Tagged definitions (4137)
Showing 1881-1890 from 4137

Η μάσκα ομορφιάς, είναι ένα καλλυντικό κατάλληλο για την περιποίηση του δέρματος, ειδικό για το πρόσωπο, για τον λαιμό, για τα μαλλιά, κλπ.

Διάφορες μάσκες φαίνονται εδώ, εδώ, εδώ. Εδώ όμως λέμε να πρωτοτυπήσουμε λίγο, ξεφεύγοντας απ΄τα συνηθισμένα μονοπάτια.

Βλέπουμε εδώ πώς κοπέλα κάποιων Μαϊων παρουσιάζεται στον πλαστικό της χειρουργό για ένα ρουτινιάρικο μπότοξ ρωτώντας τον:

- Γιατρέ, είναι αλήθεια πως το αντρικό σπέρμα κάνει καλό στο δέρμα;
- Τι να σας πω! Γενικά μιλώντας, η άποψη αυτή έχει μια βάση! Ως εμπεριέχον βιταμίνες, ένζυμα και αλκαλικές ενώσεις, ενδεχομένως …αλλά γιατί ρωτάτε;
- Να, έχω τέσσερα αδέρφια …ψωλοκοπάνες! Τουλάχιστον, να μ’ το φυλάνε για να κάνω μάσκες ομορφιάς!

Τα τέσσερα αδέρφια λοιπόν, στο όνομα της αδερφικής αγάπης, καλούνται, να δώσουν το ανεκμετάλλευτο φραπέ τους, στην αδελφή τους, προκειμένου αυτή να γίνει όμορφη και να δει χαρά στα σκέλια της.

Η προτεινόμενη μάσκα ομορφιάς, λοιπόν, αφορά την επάλειψη του προσώπου κάποιας με σπερμικό υγρό, ώστε το πρόσωπό της να πάρει όλα τα αναζωογονητικά στοιχεία του σπέρματος. Το σπέρμα μπορεί να δώσει ζωή, την ομορφιά δεν θα δώσει;Λέμε τώρα!

Αναφέρει σχετικά ο φίλος slangproof (σχετικά με τη διαχείριση του σπερμικού υγρού κατά το φλοκοπόταμο), στο λήμμα φλοκοπόταμος πως: ....θα τον βγάλει από το στόμα της (τον μπαργαλάτσο ντε), και θα δεχτεί μία εξαιρετική μάσκα ομορφιάς στα μαλλιά, στο μέτωπο, στα μάγουλα, στο πηγούνι και στα μάτια....

Ένα από τα δεκάδες ή εκατοντάδες συνώνυμα του μπαργαλάτσου και του πέοντος, βλ. πέος. Η καραχατζημαυροπουτσακλάρα, που μοιάζει με σλανγκικούς γλωσσοδέτες του στυλ σεξοπορνοανωμαλοδιαστροφικό πουτσομουνοκαριολοκαυλομαλακομπούκωμα, χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για να δηλώσει την αδιαφορία του ομιλούντος. Με έμφαση χάρη στο μήκος του σημαίνοντος (ενδεχομένως και του σημαινομένου).

Πηγή: Ο Άλλος.

Κλασικό αθλητικό σύνθημα από το Euro του 2004, που άφησε εποχή. Όχι να το παινευτούμε, σκοράρουμε λίγο, αλλά όταν σκοράρουμε, η πούτσα μας είναι βαριά!

Το πουλί, η μπούτσα, ιδίως άμα είναι βαριά σαν του τσολιά.

Η βασική φωλιά του πούτσου είναι το μουνί. Ας πούμε η βάση του, η εστία του, η μόνιμη κατοικία του. Από εκεί και πέρα, όπως λέει ο ποιητής, «θα χτίσω είκοσι φωλιές», οπότε ανάλογα με την διασπερμάτευση μπορεί να γίνει και ο κώλος, που ως φωλιά όμως είναι λίγο κωλοτρυπίδα (με την καλή έννοια), το στόμα, το χέρι, το πόδι, και με λίγη στενότητα χώρου, τα ρουθούνια, τα αυτιά, κατά Γκάτσμαν μέχρι κι οι πόροι του δέρματος.

Βασικά, η έκφραση συνδέεται με το εμπνευσμένο άκου πώς τρίζει η φωλιά του πούτσου μου!, που λέμε σε όποιον κλάνει. Αλλά θυμίζει λίγο και την «Φωλιά του Κούκου» με Τζακ Νίκολσον, επειδή μιλάμε για καταστάσεις που μας κάνει κούκου.

Ασίστ: spydel, vip.

Νομίζω δεν μπορεί να μείνει δίχως προσθήκη ορισμού. Φραπεμανιακός, είναι ο μανιακός, ο εθισμένος με το φραπέ. Κυκλοφορούν πολλοί ελεύθεροι, με την σλανγκική έννοια και στο σάιτ μας.

δηλαδη, ετοιμος για extreme καταστασεις! (από BuBis, 07/05/09)

Τα παλιά καλά χρόνια, στα γήπεδα της Σαλονίκης, στο κυλικείο (να το πει κανείς), εκτός από ροξ, πασατέμπο, λεμονάδες και τα τοιαύτα υπήρχε πάντα διαθέσιμος ένας καφές λαχταριστός μεν, γιαλαντζί φραπές δεν!

Φυσικά και εννοώ τον σπαστό καφέ, αυτό το αηδιαστικό μεν, ποθητό δεν ρόφημα, το οποίο πάγωνε σε βαρέλια γεμάτα πάγο-μπίχλα και σερβιριζόταν είτε στο μπαρ (-μπαριά και τούνεζι…) δίπλα στις τουαλέτες, είτε στο σερβίριζε το παλουκάρι στην θέση σου, πετώντας τον από κάποιες σειρές πιο κάτω αφού είχες ήδη πετάξει εσύ το αντίτιμο. Ενίοτε, ούτε εσύ πετύχαινες τον καρντά, ούτε αυτός εσένα, και καμιά φορά έχανες και κανένα γκολ… Σίγουρα όμως τον πετούσες στα κεφαλιά των οπαδών πέντε σειρές πιο κάτω όταν τελείωνες…

Η μάρκα (μ’ έκαψες) που θυμάμαι, ήταν η «Κυφωνίδης».

Σταματώ εδώ την αναπόληση για να προσπαθήσω να slangoποιήσω!

Για να πιεις αυτού του είδους καφέ, αφού πιέσεις με τα δάχτυλα και σπάσεις τον πλαστικό «υμένα», έπρεπε μετά να φραπεδιάζεις (με την slang έννοια) το κύπελλο ώσπου να αναμιχθεί καλά το μείγμα καφέ, ζάχαρης και νερού και να σχηματιστεί ένας αφρός που εξαφανιζόταν σε χρόνο dt. Ενίοτε γινόσουν μουνιόζ λόγω διαρροών.

Στο γυμνάσιό μου δε, βάρα ένα Κυφωνίδη σήμαινε το προφανές. Όπερ, χρησιμοποιείτο από τους τσόγλανους για να περιγράψει την μαλακίαν και μάλιστα την αποτυχημένη…

Για να τιμήσουμε όμως τις παιδικές μας slangιές, αλλά και να συμβάλλουμε και εις την γενική φραποκατάνυξη που επικρατεί εις το σλανγκ.τζιαρ το τελευταίο διάστημα, θεωρούμε ότι και εμείς πρέπει να βάλουμε ένα μικρό μόριο φραποσύνης…

Κυφωνίδης λοιπόν, μπορεί να θεωρηθεί ένας φραπές χαμηλού επιπέδου, ένας γιαλαντζί φραπές, ένας φραπές της παρηγοριάς, ένας φραπές πλάκα με κάνεις...

Ένας φραπές που σε λερώνει, σε στιγματίζει και σε κάνει να ποθείς τους τίμιους, αληθινούς φρεντοτσίνους με σιρόπι βανίλιας και μεζέ…

Λατέρνατιβ και πιο ρομαντικά και γούτσικα μπορεί να θεωρηθεί και ο πρώτος φραπές ενός παρθένου εφήβου (λόγω του υμένος, λέμετε τώρα…). Ζήτω ο Εδεσσαϊκός!

«Παίζω μουσακά» σημαίνει προσποιούμαι ότι παίζω κάποιο μουσικό όργανο, ή τραγουδώ, συνοδεία playback.

Η έκφραση χρησιμοποιείτο από συντελεστές του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου, όπου πολλοί μουσικά αστοιχείωτοι ηθοποιοί συχνά πρωταγωνιστούσαν σε μιούζικαλ.

Νεοσλανγκικά, η έκφραση ισχύει και για ερζάτς ερωτικές σκηνές του κινηματόγραφου με άλλου είδους όργανα.

Η στάση του Νίκα, έγινε το 532 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Τότε ξέσπασε η περίφημη σύγκρουση μεταξύ των ομάδων των Βένετων (γαλάζιων) και πρασίνων εναντίον του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Οι ομάδες, υποστηρίζονταν από κόμματα, συμμορίες, κλπ, και κατά την ταραχή φώναζαν Νίκα (εννοώντας θα νικήσουν). Η σύγκρουση πήρε μεγάλες διαστάσεις και κατέστρεψε τη μισή Κωνσταντινούπολη. Τελικά η εξέγερση, πνίγηκε στο αίμα, μέσα στον ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.

Κάποιες κλασσικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες θα μπορούσε να αναφερθεί ο όρος, αναφέρονται ακολούθως:

1) Σε ερώτηση σχετική, με το πότε πρωτοβουτήχτηκε ο κολιός στο ξύδι. Η ασαφής απάντηση: παλιά, με τη στάση του Νίκα, αντανακλά την εμπειρία, την ηλικία, ενώ στο background της, αντανακλά χιουμοριστική χροιά (βλ. παρ. 1).

2) Όταν επιχειρείται εκτόνωση από προσβολή που αφορά την αμφισβήτηση του ανδρισμό κάποιου. Τότε μπορεί να δοθεί μια απάντηση της μορφής: αν βγείθα γίνει η στάση του Νίκα. Θα βγουν και καλά... τα αποδεικτικά στοιχεία και θα γίνει της εξεγέρσεως... (βλ. παρ. 2).

3) Ασαφής απάντηση, σε ερώτηση για την αγαπημένη στάση στο σεξ. Λέγοντας προτιμώ τη στάση του Νίκα, δεν αποκαλύπτω προσωπικά δεδομένα, ενώ εστιάζω στο ότι η στάση που γουστάρω στο γήπεδο, είναι αυτή που θα μου επιτρέψει να νικήσω (Νίκα) σκοράροντας (βλ. παρ. 3).

4) Εδώ το θέμα αναφέρεται σε κάποιον βυζαντινολάγνο, που του αρέσει η στάση 96. Λέγοντας πως γουστάρει τη στάση του Νίκα, εννοούμε πως αντί να ναι τίγρης στο κρεβάτι, του αρέσει να μπλαμπλαδιάζει για θέματα βυζαντινής ιστορίας... Τι άλλο θα ακούσουμε; (βλ. παρ. 4).

Παρόλο που ο όρος θυμίζει έντονα τον όρο στάση του Νίκα, εδώ θα κάνουμε την ανατροπή, ξεκινώντας από αλλού, προκειμένου να μιλήσουμε για το θέμα.

Βουαλά!

Η αλλαντοβιομηχανία Νίκας, εκτός των άλλων αλλαντικών της, φτιάχνει τα... λουκάνικα. Όπως αναφέρεται εδώ προσφέρει τα μοναδικά χωριάτικα λουκάνικα. Το κείμενο καταλήγει με το γνωστό σλόγκαν: «Γι’ αυτό... βλέπεις ΝΙΚΑS, είναι καλό!»

Σλανγκίζουμε, λοιπόν, στο χωριάτικο λουκάνικο ΝΙΚΑΣ.

Το λουκάνικο, λόγω σχήματος, παραπέμπει σε πέοντα.

Ναι ναι.. ok. Τι ιδιαίτερο όμως παίζει εδώ;

Ως χωριάτικο λουκάνικο παραπέμπει σε γκαβλωμένο βουκεφάλα. Ως χωριάτικο πάλι, βγάζει τη βαρβατίλα. Ως Νίκας (φημισμένο λουκάνικο), παραπέμπει σε ποιοτική αξιοποίηση του βουκέφαλου αετού (πουλί κι αυτό).
Ως Νίκας πάλι, παραπέμπει στη νίκη στο γήπεδο.

Άρα ναι... ναι, όταν μιλάμε για στύση του Νίκα, μιλάμε για έναν βουκεφάλα πλήρους μεγέθους, που συνδυάζει βαρβατίλα και ποιότητα προκειμένου να βγάλει τροπαιοφόρο τον καβαλάρη κάτοχό του, στην επερχόμενη στάση του Νίκα.

Κι αν κάποια αμφισβητήσει τα προσόντα κάποιου Γαμάι λάμα (που δεν έχει γνωρίσει στο γήπεδο), τότε... τι καλύτερο, από το να της κάνει αυτός μια παρουσίαση (στύση του Νίκα, που παραπέμπει λογοπαιγνιακά στη φράση, στήσου για να σκοράρω), μια επίδειξη δηλαδή, πριν την πήδηξη (στάση του Νίκα).