Definitions by Stravon (66)
Showing 51-60 from 66

Στρατός, εκπαίδευση, παρέλαση, σκηνάκια, σκοπιά, αγγαρεία. Ταλαιπωρία της ψυχής, καταπόνηση του σώματος. Για να αντέξει κάποιος πρέπει να είναι ένα πράμα: Ζωντανός.

Πως θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει κανείς από την θανατηφόρα βρώση του, ληγμένου εδώ και χρόνια, γκοτζίλα; Δηλητηριάσεις και μολυσμένα κουνούπια απειλούν καθημερινά την υγεία του στρατιώτου. Τόνοι σκουπιδιών έξω από τα μαγειρεία του κέντρου, βρωμερές καλλιόπες, μασίφ ποδαρίλα στους θαλάμους, κοριοί, ποντίκια, τσιμπούρια, σκόνη, ζέστη, βουλωμένα φρεάτια. Σκηνικό τρόμου που μπορεί να οδηγήσει κάθε ζωντανό οργανισμό στο θάνατο.

Πώς λοιπόν να επιζήσει κάποιος σε αυτό το ταξίδι-υποχρέωση και καθήκον προς τη «μαμά πατρίδα»; (σ.ς. Η πατρίδα έχει τη ρίζα πατήρ και δηλώνει πατριαρχική δομή. Ο Πλάτωνας είχε προτείνει τον όρο μητρίδα για την αρχαία Κρήτη που ήταν μητριαρχική. Επομένως ο όρος «μαμά πατρίδα» είναι αδόκιμος). Το πάνσοφο κράτος έκανε τις μελέτες του, είδε, έκρινε και αποφάσισε. Έτσι λοιπόν κάθε νεοσύλλεκτος εμβολιάζεται με ένα εμβόλιο το γνωστό αντιπεθανικό.

Το «δε μας χέζεις» γενικότερα εκφράζει την άποψη χέσε μας καλύτερα, τουλάστιχον αυτό θα είναι κάτι που θα περάσει. Όσο βρομερό κι αν είναι το σκατό σου, είναι πεπερασμένο σε αντίθεση με τη μαλακία σου που είναι απειρίζουσα.

Υποπερίπτωση Μπαρόζο:

Κάθε φορά που εμφανίζεται στα Μέσα Μαζικού Εμέτου ο εκπρόσωπος της κορυφής των κουστουμάτων και των συμφερόντων τους και που εκφράζει τις ανησυχίες και τις αντιρρήσεις του, όλος ο κόσμος που έχει ξεράνει το σκατό του για να τα βγάλει πέρα αναφωνεί: Δε μας χέζεις ρε Μπαρόζο!. Είναι μετεξέλιξη του «δε μας χέζεις ρε Νταλάρα» και εκφράζει αγανάκτηση. Είναι μια εσωτερική αντίδραση σε όλα αυτά τα αόρατα που μας βασανίζουν.

Επειδή η σλαγκουριά είναι δυναμική γλώσσα, προτείνω την αναγνώριση του λήμματος γιατί είμαι σίγουρος ότι όλοι το έχουμε εκφέρει σε κάποια στιγμή της ημέρας.

Μεγαλοπιασμένος και μεγαλομανής, περιφερόμενος από στέκι σε μαγαζί, από μαγαζί σε πλατεία και από πλατεία σε σπίτια. Όσο χαμηλότερα βρίσκεται στην πυραμίδα τόσο συχνότερη η παρουσία του.

Βάση: πωλητές και ασφαλιστές. Φοράν σπορ κουστούμια ή σακάκι με τζίν. Προσπαθούν να πείσουν τους εν δυνάμει πελάτες τους να αγοράσουν ή να ασφαλιστούν. Ισχυρίζονται ότι εργάζονται για την κορυφαία εταιρία του χώρου και αν τους δώσεις θάρρος γίνονται κολλιτσίδες. Οι ασφαλιστές δε είναι ικανοί να σου κάνουν ώτο στοπ και να προσπαθήσουν να σε ψήσουν στο δρόμο. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δε θα πουν άλλος όταν είναι στην τουαλέτα. Ψάχνουν συνέχεια ευκαιρία για να μιλήσουν και δεν τους σταματάει ούτε το κατούρημα.

Μέσο: Δικηγόροι και μικρομέγαλα στελέχη επιχειρήσεων, κυρίως τραπεζίτες. Η ψυχή του πυραμιδωτού συστήματος. Πάντα ευπρεπώς ενδεδυμένοι. Ακόμη και στη χαλαρή έξοδο τους φοράν πανάκριβα κάζουαλ ρούχα. Είναι ικανοί να βάλουν ενέχυρο την μάνα τους για να αγοράσουν κάμπριο και να πουλήσουν μούρηεπιτυχημένου. Είναι ήρεμοι, πράοι και γαλήνιοι, πάντα έχουν κάτι να πουν και έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο σε κάθε διάλογο. Έχουν τη λύση για κάθε πρόβλημα που θα αναφέρεις. Θα προτείνουν αγωγές, δανεισμούς, ευκαιρίες. Προσπαθούν να σε κάνουν να νοιώθεις μαλάκας για να νοιώσουν σπουδαίοι. Φυσικά τα πιπίνια μασάνε γι αυτό και δεν υπάρχει SLΚ χωρίς μια ξανθιά χαζοβιόλα να ανεμίζει τα μαλλιά της από τη θέση του συνοδηγού. Ενίοτε αναλαμβάνουν και το ρόλο του μεσίτη, αν βέβαια η μίζααξίζει τον κόπο, γιατί μην ξεχνάμε, έχουν και τρελές γνωριμίες.

Κορυφή: Πολιτικοί κυρίως, γνωστοί και ως πιγκουίνοι. Τα κουστούμια τους είναι κατά 98% μαύρα με άσπρο πουκάμισο. Εμφανίζονται σπάνια. Νομοθετούν και προβληματίζονται για τους πελάτες τους. Αξιοσημείωτο ότι λύνουν δεκάδες προβλήματα για θέματα που δε γνωρίζουν. Σαν να λέμε: ολοκλήρωμα τεταρτοβάθμιας εξίσωσης με πέντε αγνώστους χωρίς σταθερούς όρους. Μη ρωτάτε πως τα καταφέρνουν. Αυτοί ξέρουν. Αν ξέραμε και εμείς θα βρισκόμασταν και εμείς στην κορυφή της πυραμίδας και όχι στα θεμέλια ή στο βόθρο. Απαντώνται κάθε τέσσερα σχεδόν χρόνια σε πλατείες, καφετέριες και χώρους γενικότερα μαζικής προσέλευσης κοινού για να μην υπάρχει περίπτωση αντίλογου. Η μάζα ποτέ δε ρωτά, ποτέ δεν απαντά. Αποτελούν το όνειρο της μεσαίας κατηγορίας της πυραμίδας. Μιλούν με γρίφους και δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά. Είτε γιατί δεν γίνεται είτε γιατί σιχαίνεσαι.

Πρόκειται για συντόμευση του ρητού «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» το οποίο είναι γνωστό τοις πάσει, αλλά άγνωστη είναι στους πολλούς η προέλευση του.

Πρωτοεμφανίστηκε ως ρήση από τον Λουκιανό στους Νεκρικούς διαλόγους μεταξύ Χάρωνος και Μενίππου, με τον δεύτερο να απαντάει στην αξίωση του πρώτου να πληρωθεί το ναύλο του για το ταξίδι στον Άδη. Ο Μένιππος, ισχυριζόμενος ότι δεν έχει μία, λέει του Χάρωνος: «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».

Η διάσωση του ρητού μέχρι τις ημέρες μας μαρτυρά αφενός ότι τα κεντρικά θεμέλια του πολιτισμού πηγάζουν από την αρχαιότητα, αφετέρου δε ότι εμείς, λόγο της αγραμματοσύνης και της ασχετοσύνης μας, ουδεμία γνώση έχουμε για την πορεία των λέξεων και φράσεων που χρησιμοποιούμε. Τα τελευταία δε 50 τουλάχιστον χρόνια χρησιμοποιείται στην αργκό από υπερχρεωμένους και μπατίρηδες δανειζόμενους οι οποίοι όντες ανίκανοι να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ανταπαντούν στους δανειστές τους: «Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος».

Στην πορεία ανακαλύφτηκε ένας ακόμη αρχαίος, προς αποφυγήν της χρήσης του παραπάνω ρητού ο Τειρεσίας, φτου, κακό χρόνο να έχει.

Επιχείρημα απελπισμένου και πάσχοντος από χρόνια αγαμία, ο οποίος διακατεχόμενος επίσης από εκφυλιστικές τάσεις, προσπαθεί να κάμψει τις όποιες αναστολές του εταίρου παρόντος, που δείχνει να θέλει αλλά ταυτόχρονα να φοβάται τους χαρακτηρισμούς πούστης, λόμπας, πισωγλέντης κλπ φαντάζοντας δε στα μάτια του πρώτου ως ξερολούκουμο, τρυφερό πόδι, κλπ.

Κλασική χριστιανική ατάκα, ο θεός βρέχει, ρίχνει χαλάζι, χιονίζει, βροντάει. Όλα με τη θέληση του Θεού. Παλαιότερα βέβαια αυτές τις ιδιότητες τις είχε ο Δίας. Εξ’ ου και το ρήμα στο τρίτο ενικό πρόσωπο: βρέχει, χιονίζει, βροντάει.

Υπάρχει και εκκλησιαστική δέηση για βροχή σε περιόδους ανομβρίας. Κατάλοιπο δωδεκαθεϊσμού ή και εμείς δεν ξέρουμε τι είμαστε ή πάλι άλλαξε ο Μανωλιός;

Το «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» εν συντομία.

Χαρακτηρίζει πρόσωπα ή καταστάσεις επί των οποίων έγιναν επιφανειακές ή επιδερμικές αλλαγές (lifting, facelift) αλλά που επί της ουσίας παραμένουν ίδια.

Απόδοση στα Ελλαδικά του Ποντιακού: «έστνε π’ έστνε έμορφος, έρθες και όντας έβρε».

Χρησιμοποιείται για να δηλώσει το μέγεθος της ασχήμιας ενός ανθρώπου σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Ασχήμια βέβαια προϋπάρχουσα που γιγαντώθηκε όμως για κάποιον λόγο. H χρήση της εν λόγω φράσης εκμηδενίζει κάθε πιθανότητα σεξουαλικής συνευρέσεως των δύο μερών και προκαλεί άμεση πτώση ηθικού του χαρακτηριζομένου προσώπου

Τα γνωστά σε όλους μας γιουβαρλάκια στα ελληνικά.

Σχετικές λέξεις: κρεατοσφαιρίδια.

Μια εκ των πιθανών ανταπαντήσεων στην εκτοξευόμενη απειλή: «Θα σε γαμήσω».

Υποδηλώνει ότι ή ο ανταπαντών έχει γλώσσα μυρμηγκοφάγου, ή ότι αυτός δε μασάει και τελικά καταλήγει να απειλείται ο αρχικώς απειλών.

Άλλες πιθανές ανταπαντήσεις είναι:

• Θα μου κλάσεις μια μάντρα αρχίδια,
• Θα μας κλάσεις τα αρχίδια,
• Θα μας τα κλάσεις (σκέτο),
• Κατούρα και λίγο.

Εκτός βέβαια αν ο απειλούμενος είναι πούστης κι άσχημος και αποδεχθεί την πρόταση.