Definitions by krepsinis (267)
Showing 181-190 from 267

Λέξη που προέρχεται από τη ιταλική χερσόνησο. Σύμφωνα με το λεξικό Τριανταφυλλίδη η ρίζα είναι βενετσιάνικη [a maca, με τα έξοδα άλλου]. Περιγράφει το τζαμπατζιλίκι, την τράκα. Παράγωγο ουσιαστικό είναι ο αμακαδόρος, ήτοι ο τρακαδόρος/τζαμπατζής. Εκφράσεις χαρακτηριστικές, όπου χρησιμοποιείται, είναι «τη βγάζω στην αμάκα», «έγινε αμάκα», «είμαι μαθημένος στην αμάκα».

Υποτιμητικός και προσβλητικός χαρακτηρισμός με αποδέκτη άτομο γένους θηλυκού. Από το ρήμα πετάω, απλούστατα σημαίνει ότι η θήλυ είναι για πέταμα (αν δεν έχει ήδη πεταχτεί στα σκουπίδια...).

Η πεταμένη είναι κάτι αντίστοιχο με τον τελειωμένο (συνήθως γένους αρσενικού): σε καμία περίπτωση όμορφη, με δυσκολίες εύρεσης συντρόφου (ερωτικού τε και πνευματικού), με ελάχιστους, αν όχι ανύπαρκτους, θαυμαστές.

Συχνάκις απαντάται η γνωστή έκφραση «είναι για πέταμα» ή και η γενική της ιδιότητας «του πεταμού».

Ο έχων συχνοουρία. Χρησιμοποιείται κατά κόρον στις ακόλουθες περιπτώσεις:
1. Χαϊδευτικά για τα μωρά που κατουράνε τις πάνες τους.
2. Για όσους κατουριούνται πάνω τους.
3. Για τους δειλούς και φοβητσιάρηδες, που επιδεικνύουν ανοιχτά έλλειψη θάρρους.

Σύνθετη, μοντέρνα λέξη, σύνθετου χαρακτήρα [πούτσα+κάτουρο].

Από πολλούς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καραμπινάτος πλεονασμός: αφού ούτως ή άλλως κατουράμε από συγκεκριμένο όργανο, γιατί αυτό πρέπει να αναφέρεται;

Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, ότι η έκφραση «φοριέται» πολύ στο στρατό.

Χαρακτηρισμός που αποδίδεται στα μακριά και αδύνατα πόδια, κυρίως γυναικών και καλαθοσφαιριστών.

Προέρχεται από το βυζαντινό «καννίον» [κανί στα νεοελληνικά], εκκλησιαστικό σκεύος που προσομοιάζει στο καλάμι.

Συγγενής λέξη είναι η γνωστή κάννη των όπλων.

Χαρακτηρισμός που αποδίδεται σε άτομα με ελάχιστο ή ανύπαρκτο τακτ και savoire vivre.

Η λαχαναγορά, ως γνωστόν, είναι χώρος δύσκολης και απαιτητικής εργασίας και συνεχούς σωματικού κάματου. Για το λόγο αυτό, ιδιαίτερα σε παλαιότερες εποχές, δεν μπορούσαν όλοι να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα της συγκεκριμένης απασχόλησης. Μόνο σκληροτράχηλοι και «ψημένοι» από τη ζωή άνθρωποι, με δυσκολίες και πλούσιες εμπειρίες. Αυτό αποτυπωνόταν σε διάφορες εκφάνσεις της συμπεριφοράς τους: βρισίδι, εκνευρισμός, επιθετικότητα. Ο λαχαναγορίτης κατέληξε συνώνυμο του κάφρου/επιθετικού ανθρώπου, με βρώμικη γλώσσα και απρεπείς χαρακτηρισμούς.

Να σημειωθεί ότι εμείς οι Σλανγκάδες δεν γενικεύουμε και εκφράζουμε τη συμπάθειά μας στην τάξη των λαχαναγοριτών εν γένει.

Το πίτουρο είναι σπόρος αλεσμένου δημητριακού, τον οποίο χρησιμοποιούμε ως ζωοτροφή.

Χρησιμοποιώντας την εν λόγω έκφραση εννοούμε ότι, όποιος, έκων ή άκων, μπλέξει με πράγματα αμφιβόλου ποιότητος και ηθικής, μπορεί να ζημιωθεί ανεπανόρθωτα.

Συχνάκις απαντάται και το «τρώει πίτουρα», δηλ. έχει το IQ ζώου.

Με το άκουσμα της έκφρασης «διαόλου κάλτσα», δημιουργείται μειδίαμα και απορία: πώς μπορεί να εφαρμόσει κάλτσα στην οπλή του κατσικοπόδαρου;

Χαρακτηρίζοντας κάποιον «διαόλου κάλτσα», εννοούμε ότι είναι χαρισματικός, ευφυής και επιτήδειος.

Η προέλευση της έκφρασης είναι ζήτημα διαφωνίας, αλλά, σε κάθε περίπτωση, ανάγεται στην εποχή του σκοτεινού Μεσαίωνα (κατά πόσον βέβαια ο Μεσαίωνας είναι η σκοτεινή εποχή που οι περισσότεροι ιστορικοί περιγράφουν, είναι θέμα που τίθεται υπό αίρεσιν). Στα Αγγλικά, η έκφραση υπάρχει ως Black Sock.

Κατά τη γέννηση ενός τέκνου, λοιπόν, σε μία εποχή που η μαγεία και το χόκους πόκους ήταν στα πάνω τους, οι γονείς ζητούσαν τη συνδρομή ανθρώπων με δραστηριότητα στο χώρο της μαγείας, προκειμένου να ενισχύσουν το παιδί τους με ιδιαίτερες ικανότητες. Αυτό γινόταν πραγματικότητα, βάζοντας τα ποδαράκια του βρέφους σε μία Μαύρη Κάλτσα, που ήταν φτιαγμένη, και καλά... από τρίχες του Εωσφόρου. Έτσι, το νεογνό θα γινόταν, όπως πίστευαν, ικανότερο και εξυπνότερο, ίδιος διάλος (devil in disguise...). Η όλη τελετή θα συνοδευόταν και από το σχετικό μαγικό (ξόρκια και σού πα μού πες...).

Να λοιπόν που η κάλτσα δεν χρησιμεύει μόνο ως θήκη δώρου για τον Άγιο Βασίλη, πάνω από το τζάκι....

Λέξη ιταλικής προελεύσεως, που προέρχεται από τα λατινικά, και πολύ απλά σημαίνει «εκατομμύριο».

Χρησιμοποιείται μεταφορικά για να περιγράψει την απροσδιόριστη ποσότητα, το αμέτρητο πλήθος ανθρώπων ή εντόμων.

Πασίγνωστη έκφραση, αρχαιοελληνικής προελεύσεως. Η σημασία της συνδέεται με τους αρχαίους μάντεις, γνωστούς και ως «τα οράκλια»!
Στα διάφορα μαντεία, οι μαστουρλήδες μάντεις και μάντισσες, πέραν της νταφούς που φούμαραν για να μιλήσουν με τους θεούς, βουτούσαν τα νύχια τους και σε ένα υγρό φτιαγμένο από δαφνέλαιο, το οποίο εν συνεχεία ακουμπούσαν στα ρουθούνια τους, ερχόμενοι σε καταληψία. Κατόπιν μπορούσαν να απαντήσουν σε οιαδήποτε ερώτηση με σιγουριά.
Η έκφραση υφίσταται και στα νέα Ελληνικά, εννοώντας απλούστατα «που να το ξέρω».