Tagged definitions (655)
Showing 331-340 from 655

Ο οδηγός ταξί.

Προέρχεται από το ταξί+ κατάληξη -ίστας, δηλωτική κατοχής τέχνης, όπως π.χ. μπασίστας, κιθαρίστας, κιμπορντίστας, μανικιουρίστας κ.λπ.

Ωστόσο, το λήμμα παρουσιάζει παρήχηση με τη φράση «τα ξύνω» => ξύσ 'τα μας => τα ξύσ' τα μας => ταξίστας.

Συνώνυμα: τάξμαν, ταρίφας.

Δεν αναφερόμεθα στο σύστημα ασφαλούς παρκαρίσματος parktronic.

Το συγκεκριμένο ηχητικό σύστημα υποβοήθησης στάθμευσης είναι απόλυτα αναλογικό, εντελώς δωρεάν, και μας υποστηρίζει άκρως αποτελεσματικά στη στάθμευση και τους ελιγμούς σε στριμόκωλους χώρους.

Ενδείκνυται σε παλαιότερα τουτούνια που έχουν ήδη χάσει ότι πολυτιμότερο είχαν, ή σε νοικιάρικα. Να σημειωθεί ότι το παρκάρισμα με το αυτί είναι και ιδιαίτερα αγχολυτικό, σκέτη καύλα στο μέτρο που δεν σε πιάσουν.

Βλ. και διά της ακουστικής μεθόδου.

Στην ραλλιάρικη αργκό, το κιβώτιο ταχυτήτων με κοντή και πυκνή κλιμάκωση των σχέσεων.

Χρησιμοποιείται στην παραγωγή σε σπορτίφ αυτοκίνητα ανεξαρτήτως μεγέθους, κυβισμού και ιπποδύναμης με σκοπό την εύκολο ανέβασμα του κινητήρα σε ενεργό φάσμα στροφών (κοντό), και την πτώση του πάλι σε μη αδρανές φάσμα κατά την επιλογή της μεγαλύτερης σχέσης (πυκνό). Κλασσική επιλογή της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας για να δίνει ακόμα και στα πιο αδύναμά της μοντέλα το γνωστό ιταλικό «νευρικό γκάζι» (βλ. Fiat Punto 6speed '94 με 6η 120 km/h @ 4500 rpm).

Στους αγώνες, σχεσάτο ονομάζεται το υπερβολικά κοντογράναζο, που χρησιμοποιείται κυρίως στις αναβάσεις και σε κάποια συγκεκριμένα ράλλυ με πολύ «κλειστά» στροφιλίκια. Στο πλείστον των υπολοίπων περιπτώσεων, χρησιμοποιείται μια πρώτη 4άδα πολύ κοντών και πυκνών σχέσεων και 1 ή 2 μακριές για να απλώσει η ισχύς στις πιθανές μικροευθείες που υπάρχουν σε μια ειδική. Χαρακτηριστική εξαίρεση αποτελούσε το ράλλυ Κένυας (ράλλυ σαφάρι) όπου οι ταχύτητες ξεπερνούσαν τα 170 km/h και ακολούθως το ράλλυ Φινλανδίας (1000 λίμνες) που ήταν το αμέσως μετά πιο γρήγορο.

Ο όρος ανήκει στην καγκουροσλάνγκ. Κοκοβιός λέγεται το κάλυμμα του μικροσκοπικού καθίσματος συνεπιβάτη στις streetάδικες μηχανές.

Τους κοκοβιούς, τους βάζουν τα καγκούρια, ώστε οι μηχανές τους να θυμίζουν τις ορίτζιναλ αγωνιστικές. Εξηγούμαι. Οι μηχανές που τρέχουν στους αγώνες, πέραν όλων των διαφορών με τις αντίστοιχες της παραγωγής δεν έχουν σελάκι συνεπιβάτη. Προφανής ο λόγος.

Τώρα, φανταστείτε τον κάγκουρα που βλέπει από μικρός τους αγώνες, και φτάνει η στιγμή να αγοράσει την μηχανή των ονείρων του. Μάλιστα, για την περίπτωσή μας, είναι διατεθειμένος ακόμα και να δώσει τα χίλια ευρώ παραπάνω, ώστε να πάρει τη μηχανή στα αγωνιστικά χρώματα (π.χ HONDA Repsol). Του έρχεται η μηχανή, και λέει στον μηχανικό να βγάλει τα άχρηστα πράγματα, φλάς, καθρεφτάκια κλπ. Την ξανακοιτάει τη μηχανή, και απορεί γιατί αυτοί οι τρελλοί Ιάπωνες έχουν βάλλει σέλα συνοδηγού, σε μια αγωνιστική! Οπότε παραγγέλνει τον κοκοβιό στα χρώματα της μηχανής, ο οποίος κοστίζει και γύρω στα 150 ευρώ. Πολλά λεφτά για ένα πλαστικό, το οποίο ή αντικαθιστά το σελάκι, ή το καλύπτει.

Σύνηθες φαινόμενο στους δρόμους, είναι η συνειδητοποιημένη καγκουρογκόμενα να κάθεται στον κοκοβιό!!! Και αυτό γιατί, και ο κάγκουρας αλλά και αυτή δεν θέλουν να χαλάσουν το look της μηχανής. Μπρος στα κάλλη, τι 'ναι ο πόνος!!!

Για να είμαστε ακριβείς, κοκοβιοί βγαίνουν και για κάποια γυμνά μοντέλα, τα οποία είναι βέβαια οι σπορ εκδόσεις, χωρίς τα φέρια (πληθυντικός του φέρινγκ).

Συνώνυμο: μονόσελο

Ραλλιάρικη αργκό, συντάσσεται με τα ρήματα μπαίνω και βγαίνω.

1. Μπαίνω με όσα: τυπικό δείγμα οδήγησης του μακαριστού αρχιεπίγκαζου Κόλιν ΜακΡέη. Είσοδος στη στροφή με παραπάνω ταχύτητα από την επιτρεπτή, χωρίς προτοποθέτηση, πλαγιολίσθηση πριν το άπεξ με υπερστροφή ισχύος, και ακολούθως με τα 4 μέχρι την έξοδο με χαρακτηριστική χρήση όλου του εύρους του δρόμου. Αξέχαστες οι στιγμές όπου ο Νίκυ Γκριστ προειδοποιεί «over crest/over ditch» και ο Κόλιν συνεχίζει με το γκάζι τάπα. Μόνο μειονέκτημα η στροφή να κρύβει «over bump» και από την αναπήδηση να πας ευθεία.

2. Βγαίνω με όσα: απομεινάρι από τις πισωκούνες. Είσοδος στη στροφή με φρένο και κατανεμητή ρυθμισμένο στα μπροστινά για να ξεκολλήσει ο πίσω άξονας για προτοποθέτηση. Σημάδεμα του άπεξ και γκάζι μέχρι την έξοδο όλο με το πλάι. Μυθικός ο διδάσκαλος Σάντρο Μουνάρι με τη Στράτος, με τον ν6 στην πλάτη του να οργιάζει στα 580 κιλά του αμαξώματος και τον πίσω άξονα να χαϊδεύει το γαρμπίλι σαν να 'τανε μετάξι. Σαφώς πιο τρελός ο Βάλτερ Ρερλ, χρησιμοποιούσε το στυλ αυτό για να στρίψει το μακρύκωλο 131 Abarth σχεδόν επιτόπου σαν άρμα μάχης, με το μύτι-τακούνι να οργιάζει.

3. Μπαίνω και βγαίνω με όσα: η χρυσή τομή, το ασύλληπτο που όμως έγινε παρά την ανατροπή των νόμων της φύσης. Εσχάτως αποδεδειγμένο από τον απόλυτο ρέκορντμαν των ράλλυ τον Σεμπαστιάν Λεμπ. Πώς; Με τα φοβερά τσιμπηματάκια του φρένου στην είσοδο της στροφής (με το αριστερό), το κράτημα των στροφών με το γκάζι και το απίστευτο οριακό και προοδευτικό γλίστρημα προς την έξοδο έκανε τις στροφές ευθείες, έκανε το εκάστοτε Citroen να διώχνει με μίσος το έδαφος προς τα πίσω. Μόνο εμπόδιο του στυλ αυτού, το ανομοιογενές έδαφος, όπως οι βραχούμπες του Ακρόπολις, που χαλάνε αυτή τη μαεστρία, και αυτή τη μπρουτάλ γλύκα των χειρισμών.

Λέγεται (ακόμα;) στη λευκάδα. Προφέρεται με το νι ένρινο και με διαλυτικά πάνω απ' το ταυ, και έχω την πεποίθηση ότι ξεκίνησε απ' τον χώρο της παπιοπεριπέτειας. Το παπί σου δεν πάει πόντο, και συνεκδοχικά εσύ δεν πας πόντο σημαίνει ότι είναι για τα μπάζα, ότι αν σε πάω κόντρα θα προσκυνήσεις, ότι το μηχανάκι σου δεν κουνιέται ρούπι.

Κατόπιν γενικεύτηκε η χρήση και καλύπτει όλες τις πλευρές τις καθημερινότητας και πέφτει όπου υπάρχει κάτι που δεν τό 'χει.

Παράρτημα προφοράς στο κάνε.

Όρος που χρησιμοποιείται από τους μοτοσυκλετιστές και τους παθιασμένους οδηγούς αυτοκινήτων.

Σημαίνει την απαλή αλλαγή ταχύτητας, όπου ο χειρισμός γίνεται αργά, με προσοχή και ευλάβεια και όχι στεγνά, διαδικαστικά.

Το κούμπωμα είναι γλυκό, με τον αναβάτη / οδηγό να αισθάνεται και να απολαμβάνει την σύμπλεξη / αποσύμπλεξη, νιώθοντας τα γρανάζια να ακουμπούν το ένα με το άλλο, τις τριβές, τις ανοχές, όλα. Ο όρος λοιπόν, προέρχεται ακριβώς από την αίσθηση «κουμπώματος» των κινούμενων μερών του κιβωτίου μεταξύ τους. Στα αυτοκίνητα χρειάζεται ένα καλό χειροκίνητο κιβώτιο, που να μεταδίδει ατόφια την αίσθηση αυτή. Θρυλικό απ' όσο ξέρω για τον τομέα αυτό, έμεινε για παράδειγμα το Honda S2000.
Ημιαυτόματα και τα ντιπ-για-ντιπ φλώρικα αυτόματα κιβώτια, απορρίπτονται μετά βδελυγμίας.

Σε μοτοσυκλέτα, λέγεται κυρίως όταν βάζουμε πρώτη από στάση, με το χαρακτηριστικό μεταλλικό «κλανκ!» που κάνει όταν είναι ακόμα κρύο το κιβώτιο. Ανάλογα με το κύρος της μοτοσυκλέτας, ο ήχος αυτός μπορεί να χαρακτηριστεί έως και απρεπής και να ξενερώσει τον ιδιοκτήτη της. Σε ένα πιο πολεμικό αντίθετα, ένα τέτοιο βαρβάτο άκουσμα αρμόζει, καθώς οι καλοί τρόποι δεν έχουν θέση εδώ.

Το αντώνυμο είναι η «καρφωτή», που γίνεται τάχιστα, με ελάχιστη (ή και καθόλου) χρήση συμπλέκτη, για να εκμηδενιστεί ο χαμένος χρόνος της αλλαγής. Στην έντονη επιτάχυνση, στην κόντρα, στην σούζα, δεν νοείται άλλος τρόπος. Ενέχει ξεχωριστή απόλαυση, την ευχαρίστηση του «σκισίματος», αλλά πρέπει πάντα να γίνεται μετά από το απαραίτητο ζέσταμα, διαφορετικά τα μηχανικά μέρη ταλαιπωρούνται ακόμα περισσότερο, χώρια την πιθανότητα σε κανένα μπίζιλο μηχανάκι να σου σπάσει κανα κιβώτιο. Δεν τα δέχονται όλα αυτά. Σε κάποια μάλιστα δεν είναι και ηθικά σωστό να το κάνεις.

Φράση που παρομοιάζει την επίδοση ενός αυτοκινήτου στο να διατηρεί την μη ευθεία τροχιά του παρά την επίδραση της φυγοκέντρου, με αυτήν ενός μέσου σταθερής τροχιάς και δη τρένου.

Το να μπεις / βγεις / στρίψεις τρένο, προϋποθέτει δύο βασικές παραμέτρους, την ελαχιστοποίηση της πλαγιολίσθησης και τη βελτιστοποίηση του χρόνου εισόδου-εξόδου. Για την ακρίβεια χρειάζεται η ανεπαίσθητη πλαγιολίσθηση κυρίως κατά την έξοδο, ούτως ώστε ο πίσω άξονας -εάν είναι (και αυτός) κινητήριος- να γλιστρήσει ακριβώς κάθετα πάνω στην εφαπτομένη του διαγραφόμενου τόξου και να σπρώξει το αυτοκίνητο χωρίς χαμένες μη εφαπτομενικές συνιστώσες. Αξιοσημείωτο είναι ότι το πραγματικό τρένο έχει 2 κατευθυντήριους άξονες ανά βαγόνι (bogies) και έτσι έχει όλους τους τροχούς πάνω στην εφαπτομένη του τόξου (δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, θα εκτροχιαστεί) και από αυτήν την αρχή εμπνεύστηκαν οι κατασκευαστές να βελτιώσουν πολλά επίδοξα τρένα των δρόμων βάζοντας τετραδιεύθυνση (Peugeot 405 Mi16, Nissan Skyline R34, Renault Laguna III).

Αναγνωριστικά στοιχεία του τέλειας διαγραφής στροφής, στην οποία και το λήμμα αναφέρεται, είναι η μη αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού πλαγιολίσθηση και το χαρακτηριστικό σφύριγμα των ελαστικών, που οφείλεται στις μικροποσότητες συμπιεσμένου και θερμασμένου αέρα που πασχίζει να βγει από την διεπιφάνεια ελαστικού-οδοστρώματος, του οποίου η έναρξη σηματοδοτεί και την επίτευξη σωστής θερμοκρασίας των ελαστικών.

Απαραίτητο στοιχείο για να μπορεί ένα αυτοκίνητο να μπει τρένο, είναι να είναι στημένο.

Το στήσιμο, εκ του αγγλικού set-up, σημαίνει, την επίτευξη του μάξιμουμ της πρόσφυσης αφενός απευθείας από τα ελαστικά (πλάτος πέλματος, γόμμα) και αφεδύο, μέσω της ανάρτησης, από την σωστή φόρτισής των.

Στα αγωνιστικά μονοθέσια, αλλά και στα hypercar (McLaren F1, Ferrari F50, Enzo, Koenigsegg κ.α.), το κέντρο βάρους είναι κάτω από το επίπεδο που ορίζουν τα ανώτερα σημεία έδρασης των αναρτήσεων, οπότε η εφαρμοζόμενη σε αυτό συνισταμένη φυγόκεντρου και βάρους προκαλεί ελάχιστη ροπή κατά τον διαμήκη άξονα του πατώματος (το πλαίσιο δηλαδή δεν γέρνει προς το εξωτερικό της στροφής). Γι' αυτό και χρησιμοποιούνται οριζόντιες αναρτήσεις που επιτρέπουν μικρές κατακόρυφες διαδρομές, και σε αγωνιστικές συνθήκες και ελαστικά-μπαλόνια (όπως στην F1), των οποίων το πλευρικό μέρος παραμορφώνεται υπό την επίδραση της φυγόκεντρου, όμως διατηρεί την πρόσφυση.

Στα αυτοκίνητα παραγωγής, το κέντρο βάρους είναι ψηλά, και το αυτοκίνητο στη στροφή γονατίζει. Το στήσιμο του λοιπόν επικεντρώνεται στο πόσο θα μπορέσει να μην υπερφορτιστεί η εξωτερική δυάδα τροχών και ολισθήσει και πως δεν θα αποφορτιστεί η εσωτερική (σήκωμα τροχού). Για να επιτευχθούν όλα αυτά, το αμάξι πρέπει να ενισχυθεί σε θέματα ακαμψίας με θολόμπαρες, ψαλιδόμπαρες, κέητζ και ρέστα, να γίνει δηλαδή τραπέζι, να περιορίσει τις κλίσεις με σκληρότερη ανάρτηση, αντιστρεπτικές ράβδους κλπ., να γίνει δηλ. «ξύλο» ή «κούτσουρο», και να φορέσει ένα χαμηλοπρόφιλο λάστιχο, που θα έχει το ελάχιστο περιθώριο παραμόρφωσης.

Όλα αυτά βεβαίως θυσιάζουν την άνεση (το αυτοκίνητο «διαβάζει» τις ανωμαλίες του δρόμου), την ανάβαση κράσπεδου, διαλύουν τις πέτρες στα νεφρά, και στην περίπτωση βροχής επιφέρουν το φαινόμενο «κακλαμανάκης» (η σανίδα μου πλανάρει). Γι΄αυτό και τα ακραία στημένα ονομάζονται πολεμικά, ενώ οι πιο χρηστικές και καθημερινές περιπτώσεις βολτάδικα (όροι που αναφέρονται και σε μηχανικές μετατροπές).

Αυτοκινητιστική αργκό, δηλώνει επίμονα γρήγορη και νευρική οδήγηση. Είναι ως φράση ισχυρότερη των πηγαίνω μαλλιά, μαλλιοκούβαρα κλπ, γιατί υποδηλώνει διάρκεια, επιμονή και προσήλωση, ενώ υπεισέρχεται σε κάποιο σημείο και ο παράγοντας χρόνος (ίσως και με τη μορφή βιασύνης) και λιγότερο ο παράγοντας ευχαρίστηση.

Τα στοιχεία αυτά καταμαρτυρούν και τις αγωνιάρικες καταβολές του λήμματος, από τα ράλλυ. Πιο συγκεκριμένα, τα check point στα τέλη κάθε ειδικής, αλλά και γενικότερα τα σημεία χρονομέτρησης σε άλλα είδη (rallye raid, rally sprint κλπ), ονομάζονται στην ιταλική tappa (πληθ. tappe), αντίστοιχο του γαλλικού όρου ετάπ (étapes), γνωστό από τους ποδηλατικούς αγώνες.

Όρος ήρθε και παραφράστηκε έως ότου σκλανγκοποιηθεί πλήρως, μέσα από τα πρωτοπαλλήκαρα των ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου (Τζώνυ Πεσματζόγλου, Μοσχούς Sr., Stratissino κ.α.) που είχαν μια σαφή επαφή με την αγωνιστική παιδεία της γείτονος χώρας.

Σιδερώστρα λέγεται, με αρκετή δόση ειρωνείας και σαρκασμού, η μεγάλη, επίπεδη και τις περισσότερες φορές μεταλλική αεροτομή που διαθέτουν τα καγκούρικα αυτοκίνητα.

Και τι σημαίνει καγκούρικο αυτοκίνητο; Σίγουρα θα έχεις δει κάποτε. Είναι από αυτά τα αυτοκίνητα που τα βλέπεις να περνάνε με τη μουσική (αμφιβόλου ποιότητος) στη διαπασών, που φέρουν τεράστους προφυλακτήρες και εξατμίσεις, επιχρωμιωμένες ζάντες, και που βγάζουν ήχο τούρμπο, ο οποίος συνήθως δεν παράγεται από πραγματικό τούρμπο, αλλά από σφυρίχτρα.

Πράγματι, η ομοιότητα μιας τέτοιας αεροτομής με την αληθινή σιδερώστρα είναι παροιμιώδης. Και αν δεν με πιστεύεις, το μήδι που παραθέτω θα σε πείσει.

Η πλάκα είναι ότι, οι εν λόγω σιδερώστρες, εφόσον δεν είναι σε μηχανική και αεροδυναμική αρμονία με το υπόλοιπο αμάξωμα, πολλές φορές αντί να βελτιώνουν την οδηγική συμπεριφορά του οχήματος, όπως υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν, κάνουν το αυτοκίνητο πιο ασταθές, επιφέροντας το αντίθετο αποτέλεσμα.

Αλλά τους κάγκουρες δεν τους νοιάζει αν το αμάξι πάει σαν την πούτσα στο δρόμο, αρκεί να τραβάνε πάνω τους τα βλέμματα των περαστικών. Και επίσης δεν τους πολυνοιάζει αν θα τους κοιτάξουν με θετικό ή αρνητικό ύφος, αρκεί να τους κοιτάξουν. Αλλά αυτή είναι η ψυχολογία του κάγκουρα, τι να κάνουμε...