική κατάληξη χρησιμοποιείται ευρύτατα ως αργκό εκδοχή του επιθήματος -ός, για να σχηματίσει όνομα από την ειδικότητα κάποιου (φοιτητική, επαγγελματική, στρατιωτική και λοιπά), όταν αυτή καταλήγει σε -ική ή -ικό. Για παράδειγμα, πληροφορικάριος, νομικάριος, λογικάριος, ζαμπονοκοπτικάριος.

Η εκτεταμένη χρήση της κατάληξης οφείλεται μάλλον στο ότι ο ομιλητής νιώθει την ανάγκη να διαφοροποιήσει το παράγωγο ουσιαστικό –λογικός, αυτός που ασχολείται με τη Λογική– από το αντίστοιχο παράγωγο επίθετο –λογικός (άνθρωπος), αυτός που είναι σώφρονας, συνετός.