Tagged definitions (2188)
Showing 1041-1050 from 2188

Ο όρος χρησιμοποιείται ως απαξιωτικός χαρακτηρισμός προσώπων.

Γενικά, σκατό πατημένο αποκαλείται κάποιος όταν ο εκφέρων τον χαρακτηρισμό θέλει να υποδηλώσει ή να τονίσει το χαμηλό επίπεδο της όποιας υπόστασης του χαρακτηριζόμενου. Είτε αυτή είναι διανοητική, είτε εμφανισιακή, είτε επαγγελματική.

Ο άνθρωπος ο οποίος έχει ένα σκοπό, έναν προορισμό, μία μοίρα: να σου πρήζει τα αρχίδια. Συνώνυμος με αρκετούς άλλους χαρακτηρισμούς, όπως πρηξοπουλίδης, ο χαρακτηρισμός φουσκωτήρας στηρίζεται στην βασική παρατήρηση ότι ο όρχις έχει, πολύ χοντρικά, σφαιρικό σχήμα όπως ένα μπαλόνι. Έτσι όταν πρήζεται λέμε και ότι φουσκώνει.

Έκφραση που χρησιμοποιείται για να απαντήσουμε με τρόπο απαξιωτικό σε συνομιλητή που λέει εξυπνάδες. Το νόημά του είναι παρόμοιο με τα λήμματα φτύσε τ' αρχίδια σου και φτύσ' τα μπούτια σου και, ανάλογα με τον τόνο της φωνής, μπορεί να είναι ήπιο σαν «άντε παράτα μας», έως και προσβλητικό, όπως άει στο διάολο.

Δεν μας είναι γνωστό εάν πρώτα κάποιος σκέφτηκε την παρούσα έκφραση και στη συνέχεια ο λαός, χάριν συντομίας, έκοψε το μέρος με τα γραμματόσημα, ή αν πρώτα ο λαός σκαρφίστηκε το «φτύσε τα αρχίδια σου» και κατόπιν κάποιος το προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα.

Ο γράφων ουδεμία ευθύνη φέρει για νοερές εικόνες που πιθανώς να σχηματίσετε διαβάζοντας το υπόλοιπο του ορισμού.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο δημιουργός εμπνεύστηκε παρομοιάζοντας τον όρχι με τη συσκευή εκείνη στα ταχυδρομεία, η οποία διαθέτει ένα ειδικό υγρό που υποκαθιστά το σάλιο, στο οποίο ακουμπάμε τα γραμματόσημα και τα καθιστά έτοιμα για να κολληθούν στο φάκελο, χωρίς να απαιτείται από εμάς να τα γλύψουμε. Κάνοντας όμως τη εύστοχη παρατήρηση ότι το συμπαθές μέρος του σώματος δεν έχει την ικανότητα να αυτο-λιπαίνεται, όπως η βάλανος, υποχρεούται να προσθέσει το φτύσιμο για να στέκει η έκφραση.

Απόσπασμα από εδώ:

Tο είδος otus scops της οικογένειας Strigidae. Μικρή κουκουβάγια με μήκος σώματος περίπου 20 εκατοστόμετρα. Οι βορειότερες φυλές είναι μεγαλύτερες με αχνότερους χρωματισμούς από τις νοτιότερες. Το όνομά του οφείλεται στη μονότονη κραυγή του: «Γκιον!».

Και ιπτάμενος και νυκτόβιος. Άρα, αν θέλεις να τον κλάσεις, χέσε ψηλά κι αγνάντευε.

Επομένως... το κλάσε μου το γκιώνη είναι συνώνυμο με το κλάσε μας τα αρχίδια. Ακριβέστερη απόδοση είναι κλάσε μου τον πούτσο. Χρησιμοποιείται συνήθως από επαρχιώτες και ιδίως από πελοποννήσιους. Ο λόγος για τον οποίον χρησιμοποιείται το συγκεκριμένο πτηνό και όχι κάποιο άλλο είναι αδιευκρίνιστος. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κλάσε μου τον δρυοκολάπτη ας πούμε.

Ο μαλάκας.

Απόδοση με μια πιο επιστημονική διάθεση, ή λόγω καμουφλάζ.

Συναντάται και ως «χειροπράκτης».

Ειδική κατηγορία γκόμενας (συνήθως νεαρής ηλικίας) η οποία δεν χορταίνει τον πούτσο, κατά κύριο λόγο τρέφεται και αναπτύσσεται με αυτόν...

1. Μπορεί να αναφέρεται σε δυσδιάκριτη υπο-περίπτωση ενός γενικότερου φαινομένου, η οποία συνήθως αμελείται ή παραβλέπεται για λειτουργικούς ή άλλους λόγους και σκοπούς.

Μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να χρησιμοποιηθεί όπως οι «ψύλλοι στ' άχυρα».

Μαθηματικά, μπορεί να παρασταθεί με μία τοπική ασυνέχεια ή ακρότατο κατά τμήματα συνεχούς συνάρτησης, ορισμένης σ' όλο το R, ή ως ένα πεπερασμένο στοιχειο υψηλής διακριτοποίησης (του οποίου οι ιδιότητες θεωρούνατι, πρακτικά, αμελητέες), ή ως απειροστικό στοιχείο, μπουρουμπούρου...

Πραγματολογικά, η απεικόνιση μίας «πούτσας», δηλ. ενός μορίου (κάποιου λοστρόμου, Γκασμαδονησιώτη, Φιλιππινέζου μάγειρα, ή ενός θηλαστικού της θαλάσσης) στο αρχιπέλαγος θα μπορούσε να θεωρηθεί μία αμελητέα ποσότης στην ευρύτερη οντότητά του (κοινωνικο-οικονομική, ναυτιλιακή, γεωγραφική, κλιματολογική, κλπ.)...

1. Ή, μπορεί να αναφέρεται σε αναπάντεχη, απροσδόκητη εμφάνιση ενός φαινομένου ή πράγματος το οποίο, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, μπορεί να «προεξέχει» της γενικότερης στάθμης των πραγμάτων...

Φυσικο-μαθηματικά, αν και απέχουμε πολύ από την κατανόηση των εννοιών της σύγχρονης κοσμολογίας, αλλά γουστάρουμε να την κάνουμε κρεμαστάρια και να την βαφτίζουμε «μπλε», θα μπορούσε να αποσωθεί με τις θεωρίες για παράλληλα σύμπαντα και σκουληκότρυπες....

Στην καθομιλουμένη, το «ξεκάρφωτο», το απιστεύτου, το «ξώμπαρκο» που πετάγεται στη ζωή μας και μας αφήνει σέκους, είναι κάποιες έννοιες που θα μπορούσαν να περιγραφούν από το εν λόγω λήμμα.

1. Για την ιστορία της φράσης, πιθανότατα ανεφωνήθη δια στόματος τινός λειτουργού των παραμεθορίων νήσων και χερσονήσων (ιδέ το παράδειγμα)...

Παρά την χρήση του κτητικού «μου», σε καμία περίπτωση αυτός που το λέει δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι έχει την ιδιωτική του πουτάνα, ή ότι είναι προαγωγός, αφού, ως γνωστόν οι πουτάνες είναι κοινά αγαθά.

Η έκφραση χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει έντονο συναίσθημα αγανάκτησης, νεύρων, δυσφορίας, αδικίας λόγω διαφόρων λόγων.

Χρησιμοποιείται και ως «γαμώ την πουτάνα μου, γαμώ» προσδίδοντας μεγαλύτερη έμφαση στην αγανάκτηση και όχι στο γαμήσι της πουτάνας.

Συναφή / συνώνυμα: γαμώ την αγανάκτησή μου, γαμώ, γαμώ την καταδίκη μου.

Ο χοντρός στην κυριολεξία, αλλά έτσι λέμε τον σωματώδη βλάκα.

Βλ. και Κ.Δ.Ο.Α..

Συντάσσεται και με το ρήμα «κατεβάζω», όπως ακριβώς και οι χριστοπαναγίες. Εξ αιτίας του γεγονότος ότι όλες οι θεμελιώδεις έννοιες του είδους έχουν αναλυθεί εδώ και μάλιστα εξονυχιστικότατα, ας επικεντρωθούμε στις δευτερεύουσες αναζητήσεις.

1. Το παρολίγον χριστοκάντηλο:

Γαμώ τον Χριστό...φορο Κολόμβο, κατά περιπτώσεις συνεχιζόμενο με το «που ανακάλυψε την Αμερική», ιδίως όταν θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση μετά από το Zito i ellas του Ομπάμια. Αξιοσημείωτη η απόλυτη ομοιότητα με την ιταλική φράση «porco cristo...foro colombo» με ίδιο ακριβώς τονισμό. Λοιποί ελιγμοί του ιδίου στυλ: γαμώ την Παναχαϊκή μου (ή και γαμώ την Παναχαϊκή Πατρών για τους παλαιότερους), γαμώ την πανακόλα, γαμώ την πανα...γείωση (ακουστικός ελιγμός).

Εκ των λατέρνατιβ εκδοχών έχουμε:

1. Οι άγιοι

Οι άγιοι, εκτός από της ημερολογιακές / εορτολογικές τους χρήσεις, μνημονεύονται προ κάθε είδους ατυχίας. Το γεγονός της απόδοσης ευθυνών στο ανώτερο θείο προ κάποιας μερφοκατάστασης είναι ευθέως συνδεόμενο με τους αρχαίοι ημών και τα ρέστα, και τους ολύμπιους με τα ανθρώπινα πάθη, τις έριδες και τις εμπάθειες. Και εδώ όμως, επειδή οι σύγχρονοι φωτοστεφανωμένοι και εξ ορισμού αλάνθαστοι χαναναίοι έποικοι του Ολύμπου, πολλές φορές εκτός από σέβας και φόβο, εμπνέουν και δείμο, ο κατεβάζων το αγιοκάντηλο ελίσσεται, προ των πυλών της κολάσεως. Κυρίως με την χρήση των φλώρικων δυτικών σχισματικών αγίων. Γαμώ τον Άγιο Βερνάρδο / Φερδινανδο κλπ.

1. Το μουνί και το ρυμουλκούμενο φορτίο του

Ως γνωστόν, αν στη ζωή πάρεις μηδέν, θα φταίει μια γυναίκα. Και επειδή το κακό παράδειγμα το έδωσε η Εύα, δεν θα μπορούσε να μην έχει την τιμητική της. Εκτός από το καυλαντάδικο και ελαφρώς άσχετο «Εύα, Εύα, στην πούτσα μου ανέβα», που βεβαίως αναφέρεται στον διάχυτο αμαρτωλό και απαγορευμένο ερωτισμό του ονόματος (που, για κάποιο λόγο, ουκ ολίγες φορές συνδυάζεται και με εξίσου κολάσιμο πακέτο σώμα-φάτσα-φωνή), η κυρία αυτή αποτελεί τον δέκτη του εκνευρισμού όλων των (νεο)ταλαιπωρημένων. Εδώ η Εύα δεν επιδέχεται ελιγμών καθώς δεν είναι εκδικητική ούτε τιμωρός, ούτε γενικώς μπορεί να ρίξει φωτιά να μας κάψει, ό,τι μαλακία μπορούσε να κάνει την έκανε στο μακρινό παρελθόν. Για λόγους σπασίματος της μονοτονίας όμως, η Εύα μπορεί να αντικατασταθεί με διάφορες άλλες κατεξοχήν κόρες στρατηγού και χαμηλοβλεπούσες, που ενέχουν όμως κάποιες καλά κεκαλυμμένες χάρες. Ενδεικτικά: γαμώ το μουνί της Ευανθίας / της Ευτέρπης / της Καλλιρρόης.