Tagged definitions (357)
Showing 51-60 from 357

Μια παροιμία του λαού μας, που ευνοεί τα τοπικιστικά αντανακλαστικά. Όπως λέμε «παπούτσι απ' τον τόπο σου κι ας είν' και μπαλωμένο», έτσι θεωρείται καλύτερο να πάρεις μια κοπέλα από τον τόπο σου, Ελλεεινίδα, με το όνομα και την χάρη, και μάλιστα απ' τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής σου. Και να είναι και παρθένα την πρώτη νύχτα του γάμου, σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα. Τώρα αν έχει κάνει παρθενορραφή, δεν γαμιέται, άλλωστε και το παπούτσι μπαλωμένο ήτανε...
Βλ. και από μπρος παρθένα κι από πίσω μπαίνουν τρένα.

Λογοπαίγνιο με αναγραμματισμό του παλιού κλασικού συνθήματος, «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη».

Ευχαριστώ κατ' αρχήν το Χαλικούτη γι' αυτό το swinging από λήμματα που κάναμε (αντιδάνειο βέβαια το δικό μου προτεινόμενο). Ευχαριστώ και τον Ιησού, ο λόγος του οποίου γίνεται πάντα προσεκτός από τους έχοντες ώτα, όπως και τα θαύματα - λήμματά του.

Λοιπόν, το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι ατάκα του Χάρρυ Κλυνν από τον δίσκο «Έθνος Ανάδελφον» το 1985. Ανήκε σε μια σειρά από νούμερα που σατίριζε την (κατά την γνώμη μου αξιόθαυμαστη) προσπάθεια της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη να αναβαθμίσει την πολιτιστική ζωή της Αθήνας. Πλην ο Χάρρυ Κλυνν σατίρισε ένα σχετικό σύνδρομο υπερκουλτουρίασης που κατείχε τους Έλληνες. Και τις τραγελαφικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν. Λ.χ. η «κυρία»-γκόμενα (στον δίσκο) πάει τον Βασίλη (κύριο χαρρυκλυννικό ήρωα) στο Ηρώδειο, κι αυτός νομίζει πως βρίσκεται σε κέντρο με την Ρίτα (Σακελλαρίου) και τον Γιαννάκη (Πάριο). Ή ο γιος πάει την ηλικιωμένη μάνα του στο Ηρώδειο, κι αυτή κάνει πολύ αστείες ερωτήσεις.

Θα αρχίσω κατ΄ανάγκη απ' το τέλος. Το «κουλτούρα να φύγουμε» είναι το άσμα που κλείνει όλο αυτό το αφιέρωμα στην Μελίνα. Προφανώς, το λογοπαίγνιο είναι ανάμεσα στο «κουλτούρα» και το «κατούρα». Αυτό φαίνεται από το σύνολο τετράστιχο, που είναι ως εξής:

«Κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
και τίναξέ την να πέσει, και η τελευταία σταγών,
κουλτούρα να φύγουμε, κουλτούρα να φύγουμε,
με Μπρεχτ και τσιφτετέλια, θα δικαιωθεί ο αγών!».

Εννοείται ο αγών της Μελίνας Μερκούρη και των Ελλήνων που συντονίστηκαν με το όραμά της. Οπότε την έκφραση την λέμε, όταν δεν έχουμε καταφέρει να αντέξουμε ένα υπερκουλτουριάρικο έργο, όσα αντισώματα υπερκουλτουρίασης κι αν διαθέτουμε. Λ.χ. βλέπεις τον «Αντρέι Ρουμπλιόφ» του Ταρκόφσκι στην ορίτζιναλ βερσιόν των 4,5 ωρών. Ε, κάποτε μετά την τρίτη ώρα, δεν θα πεις το «κουλτούρα να φύγουμε» και θα σηκωθείς να φύγεις; Η παρομοίωση είναι με το ότι κατουράς πριν κάνεις κάποιο εγχείρημα, ας πούμε κατουράς πριν μπεις στο αυτοκίνητο για να πας κάπου, μια εκδρομή, κτλ.

Στο παράρτημα οι υπόλοιπες λεπτομέρειες.

(από aias.ath, 03/12/09)

Μια καθ' ημάς ερμηνεία περί του τι σημαίνει το περίφημο σημείο G, περί του οποίου τόσο μελάνι (και όχι μόνο) έχει χυθεί από αρμόδιους επιστήμονες και ασκητικούς τύπους.

Κάθε γυναίκα, λένε, έχει το δικό της σημείο G(αύλας), και άμα το βρεις την έχεις κάνει λόλα! Κάθε άνδρας επίσης! Πιστεύουμε. Διαφορετικό ο καθένας.

Γι' άλλον το σημείο της G(αύλας) του είναι οι πιπινέζες, γι' άλλον τα Μανάρα, μόνο για το Λίλιαν υπάρχει ομογνωμία ότι είναι το σημείο G των απανταχού Σλάνγκων Δράκων!

Η φριχτά ανούσια και βαρετή ιστορική ανασκόπηση. Συχνά στα κρατικά κανάλια. Συχνά με πολιτικές σκοπιμότητες. Λ.χ. ιστορική ανασκόπηση για τον Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ή για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή επί κυβερνήσεων Ν.Δ. Γενικότερα, μια συνήθεια δημοσιοκάφρων, που δεν έχουν τίποτα πρωτότυπο να πουν...

Λέγεται για τον ελληνικό πρωταθλητισμό και δη στις Ολυμπιάδες. Μετά τον κλαυσίγελω για την ρόδα, τσάντα και κοπάνα του Κώστα Κεντέρη- Σταμάτη Γαρδέλη και της Κατερίνας Θάνου - Σοφίας Αλιμπέρτη, το 2004 από το Ολυμπιακό χωριό και το θρίλερ με το ατύχημα και το ΚΑΤ, όπου όντως είχαμε και ρόδα και κοπάνα, και ντόπα!

Γενικά, παίζεται ένα κρυφτούλι από πολλούς Έλληνες (και όχι μόνο) αθλητές από τους ελεγκτές, απλώς με τους Έλληνες αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο είναι πιο διασκεδαστικό, γιατί εδώ οι ολυμπιακές πρωτιές λειτουργούν ως εθνοστεντόν, λ.χ. με Χαλκιά ή με το τημ του Ιακώβου. Και όλοι (σχεδόν) οι φορείς συμπεριλαμβανομένου του κράτους και των πολιτικών αρμοδίων χειρίζονται το θέμα με την ίδια ελαφρύτητα και χαβαλέ αλά Γαρδέλη και Αλιμπέρτη.

Ο λογαριασμός (bill, μπίλι), που σε σκοτώνει, λ.χ. σε εστιατόριο, ή από μάστορα. Λογοπαίγνιο με την ταινία του Ταραντίνο.

Έκφραση που εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο των αγγλοελληνικών εκφράσεων που έχει καταχωρήσει ο Vrastaman, με τη διαφορά ότι χρησιμοποιείται και αυτόνομο σαν έκφραση, και όχι στα πλαίσια χιουμοριστικής ανασκόπησης των ανωτέρω εκφράσεων.

Προέρχεται από το αγγλικό «piece of cake» και χρησιμοποιείται ανάλογα, για να καταδείξει δηλαδή το πόσο γελοία εύκολο είναι ένα εγχείρημα.

Η τελεία και παύλα σε θέματα καύλας, είτε της λίμπιντο καθ' εαυτήν, είτε των ποικίλων μετουσιώσεων και εξιδανικεύσεών της, λ.χ. ποδόσφαιρο, αθλητισμός, τέχνη, δημοσιότητα, σπουδαίες προσωπικότητες κ.ο.κ.

Επίσης, λέγεται τραγουδιστά με ρίμα:

Τελεία και παύλα,
[...] είσαι καύλα!

Συχνά για ομάδες λ.χ. Θρύλε, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κ.ο.κ.

Ως φάντη μπαστούνι, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία ονομάζουμε κάποιον που εμφανίζεται απροσδόκητα και ξαφνικά μπροστά μας και που συνήθως μας είναι ανεπιθύμητη η παρουσία του.

Ως συκοφάντη μπαστούνι, θεωρούμε κάποιον που, ενώ γνωρίζει επακριβώς την αλήθεια για κάποιο θέμα, από συμφέρον ή από προσωπικό βίτσιο, περιστασιακά ή σε μόνιμη βάση κατηγορεί κάποιον /-αν για ανυπόστατα πράγματα. Πολλοί εξ' αυτών το κάνουν με τρόπο ώστε να ξεγελούν ευκολότερα. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι. Βεβαίως κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί ο ρόλος τους, ωστόσο όμως η ζημιά έχει γίνει. Γι 'αυτό και λειτουργούν σαν μπαστούνι, από τα προβλήματα που δημιουργούν (χαλούν φιλίες, συμφωνίες, κλπ).

Τους βλέπουμε παντού. Στις καθημερινές μας συναλλαγές, όπου ή θα συκοφαντήσουν κάποιον άμεσα, ή πλαγίως. Πολλές φορές έχουμε πιάσει κάποιον φίλο μας κάπως ψυχρό μαζί μας, χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε μια τέτοια συμπεριφορά, μέχρι να μάθουμε πως κάποιος μας έχει συκοφαντήσει παρασκηνιακά.

Οι τύποι είναι περιζήτητοι στα δημοσιοκαφρικά παράθυρα γιατί, με τις φωτιές που ανάβουν, φουντώνει το κλίμα. Τότε ο δημοσιοκάφρος τεχνηέντως επεμβαίνει, τάχα μου τάχα μου για να συντονίσει την κατάσταση, κάνοντάς την όμως εσκεμμένα χειρότερη.

Πολλοί εξ αυτών συκοφαντούν ανεξαιρέτως διάφορους και διάφορους. Είναι παγγελματίες του είδους. Έτσι βοηθούν στην αύξηση της θεαματικότητας και στον εγκλωβισμό των μαζών, με στόχο την προώθηση ποικίλων μορφών συμφερόντων (διαφημιστικά έσοδα, προώθηση κάποιας πολιτικής γραμμής, κλπ), αφού, η πλειοψηφία των θεατών, αντί να προτιμά εποικοδομητικούς διαλόγους που προβληματίζουν, αφυπνίζουν και οδηγούν στην αλλαγή σκέπτεσθαι, προτιμούν τις οδούς του εύκολου εντυπωσιασμού.